'Gesprekken met Jan en alleman', deel 19

Hieronder deel 19 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 18 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Ivo bleef nog even naar de schapen zitten kijken, en keek toen op zijn horloge: kwart voor elf. Als hij nu eens een nieuwe broek ging kopen in kledingwinkel Haagens? Die zat in het Stadshart, een winkelcentrum in het centrum van Zoetermeer. Dat was vrij ver van waar hij nu was, maar dan moest hij maar af en toe een stukje hollen. Hij stond op en ging op weg. Hij liep en holde, liep en holde, net zolang tot hij op de plaats van bestemming was. Hij liep kledingwinkel Haagens binnen, ging naar de mannenafdeling, en in het bijzonder de wand met broeken. Een verkoopster van in de dertig met blond haar en blauwe ogen zag hem, kwam aanlopen, en vroeg met vriendelijke stem: “Kan ik u ergens mee helpen?”

Ivo knikte. “Ik ben op zoek naar een broek.”

“Wat voor broek had u in gedachten?”

“Een stevige broek. Dat niet meteen je broek scheurt als je gaat zitten.”

“Ik begrijp wat u bedoelt. Ik was laatst naar een familiefeest en daar liet mijn tante, die vrij gezet is, haar tas vallen. Toen ze bukte om hem op te rapen scheurde haar pantalon. We konden zo haar onderbroek zien.”

“Wat deed je tante toen?”

“Ze bloosde als een non die net gevloekt heeft. Het had ook niet veel gescheeld of ze was non geworden. Toen ze hoorde dat ze in het klooster geen tv hebben heeft ze ervan afgezien. Ze is erg gehecht aan haar soaps. Ze kijkt iedere dag De knuppel in het hoenderhok, een soap die zich afspeelt op een meisjesinternaat.”

“Daar heb ik nou nog nooit van gehoord,” zei Ivo. Hij keek nooit naar soaps. Hij vond dat iets voor vrouwen.

“Het gaat over een jongen die zich verkleedt als meisje en op een meisjesinternaat gaat. Daar beleeft hij de wildste avonturen. Er zitten vrij pittige scènes in. Daarom verbaast het me enigszins dat mijn tante ernaar kijkt, want ze is zo preuts als maar zijn kan.”

“Zit die preutsheid in de familie?” vroeg Ivo.

De verkoopster schudde haar hoofd. “Mijn vader en moeder zijn niet preuts. Ikzelf ook niet. Als mijn onderbroek zichtbaar zou zijn zou ik hard lachen. Ik lach graag. Dat heb ik van mijn oma. Die lachte om van alles en nog wat. Ook om precaire zaken. Ze is helaas met het vliegtuig neergestort in een kliniek voor mensen met vliegangst.”

“Dan kijk je voortaan wel uit waar je om lacht,” zei Ivo.

“Zeker weten,” zei de verkoopster. Ze stak haar hand uit, en zei: “Mijn naam is trouwens Peggy Zienderogen.”

Ivo schudde de hand, en zei: “Ivo Penner.”

“Ivo Penner...” zei Peggy. “Hmm. Bent u toevallig familie van de familie Penner uit Heerhugowaard?”

“Niet dat ik weet.”

“Dat zijn hele aardige mensen. Als kind ging ik vaak logeren bij hun dochter Keesje. Die is later naar Hollywood vertrokken om actrice te worden. Ik heb één brief van haar gehad, waarin ze schreef dat ze heeft meegespeeld in enkele documentaires over het menselijk lichaam. Daarna heb ik nooit meer iets van haar vernomen.”

“Jammer,” zei Ivo. Hij keek om zich heen, en zei: “Echt druk is het niet.”

“Nee,” zei Peggy. “De mensen gaan tegenwoordig allemaal ergens anders heen. Dat kun je hen niet kwalijk nemen.” Ze keek een tijdje voor zich uit, en zei toen: “Maar je wilde dus een broek kopen?”

“Ja,” zei Ivo.

Peggy liep naar een stapel zwarte spijkerbroeken en zei: “Kijk maar welke je mooi vindt.”

Ivo nam een exemplaar dat hem beviel en paste hem vervolgens in het pashokje. Hij ging daar net zo lang mee door tot hij een geschikt model gevonden had. Met twee exemplaren daarvan liep hij samen met Peggy naar de kassa.

Ze ging achter de toonbank staan. “Heb je een klantenkaart, Ivo?” vroeg ze.

“Nee.”

“Wil je er één? Met een klantenkaart krijg je korting. Aanmelden is gratis.”

“Oké, geef me er dan maar één,” zei Ivo.

Peggy haalde een formulier uit een la, gaf deze aan Ivo, en zei: “Als je dit wilt invullen...” Ze gaf hem ook een pen.

Ivo vulde het formulier in en overhandigde deze vervolgens weer aan Peggy.

“Dankjewel,” zei ze. Ze voerde de gegevens in, rekende de broeken af, en stopte ze in een plastic tas. Ze overhandigde Ivo de tas, de klantenkaart en de bon. Ivo groette haar en liep naar buiten.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.