'Gesprekken met Jan en alleman', deel 4

Hieronder deel 4 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier!

Van al dat praten begon Ivo dorst te krijgen. Hij liep naar de Nespresso en maakte een kopje koffie. Tijdens die activiteit werd hij gelukkig niet gebeld. Hij keek op zijn horloge: bijna half tien. Hij hoopte dat hij vóór de dag om zou zijn genoeg stof voor een boek zou hebben. Het zou wat zijn als dat hem zou lukken. Niemand zou geloven dat hij het in één dag geschreven zou hebben. Glimlachend nam hij de kop koffie mee naar de eettafel. Alsof het lot ermee speelde werd hij weer gebeld. “Met Ivo Penner.”

“Dus toch! Dag lieverd, met je moeder.”

“Dag, ma.”

“Ik zag je advertentie staan in de krant, en ik dacht: laat ik eens bellen. Ben je zo eenzaam, jongen, dat je een advertentie in de krant zet?”

“Nee, ma, het is allemaal een experiment voor een boek. Heb je de advertentie niet gelezen?”

“Heel vluchtig. Ik zag je naam staan, en dacht: zou dat mijn Ivo zijn? Hoeveel kost dat nou, zo'n advertentie?”

“Genoeg om een paar weken boodschappen van te doen.”

“Goh. Dan ga ik nu weer ophangen. Ciska van Opperland komt zo op bezoek.”

“Is goed, ma.” Ivo hing op. Hij had er niet op gerekend dat bekenden hem zouden opbellen. Misschien was het niet eens zo erg. Hij kon die gesprekken later altijd nog schrappen. Prompt werd er weer gebeld. “Met Ivo Penner.”

“Dag, met Jo Rennaald. Ik zou het graag hebben over de individualisering van de maatschappij. Dat moet maar eens afgelopen zijn, dat iedereen zijn eigen gang gaat. Dat is toch helemaal niet gezellig? Vroeger, toen hadden de mensen nog tijd voor elkaar. Maar tegenwoordig heeft iedereen maar haast en rent van hot naar her, zonder oog te hebben voor arme schooiers als ik. De maatschappij is ziek. En: iedereen stinkt uit zijn bek.”

“Is dat zo?”

“Jazeker. Is dat je nooit opgevallen? Iedereen stinkt vreselijk uit zijn bek. Omdat niemand meer een praatje maakt met elkaar. Alle bacteriën stapelen zich maar op in die monden, en als iemand dan al eens zijn scheur opentrekt, dan nemen die bacteriën hun kans waar en schieten zo je neus in. Afschuwelijk, Ivo! Daarom vind ik uw initiatief ook zo goed. Via de telefoon ruik je al die stinkende bekken niet.”

“Dan bent u zeker ook wel een voorstander van e-mail en sociale media?”

“Nee! Absoluut niet! Die verergeren juist de individualisering! Ze moeten al die computers van grote hoogte op straat gooien. Weg met die rommel! Vroeger had je die onzin allemaal niet. Toen gingen de mensen nog bij elkaar op bezoek. En niks geen stinkende bakkesen. Iedereen rook fris uit zijn mond! Zelfs de oude mensen. Men at toen ook veel gezonder. Tegenwoordig eet iedereen suikergoed en vette rotzooi. De bacteriën lachen zich rot! Dat wilde ik even kwijt.”

“Ik merk het, Jo. Anders nog iets?”

“Ja, als we dan toch bezig zijn, dan zou ik graag de groeten willen doen aan Josephine van den Akkerland. Ik heb bij haar in de klas gezeten. We hadden de grootste lol samen, tot ze me begon te negeren. Ik heb dat altijd heel pijnlijk gevonden. Wat heb ik toch verkeerd gedaan, Josephine? Kunnen we erover praten? Josephine, als je dit leest, bel me dan. Ik sta in het telefoonboek van Rijswijk.”

“Dus u wilt niet onder een pseudoniem in dit boek verschijnen?”

“Jawel, toch wel. Maar ik redeneer dat Josephine wel weet hoe ik echt heet.”

“Er is alleen één probleem. Omdat ik niet zeker weet of Josephine het op prijs stelt dat ze in dit boek wordt opgenomen zal ik voor haar ook een pseudoniem moeten gebruiken.”

“Oh, nou ja. Ze had blonde vlechtjes, blauwe ogen, een beugelbek, sproetjes op haar wangen, hazentanden, geschaafde knieën, en ze droeg meestal rode klompen. Dat kan bijna niet missen. Bel me, Josephine.”

“Oké. Anders nog iets?”

“Nee, Ivo, dat was het. Ik zie je boek met spanning tegemoet.”

“Anders ik wel. Tot ziens, Jo.” Ivo hing op. Hij had er niet echt op gerekend, maar ergens was het wel logisch dat mensen verzoeken zouden doen in zijn boek. Veel mensen lezen boeken.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.