'Gesprekken met Jan en alleman', deel 45

Hieronder deel 45 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het begin van hoofdstuk 15. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 44 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

15

Ivo belde aan bij zijn ouders. Hetty Penner opende de deur en zei: “Kom binnen, Ivo.”

Ivo volgde zijn moeder naar de woonkamer. Daar zat zijn vader aan de eettafel de krant te lezen. “Dag, Ivo,” zei hij.

“Dag, vader,” zei Ivo. Hij ging schuin tegenover hem aan de eettafel zitten.

“Wat wil je drinken?” vroeg Hetty aan haar zoon.

“Koffie,” zei Ivo.

“En een moorkop? Ik heb moorkoppen gekocht bij Bakkerij Moggelkop. Die zitten aan de Bakoestraat, en zijn de beste in de regio.”

“Doe maar,” zei Ivo.

“Vader ook nog koffie?”

“Ja,” zei Abraham.

Hetty liep naar de keuken en kwam even later terug met een dienblad met drie kopjes koffie en een gebaksschoteltje met een moorkop erop, die ze op tafel zette. Vervolgens liep ze weer naar de keuken en kwam terug met een wok in haar handen, die ze ook op tafel zette. “Eet eerst je gebak maar op,” zei ze tegen Ivo.

Ivo sneed met zijn vorkje een stuk van de moorkop af en werkte dat naar binnen.

“Heb je nog wat bijzonders meegemaakt?” vroeg Hetty.

“Teveel om op te noemen,” zei Ivo.

“Wij ook. Ciska van Opperland is gisteravond langs geweest om foto's te laten zien van haar reis met een luchtballon. Ze was er zeer over te spreken. Je vader en ik gaan binnenkort ook, hè, vader?”

“Ik heb gezegd dat ik erover zou nadenken,” zei Abraham.

“Ik verheug me er zo op,” zei Hetty. “Ik heb de wereld altijd al eens van boven willen zien. Ik weet wel dat dat met een vliegtuig ook kan, maar dat is toch net even anders. Ciska zei dat het idee dat je uit zo'n luchtballon kunt vallen een extra dimensie geeft aan het geheel. En ze heeft gelijk.”

Ivo nam een slok van zijn koffie, en een hap van zijn moorkop.

“Smaakt het?” vroeg Hetty.

“Prima,” zei Ivo. Hij veegde zijn mond af met zijn linkerhand en nam weer een slok van zijn koffie. Rustig at hij de moorkop helemaal op, terwijl zijn moeder toekeek.

“Dan gaan we nu over tot het beoordelen van de wok,” zei Hetty. Ze wilde de wok overhandigen aan Ivo, maar Abraham vroeg: “Hoe bedoel je, 'Dan gaan we nu over tot het beoordelen van de wok'?”

“Lees jij nu maar je krant,” zei Hetty, en reikte Ivo nog steeds de wok aan.

Ivo bekeek de wok, en zei: “Ik vind het belangrijker wat je zelf vindt, moeder.”

Hetty zette de wok weer op tafel neer, en zei: “Ik vind de wok niet te zwaar. Maar je vader wel.”

Abraham verslikte zich in zijn koffie, en riep: “Hoe kom je daar nu bij? Ik vind dat ding helemaal niet te zwaar!”

“Gisteren zei je nog van wel!”

Abraham schudde zijn hoofd. “Ik zei alleen maar dat ik me kan voorstellen dat hij voor sommige vrouwen te zwaar is. En voor sommige mannen ongetwijfeld ook. Maar niet voor mij.”

“Waarom wilde je er maandag dan niet mee koken?” vroeg Hetty.

“Omdat ik toen last had van mijn pols,” zei Abraham.

“Maar nu dus niet meer?” vroeg Hetty.

“Jawel,” zei Abraham, en keek naar zijn pols. “Een beetje.”

“Zou je dan niet eens naar de dokter gaan?”

“Welnee. Het gaat vanzelf wel over.”

“Dat zeg je altijd als je iets mankeert,” klaagde Hetty. “Hoe lang heeft het wel niet geduurd voor je je nieuwe bril ging halen? En die vergeetachtigheid, heb je daar al naar laten kijken?”

“Ik ben niet vergeetachtig!” riep Abraham.

“Dat denk je alleen maar omdat je het steeds vergeet!” riep Hetty.

Het bleef een tijdje stil.

Ivo kuchte, en zei: “Misschien zijn jullie allebei wel vergeetachtig. Jullie worden ook een dagje ouder.”

“Misschien wel,” zei Hetty. Ze keek op haar horloge, en zei: “Laten we een spelletje doen.”

“Met dit weer?” vroeg Ivo. “We kunnen beter in de tuin gaan zitten.”

“Ook goed,” zei Hetty.

Met z'n drieën gingen ze in de tuin zitten, waar ze nog wat praatten. Om vier uur vertrok Ivo.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.

'Gesprekken met Jan en alleman', deel 44

Hieronder deel 44 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het slot van hoofdstuk 14. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 43 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Thuisgekomen tapte Ivo een glas water, dronk het op, smeerde twee boterhammen met kaas en at ze op aan de eettafel. Met een glas melk erbij om het weg te spoelen. Zijn huistelefoon ging. Misschien was het zijn moeder, om zijn bezoek van vanmiddag af te bellen. Hij nam op, en zei: “Met Ivo Penner.”

“Goedemorgen, met Peggy Zienderogen, van kledingwinkel Haagens.”

“Dag, Peggy.”

