'De praatjesmaker' (roman), deel 2

Hieronder deel 2 van De praatjesmaker. Dit is het vervolg van hoofdstuk 1. Lees eerst deel 1, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

Tom belde aan. Na enig gestommel opende een man met een studentikoze bril de deur. In zijn rechterarm hield hij een opengeslagen fotoalbum.

'Goedemorgen,' zei Tom. 'Tom Formosa, praatjesmaker.'

'Welkom,' zei de man, 'ik verwachtte u al. Mijn naam is Fons Kwijtspel. Ik zal u enkele foto's laten zien, en daarbij wat over mezelf vertellen...' Hij hield het album zó dat Tom het kon zien, en wees een foto aan. 'Hier lig ik in de ledikant. Je kunt me niet zien, want ik lig onder de deken, maar ik lig er echt. Ik was toen twee jaar en vier maanden oud. Geboren in Purmerend, in het gezin van Werner Kwijtspel en Mathilda Kwijtspel-Baanhond. Mijn vader was bruggenbouwer en mijn moeder tandheelkundige. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens een kerstdiner voor alleenstaanden, van de katholieke kerk. Mijn moeder moest eerst niets van hem weten, tot hij zijn mond wijd opende, om zijn kaakspieren te trainen. Toen was ze meteen verkocht. Kijk, hier is een foto van hen samen, in de draaimolen...'

'Ik zie het,' zei Tom, en bekeek de verbleekte foto.

'Mijn moeder werd altijd draaierig van draaimolens, tot ze iedere avond vóór het slapengaan naar klassieke opera's ging luisteren. Sindsdien is ze nooit meer in een draaimolen gestapt...' Hij wees een andere foto aan, en zei: 'Hier ziet u haar terwijl ze een tent aan het opzetten is, op camping Le Valdispert, in de Dordogne, samen met onze toenmalige buurman, George Patterson, die toen met ons mee was. Mijn vader was stokbrood halen in het dorp...' Hij wees een andere foto aan, en zei: 'En hier ziet u ons, de volgende dag, in een kazenmuseum...'

'Aha,' zei Tom. 'Is dat een potje kruidenboter, daar rechts van die vaas met dennentakken?'

'Nee, dat is de uierzalf van tante Henny, voor haar aambeien. En hier ziet u ons tijdens een bloemencorso in Zevenhuizen. Mijn vader had toen erge honger, vandaar dat hij viooltjes in zijn mond heeft. Mijn moeder was bezig om de batterijen in haar fototoestel te vervangen. De foto is gemaakt door onze toenmalige buurman, Sören Olsen, die altijd iedereen foto's uitdeelde. Hij repareerde in zijn vrije tijd vrieskisten. Wat hij voor de kost deed weet niemand...' Fons sloeg de bladzijde om, en zei: 'Hier lopen we de Vierdaagse van Ameland. Ik was toen twaalf. Ik hield niet echt van lopen, vandaar dat ik hier zit op de schouders van Leo Klokkenmaker, onze toenmalige buurman. Waar ik wel van hield waren gemberkoeken, en die kreeg ik dan ook na afloop van iedere Vierdaagse. Toch moet je niet denken dat ik de kantjes eraf liep. Ik heb meer dan drie jaar lang videobanden met opnames van onze vakanties in brievenbussen van onze toenmalige kennissen gedaan. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. We maakten ook vaak survivaltochten in de Ardennen...'

'Survivaltochten?' vroeg Tom.

'Ja,' zei Fons. 'Mijn vader wilde dat we als gezin goed voorbereid zouden zijn op een leven in een postnucleair landschap. Toen was er nog sprake van de Koude Oorlog, en we woonden niet ver van een Russisch arbeidersgezin dat altijd verdacht uit de ogen keek.'

'Ach zo,' zei Tom. 'Uw vader lijkt me al met al een verstandige man...'

'Dat was hij ook. Helaas is hij omgekomen tijdens het uittesten van één van zijn bruggen. Het cement was nog niet droog, maar dat kon hij niet weten, want hij verstond toen nog geen Papiamento. Hij werkte in Curaçao, maar wist van tevoren niet voor hoelang. De audiocursus Papiamento voor beginners arriveerde twee dagen na de begrafenis, per post. Dagenlang hebben we naar de bandjes zitten luisteren – mijn moeder, ik, en onze toenmalige buurman, Armando Fettuccini – tot we het op een gegeven moment zat waren. Soms moet je bepaalde hoofdstukken in je leven ook kunnen afsluiten.'

'Helemaal mee eens,' zei Tom. 'Anders nog iets?'

'Armando Fettuccini is later door de douane opgepakt omdat hij een kernkop naar Rusland wilde smokkelen. Daar konden die douaniers niet om lachen. Armando's vrouw trouwens ook niet. Ze lag toen net te bevallen van hun vierde kind, Ignacio, en was vaak depressief.'

'Dat kan gebeuren,' zei Tom. 'Is er verder nog iets dat u kwijt wilt?'

'Nee, dat was het voorlopig wel weer.'

'Prima. Graag hier een krabbel zetten.' Tom reikte Fons het klembord en de pen aan. Fons zette zijn handtekening, gaf het klembord en de pen terug, en vroeg: 'Wanneer kan ik u weer verwachten?'

'Waarschijnlijk over een maand,' antwoordde Tom.

'Kunt u niet wat eerder komen?'

Tom schudde zijn hoofd. 'We zitten tot over onze oren in het werk...'

'Helaas,' zei Fons. 'Tot over een maand dan maar...'

'Insgelijks,' zei Tom. 'En een fijne dag verder.'

'U ook,' zei Fons, en sloot zachtjes de deur.

Tom liep verder naar nummer 57.

Klik hier voor deel 3

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.