'Gesprekken met Jan en alleman', deel 36

Hieronder deel 36 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het begin van hoofdstuk 12. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 35 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

12

De volgende dag was het maandag. Tijd om naar de Super Duper te gaan voor de nodige boodschappen. Na de gebruikelijke ochtendhandelingen ging Ivo op weg. Halverwege begon zijn mobiel te rinkelen. Hij nam op.

“Goedemorgen, Ivo. Servaas Knol hier. Heb je nu toevallig tijd om je cd op te komen halen?”

“Nee, Servaas. Ik ben net op weg naar de supermarkt om boodschappen te gaan doen.”

“Kun je niet eerst bij mij langs?”

“Nee.”

“En vanmiddag? Heb je dan tijd?”

“Vanmiddag wil ik gaan schrijven.”

“Aan je roman?”

“Ja.”

“Hoe ver ben je al?”

“Niet ver.”

“Oh. Komt dit gesprek er ook in?”

“Waarschijnlijk niet, Servaas. Ik heb besloten een puur fictieve roman te gaan schrijven.”

“Dus ons vorige gesprek komt er ook niet in?”

“Nee.”

“Jammer. Maar: even goede vrienden. Heb je zaterdag nog naar Studio Sport gekeken?”

“Nee.”

“Spijtig. Als je goed keek kon je mij in het publiek bij de wedstrijd Heracles-VVV zien zitten. Maar dat heb je dus niet gezien.”

“Nee.”

“VVV heeft, sinds ze gelijk speelden tegen PSV, voorgoed mijn hart gestolen. Ik hoop dat ze in de Eredivisie blijven. Ga jij wel eens naar voetbalwedstrijden, Ivo?”

“Nee, nooit.”

“Dan wordt dat de hoogste tijd. Aanstaande zondag speelt VVV tegen Roda JC. Heb je zin om dan mee te gaan?”

“Liever niet, Servaas. De zondag is voor mij een rustdag.”

“Ach zo. We kunnen ook een keer op een zaterdag gaan. Ik hou je wel op de hoogte. Je moet echt een keer een wedstrijd van VVV meemaken. Ze spelen zeer aantrekkelijk voetbal.”

“Dat zal best,” zei Ivo.

“Normaal gesproken ga ik altijd met een goede vriend van mij, maar die heeft vrijdag totaal onverwacht zelfmoord gepleegd.”

“Gecondoleerd,” zei Ivo.

“Dank je,” zei Servaas. “Ik ben er nog steeds een beetje ondersteboven van. Trek het je maar niet aan, daar kun jij ook niets aan doen. Met de zaken gaat het in ieder geval nog goed. Dat is het allerbelangrijkste. Servaas Knols Rariteitenkabinet, die blijft nog wel even bestaan. Heb je onze website al bezocht?”

“Nee.”

“Jammer. Anders had je kunnen lezen dat ik een zakdoek van wijlen Harry Mulisch in de aanbieding heb. Dat zal jou, als schrijver, vast wel interesseren.”

“Niet echt.”

“Nee? Dan misschien een zakdoek van een andere schrijver?”

“Nee. Ik heb genoeg zakdoeken.”

“Nou ja, dan moet je het zelf maar weten. Mocht je je bedenken: je hebt mijn nummer. Ik vind het wel jammer dat je vanmiddag geen tijd hebt. Die cd van jou ligt hier maar te liggen. Af en toe lijkt het net alsof ik hem – heel gek – hoor huilen.”

“Dat zal wel verbeelding zijn.”

“Misschien. Het kan ook mijn buurvrouw zijn. Die heeft nog steeds geen reactie gekregen op haar brief aan Jim Henson. In die brief heeft ze hem ten huwelijk gevraagd, maar ik denk niet dat Jim daar op ingaat, aangezien mijn buurvrouw zo labiel is als wat. Of had ik dat al verteld?”

“Nog maar één keer, Servaas.”

“Oh. Ik moet nu ophangen, want volgens mij staat ze op mijn voordeur te bonzen. Tot horens of tot ziens maar weer.”

“Dag, Servaas.” Ivo hing op en stopte de mobiel weer terug in zijn binnenzak.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.

