'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 8c

Hieronder hoofdstuk 8c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 8. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 8b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

8c

Coby keek op van haar Libelle, en vroeg: 'Was dat Ally van Culemborg?'

Leo knikte. 'Je moet de groeten van haar hebben.'

'Ach zo. Doe haar maar de groeten terug, als je haar ooit weer spreekt. Wat had ze te melden?'

'Van alles en nog wat,' zei Leo, en dronk zijn koffiebekertje leeg.

'Is ze weer op bezoek geweest bij iemand?'

Leo knikte.

Coby keek om zich heen, leunde voorover, en zei: 'Toen ik zo oud was als Ally ging ik nooit op bezoek bij vriendinnen. Daar was simpelweg geen tijd voor. Werken was het devies. En als je 's avonds laat thuiskwam van je werk, was je zo uitgeteld dat je het lef niet had om nog bij vriendinnen op bezoek te gaan...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Ook niet in het weekend?'

Coby schudde wild haar hoofd. 'Zeker niet in het weekend. Dan moest je op bezoek bij familie. Vader, moeder, opa, oma, overgrootvader, overgrootmoeder, noem maar op. En dan 's maandags weer doorpezen in de fabriek, bakstenen recht leggen...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Was dat leuk werk?'

'Nee. Ik deed het samen met Ferdinand. We stonden naast elkaar bij de loopband. Hij legde de bakstenen recht, en daarna legde ik ze nog wat rechter, als dat nodig was. Zo ging dat in die tijd. Je wist niet beter...'

'Is dat dezelfde Ferdinand als die van de Sensodyne?'

'Ja. Wij gaan heel ver terug, Ferdinand en ik. Jammer dat hij Estelle niet wil erkennen als zijn dochter. Hij zegt dat hij onvruchtbaar is, maar daar geloof ik niets van. Wie anders kan de vader zijn dan hij?'

Leo snoof, en zei: 'Dat weet je zelf waarschijnlijk beter dan ik.'

'In onbevlekte ontvangenis geloof ik niet. Ik kom weliswaar uit een rooms-katholiek nest, maar onbevlekte ontvangenis gaat me in mijn geval toch echt te ver. Ik hoop dat je daar begrip voor hebt.' Ze keek hem streng aan.

'Het zou inderdaad wel sterk zijn als het dat geweest is,' schamperde Leo.

'Precies. Over sterk gesproken, wil jij nog koffie?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Nee, dank je.'

Coby liep naar de koffieautomaat, schonk een bekertje vol, en keerde terug naar haar plek. 'De koffie is lekker sterk vandaag,' zei ze, en blies in haar koffie.

'Gelukkig maar,' schamperde Leo.

'Ik denk dat Freddy iets aan de dosering van het koffiepoeder heeft veranderd. Hij doet dat wel vaker. Hij houdt van variatie. Ik ook. Ik zou niet iedere dag dezelfde soort koffie kunnen drinken. Thuis varieer ik ook veel. Met koffie, met muziek, met de puzzels die ik doe...'

'Wat voor puzzels?' vroeg Leo, al kon het hem weinig schelen wat voor puzzels Coby deed. De meeste puzzels konden hem gestolen worden.

'Legpuzzels. In alle soorten en maten. Puzzels van landschappen, dieren, planten, noem maar op. Daar ben ik uren zoet mee. Estelle houdt er helaas niet van. Kwam ze er maar eens achter waar ze wél van houdt. Ja, van drank en vriendjes. In plaats van dat ze eens fatsoenlijk werk gaat zoeken. Waar heb ik zo'n kind aan verdiend?' Ze staarde somber voor zich uit.

'Houdt zij ook van variatie?' vroeg Leo.

'Op het eerste gezicht niet. Ze wil niet eens met me mee naar de Veluwe. Terwijl dat haar goed zou doen. Eens een keer weg uit de vertrouwde omgeving, weg van alle ellende die ze steeds meemaakt. Maar ze wil niet...'

'Dat heb ik gehoord, ja,' schamperde Leo.

Coby zuchtte. 'Had ik Ferdinand maar nooit leren kennen. Dan had ik misschien een man leren kennen die wel mans genoeg is om zijn eigen vlees en bloed te erkennen. Het is dat hij weleens met Sensodyne over de brug komt, anders had ik hem allang in z'n maag gestompt...'

'Rustig, Coby,' zei Leo, die de sfeer voelde vertroebelen. Dus las hij verder in XPKT Magazine. Coby ging verder met haar Libelle. De rest van de ochtend nam Coby nu en dan een bekertje koffie, of ging ze naar de wc. Leo besloot rond elf uur om toch maar een tweede kopje koffie te nemen. Je wist nooit waar het goed voor was.                

