'Gesprekken met Jan en alleman', deel 3

Hieronder deel 3 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier!

Het duurde niet lang of Ivo's mobieltje rinkelde alweer. Goh, dacht hij, de mensen weten me wel te vinden. Hij nam op met: “Goedemiddag, Ivo hier.”

“Ja, goedemiddag, met Jeff. Ik wil het met u eens hebben over pioenrozen. Weet u wanneer ze bloeien, of ze uit een bol komen of aan een struik groeien, en welke kleuren ze allemaal kunnen hebben?”

“Nee,” zei Ivo.

“Jammer,” zei Jeff. “Ik had gehoopt dat u dat wist.”

“Helaas,” zei Ivo. “Anders nog iets?”

“Ja. Bent u de Ivo die in november 1982 mijn zus Ragnhilde van de schommel heeft geduwd?”

“Nee. Daar was ik toen te jong voor.”

“Oh. Anders had ze u namelijk vergeven. Dat is tegenwoordig helemaal haar ding. Mensen vergeven. Ik probeer het zelf ook wel eens te doen, maar zonder succes. Als ik op het punt sta om iemand te vergeven bedenk ik me net op het allerlaatste moment. Ik kan er niets aan doen. Het is sterker dan mezelf. Zo had ik bijvoorbeeld graag mijn ex-vrouw willen vergeven dat ze mijn Audi in de prak gereden heeft, maar helaas, het wil me maar niet lukken.”

“En dat ze u verlaten heeft, kunt u haar dat wel vergeven?”

“Hoe weet u dat zij mij verlaten heeft, en niet andersom?”

“Zomaar een vermoeden.”

“Ach zo. Welnu, om op uw vraag terug te komen: nee, daar ben ik niet rouwig om. Ze had teveel fobieën om in de buurt te hebben. Onder andere rijvrees. Ze is met mijn Audi tegen een boom gereden. En wie kan het allemaal weer gaan betalen? Ik, Ivo, ik. Of nee, wacht: de verzekering. Maar leuk is het allemaal niet. Ik was erg gehecht aan die Audi. Hij kon van 0 tot 450 in zes seconden.”

“Yeah right.”

“Oké, van 0 tot 200 in tien seconden.”

“In je dromen.”

“Sorry, maar lager ga ik niet. Het was in ieder geval een verdraaid snelle auto.”

“Om het even. Maar uw ex-vrouw had dus teveel fobieën om in de buurt te hebben. Vertel daar eens wat meer over.”

“Ze was bang voor autorijden, ovalen, spinnen, ledikantjes, pasteltinten, herrie, zeehonden, de postbode, gasfornuizen – we kookten elektrisch – , vleermuizen, braderieën, en het ergste van al: dat ik vreemd ging. In eerste instantie ging ik helemaal niet vreemd, maar ze begon op een gegeven moment zodanig op mijn zenuwen te werken dat ik niet meer anders kon. Ze is er kapot van. Maar daarom hoef je nog niet met mijn Audi tegen een boom te rijden. Ze weet hoeveel werk ik in die bolide gestoken heb. Al mijn vrije tijd. En nu is hij weg.”

“Naar de eeuwige jachtvelden.”

“Inderdaad. Vergeven kan ik het niet. Vergeten misschien wel, als ik erg mijn best doe. Er zullen behoorlijk wat jaartjes overheen moeten gaan wil ik dit vergeten. Ach, het is niet anders. Ik vergeet de meest onnozele dingen, maar de zaken die ik graag uit mijn hoofd zou willen krijgen, die gaan er met geen mogelijkheid uit. Zo heb ik eens drie maanden het liedje “Samen zijn” van Willeke Alberti in mijn hoofd gehad. Dat was verschrikkelijk. En maar huilen. Mijn ogen brandden en ik was schor als een dronken matroos. Totdat ik op een gegeven moment een kerstkaart moest schrijven voor mijn moeder, en toen was het opeens weg. Gek hè? Het leven is een mysterie, Ivo.”

“Inderdaad. Hoe oud is uw moeder?”

“Al 89 jaren oud. Ze kan niet goed meer zien. Ze wil me vaak niet binnenlaten, omdat ze denkt dat ik een oplichter ben, terwijl ik dat niet ben. En echte oplichters, die laat ze wel binnen. Al haar spaargeld heeft ze aan hen meegegeven. Hemeltergend is het, Ivo. Ik zou haar graag in een bejaardentehuis doen, maar wie gaat dat betalen? Ik in ieder geval niet, want ik ben platzak. Ik heb helemaal niets meer. Noppes. Nada.”

“Vervelend.”

“Zeker weten. Maar hoe zit het? Komt dit gesprek in een boek te staan?”

“Ja.”

“Wilt u voor mij dan wel een pseudoniem gebruiken, want ik wil niet dat mijn moeder weet hoe ik over haar denk.”

“Als u belooft dat u uw moeder zo snel mogelijk bezoekt, haar in de armen neemt, een zoen op de mond geeft, en zegt: 'Moeder, u bent de allerliefste moeder van de wereld.' Beloof je me dat, Jeff?”

“Dat beloof ik, Ivo. Op het graf van mijn ex-zwager.”

“Waaraan is hij overleden?”

“Dat zou te ver voeren. Ik moet nu gaan. De groeten.”

“Dag, Jeff.” Ivo hing op.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.