'De praatjesmaker' (roman), deel 1

Hieronder deel 1 van De praatjesmaker, mijn nieuwste roman. Dit is het begin van hoofdstuk 1, en van dit verhaal. Veel leesplezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

1

Tom Formosa was sinds drie maanden werkzaam als praatjesmaker bij de Zoetermeerse firma Talk Talk Talk BV. Zijn werk bestond eruit om in Zoetermeer bij mensen thuis aan te bellen en een praatje met ze te maken, om zo eventuele eenzaamheid te bestrijden. Wetenschappelijk onderzoek had uitgewezen dat dit bestrijden van de eenzaamheid een positief effect had op de volksgezondheid.

Het was een zonnige maandagmorgen, en Tom was net bezig met zijn ronde in de Schaapscheerderslaan. Hij belde aan bij nummer 53. Een vrouw in een grauwe soepjurk deed open. 'Goedemorgen,' zei Tom. 'Mijn naam is Tom Formosa, praatjesmaker.'

'Ah!' zei de vrouw. 'Ik ben blij dat u langskomt. Mijn man is de hort op, naar een congres over kunstmatig vlees. Kent u dat, kunstmatig vlees?'

'Bedoelt u tofu?' vroeg Tom.

'Dat is meer een vleesvervanger,' zei de vrouw. 'Ik bedoel echt kunstmatig vlees. Mijn man is daar ontwikkelaar van. En ik ben steeds het proefkonijn van zijn creaties. Niet altijd tot mijn volle tevredenheid. Sterker nog, ik baal er weleens van. Laatst had hij iets verschrikkelijks ontwikkeld. Het heet pollo, dat is Italiaans voor kip. Hij had er drie emmers van gebrouwen, in het tuinhuisje, en mij een beetje laten proeven. Maar het smaakte helemaal niet naar kip, maar naar een mengsel van ossengalzeep en Bebogeen. Kent u dat, Bebogeen?'

'Ach ja, dat zoete broodbeleg,' zei Tom.

'Precies!' zei de vrouw. 'En als ik ergens een hekel aan heb is het aan zoet broodbeleg. Maar mijn man vindt het lekker. Dus heeft hij er nog vijf emmers van gebrouwen. We eten nu bijna iedere avond pollo. Ik trek het niet meer. Een andere creatie van hem, dukko, vind ik wél lekker. Dat smaakt naar eend. Maar dat vindt hij dan weer niet lekker. Volgens hem smaakt het naar een mengsel van machineolie en pastinaak. Om gek van te worden, meneer! Eigenlijk wil ik dan ook niet meer zijn proefkonijn zijn, maar ik heb geen keus. Niemand anders wil zijn creaties proeven. Kinderen hebben we niet.'

'Daar kan ik me iets bij voorstellen,' zei Tom.

'En nu is hij met een emmer pollo naar het Congres voor Kunstvleesontwikkelaars in Nancy, om het daar aan de man te brengen. Ik vrees dat het de doodssteek wordt voor zijn carrière.' Ze bekeek Tom van top tot teen, en vroeg: 'Wilt u niet een beetje proeven?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Nee, dank u. Ik heb net gegeten.'

'Wat heeft u dan gegeten?'

'Twee boterhammen met jam.'

'Dat is tenminste normaal. Eet u wel eens tofu?'

'Nee,' zei Tom.

'Wij ook niet. Dat is immers van de concurrent. Naast pollo en dukko hebben we ook nog koeko. Dat is kunstmatig rundvlees. Mijn man wilde het eerst rundo noemen, maar dat bestaat al. Koeko vinden we allebei erg lekker, maar het kost een kapitaal om te maken, dus eten we het weinig. Pollo is erg goedkoop. Het kost maar twee euro per kilo. Vandaar ook dat mijn man het heeft meegenomen naar het congres. Kunstmatig vlees moet goedkoop zijn, anders kun je net zo goed normaal vlees eten.'

'Geef mij maar een lekkere biefstuk,' zei Tom.

'Dat is beefo. Ontwikkeld door de Australiër Brendan O'Mally. Zijn vrouw heeft dat bijna met de dood moeten bekopen, want beefo is giftig. Het wordt daar dan ook gebruikt als insectenverdelger.'

'Tjonge jonge,' zei Tom. 'Zo leer je iedere dag wat bij. Heeft u anders nog iets te melden?'

De vrouw knikte, en zei: 'Gaat u ook langs bij nummer 55?'

'Dat is wel de bedoeling,' antwoordde Tom.

'Oh,' zei de vrouw. 'Kunt u dan deze emmer daar afleveren?' De vrouw reikte Tom een muf ruikende emmer aan.

Tom schudde zijn hoofd. 'Daar kan ik helaas niet aan beginnen, mevrouw.'

'Oh, jammer. Dit is nu pollo. Wilt u echt niet een beetje proeven?'

Tom schudde zijn hoofd, rook aan de emmer, trok een vies gezicht, en zei: 'Het ruikt naar bedorven geitenkaas.'

'Ik ben blij dat u het zegt,' zei de vrouw. 'Maar mijn man en de buurman smullen ervan. Vreemd eigenlijk, dat smaken zo kunnen verschillen.'

'Zeker,' zei Tom. 'Is er verder nog iets dat u kwijt wilt?'

'Nee, dat was het,' zei de vrouw.

'Wilt u dan hier een krabbel zetten,' zei Tom, reikte haar een klembord aan met daarop vastgeklemd een afwerklijst van de desbetreffende straat, en wees naar de plek waar ze een handtekening diende te zetten.

De vrouw zette de handtekening, en vroeg: 'Wanneer komt u weer langs?'

'Dat zal, als alles meezit, over ongeveer een maand zijn.'

'Prima. Tot dan. En een fijne dag verder.'

'Insgelijks,' zei Tom.

De vrouw sloot de deur.

Tom schudde afkeurend zijn hoofd en begaf zich naar nummer 55.

Klik hier voor deel 2

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.