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 8d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 8b

Hieronder hoofdstuk 8b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 8. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 8a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

8b

De beller bleek Ally van Culemborg te zijn. Eigenlijk had Leo Geesje Leenschaar verwacht, maar misschien was die verhinderd, of mogelijk was Ally haar voor. 'Leo,' zei Ally, 'er moet me iets van het hart...'

'Dat dacht ik al,' schamperde Leo.

'Ja. Het zit zo: ik ben op bezoek geweest bij Valerie Escargot, om haar te helpen bij het sorteren van haar vogelzaad, toen er opeens een merel tegen haar raam vloog, en daarbij een barst in de ruit veroorzaakte. Dat houd je toch niet voor mogelijk?'

'Nee,' loog Leo.

'Eerst een duif, en nu ook al een merel. Waar moet het heen? Straks kan ze niet eens meer over straat, net als Tracy. Heb je dat al gehoord?'

'Dat was vast maar een incident.'

'Dat waag ik te betwijfelen. De gemeente moet harder optreden. Valerie werd helemaal hysterisch toen ze die dode merel op haar balkon zag liggen, het arme kind. Ik hoop dat ik nooit zo word, al is er in principe niets mis met angst, omdat ze je ook kan behoeden tegen gevaren. Dat staat in een boek dat ik aan het lezen ben: Zeg ja tegen je angst, van professor dokter Arend Viltjes. Ken je die?'

'Nee,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Hij heeft geweldige resultaten geboekt bij sterren en beroemdheden. Bijvoorbeeld bij Gina Lobbekes, de beroemde musicalster. Die had last van hoogtevrees, maar durft nu gewoon weer het toneel op. Simpelweg door alsmaar ja te zeggen.'

'Wonderlijk.'

'Ja. Viltjes geeft ook een-op-eenbegeleiding als dat nodig is, in zijn blokhut op de Veluwe. Ik zit te dubben of ik Valerie daarvoor zal opgeven. Ik weet niet of ze dat kan betalen. Misschien als ze haar vader lief aankijkt. Die woont in Parijs, en boert goed. Hij gaat iedere dag naar een ander restaurant, en heeft ze nu zo'n beetje allemaal gehad. Dat is wel een nadeel, dat hij zo kritisch is. Hij zal vast willen weten waar Valerie het geld voor nodig heeft, en dan gaan protesteren, omdat hij therapie maar niets vindt. Hij heeft zelf een tijdje therapie gevolgd, maar die heeft hem niet van zijn hyperkritische aard kunnen afhelpen, helaas. Sterker nog, het is alleen maar erger geworden. Waarschijnlijk vanwege de therapeut. Die wilde continu evalueren...'

'Om gek van te worden,' schamperde Leo.

'Precies. Viltjes doet geloof ik niet echt aan evalueren. Dat zou ik eigenlijk eens moeten navragen bij één van zijn patiënten. Ik ben echter huiverig om sterren en beroemdheden te benaderen. Ik ben altijd bang dat ze me een nietsnut zullen vinden...'

'Hoezo?'

'Omdat ik slechts een administratief medewerker ben, en dan nog in het bedrijf van mijn vader...'

'Dat lijkt me anders best moeilijk,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Dat is het ook. Mijn vader had liever gezien dat ik advocate was geworden, en draagt me nog immer na dat ik mijn rechtenstudie niet heb afgemaakt.'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Nog steeds? Hoe lang is dat wel niet geleden?'

'Acht jaar, Leo.'

'In je hoeveelste jaar zat je toen je stopte?'

'In mijn derde. Hoezo?'

'Zomaar.'

'Ja, in mijn derde jaar. Ik was nog jong en onervaren...' Het bleef even stil, tot ze zei: 'Coby vertelde me dat jij ook gestudeerd hebt…?'

'Dat klopt,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Heb je je studie afgemaakt?'

'Niet als zodanig.'

'Hoe bedoel je?'

'Bij de studie die ik gedaan heb, kun je geen diploma halen...'

'Bij de mijne ook niet,' zei Ally. 'Ik ben geschoold door het leven, de maatschappij, mijn vriendinnen, mijn werk, mijn paard Romeo, en dus ook door boeken als Zeg ja tegen je angst van Arend Viltjes. Echt een aanrader, Leo.'

'Dat wil ik geloven.'

'Goed. Dan ga ik nu weer ophangen. Wie is je collega van vanmorgen?'

'Coby Holbeen.'

'Oké. Doe haar maar de groeten van mij.'

'Doe ik, Ally.'

'Dag, Leo.'

'Dag, Ally.' Leo hing op.               

