'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 1c

Hieronder hoofdstuk 1c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 1. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 1b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

1c

Kees keek op van zijn krant, en vroeg: 'Was dat Riet Ploeters?'

Leo knikte.

'Goeie ouwe Riet. Heeft ze weer gewandeld van het weekend?'

'Ja,' zei Leo.

'Zelf wandel ik bijna nooit meer. Vroeger wel. In militaire dienst heb ik heel wat afgewandeld. Sowieso van de barakken naar de toiletten, en weer terug. En van de barakken naar de recreatiezaal, waar ik veel heb gepingpongd. Ken je dat, pingpong?'

'Jazeker.'

'Ik was één van de beste pingpongers van mijn lichting. Totdat ik trouwde met mijn ex-vrouw. Die verbood me om te pingpongen. Dat heeft allemaal niet lang geduurd, want ik kan niet zonder nu en dan een potje tafeltennis. Heb jij een ex-vrouw?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Houden zo. Ex-vrouwen kosten alleen maar alimentatie. Heb je ook geen vrouw?'

'Nee.'

'Gelijk heb je. Vrouwen kunnen ex-vrouwen worden. Heb je dan misschien een vriendin?'

Leo schudde zijn hoofd.

Kees bekeek hem aandachtig, en zei: 'Mis je dat dan niet?'

'Niet echt.'

'Ach, misschien komt dat nog. We hebben hier hele aardige vrouwen van jouw leeftijd werken: Samantha Hambourge en Tracy Lamshoofd. Je zult ze vanzelf leren kennen, als je hier tenminste blijft werken.' Hij nam een slok van zijn koffie.

Leo haalde zijn werkschema er weer bij, en zei: 'Ik zie ze op mijn schema staan, ja.'

'Ook onder de bellers zitten leuke vrouwen. Die kom je vanzelf wel tegen, als je hier blijft werken. Zelf heb ik een zwak voor Coby, maar dat moet je haar maar niet vertellen. Het is nog te pril om dat te doen.'

'Hoe is dat gekomen?'

'Doordat ze een keer tegen me zei: “Kees, je bent me er een”.'

'Waarom zei ze dat?'

'Dat weet ik niet meer.' Kees dacht na, en vervolgde: 'Soms heb ik een slecht geheugen. Vooral op koude dagen. Gelukkig is het nu niet koud. Heb jij vaak last van kou?'

'Vooral in de winter,' zei Leo.

'Ja, de winter. Niet mijn favoriete seizoen. Ik word er altijd melancholisch van.'

'Dat kan ik me voorstellen. Wat doe je eraan?'

'Veel pingpongen. En de vaat doen. Als een huis niet schoon is, wil ik er niet wonen. Woon jij in Zoetermeer?'

Leo knikte.

'Ik ook,' zei Kees. 'In een doorleunwoning.'

'Een doorleunwoning?'

'Ja. Ik krijg regelmatig mijn kinderen op bezoek. Die leunen vaak tegen de muur aan. Vandaar doorleunwoning. We doen ook altijd spelletjes. Scrabble, Rummikub, of Moeder Hou Je Schort Aan.'

'Moeder Hou Je Schort Aan?'

'Ja. Dan bellen we met vervormde stem naar mijn ex-vrouw en stellen we haar de meest bizarre vragen. Dat vindt ze altijd prachtig. Maar mijn jongste zoon, Reginald, wil nog weleens gaan huilen. Hij wil me niet vertellen waarom. “Dat is mijn geheim,” zegt hij dan altijd.'

'Hoe heet je ex-vrouw?'

'Jocelyn. Naar Jocelyn Göbke, de beroemde basketbalster.'

'Nooit van gehoord,' zei Leo.

'Je moet haar goed kennen. Ze is 2 meter 10, en kan dunken als de beste. De ouders van mijn ex zijn volbloed basketbalfans. Waarschijnlijk omdat ze zelf ook erg lang zijn. Mijn ex is maar 1 meter 65. Lengte is blijkbaar niet erfelijk.'

'Dat lijkt mij ook niet,' zei Leo. 'Anders zou iedereen wel even lang zijn.'

'Precies,' zei Kees. Hij nam een slok van zijn koffie, bekeek Leo, en zei: 'Ik denk dat jij het hier wel lang gaat volhouden.'

'Dank je.'

'Laten we nu de krant gaan lezen, vóór het te laat is.' Ze schoven allebei hun krant naar zich toe. Leo begon te lezen in een artikel over Vincent van Gogh en diens invloed op de telefoonindustrie.

 

Klik hier voor hoofdstuk 1d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.