'De praatjesmaker' (roman), deel 46 (slot)

Hieronder deel 46 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is hoofdstuk 15, en het slot van dit verhaal. Lees eerst deel 1 t/m 45, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

15

De volgende dag was het alweer dinsdag. Tom was rond tien uur opgestaan, had de gebruikelijke dosis Nositol ingenomen, en zat nu te lezen in Vreemde gebeurtenissen, en wel een passage over een chirurg die een nachtelijke inbreker met een honkbalknuppel toetakelt, ziet dat het een dementerende collega is, en hem het leven redt door hem te opereren. Eigenlijk valt mijn leven dan nog best mee, dacht Tom bij zichzelf. Hij keek op zijn horloge: tijd om naar de bedrijfsmasseuse te gaan. Hij haalde een handdoek uit de kast in zijn slaapkamer en stopte deze in zijn rugzak, die hij over zijn jas aandeed. Hij sloot zijn woning af, en liep met stevige tred naar het gebouw van Talk Talk Talk B.V., waar hij plaatsnam in kamer 501. Verder was er niemand aanwezig. Om even voor half twee kwam een vrouw met lang bruin haar, lange wimpers en een gebronsde huid de wachtkamer binnen. Ze keek met haar helblauwe ogen naar Tom, en zei: 'Tom! Goed dat je er bent!'

'Dank je,' zei Tom. Hij stond op en gaf haar een hand.

'Kom maar mee,' zei Chantal, en ging hem voor naar de behandelkamer. Ze wees naar een deur, en zei: 'Kleed je daar maar uit, tot je alleen nog een handdoek om je middel hebt.'

Tom ging de ruimte binnen, ontdeed zich van zijn kleding, knoopte zijn handdoek om zijn middel, en liep de behandelkamer weer binnen.

'Ga maar liggen,' zei Chantal, en wees naar de massagetafel.

Tom ging liggen, en keek om zich heen. De kamer was sober ingericht, met in de hoek een tropische plant.

'Ontspan je maar,' zei Chantal. Ze goot wat olie in de kom van haar rechterhand, en wreef de olie warm met beide handen. 'Ik zal beginnen met je schouders,' zei ze, en begon zijn schouders te masseren. Chantals warme handen gaven Tom het gevoel dat hij in een warme jacuzzi beland was. Hij haalde diep adem.

'Voelt dat prettig?' vroeg Chantal.

'Nou en of,' zei Tom.

Chantal besteedde naast zijn schouders ook aandacht aan zijn rug, benen, armen en nek, onderwijl regelmatig vragend of het geen pijn deed. Dat was onveranderd niet het geval, integendeel: een zware last viel van zijn schouders. Er begonnen zelfs psychedelische patronen voor zijn ogen te dansen, die na een tijdje gelukkig weer verdwenen.

Toen ze klaar was zei Chantal: 'Zo, dat was het dan.'

'Oké,' zei Tom.

'Blijf nog maar even liggen, om op adem te komen.'

'Oké.'

'En?' vroeg ze. 'Is het bevallen?'

'Ja,' zei Tom.

'Mooi zo,' zei Chantal, en liep naar de wastafel in de hoek van de ruimte, om haar handen te wassen.

Tom kwam overeind en ging zitten op de rand van de massagetafel. Hij keek naar Chantal, en vroeg: 'Werk je hier al lang?'

Chantal schudde haar hoofd. 'Ongeveer een maand.'

'Dat is korter dan ik...,' zei Tom. Hij keek haar weer aan, en zei: 'Je bent nog niet overspannen?'

Chantal glimlachte, en schudde haar hoofd. 'Er moet heel wat gebeuren vóór ik overspannen word...' Ze keek naar hem, en zei: 'En jij? Ben jij nu iets minder overspannen?'

Tom knikte. 'Ietsje minder. Maar ik heb nog een lange weg te gaan vóór ik weer helemaal de oude ben...'

'Uiteraard,' zei Chantal, en droogde haar handen aan een handdoek die naast de wastafel hing. 'Je kunt hier zo vaak komen als je wilt. Dat heeft Kukela me zelf gezegd. Hij zei dat je een speciaal geval bent, dat extra zorg nodig heeft, in ieder geval op dit moment...' Ze knipoogde.

'Daar zit wel iets in,' zei Tom. 'Ik ben altijd al een speciaal geval geweest...'

'Dat wil ik geloven. Dus kom zo vaak als je wil.'

