'De praatjesmaker' (roman), deel 18

Hieronder deel 18 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het slot van hoofdstuk 5. Lees eerst deel 1 t/m 17, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

Algauw bereikte Tom het sober ogende pand. Hij liep naar binnen en trok een nummertje. Er waren maar twee andere klanten. Het duurde dan ook niet lang vóór hij aan de beurt was. Hij gaf het recept aan de medewerkster, een blondine van in de twintig met een glimmende huid en bruine ogen. Toen ze Tom het tasje met de medicijnen gaf, zei ze: 'Eenmaal daags één tablet van vijftig milligram, innemen met wat water...'

'Dank u,' zei Tom, dacht na of hij nog vragen had, en zei: 'Heeft dit middel nog bijwerkingen?'

'Heel weinig, meneer. Een vriendin van mij gebruikt het ook, en die heeft nergens last van.'

'Waarom is ze het gaan gebruiken?' vroeg Tom.

'Omdat ze erg zenuwachtig was. Haar jobcoach had haar aangeraden om aan parachutespringen te gaan doen, om van haar hoogtevrees af te komen, maar iedere keer dat ze wilde gaan, kon het vliegtuig niet opstijgen, vanwege het weer. Daar werd ze erg zenuwachtig van. Dankzij de Nositol raakte ze van haar zenuwachtigheid af, en toen het weer eindelijk meezat sprong ze uit het vliegtuig alsof het niets was. Ze heeft nu totaal geen hoogtevrees meer, en wil binnenkort de Dom van Utrecht gaan beklimmen. Zonder vangnet.'

'Toe maar,' zei Tom.

'Ja, dus Nositol is echt een wondermiddel. Ik weet nog dat ze, vóór ze met Nositol begon, een keer op een ladder was geklommen om een spin weg te halen, en niet meer naar beneden durfde. Dat is nu wel anders. Ik wou dat ik zo'n jobcoach had. Maar nee, dat zit er voor mij niet in, helaas. Ik heb wel een tijdje een spiritueel adviseur gehad, maar die veranderde op een gegeven moment van geloof, zodat ik niet meer met hem kon samenwerken. We schreven voorheen traktaten over het boeddhisme, tot hij van de ene op de andere dag hindoe werd. Hij wilde niets meer met mij te maken hebben. Jammer, want in mijn eentje traktaten schrijven gaat me niet makkelijk af. Kunt u een beetje schrijven?'

'In het verleden schreef ik wel eens verhalen,' zei Tom, 'maar dat doe ik al heel lang niet meer.'

'Waarom niet?'

'Dat weet ik eigenlijk niet,' zei Tom, en wreef nadenkend over zijn kin.

'Ik zal me trouwens voorstellen: Iris Mekkelaar.' Ze stak haar hand uit.

Tom schudde de hand, en zei: 'Tom Formosa.'

'Tom Formosa...,' mijmerde Iris. 'Die naam doet een belletje rinkelen. Bent u misschien griffier geweest in de rechtbank van Almelo-Zuid?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Ik ben nog nooit in Almelo geweest, dus dat lijkt me sterk.'

'Oh. Ik zou toch zweren dat u dat was. Heeft u misschien een broer die Tom heet?'

'Nee.'

'Dan was het misschien iemand anders. Hoe het ook zij, Nositol is een erg veilig middel. En heel veel mensen gebruiken het. U moet er maar eens op letten, binnen uw vrienden- of kennissenkring, wie er allemaal Nositol gebruiken. Het helpt ook tegen zóveel kwalen...'

'Dat zei de arts ook,' zei Tom.

'Dan heeft hij u goed ingelicht. Het werkt onder andere tegen obesitas, overspannenheid, sociale fobie, gewrichtspijnen, koorts, verkoudheid, rillerigheid, ga zo maar door. Misschien ga ik het zelf ook wel gebruiken, want ik ben de laatste tijd vaak verkouden. Ik ga 's avonds, na mijn werk, wel eens hardlopen, en dan krijg ik het regelmatig zo warm dat ik mijn vest uitdoe, waardoor ik naar mijn idee soms kou vat. Mijn vriendin zegt dat ik meer door mijn neus moet ademen, dat houdt volgens haar de ziektekiemen tegen. Maar als ik tijdens het hardlopen door mijn neus adem, houd ik het niet lang vol, ben ik bang.'

'Dat geloof ik graag,' zei Tom. Hij keek op zijn horloge, en zei: 'Goed, dan ga ik maar weer eens...'

'Dat is goed, Tom. Succes met de Nositol, en laat me weten wat je ervan vindt. Ik sta in het telefoonboek.'

'Is goed, Iris. Tot ziens.'

'Dag, Tom.'

Tom maakte zich uit de voeten, deed de medicijnen in zijn rugzak, en ging nog even bij de Kiko, die daar in de buurt was, langs voor boodschappen. Met de volle boodschappentassen in zijn handen ging hij naar huis. Ongeveer halverwege ging zijn mobiel af. Hij zette de boodschappentassen neer op de grond en nam op. Het bleek zijn baas, Gerrit Kukela, te zijn. 'Ik wilde vragen hoe het nu met je gaat,' zei Kukela. 'Ben je al een beetje bijgekomen?'

'Niet echt,' zei Tom. 'Ik heb nog steeds veel pijn...'

'Hè, wat vervelend,' zei Kukela. 'Ben je al naar de dokter geweest?'

'Ja,' zei Tom. 'Hij heeft me Nositol voorgeschreven...'

'Ah, Nositol. Daar hoor ik goede verhalen over. Mijn neefje gebruikt het sinds afgelopen kerst. Hij heeft ADHD. Op school werden ze gek van hem, omdat hij iedereen met zijn vingers in de ogen prikte, op de meest onverwachte momenten. Dat schijnt hij leuk te vinden. Maar dankzij de Nositol is dat een stuk minder geworden. Hopelijk slaat het bij jou ook aan. Verder nog nieuws of bijzonderheden?'

'Niet echt,' zei Tom. 'Hoe gaat het op kantoor?'

'Het is een vrij hectische boel. We hebben de meeste wijken nu bijna helemaal afgewerkt voor dit kwartaal. Iedereen heeft hard gewerkt. We hopen dat je snel weer beter bent.'

'Dank u wel, meneer Kukela.'

'Graag gedaan. Wat doe je zoal op een dag? Lig je veel op bed?'

'Onder andere. Ik kom aan weinig toe.'

'Vervelend. Ziekte is nu eenmaal niet leuk. Maar als het lichaam niet meer wil, dan moeten we daarnaar luisteren. Nochtans missen we je heel erg. Vooral Natasja...' Natasja was Kukela's secretaresse, over wie het gerucht de ronde deed dat ze verliefd was op Tom. 'Ze durft je niet te bellen,' ging Kukela door, 'omdat ze bang is je wakker te maken. We zijn eigenlijk allemaal bang daarvoor. Ik heb je nu toch niet wakker gebeld, hoop ik?'

'Nee, meneer Kukela.'

'Oh, gelukkig. Het laatste wat we willen is je genezingsproces in de weg staan, dat begrijp je wel...'

'Ja...'

'Goed dan. Ik zal je niet langer storen. Veel beterschap, en hopelijk tot snel...'

'Insgelijks, meneer Kukela.' Tom hing op. Gelukkig leek Kukela er niet echt bij hem op aan te dringen om snel weer aan het werk te gaan. Maar eens zou hij toch weer zijn werk op zich moeten nemen, dat kon haast niet anders. Wanneer precies, dat was de vraag. Hij borg zijn mobiel op, en vervolgde zijn weg naar huis.

 

Klik hier voor deel 19!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.