'Gesprekken met Jan en alleman', deel 5

Hieronder deel 5 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier!

Prompt werd er weer gebeld. “Met Ivo Penner.”

“Ja hallo, met Miranda Veelpleger. Ik liep laatst te winkelen en toen schoot me ineens te binnen dat ik een afspraak had met mijn psycholoog. Hij was erg boos dat ik de afspraak vergeten was. Hij zei dat ik niet gemotiveerd genoeg was om weer een doorsnee burger te worden. Maar dat ben ik wel, Ivo. Daarom bel ik jou ook. Heb jij nog tips hoe je een normaal burger kunt worden?”

“Twee keer per dag je tanden poetsen, Miranda. Doe je dat?”

“Jazeker. Met Sensodyne. Ik heb namelijk gevoelige tanden. Dat is niet het enige wat gevoelig is bij mij. Ik heb ook erg gevoelige ogen. Ze gaan altijd tranen als ik erge dingen zie op tv. Laatst zag ik een held sterven in de armen van zijn geliefde, en hopla, daar gingen de tranen weer. Mijn huisarts heeft me oogdruppels voorgeschreven, maar die helpen niet. En ik heb ook vreselijke pijn in mijn voeten. De huisarts zegt dat het door mijn schoenen komt. Die knellen mijn voeten af. Maar zonder mijn schoenen ben ik nergens. Neem een vrouw nooit haar schoenen af. Dat heb ik allemaal geleerd in de vrouwengevangenis. Vreselijk is het daar. Iedere ochtend al om zeven uur op, één uurtje luchten per dag, en seksuele intimidatie. U denkt misschien dat in een vrouwengevangenis geen verkrachtingen plaatsvinden, maar denk dan nog maar eens. Zelf ben ik daar nooit slachtoffer van geworden, maar er was één ex-fotomodelletje dat ze continu te grazen namen. Verschrikkelijk.”

“Waarom zat ze in de gevangenis?”

“Ze had gefraudeerd met de belastingen. Zelf zei ze onschuldig te zijn, maar wij wisten wel beter. Het moet maar eens afgelopen zijn met de voortrekkerij van bepaalde mensen. Ze denken maar dat ze zich alles kunnen permitteren. Ze komen er nog wel eens achter dat het zo niet werkt.”

“Veel dingen werken anders dan je in eerste instantie zou denken.”

“Wat je zegt, Ivo. Zo heb ik laatst nog een broodrooster gekocht. Ik dacht altijd dat je eerst dat ding aan moet zetten en dan de boterhammen erin moet doen, maar het is net andersom. Ik ben altijd al slecht geweest met apparaten. Met fitnessapparaten heb ik ook altijd problemen. Laatst ben ik nog van de loopband gevallen. Ik dacht dat je dat ding eerst aan moest zetten en dan pas moest gaan lopen, maar het is net andersom.”

“Is dat zo? Volgens mij moet je een loopband eerst aanzetten en dan pas gaan lopen.”

“Dus toch. Ik weet het soms allemaal niet meer zo goed. Sinds ik uit de gevangenis ben moet ik alles weer zelf doen. Dat lukt niet altijd. Laatst wilde ik een eitje bakken, maar ik had geen koekenpannen meer in huis. Mijn psycholoog lijkt het beter als ik geen dingen meer in huis heb waarmee je kunt meppen. Of ik moet geen bezoek meer ontvangen. Maar ik kan niet zonder menselijk contact.”

“Wie komen er dan zoal bij u op bezoek?”

“Monteurs vooral. Om de haverklap gaat er iets stuk bij mij. Ik ben ook zo onhandig. Ik vraag de monteurs altijd of ze een kopje koffie willen. Dat is het minste wat je kunt doen. Ze hebben het al zwaar genoeg. Steeds maar bij vreemde mensen over de vloer. Ze zullen zich wel heel onzeker voelen. Ze kijken vaak ook zo angstig. Of zou dat aan mij liggen? Ik heb een gewelddadig verleden, maar sinds ik uit de gevangenis ben heb ik mijn leven gebeterd. Om me daar steeds aan te herinneren heb ik foto's van slachtoffers van geweldsdelicten en oorlogsmisdaden opgehangen in mijn huis. Dat nooit meer. Maar zo'n monteur denkt misschien dat ik me eraan verlustig. Er zijn ook zoveel vooroordelen in de wereld, Ivo. Zouden de mensen maar wat meer met elkaar praten, in plaats van meteen te oordelen. Daarom vind ik jouw initiatief ook zo goed, Ivo. Jij deinst er niet voor terug om het gesprek aan te gaan met jan en alleman. Ik vind dat erg moedig van je.”

“Dank je.”

“Heb je geen last van vervelende bellers?”

“Dat valt allemaal reuze mee, Miranda.”

“Gelukkig maar. Anders moet je het maar zeggen, dan doe ik er wat aan. Of nee, wacht, dat mag ik niet meer doen van mijn psycholoog. Het is waar ook. Soms vergeet ik zulk soort dingen. Je moet tegenwoordig ook zoveel onthouden. Gek word je ervan.” Ze zuchtte. “Zo, ik heb mijn zegje gedaan. Alleen dit nog: zou u voor mij een pseudoniem willen gebruiken? Ik wil niet dat mijn psycholoog erachter komt dat ik wel eens een terugval heb.”

“Dat zal ik doen, Miranda.”

“Fijn. Ik vond het erg gezellig met u. Ik zou u graag een keer ontmoeten, maar ik ben te bang dat ik u iets aandoe, hoe aardig ik u ook vind. Daarom laat ik het hier maar bij.”

“Akkoord, Miranda. Succes met je rehabilitatie.”

“Dank u wel. En u met uw boek. Dag.”

“Dag.” Ivo hing op. Het moet allemaal niet veel gekker worden, dacht hij.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.