'Gesprekken met Jan en alleman', deel 26

Hieronder deel 26 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het begin van hoofdstuk 8. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 25 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

8

Ivo ging zitten op een bankje in het Wilhelminapark. Hij kwam hier wel vaker. Hij haalde een fles water uit zijn rugzak en nam er enkele slokken uit. Vervolgens staarde hij wat voor zich uit. Opeens kwam een lange knul bij hem staan. Hij had een kinderlijk gezicht, maar een volwassen buikje. “Ivo Penner?” vroeg hij.

Ivo knikte. “En jij bent?”

De man stak zijn hand uit. “Leeroy Zwaanswijk. We hebben bij elkaar in de klas gezeten.”

Nu herinnerde Ivo het zich weer. “Dat klopt. Jij wilde brandweerman worden, is het niet?”

“Militair. Maar ik ben afgekeurd. Ik ben nu computerprogrammeur.”

“Computerprogrammeur? Ach, daar moet je niet mee zitten. We worden zelden wat we ons in onze jeugd voornemen.”

“Mag ik erbij komen zitten?” vroeg Leeroy.

“Doe maar,” zei Ivo.

Leeroy ging zitten.

“Computerprogrammeur, toe maar,” zei Ivo.

“Inderdaad,” zei Leeroy.

“Ben je getrouwd?”

Leeroy knikte. “Met Dorien Nagelschaft. Zij zat twee klassen lager. Ze is nu cartograaf.”

“Tjonge,” zei Ivo.

“En jij?”

“Nog steeds een vrije vogel,” zei Ivo.

“Ach zo,” zei Leeroy.

“Heb je laatst nog paardgereden?” vroeg Ivo.

Leeroy knipperde met zijn ogen. “Nee, hoezo?”

“Zomaar,” zei Ivo. “Je zou niet de eerste zijn die als hobby paardrijden heeft.”

“Ik heb wel geschoffeld in mijn moestuintje. Daar kweek ik van alles en nog wat.”

“Groente is gezond, dat hoor je mij niet tegenspreken. Eet je er zelf wel van? Je ziet zo bleek.”

“Ik kom weinig buiten,” zei Leeroy. “Vanwege mijn werk. Dat vreet energie. Ik zit er dan ook over te denken om twee weken naar Timboektoe te gaan. Daar heeft een vriend van mij een vakantiehuisje. Hij gaat zelf dit jaar niet op vakantie, en wij mogen eventueel zijn huisje lenen. Maar dan moeten we wel beloven dat we het netjes zullen achterlaten als we weer weggaan.”

“Terecht,” zei Ivo. “Gaat je vrouw ook mee?”

“Waarschijnlijk wel. Als ze zich gezond genoeg voelt. Ze is herstellende van een buikgriep.”

“Buikgriep, ja, daar kun je goed ziek van worden. Woon je nog steeds in Zoetermeer?”

Leeroy knikte. “Ik woon hier vlakbij. En jij?”

“Iets verder weg.” Hij staarde voor zich uit, keek toen weer naar Leeroy, en zei: “Wist je dat ze in Brussel veel restaurants hebben?”

“Nee, dat wist ik niet,” zei Leeroy.

“Mijn ouders zijn van plan om naar Brussel te gaan, en ook nog wel andere Belgische steden. Heb jij allebei je ouders nog?”

“Ja. Ze wonen ook nog steeds in Zoetermeer. Bijna mijn hele familie woont hier. Behalve een oom van mij. Die is geëmigreerd naar Zweden. Hij zei dat het hier te warm is.”

“Te warm?” zei Ivo. “Die man is gek zeker.”

“Het zou best kunnen,” ging Leeroy door. “Hij is een hele grote fan van Abba. Ik denk dat dat de enige echte reden is dat hij verhuisd is naar Zweden. Daar komt Abba immers vandaan. Hij hoopt dat ze daar vaker op de radio komen dan hier. Hij vindt zichzelf niet goed genoeg om cd's van ze te kopen, dus is hij aangewezen op de radio.”

“Heel vreemd,” zei Ivo. “Ik kom in het dagelijks leven steeds meer vreemde mensen tegen. Jij ook?”

Leeroy knikte. “Ik werk ook met vreemde mensen, zoals mijn baas. Die gaat zijn huis niet uit zonder haarborstel. Als hij hem een keer vergeet gaat hij direct terug naar huis om hem op te halen. Terwijl hij kaal is.”

“Vreemde, vreemde dingen,” zei Ivo. “Maar wat kun je eraan doen? We zullen ermee verder moeten leven.”

“Gelukkig zijn wij dan nog redelijk normaal,” zei Leeroy.

Ivo knikte, al betwijfelde hij of Leeroy wel zo normaal was. Toch zei hij: “Zonder ons zou de wereld instorten.”

“Dat denk ik ook.”

Ivo keek op zijn horloge: 15:17. Hij nam nog een slok van zijn fles water, en zei: “Ik ga maar weer eens. Er wacht thuis nog veel werk.”

“Jammer,” zei Leeroy. “Eigenlijk zouden we dit vaker moeten doen. Wat is je mobiele nummer? Dan spreken we een keer af.”

Ivo gaf met enige tegenzin zijn mobiele nummer, groette Leeroy en ging op weg naar huis.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.