'Gesprekken met Jan en alleman', deel 30

Hieronder deel 30 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het slot van hoofdstuk 9. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 29 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Het Lentefeest was in volle hevigheid bezig. Overal stonden kraampjes, waar mensen hun waren hadden uitgestald. Er was een springkussen voor de kinderen, en een clown die ballonfiguren vouwde. En natuurlijk een pony om een rondje op te rijden. Ivo liep de kraampjes langs, op zoek naar een cadeau voor zijn moeder, die over enkele weken zou verjaren. Op een gegeven moment kwam hij bij een kraam met waardebonnen voor allerlei culinaire activiteiten in Zoetermeer, zoals een kookcursus bij een participatiecentrum, wijn proeven in een Frans restaurant, en een workshop pizza's bakken bij de Italiaan. Achter het kraampje stond een man van in de vijftig met een grijze stoppelbaard en een ouderwetse bril op zijn neus. “Kan ik u ergens mee helpen?” vroeg hij aan Ivo.

Ivo knikte. “Ik zoek een leuk cadeau voor mijn moeders verjaardag.”

“Ah,” zei de man triomfantelijk, “dan heb ik hier iets heel speciaals: waardebonnen voor een etentje bij een restaurant naar keuze.”

Ivo wreef nadenkend over zijn kin. “Hoeveel kost dat?”

“Dat is het mooie: dat kunt u zelf bepalen. Twintig, dertig, veertig euro – alles is mogelijk.”

“Doet u dan maar eentje van twintig euro.”

“Prima,” zei de man. Hij pakte een officieel uitziende waardebon en zette erop: “twintig euro (20)”. Tevens drukte hij er een stempel op. “Dat wordt dan twintig euro,” zei hij.

Ivo haalde het geld uit zijn portemonnee, en gaf het aan de man achter de kraam, die Ivo de waardebon overhandigde. Het was een kleurrijk papier, met sierlijke letters en krulstrepen. De stempel onthulde dat de man Bertus Hinkelspek heette.

“Uw moeder zal er erg blij mee zijn,” zei Bertus.

“Dat denk ik ook,” zei Ivo. “Ze eet graag.”

“Wie niet?” zei Bertus, en klopte op zijn buikje.

“Ik eet op zich ook wel graag, behalve brood. Dat begint me een beetje te vervelen. Iedere ochtend twee boterhammen met jam, en tussen de middag twee met kaas, dat komt me zo langzamerhand de neus uit.”

“Dat wil ik geloven. Misschien iets meer variëren. Mijn zoon eet ook steeds hetzelfde. Hij is autistisch. Hij is erg goed met computers. De bedrijven staan om hem te springen. Bent u ook goed met computers?”

“Ik weet hoe ik ze moet bedienen,” zei Ivo.

“Dan bent u al verder dan ik. Ik heb twee linkerhanden wat computers betreft. Dat zou bij mij trouwens niet zo erg zijn, want ik ben links. Twee linkerhanden hebben is typisch een gezegde dat door rechtshandigen bedacht is. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld er beter uit zou zien als er meer linkshandigen op de wereld waren. Linkshandigen zijn vaak veel creatiever. Bent u linkshandig?”

Ivo schudde zijn hoofd. “Maar mijn linkerbeen is redelijk ontwikkeld.”

“Met voetballen ben ik dan weer rechts,” zei Bertus. “Vreemd is dat eigenlijk.”

“Ja,” zei Ivo.

“Hoe oud wordt uw moeder, als ik vragen mag?”

“Vierenzestig.”

“Aha. Zelf ben ik van een wat latere generatie. Opgegroeid zoals je dat zou verwachten. Tientallen banen gehad, maar nergens kunnen aarden. Dus ben ik maar voor mezelf begonnen, met de handel in waardebonnen.”

“Naar tevredenheid?”

“Het gaat. De meeste mensen geven niet graag waardebonnen. Ik leef vooral van mensen als u. Mijn zoon geeft me voor mijn verjaardag ook altijd waardebonnen. Alleen zijn die niets waard. Voor mijn laatste verjaardag gaf hij mij een waardebon voor het herstellen van een lekke fietsband. Ik fiets namelijk graag. Maar ik heb nog steeds geen lekke band gekregen. Zul je natuurlijk net zien, dat als ik er eentje krijg, hij al uit huis is, en in Amerika zit. Hij wil namelijk stage gaan lopen bij het hoofdkantoor van Microsoft. Hij zou daar goed passen.”

“Bill Gates schijnt ook een autist te zijn,” zei Ivo.

“Dat verbaast me niets,” zei Bertus. “Nee, computers zijn aan mij niet besteed.”

“Hoe maakt u dan die waardebonnen?”

“Dat doet mijn zoon voor me. Tegen betaling, de gierigaard.” Hij schudde afkeurend zijn hoofd, en zei: “Mijn eigen vlees en bloed. Waar zijn we de fout in gegaan?”

“U zei net zelf dat de bedrijven om hem zitten te springen.”

“Dat is nu juist het probleem. Door het succes is hij naast zijn schoenen gaan lopen. Hij wil nota bene VVD stemmen. Maar niet zolang hij in mijn huis woont. Zolang hij bij ons woont heeft hij maar PvdA te stemmen. Mijn huis, mijn regels.”

“Houdt hij zich daaraan?”

“Zelf zegt hij van wel. Maar voor de zekerheid brengen we hem ons socialistisch gedachtegoed bij, terwijl hij slaapt. Dan sluipen we zijn kamer in en lezen we zachtjes Das Kapital van Karl Marx voor. Dat zal hem leren, de etterbak.”

Ivo keek op zijn horloge: 15:05. Er was nog tijd om even naar het dorpscentrum te wandelen, om daar nieuwe onderbroeken te kopen. Die had hij hard nodig, aangezien een deel van de onderbroeken die hij gebruikte versleten was. Hij nam afscheid van Bertus en ging op weg.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.