'Gesprekken met Jan en alleman', deel 20

Hieronder deel 20 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het einde van hoofdstuk 5. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 19 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Nu snel naar huis, dacht Ivo, om te schrijven. Hij keek op zijn horloge: 12:34. Als hij geluk had was hij om één uur thuis. Hij begon al honger te krijgen. Rond één uur was hij thuis. Zijn lunch bestond uit twee boterhammen met kaas en een appel. Hij nam plaats achter zijn laptop aan de eettafel, en zette de laptop aan. Vervolgens startte hij de tekstverwerker. Juist op dat moment ging zijn huistelefoon. Met enige tegenzin nam hij op.

“Goedemiddag, zoon, het is je moeder. Ik dacht: laat ik je eens bellen. Gaat het wel goed met je?”

“Ja hoor, ma.”

“Mooi zo. Gisteren heb ik een aantal kaarten van Ciska gekocht. Ze heeft ze zelf gemaakt. Ze zien er erg vrolijk uit. Heb jij nog interesse in kaarten van Ciska?”

“Nee, ma.”

“Oké, dan zal ik tegen haar zeggen dat ze geen kaarten hoeft te reserveren voor jou. Dat is dan weer een zorg minder. Over zorgen gesproken: je vader is met de auto tegen een paaltje aangereden, toen hij zijn bril ging ophalen. Gelukkig viel de schade mee: slechts een schrammetje op de bumper. We hebben besloten daar niets aan te doen, het verkleint immers de kans op diefstal. Het belangrijkste is dat je vader nu in ieder geval weer goed kan zien. Hij is nu bezig in een boek over België. Af en toe leest hij er stukjes uit voor, zodat ik er ook wat van leer. Wist je bijvoorbeeld dat ze in Luik een fabriek hebben waar koekoeksklokken worden gefabriceerd?”

“Nee, dat wist ik niet.”

“Die willen we ook gaan bezoeken. Ik hoop dat we niet in tijdnood komen daar.”

“Dat hoop ik ook voor jullie,” zei Ivo.

“En hoe gaat het met je roman?” vroeg Hetty.

“Ik wilde er net aan beginnen.”

“Goed zo, jongen. Een goed begin is het halve werk. Denk je dat het wel gaat lukken?”

“Ik hoop het, ma.”

“Ik denk dat het je wel gaat lukken. Als je maar blijft volhouden, en afmaakt waar je mee begint. Ciska's kinderen hebben allemaal hun studie afgemaakt. Hun oudste is nu een succesvol advocaat. Hij heeft nog geen enkele zaak verloren.”

“Dat siert hem,” zei Ivo. Het gesprek begon al enigszins op zijn zenuwen te werken.

“Ja. Maar het belangrijkste is dat je gelukkig bent, Ivo. Ben je gelukkig?”

“Ja, ma. Maar ik zou gelukkiger zijn als ik eindelijk eens een roman afrond.”

“Ik ook, Ivo, ik ook. Weet je al waar het over gaat?”

“Nee. Misschien wordt het iets autobiografisch.”

“Komen wij er ook in voor?”

“Dat weet ik nog niet. Waarschijnlijk niet.”

“Oh. Misschien is dat maar beter ook. Ik wil niet dat de buitenwereld weet wat je vader allemaal uitspookt. Mocht je wel over ons gaan schrijven, dan vertrouw ik erop dat je ons in een positief daglicht zult stellen. Je kunt bijvoorbeeld vermelden dat we ieder jaar sloten gaan dreggen op de Veluwe.”

“Is dat zo? Dat wist ik niet eens.”

“Het is ook niet waar. Maar je zou het wel kunnen vermelden. Of dat we donateurs zijn van het Wereld Natuur Fonds. Dat is wel echt waar.”

“Ik zal kijken, ma.”

“Dan ga ik nu maar weer ophangen, zodat je met je roman verder kunt. Oh ja, voor ik het vergeet: kom je aanstaande zondag nog langs?”

“Aanstaande zondag? Ja, dat kan wel. In de ochtend. Zo niet, dan bel ik wel.”

“Prima, jongen. Tot dan.”

“Dag, ma.” Ivo hing op en ging weer achter zijn laptop zitten. Hij staarde naar het lege scherm, en dacht bij zichzelf: als ik nu eens begon met aantekeningen te maken? Het echte schrijven komt dan later wel. Ja, dat zou hij doen. Hij dacht na en noteerde het één en ander. Vervolgens opende hij zijn e-mailbox, om enkele e-mails te lezen en beantwoorden. Toen hij daarmee klaar keek hij op zijn horloge: 15:32. Hij zat eigenlijk om leesvoer verlegen, en besloot daarom naar boekhandel Tillooij in de Dorpsstraat te gaan. Hij deed zijn jas aan, stopte zijn mobiel in de binnenzak, en ging op weg.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.