Hieronder hoofdstuk 14d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 14, en van dit verhaal. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 14c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!
14d
Om drie minuten voor één had Leo nog steeds geen geschikt leesvoer gevonden, en zijn rechterschouder begon behoorlijk pijn te doen. Was zijn houding niet goed geweest? Prompt kwamen Samantha Hambourge en Tracy Lamshoofd de ruimte binnenwandelen. Ook dat nog, dacht Leo.
'Goedemiddag,' zei Samantha, 'hoe gaat het hier...?'
'Goed,' zei Coby.
'Veel bellers gehad...?' vroeg Samantha.
'Eentje maar...,' zei Coby.
'Wie...?' mengde Tracy zich.
'Ally van Culemborg,' zuchtte Leo.
'Ach ja, Ally...,' zei Samantha. Ze liep naar de koffieautomaat, en schonk twee koffies in.
Coby keek vol verlangen toe, en zei: 'Ally is naar een goochelshow van The Vibe geweest...'
Tracy fronste haar voorhoofd, en zei: 'Met wie...?'
Coby bloosde, en zei: 'Dat weet ik niet...'
Samantha gaf een bekertje aan Tracy, en zei: 'Ik heb gehoord dat The Vibe er weinig van bakt... Sommigen zeggen dat het onderdeel is van zijn act...'
Tracy fronste haar voorhoofd, en zei: 'Wat is dáár nu weer de lol van...?'
Coby fronste ook haar voorhoofd, en zei: 'Lol, lol... Waarom moeten de mensen altijd maar lol hebben...? Alsof er geen belangrijker dingen in het leven zijn...'
Samantha blies in haar koffie, en zei: 'Ik heb gehoord dat The Vibe expres duiven het publiek in laat vliegen...'
'Om wat te doen...?' vroeg Coby.
'Mensen bang maken...,' zei Samantha.
Tracy keek Samantha aan, en zei: 'Hoe weet jij al die dingen...?'
Samantha haalde haar schouders op, en zei: 'Ik hou mijn ogen en oren goed open... Dat zie ik als mijn plicht...'
Coby fronste haar voorhoofd, en zei: 'Ik weet wel dat ik in ieder geval nooit naar zo'n show zou gaan...'
'Waarom niet...?' vroeg Tracy. 'Het zou juist zo ontspannend voor je kunnen zijn...'
Coby schudde haar hoofd. 'Niet als er duiven rondvliegen. Je moet maar durven, als goochelaar...'
Samantha keek naar Tracy, en zei: 'Jij was toch ook bang voor duiven...?'
Tracy schudde haar hoofd, en zei: 'Niet meer... Ik ben bezig met een nieuw boek: Zeg ja tegen je angst, van professor dokter Arend Viltjes...'
'Daar heb ik weleens van gehoord,' zei Coby.
'Dat zou goed kunnen...,' zei Tracy. 'Viltjes schrijft onder andere dat je angst als je personal coach moet zien... Sindsdien heb ik er veel minder last van... Ik durf zelfs weer over straat...'
'Proficiat,' zei Samantha.
'Dank je,' zei Tracy.
'Hoe heette dat boek...?' vroeg Coby.
'Zeg ja tegen je angst...,' zei Tracy. 'Van professor dokter Arend Viltjes... Echt een aanrader...'
Samantha bestudeerde Leo, en zei: 'Misschien iets voor jou, Leo...?'
Leo was het gelul over Viltjes en diens boek helemaal zat, schudde zijn hoofd, en zei: 'Ik denk niet dat ik dat boek nodig heb...'
Samantha trok een wenkbrauw omhoog. 'Ben je dan nooit bang...?'
Leo fronste zijn voorhoofd. 'Vast wel... Maar daarom hoef ik het nog niet nodig te vinden om er een boek over te lezen...'
'Nodig is het misschien niet,' zei Samantha, 'maar het kan wel goed zijn...'
'Zeker weten,' zei Tracy. 'Ik heb er heel veel aan. Eigenlijk zegt de titel al genoeg: je moet gewoon ja zeggen tegen je angst. Dan komt alles goed...'
'Alles...?' vroeg Coby.
Tracy bloosde. 'Nou ja, bijna alles...'
Samantha nipte van haar koffie, en zei: 'Toch wel mooi als mensen ondanks hun angst kunnen blijven functioneren...'
'Nou en of...,' zei Tracy.
'Het maakt de wereld net even een stukje mooier,' zei Samantha, en nipte nogmaals van haar koffie. 'Daar hou ik van...'
'Ik ook...,' zei Tracy, en blies in haar koffie.
Leo kon er inmiddels niet meer tegen. Er moest iets gebeuren, maar wat? Hij keek op zijn horloge: tijd om naar huis te gaan. Hij stond op, deed zijn jas aan, groette de overige aanwezigen, en ging op weg. Buiten miezerde het, en de voorbijgangers leken hem met hun vlammende ogen naar de verdommenis te willen priemen.
Eenmaal weer thuis ging hij in zijn fauteuil zitten, nam Overvolle agenda's van de salontafel, en las verder. Maar al na vijf minuten legde hij het weer terug. Hij stond op, liep naar het raam, en keek naar buiten: een hele oceaan was bezig naar beneden te storten. Hij zuchtte, ging aan zijn bureau zitten, pakte pen en papier, en schreef:
De Kleplijn
Hij zuchtte nogmaals, en toog aan het werk...
EINDE
Hou deze website in de gaten voor nieuw werk!
(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.
Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.
