'Gesprekken met Jan en alleman', deel 38

Hieronder deel 38 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het slot van hoofdstuk 12. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 37 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Op een gegeven moment naderde Ivo een man van in de dertig, gekleed in een pantalon en zijden overhemd, die Ivo staande hield en zei: “Goedemorgen, meneer, ik heb een vraag. Wat vindt u van draadloze muizen?”

“Niet veel,” zei Ivo.

“Ik ook!” riep de man. Hij stak zijn hand uit, en zei: “Manuel Gilspeen.”

“Ivo Penner,” zei Ivo, en schudde de hand.

Manuel haalde een pakje sigaretten uit zijn binnenzak en stak een sigaret op. “Maakt u zich druk om het milieu?” vroeg hij, nadat hij een flinke trok had genomen.

Ivo schudde zijn hoofd. “Niet echt.”

“Ik ook niet,” zei Manuel. “Ik geloof dat het allemaal wel goed komt. De natuur is er al langer dan vandaag. Die overleeft het wel.”

“Laten we het hopen,” zei Ivo.

“Ik maak me sowieso niet al te druk, om wat dan ook. Nee, ik ben de ontspannenheid zelve. Dat is wel eens anders geweest. Vroeger maakte ik me overal druk om. Maar nu niet meer!”

“Ik merk het,” zei Ivo.

Manuel inhaleerde diep, en zei: “Geen stress meer voor deze jongen! Geen deadlines en targets meer! Niets van dat alles!”

“Goed zo!” zei Ivo.

“Wat dan wel, dat weet ik nog niet precies. Dat zie ik allemaal wel. Het heeft geen zin om je daar druk over te maken. Uiteindelijk komt alles goed. Daar ben ik honderd procent van overtuigd. Nee, het is maar goed dat ik ontslagen ben. Nu heb ik tenminste alle tijd om te werken aan mijn grote droom.”

“En dat is...?”

“Een eigen bedrijf.”

“Ach zo.”

Manuel nam een fikse trek van zijn sigaret, en zei, de rook voor zich uit blazend: “Een perfect, smetteloos, puur, zuiver eigen bedrijf.”

“Het is het proberen waard,” zei Ivo.

“Ik ga alle boeken lezen die er ooit over bedrijfsvoering geschreven zijn. Ik ga sporten, veel sporten. Veel thee drinken. Groene thee. Mijn nieren helemaal leeg spoelen. Mediteren. Tot ik er knettergek van word.”

“Nu hoor ik je praten,” zei Ivo.

“Ik zal de meest succesvolle persoon op Aarde worden, zo helpe mij God! Niemand zal mij iets kunnen maken! Niemand!”

“Prima!” zei Ivo, en wilde verder lopen.

“Hela!” zei Manuel. “Waar ga je naartoe?”

“Naar huis,” zei Ivo.

“Wacht even! Wat is je nummer? Misschien kunnen we samen gaan sporten!”

“Ik moet nu echt verder,” zei Ivo, en liep verder.

“Tot ziens dan,” zei Manuel.

“Dag, Manuel,” zei Ivo. Hij versnelde zijn pas, tot hij eindelijk thuis was. Hij borg de boodschappen op, smeerde twee boterhammen met kaas, at ze op, en ging met een glas melk achter zijn laptop zitten. En nu maar schrijven, dacht hij. Maar wat? Hij staarde een tijdje naar het witte scherm. Zijn gedachten dwaalden onwillekeurig af naar zijn ontmoeting met Manuel. Als deze man wilde hij nooit worden. Daarom kon hij de rest van de dag misschien maar beter rustig aan doen. Hij zette de laptop uit, nam een boek uit de boekenkast, en ging op zijn fauteuil zitten lezen. Niemand stoorde hem verder die dag.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.