'Gesprekken met Jan en alleman', deel 37

Hieronder deel 37 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 36 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Ivo was inmiddels gearriveerd bij de Super Duper. Hij keek op zijn horloge: 11:07. Wendy de Smeet zou zich wel zorgen maken over waar hij bleef. Hij liep naar de groenteafdeling, maar daar was geen Wendy te bekennen. Misschien is ze inmiddels bevallen van haar kind, dacht Ivo bij zichzelf. Hij keek nog één keer om zich heen. Eén van de vakkenvullers, een blondine van in de twintig, zag het, en vroeg aan Ivo: “Kunt u het vinden?”

“Nou,” zei Ivo, “ik had hier om elf uur afgesproken met een zwangere vrouw, maar ik denk dat ze inmiddels bevallen is, en thuis op bed ligt.”

“Dat is goed mogelijk. Hoe heet ze? Misschien ken ik haar.”

“Wendy de Smeet.”

“Hmm. Die ken ik niet. Er komen hier ook zoveel mensen. Soms word ik er wel eens duizelig van. Dan ga ik op mijn hurken zitten, en tel ik tot tien.”

“Helpt dat?”

“Vaak wel.” Ze stak haar hand uit, en zei: “Gonnie van Laster.”

“Ivo Penner,” zei Ivo, en schudde de hand. “Je ziet er niet echt uit als een Gonnie. Eerder als een Jessica.”

“Dat zeggen wel meer mensen. Toch heet ik Gonnie. Ik kan er niets aan doen. Mijn moeder vond dat een mooie naam, en mijn vader kon het weinig schelen hoe ik zou gaan heten, omdat hij alleen maar bezig is met zijn werk.”

“Wat voor werk mag dat wel wezen?”

“Trendwatcher. De hele dag zit hij mensen te kijken op terrasjes.”

“Is dat wat trendwatchers doen?”

“Hij in ieder geval wel.”

“Hoe doet hij dat in de winter?”

“Dan zit hij binnen, in de meest uiteenlopende cafés. Vaak komt hij dronken thuis en slaat hij mij met een zweep. Wil je de striemen zien?”

“Nee, dank je.”

“Hij zegt dat huiselijk geweld steeds vaker voorkomt in Nederland. Maar dat is toch geen rechtvaardiging voor zijn gedrag?”

“Dat lijkt me niet,” zei Ivo.

“Toch blijft hij ermee doorgaan. Hij is een slechte man. Mijn moeder laat hij met rust. Dat is toch ook niet eerlijk? Zij heeft verzonnen dat ik Gonnie zou gaan heten, terwijl ze wist dat mijn vaders moeder, die mijn vader altijd sloeg met een meetlat, ook Gonnie heette.”

“Leuke ouders heb jij.”

“Zwijg me ervan. Mijn vader is alleen maar bezig met trendwatchen. Toen hij hoorde dat ik Gonnie zou gaan heten werd hij razend. Maar toen was het al te laat. Als mijn moeder eenmaal een besluit heeft genomen, dan is dat definitief.” Ze zuchtte, en zei: “Niemand heeft haar aan het verstand kunnen peuteren dat ze beter niet kon trouwen met een trendwatcher. Toch doet ze het. Sommige mensen leren het ook nooit.”

“Dat is een waar woord,” zei Ivo.

“Ik probeer maar zoveel mogelijk te werken, om uiteindelijk genoeg geld te hebben om op mezelf te kunnen gaan wonen, op een plek zo ver mogelijk van mijn vader vandaan. Australië dus, of Nieuw-Zeeland. Daar schijnen veel Nederlanders naartoe te gaan.”

“Het is zeker een trend,” zei Ivo.

Gonnies benen begonnen te trillen. Ze begon te zweten, en haar gezicht verbleekte.

“Gaat het?” vroeg Ivo.

“Het is...,” stamelde Gonnie, “het is net... alsof ik mijn vader bezig hoorde.”

“Hoezo, je vader?” vroeg Ivo. Hij keek om zich heen. “Is hij hier?”

“N-nee,” zei Gonnie, en ging op haar hurken zitten. “T-toen jij zei: 'Het is een trend', t-toen leek het net alsof ik mijn vader bezig hoorde.” Ze stond weer op, en veegde het zweet van haar voorhoofd.

“Heb je dat wel vaker?” vroeg Ivo.

Gonnie knikte zwakjes, vermande zich, en zei: “Ik eh... ik ga maar weer eens verder met werken.”

“Prima,” zei Ivo. “Tot ziens.”

“Tot ziens.”

Ivo keek nog even, en ging toen verder met boodschappen doen. Hij stopte alles wat hij nodig had vanuit de schappen in zijn mandje, rekende af bij de kassa, en ging op weg naar huis.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.