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 8c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 8a

Hieronder hoofdstuk 8a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 8. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 7d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

8a

De volgende morgen zat Leo te ontbijten toen de telefoon ging. Zou het de mysterieuze beller zijn? Nee, het was zijn moeder, Heleen de Ketter-Linkesoep. 'Goedemorgen, Leo,' zei ze, 'ik wilde eens informeren hoe het nu gaat.'

'Goed, ma. Ik kan niet lang blijven praten, ik moet zo naar mijn werk...'

'Het is waar ook. Wie is je collega vanmorgen?'

'Coby Holbeen.'

'Oh, dat komt mooi uit. Zou je aan haar willen doorgeven dat ik nog voldoende Sensodyne in huis heb?'

Leo fronste zijn voorhoofd, en vroeg: 'Waarom moet ze dat in vredesnaam weten?'

'Ze heeft een vriend, Ferdinand, die bij Sensodyne werkt, en weleens tubes mee naar huis krijgt. Vandaar.'

'Goed, ma, ik zal het doorgeven. Anders nog iets?'

'Nee, zoon. Dat was het weer. Veel succes vandaag.'

'Dank u, ma.'

'Kom je morgen weer op bezoek?'

'Ja. Rond de gebruikelijke tijd.'

'Prima. Tot dan.'

'Dag, ma.' Leo hing op, en keek op zijn horloge: tien minuten voor negen. Hij at snel de rest van zijn ontbijt op, poetste zijn tanden, en ging op weg naar het kantoor van de Kleplijn. Een jas was vandaag niet nodig, zo warm was het. Toen hij arriveerde stond Coby al bij de koffieautomaat. 'Koffie?' vroeg ze.

'Doe maar,' zei Leo.

Coby schonk twee bekertjes in, en gaf eentje aan Leo. 'Hoe gaat het?' vroeg ze vervolgens.

'Goed,' zei Leo, en ging achter zijn bureau zitten. 'Je moet de groeten van mijn moeder hebben. Ze laat zeggen dat ze nog voldoende Sensodyne in huis heeft.'

'Prima. Ik zal het doorgeven aan Ferdinand.'

'Doe dat,' zei Leo. Hij keek haar aan, en zei: 'Hoe gaat het met jou?'

'Niet zo best,' zei Coby, en trok een moeilijk gezicht. 'Ik heb van Mike Sonderveld een nieuw middel tegen diarree gekregen, maar ik geloof niet dat het echt werkt...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Heb je diarree dan?'

Coby knikte. 'Al een paar dagen. Maar Mikes middel lijkt het alleen maar erger te maken...'

'Vervelend,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

'Ja. Gelukkig heb ik er op mijn werk nooit last van. Ik weet alles in te houden tot ik weer thuis ben...'

'Gelukkig maar.'

'Ja,' zei Coby, en ging zitten. Ze rommelde in haar tas, en haalde er een stapel tijdschriften uit. 'Wil jij ook wat te lezen hebben?' vroeg ze vervolgens.

'Dat is goed,' zei Leo. 'Wat heb je allemaal bij je?'

'Voor jou heb ik weer XPKT Magazine meegenomen.'

'Prima,' zei Leo, en nam het tijdschrift in ontvangst.

'Er staat een interessant artikel in over medicijnen, en dat die steeds minder getest worden op apen...'

'Toe maar.'

'Ja. Ik ben daar toch wel blij mee. Al die dierproeven, ik ben er geen fan van. Zeker op apen niet. Apen zijn toch eigenlijk net mensen, waar we niet mee moeten sollen. Je weet nooit of ze ooit nog eens de boel gaan overnemen. Daar heb ik ooit een film over gezien...'

'Dat zou goed kunnen,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Ja. Ik werd een beetje ongemakkelijk toen ik die film zag. Hoe ze die apen aan het praten gekregen hebben, mij is het een raadsel...'

'Wellicht met pepmiddelen?' schamperde Leo.

'Zou het? Ik wist niet dat ze daarmee al zover waren. Heb jij weleens pepmiddelen gebruikt?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Jij?'

Coby schudde eveneens haar hoofd. 'Ik hou het bij koffie,' zei ze, en nam een fikse slok. 'Au, die koffie is nog goed heet...'

'Je moet er eerst in blazen.'

'Dat zal ik doen,' zei Coby, en blies in haar koffie.

Leo keek op zijn horloge: vier minuten over negen. Ze mochten nu toch wel zo'n beetje gaan bellen. Prompt begon zijn telefoon te rinkelen.              

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 8b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 7d

Hieronder hoofdstuk 7d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 7. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 7c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

7d

Leo was nog steeds bezig met online rondzwerven toen Samantha en Wouter het kantoor kwamen binnenlopen. 'Goedemiddag,' zei Samantha.

'Goedemiddag,' zeiden Leo en Kees in koor.