'Ik zal het in mijn achterhoofd houden...'

'Doe dat.'

'Zo,' zei Tom, en stapte van de massagetafel af, 'dan ga ik nu maar eens douchen.'

Ze liep met hem mee, en wees hem de doucheruimte aan.

Tom bedankte haar, liep de doucheruimte binnen, en sloot deze.

Na het douchen en aankleden liep hij met zijn rugzak terug naar de massageruimte. Hij gaf Chantal een hand, bedankte haar, en beloofde snel weer eens langs te komen. Zonder verder iemand tegen te komen, verliet hij het pand van Talk Talk Talk B.V., en ging weer op weg naar huis. Ja, de massage had hem goed gedaan. Kukela had gelijk gehad. Waarom had hij dit niet eerder gedaan? Hij schudde vertwijfeld zijn hoofd. De zon scheen, en de vogels kwetterden. Tom snoof de frisse lucht in, en ademde met een diepe zucht weer uit. Zijn mobiel ging. Het was Bert Heilbot. 'Tom,' zei de squebbelaar, 'ik zou je nog bellen, dus vandaar... Hoe gaat het nu? Voel je je inmiddels al wat beter?'

'Zeker,' zei Tom. 'Ik kom net van de bedrijfsmasseuse vandaan...'

'Mooi zo. We maakten ons allemaal erg ongerust. Vooral Treesje. Haar vader zit tegen overspannenheid aan, dus maakt ze zich extra zorgen over je. Maar gelukkig gaat het al wat beter. Even iets anders: Mamzuka heeft morgenavond weer een bridgetoernooi, in Waddinxveen, dus mijn vraag aan jou was of we het squebbelen deze week naar donderdagavond kunnen verplaatsen...'

'Dat is goed, Bert.'

'Prima.'

'Ik hoop alleen wel dat we het spelletje deze keer helemaal uit kunnen spelen...'

'Dat hoop ik ook, Tom. Veel hangt van het weer af...'

Tom begreep niet waarom, maar zei evengoed: 'Zeker, Bert.' Hij keek op zijn horloge, en vroeg: 'Anders nog iets...?'

'Nee, Tom, dat was het wel weer. Ik zie je donderdagavond...'

'Is goed, Bert. Dag.'

'Dag, Tom.'

Tom borg zijn mobiel op en liep verder. Hij passeerde hier en daar enkele bekenden, zoals Ellroy Goekel, die geanimeerd zat te tateren in een Powerphone mobiel. Misschien had de man zijn mobiel dan eindelijk teruggevonden. Of een nieuwe gekocht. Goed voor hem, dacht Tom bij zichzelf. Hij bereikte na verloop van tijd zijn eigen wijk. In de verte zag hij Anita Vleestrui lopen. Zal ik de bosjes induiken? vroeg hij zich af. Nee, dat was nu niet meer nodig. Ze kwam op hem aflopen, en zei: 'Tom, ik moet je mijn excuses aanbieden. Ik heb je vals beschuldigd. Ik zat gisteren te grasduinen in mijn DVD-collectie, toen ik Manke Nelis In Concert tegenkwam. Ik had hem dus niet aan jou uitgeleend. Ik had hem bij de N van Nelis teruggezet, in plaats van bij de M van Manke. Het spijt me echt verschrikkelijk...'

'Al goed, Anita. We maken allemaal wel eens fouten.'

'Fijn dat je het zo sportief opvat...'

'Graag gedaan. Anders nog iets?'

Anita schudde haar hoofd.

'Prima. Werk ze nog verder...'

'Dank je.'

'Dag, Anita.'

'Dag, Tom!'

Tom liep verder, en bereikte zijn woning. Hij deed zijn rugzak en jas uit, liep de woonkamer in, en ging op zijn fauteuil zitten. Hij dacht: morgen zal ik Kukela een mail sturen, om te melden dat ik weer aan het werk zal gaan. Eerst nog even genieten van mijn vrijheid. Hij nam Vreemde gebeurtenissen van de salontafel en ging verder met lezen. Zijn aandacht werd al snel getrokken door vogelgeluiden van buiten. Hij legde het boek neer en staarde naar de heen en weer vliegende vogels. Sommige van hen hadden kleine insecten in hun snavels. Of waren het takjes? Tom haalde zijn schouders op, en ging verder met lezen, tot de schemer inviel. 

Klik hier voor hoofdstuk 1a van 'De Kleplijn'

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.