'Gesprekken met Jan en alleman', deel 24

Hieronder deel 24 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 23 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Om 11:03 arriveerde Ivo in de Super Duper. Wendy de Smeet stond hem op de groenteafdeling al op te wachten, met een boek in haar handen. “Hier is het boek,” zei ze, en reikte Ivo een vergeeld boek aan.

“Weet je wat, Wendy,” zei Ivo, “bij nader inzien lees ik het toch maar niet. Ik wil me volledig focussen op het schrijven van mijn roman. Maar misschien kun je me vertellen waar het zo'n beetje over gaat.”

“Oké,” zei Wendy. “Het gaat erover dat je na je dood in een soort wachtkamer terecht komt. Daar moet je wachten tot je naam wordt afgelezen, en dan slaan ze op je hoofd met een pollepel, en kom je in het lichaam van een foetus terecht. Maar je vergeet wie je bent, en als je geboren wordt ben je heel iemand anders. Maar er zijn dus manieren om terug te gaan naar vorige levens. Ik heb ze zelf uitgeprobeerd. Zo was ik in een vorig leven sergeant bij het leger, en daarvóór de auteur van dit boek. Het is allemaal heel interessant.” Ze bekeek hem, en zei: “Jammer dat je het boek niet wilt lezen. Ik ben erg benieuwd wat jij in je vorige levens allemaal was.”

“Helaas,” zei Ivo. Hij keek naar haar bolle buik, en vroeg: “Hoe gaat het met de zwangerschap?”

“Goed. Het lukt me alleen niet om in contact te komen met de wachtkamer, om uit te zoeken wie er in mijn baby is terecht gekomen.”

“Jammer,” zei Ivo.

“Als de baby geboren wordt leer ik hem of haar zo snel mogelijk hoe ze contact kan leggen met vorige levens. Als ze namelijk in een vorig leven een slecht iemand is geweest, dan moet ze zo snel mogelijk in therapie. Daar kan je niet vroeg genoeg mee beginnen. Ben jij wel eens in therapie geweest?”

“Ja. Maar dat is nu al vele jaren geleden.”

“Bij mij ook. Ze hebben me daar van alles geleerd. Onder andere dat je als mens nu eenmaal fouten maakt. Ik ben door en door mens. Ik heb laatst met een hamer op mijn duim geslagen, tijdens het klussen in de babykamer. Kijk maar.” Ze liet haar duim zien, die dik was.

“Ik zie het,” zei Ivo. “We zijn allemaal mensen.”

“Ja. Maak jij veel fouten?”

“Ach, wat is veel? Ik heb laatst iemand voorgelogen dat er ergens in Zoetermeer een koffer begraven ligt.”

“Oh. Vervelend. Mijn man wordt wel eens boos, als ik de verkeerde chips in huis haal, of het vlees laat aanbranden, of mijn sleutels kwijt ben. Ik ben ook zo'n sufferd, Ivo.”

“Dat moet je niet zeggen,” zei Ivo. “Je schiet er niets mee op.” Hij keek op zijn horloge, en zei: “Dan ga ik nu weer verder met boodschappen doen.”

“Oké, Ivo. Zie ik je maandag weer?”

“Ik zal kijken wat ik kan doen,” zei hij. “Als ik er om vijf over elf nog niet ben, moet je er maar vanuit gaan dat ik later kom.”

“Oké. Hopelijk tot dan. Doei!”

“Dag,” zei Ivo. Hij legde zijn gebruikelijke route door de winkel af, controleerde of hij niets vergeten was, en rekende af.

 

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.