'Gesprekken met Jan en alleman', deel 35

Hieronder deel 35 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het slot van hoofdstuk 11. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 34 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

De zon scheen. Dat deed ze al geruime tijd. Ivo kon daar alleen maar blij mee zijn. Regen was aan hem niet besteed, zeker als hij buiten liep. In het Westerpark ging hij op een bankje zitten. Hij keek naar de vogels in het water, en gaf zich over aan mijmeringen. Wat voor roman zou hij eens schrijven? Een thriller? Nee, dat leek hem te afgezaagd. Een fantasyverhaal? Een sciencefictionverhaal? Mogelijkheden genoeg. Ondertussen zat hij hier in dit park op een bankje, en niet thuis achter zijn laptop. Wilde hij wel echt een roman schrijven? Op een gegeven moment hoorde Ivo zacht gefluit, dat steeds luider werd. Het kwam van rechts. Ivo keek. In de verte kwam een gestalte in een rokkostuum aanlopen. Het was Jaap de Klover, de parttime zwerver. Deze zwaaide uitbundig. Ivo zwaaide terug. Jaap versnelde zijn pas. “Wel wel wel,” zei hij, toen hij tot bij het bankje genaderd was, “wie we hier hebben. Ivo Penner, als ik me niet vergis?”

“Dat klopt,” zei Ivo, bekeek Jaaps rokkostuum, en zei: “Wat zie je er sjiek uit.”

“Dank je,” zei Jaap. “Dat zit zo: er is vanavond een benefietavond voor zwervers in restaurant De Oever. Ik dacht: laat ik me netjes kleden, want het personeel van De Oever doet de laatste tijd steeds moeilijker over mijn aanwezigheid daar. En misschien ontmoet ik wel een charmante zwerfster.”

“Ik hoop het voor je,” zei Ivo. “Komen er alleen maar zwervers naar die avond?”

Jaap schudde zijn hoofd. “Ook rijke mensen. Maar we zitten in aparte zalen. De rijken betalen het eten voor de zwervers. Ik ga natuurlijk als zwerver. Maar ik ben van plan zo nu en dan van zaal te wisselen. Ik hoop alleen dat het personeel het goed vindt. Ze kunnen het niet hebben dat iemand met zoveel geld als ik zwerft. Maar dat moet ik toch zeker zelf weten? We leven in een vrij land.”

“Dat is waar,” zei Ivo.

Samen keken ze naar de vogels in het water.

“Heb je nog wat bijzonders meegemaakt?” vroeg Ivo op een gegeven moment.

Jaap dacht na. “Ja, nu je het zegt. Ik liep laatst door het park, toen ik opeens een zachte stem om hulp hoorde roepen. Het kwam uit de sloot. Ik daarnaartoe. Bleek er een invalide in een elektronische rolstoel in te liggen. Hij zei dat het mechaniek van de besturing van zijn rolstoel op hol was geslagen, en dat hij zo de sloot in was gereden. Dus heb ik hem er weer uitgevist, en een ambulance gebeld. Hij was zwaar onderkoeld. Ja, je maakt wat mee.”

“Zeker,” zei Ivo.

“Goed dat ik mijn mobiel bij me had. Die heb ik altijd bij me. Soms verdwaal ik, en dan is het wel handig als ik kan opzoeken waar ik precies ben, zodat ik de weg naar huis weer kan vinden. Sommige fulltime zwervers kijken mij om die reden met de nek aan. De charme van het zwerven is volgens hen nu juist dat je af en toe de weg kwijt bent, zowel letterlijk als figuurlijk. Sorry, maar als het donker begint te worden ga ik het liefste zo snel mogelijk terug naar huis. 's Nachts kan het erg gevaarlijk zijn buiten.”

“Dat wil ik geloven,” zei Ivo.

“En terecht. Een collega-zwerver van mij is 's nachts een keer aangevallen door een wolf. Een wolf, kun je het geloven? En dat in deze regionen.”

“Weet je zeker dat het een wolf was, en niet bijvoorbeeld een zwerfhond?”

“Ik zweer het je: een wolf. Joost mag weten hoe die hier verzeild is geraakt. Maar goed, ik probeer dus altijd vóór tienen thuis te zijn. Dan kan ik tenminste het journaal ook nog zien. Je wilt als mens toch een beetje op de hoogte blijven van wat er zoal speelt in de wereld.”

“Uiteraard,” zei Ivo.

“Wat ze nu weer van plan zijn met de hypotheken, man man man. Daar word ik niet vrolijk van. Maar goed, we slepen ons er maar doorheen. Veel meer kun je als zwerver niet doen.”

“Dat zul jij wel het beste weten,” zei Ivo.

“Ja,” zei Jaap.

Ze zwegen, en keken nog wat naar de watervogels in het water.

“Mooie beesten zijn het, die watervogels,” zei Jaap.

“Zeker,” zei Ivo.

Jaap keek op zijn horloge, en zei: “Ik ga maar weer eens verder.”

“Doe dat,” zei Ivo.

Jaap stond op en verdween.

Ivo bleef nog even zitten, tot het tijd was om naar huis te gaan. Tijdens de reis naar huis sprak niemand hem aan, wat hem wel goed uitkwam. Eenmaal thuis maakte hij het avondeten klaar en at hij het op. Na de afwas las hij in een boek, keek hij tv, en ging hij naar bed.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.