Samantha keek op haar horloge, en zei: 'Ben ik toch nog op tijd. Gelukkig maar...'

'Ja,' zei Kees.

Samantha liep naar de koffieautomaat en schonk twee bekertjes koffie in, waarvan ze eentje aan Wouter gaf. Vervolgens keek ze naar Kees, en vroeg: 'Veel bellers gehad?'

'Eentje maar,' zei Kees.

'Wie?' vroeg Wouter.

'Riet Ploeters,' mengde Leo zich.

'Ach ja, goeie ouwe Riet,' zei Wouter, en blies in zijn koffie.

Samantha blies ook in haar koffie, en zei: 'Riet is een trouwe beller. Wisten jullie dat telefoonaanbieders allerlei methodes hebben om klanten aan zich te binden?'

'Dat zal best,' zei Kees.

Wouter keek naar Samantha, en zei: 'Welke dan?'

'Teveel om op te noemen,' antwoordde Samantha. 'Zo maken ze het bijvoorbeeld erg moeilijk om over te stappen...'

Wouter trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Dat valt toch wel mee?'

'Zelf ben ik al een paar keer overgestapt,' zei Kees, 'en ik heb daar nooit problemen mee gehad.'

'Dan heb je geluk gehad,' zei Samantha. 'Ik ben zelf pas nog overgestapt, en toen heb ik een dag lang niet kunnen bellen. Ik heb met de telefoon van een vriendin moeten bellen om het recht te breien. Daar hebben we toen nog bijna ruzie over gekregen, omdat ze een belangrijk telefoontje verwachtte van een fysiotherapeut uit Puerto Rico, van wie ze een hutje kon huren, voor in de zomervakantie.'

'In Puerto Rico moet je uitkijken,' zei Wouter. 'Een kennis van mij is daar ooit gebeten door een krokodil...'

Kees trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Heeft hij het overleefd?'

Wouter knikte. 'Maar hij heeft wel iedere dag pijn. Vooral in zijn voet.'

'Ik wist niet eens dat ze krokodillen hébben in Puerto Rico,' zei Samantha.

'Een plaatselijke bewoner hield die krokodil als huisdier, maar had de kooi open laten staan...'

Samantha fronste haar voorhoofd. 'Een krokodil in een kooi? Wat zielig. Horen die beesten niet in het water thuis?'

'Het was een kooi in het water,' zei Wouter. 'Een soort bassin, met daaromheen traliewerk. Maar ja, als je hem open laat staan heb je weinig aan zo'n kooi...'

'Toch zou ik best naar Puerto Rico willen,' zei Kees.

'Die vriendin van mij ook,' zei Samantha. 'Ze is uiteindelijk ook gegaan, zij het voor slechts een weekje.'

'Een week is lang genoeg,' zei Kees. 'Tenminste, het hangt er vanaf wat je dan allemaal doet. Als je alleen maar luiert is een week niet genoeg.'

'Je moet ook cultuur kunnen opsnuiven,' zei Wouter, 'dat ben ik met je eens.'

'Ze heeft daar vooral fysiotherapie ondergaan,' zei Samantha. 'Van die fysiotherapeut. Ik heb haar om zijn nummer gevraagd, maar hij spreekt geen Engels...'

Kees keek naar Leo, en vroeg: 'Spreek jij eigenlijk Engels, Leo?'

'Gelukkig wel,' schamperde Leo.

Wouter nam een slok van zijn koffie, en zei: 'Vreemd eigenlijk dat we nooit buitenlandse bellers krijgen bij de Kleplijn...'

'Oh ja?' zei Samantha. 'En Jorge Aldano dan?'

'Die zou ik geen buitenlander noemen,' zei Wouter. 'Hij woont immers in Nederland. Nee, ik bedoel bellers die echt in een ander land wonen en naar hier bellen...'

Kees snoof, en zei: 'Het lijkt me vrij logisch waarom ze dat niet doen. De telefoonkosten zijn dan hoger...'

'En ze kennen ons waarschijnlijk niet,' zei Samantha. 'Voor zover ik weet maken wij geen reclame in het buitenland. Dat zou ik eigenlijk eens moeten vragen aan meneer Wieldop...'

'Doe dat,' zei Kees.

Leo voelde zich licht in het hoofd worden. Wellicht dat het werk bij de Kleplijn hem nu toch echt parten begon te spelen? En de anderen zeverden wel erg veel, wellicht omdat ze het gewend waren? Hij keek op zijn horloge, en zag dat het één uur was geweest. Hij stond op, deed zijn jas aan, groette de anderen, en ging op weg naar huis.

Thuis vouwde hij zijn was op, en las hij verder in Taxi's op de maan.             

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 8a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.