'Gesprekken met Jan en alleman', deel 2

Hieronder deel 2 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier!

Vrijwel meteen werd er weer gebeld. Ivo nam op. “Goedemiddag, met Ivo.”

“Dag Ivo, met Kees Welbedreven uit Schoonhoven. Ik zag je advertentie staan in de krant, en ik dacht: laat ik eens bellen.”

“Dat is heel goed gedacht van je, Kees.”

“Dankjewel. Tjonge, wat ik vandaag toch weer heb meegemaakt, dat valt met geen pen te beschrijven. Ik liep met mijn hondje Vicky...”

“Fikkie?”

“Nee, Vicky. Ik liep met Vicky naar mijn overleden grootmoeder Victoria Welbedreven. Die kon er wat van, Ivo. Ze had veertien kinderen, waarvan eentje geadopteerd. Na de dertiende kon ze geen kinderen meer krijgen, en aangezien dertien een ongeluksgetal is heeft ze er een veertiende bijgenomen van haar buurvrouw, die niet tegen babygehuil kon. Zo ging dat in die tijd, Ivo. Maar goed, ik liep dus met mijn hondje over straat, komt er opeens een man met paard en wagen op me af, loopt me voorbij, en gaat de hoek om. Dat is toch bijzonder, een man met paard en wagen, in deze tijd?”

“Was het een circusartiest?”

“Nee, dat is onmogelijk. Van de burgemeester mogen geen circussen meer naar onze regionen komen. Hij heeft een hekel aan circussen, omdat een clown een keer een emmer met water in zijn gezicht heeft gegooid. Gaat u wel eens naar het circus, Ivo?”

“Als kind ben ik wel geweest, maar daarna nooit meer. Ik ben altijd bang dat de tent instort, en dat er dan paniek uitbreekt. Heb jij daar nooit last van?”

“Nee. Ik gebruik een extract van brandnetelwortels. Daarmee hou ik de angst buiten de deur. Maar je moet wel oppassen dat je niet teveel inneemt, anders word je agressief, en kun je mensen gaan slaan. Dat moet je een keer ondervinden, en daarna doe je het nooit meer. De oude middeltjes zijn vaak het beste. Ik heb het idee opgedaan tijdens een bezoek aan de bibliotheek. Ik was op zoek naar een boek over tandheelkunde, en toen viel mijn oog opeens op Natuurlijk genezen van Aagje Niemelbode. Daar stond het in. Leest u veel, Ivo?”

“Dat valt wel mee.”

“Ik kan uren achter elkaar lezen. Totdat de lettertjes gaan dansen. Dan weet ik dat het genoeg is geweest, en ga ik een eindje lopen met Vicky. Wat een leuke hond is dat toch. Waren er maar meer honden als zij. Ik denk dat Vicky in wezen een slimme hond is. Ze zou in principe een middel tegen kanker kunnen uitvinden, ware het niet dat ze geen duimen heeft. Dat is het grote voordeel van de mens: duimen. Waar zouden we zijn zonder duimen? In ieder geval niet waar we nu zijn, want zonder duimen zouden jij en ik geen telefoon kunnen vasthouden. Nog zo'n voordeel van de mens: communiceren. Vicky kan alleen maar blaffen. Soms weet ik niet waar ze het over heeft. Dat bedroeft mij diep. Ik zou haar eigenlijk willen leren schrijven, maar ik heb nare ervaringen in het onderwijs. Ik ben een tijdje leraar geweest, maar ik kon geen orde houden. Straks bijt Vicky mij als ik haar iets probeer te leren. Daarom leer ik haar maar niets. Heeft u huisdieren, Ivo?”

“Nee. Dat is me teveel werk.”

“Mijn oom heeft een olifant als huisdier gehad. Die staat nu in Diergaarde Blijdorp, omdat hij bij hem niet wilde aarden. Het is altijd wat met die beesten. Je kunt beter een hond nemen. Maar genoeg over honden. Dit gesprek komt dus in een boek?”

“Als alles meezit, Kees.”

“Goh, wat interessant. Zou u voor mij dan wel een pseudoniem willen gebruiken? Ik mag van mijn moeder eigenlijk helemaal niet bellen naar vreemde mannen.”

“Zeg haar dat ze zich met haar eigen zaken bemoeit.”

“Ik zou wel willen, maar ze leeft niet meer. Althans, niet meer op deze Aarde. Maar van boven houdt ze me in de gaten. Daarom draag ik continu een sombrero, zodat ik toch nog een beetje privacy heb.”

“Een wijs besluit, behalve als het stormt. Dan waait die sombrero van je hoofd af.”

“Nee. Daar heb ik wat op gevonden. Ik maak de sombrero vast aan mijn oorringen.”

“Draag jij oorringen, Kees?”

“Jazeker.”

“Waarom, in vredesnaam?”

“Om die sombrero aan vast te kunnen maken natuurlijk. Pijn dat het deed om de gaatjes te zetten, Ivo!”

“Dat geloof ik graag, Kees. Heb je verder nog iets te melden?”

“Nee. Hier wou ik het voorlopig bij laten. Misschien bel ik later nog wel eens terug.”

“Doe rustig aan, Kees.”

“Oké. Da-ag.”

“Dag.” Ivo hing op en wachtte tot er weer gebeld zou worden.

<Wordt vervolgd...>

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.