“Dag, Ivo. Ik dacht, ik bel maar even, want we hebben nu een hele mooie aanbieding voor klantenkaarthouders. En wel de volgende: bij aankoop van twee T-shirts ontvang je de tweede voor de helft van de prijs. Wat vind je daarvan?”

“Handig voor mensen die T-shirts nodig hebben.”

“Dat dacht ik ook. Maar daar hoor jij niet bij?”

“Niet echt, nee.”

“Jammer. Ik had je graag weer eens in onze winkel gezien. Hoe gaat het verder met je? Heb je veel plezier van je broeken?”

“Zoveel als maar mogelijk is.”

“Mooi zo. Een broek moet goed zitten, anders kun je hem maar beter ruilen voor een broek die wél goed zit.”

“Zo is dat.”

“We doen er helemaal niet moeilijk over als mensen hun broek willen omruilen. Dat je dat maar even weet.”

“Ik zal er rekening mee houden, Peggy.”

“We hebben ook erg mooie riemen in de aanbieding. Is dat nog iets voor jou?”

“Niet echt.”

“Zeker weten? Het zijn hele mooie riemen. Sommige komen uit Italië. Ben je daar wel eens geweest?”

“Ja.”

“Ik ook. Dat was tijdens een schoolreisje naar Rome. We hebben daar prachtige dingen gezien, uit de tijd van de Romeinen. Ik zou best in die tijd geleefd willen hebben. Jij ook?”

“Nee, niet echt.”

“In welke tijd dan wel?”

“In het heden.”

“Misschien heb je gelijk. In de tijd van de Romeinen was er ook veel ellende. In het heden weet je tenminste waar je aan toe bent.”

“Dat klopt.”

“Heb je al plannen voor het weekend?”

“Nee.”

“Ik ook niet. Misschien kunnen we dan samen iets gaan doen?”

“Ik weet niet of dat zo'n goed idee is, Peggy.”

“Waarom niet? We kunnen toch goed met elkaar overweg?”

“Wat versta je onder goed?”

“Laat ik het zo zeggen: wat houdt je tegen om met mij iets leuks te gaan doen dit weekend?”

“Nou, om maar iets te noemen: hoe kom je aan mijn telefoonnummer?”

“Dat heb je me zelf gegeven.”

“Wanneer?”

“De eerste keer dat we elkaar ontmoetten.”

“Bedoel je in de winkel? Maar Peggy, als ik mijn telefoonnummer op een inschrijfformulier voor een klantenkaart zet betekent dat niet dat ik jou persoonlijk mijn nummer geef.”

“Oh. Dan heb ik dat verkeerd begrepen, of ingeschat. Dus je wilt niet met me uit?”

“Ik heb het erg druk, Peggy.”

“Maar we zouden het erg leuk kunnen hebben samen.”

“Dat zeg jij.”

“Goed, dan zoek ik wel iemand anders. Rotzak.” Ze hing op.

Ivo legde de telefoon neer, en dacht bij zichzelf: met dit weer kan ik beter een korte broek aantrekken. Hij liep naar zijn slaapkamer, waar de kledingkast stond, haalde er een korte broek uit, en trok die aan. Hij keek op zijn horloge: tijd om naar zijn ouders te gaan.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.

'Gesprekken met Jan en alleman', deel 43

Hieronder deel 43 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 42 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Nadat Ivo alles had ingepakt repte hij zich naar huis toe. Nu maar hopen dat niemand hem zou aanspreken, al achtte Ivo die kans klein. Op deze route, van de Super Duper naar huis toe, werd hij nu eenmaal vaak aangesproken. Als er één plaats was waar hij er het minst op zat te wachten, dan was het wel op deze route. Hij wilde immers zo snel mogelijk zijn bederfelijke aankopen in de koelkast leggen. Het verbaasde hem dan ook niet dat er op een gegeven moment van links een man van in de dertig met een leren jas op hem afliep en vroeg: “Wat vindt u van mijn hanenkam?”

Ivo bekeek de rood geverfde hanenkam op het hoofd van de jongeman, en zei: “Je kunt zeker geen helm dragen met zo'n kapsel?”

“Nee, dat gaat niet, helaas. Maar mijn grote idool Jimmy Hecklebat draagt ook een hanenkam, dus doe ik dat ook. Ik doe hem in alles na.”

“En, bevalt het?”

“Nee, in het geheel niet. Er zijn veel mensen die er vervelende opmerkingen over maken. Ik kan daar niet goed tegen. Daarom heb ik Jimmy een brief geschreven met de vraag of hij zijn haar kort wil laten knippen, zodat ik dat ook kan doen. Een ander idool zoeken wil ik niet. Jimmy is de beste punkrocker die er is. Ik hak nog liever een been af dan hem te verloochenen. Hij heeft zoveel voor mij betekent. Zijn nummer 'Keep On Kicking' heeft me door heel veel moeilijke perioden heen geloodst. Het is net alsof hij dat nummer speciaal voor mij geschreven heeft. Het gaat over een man die overal tegenaan schopt, en op zekere dag zijn voet blesseert. Ondanks dat blijft hij doorgaan. Dat heeft me erg geïnspireerd. Ik schop ook overal tegenaan. Kleine steentjes, blikjes, bierflesdopjes – bijna alles wat ik op straat tegenkom. Ik heb ook een keer mijn voet geblesseerd, maar ben toen gewoon doorgegaan met schoppen. Nooit opgeven. Nooit. Daarom ben ik nu ook wereldkampioen rugbybal schieten.”

“Zo zo.”

“Ja ja. Ik heb het ver geschopt.”

“Nou en of.”

“Tweehonderdvijfendertig meter. Doe mij dat maar eens na.”

“Liever niet,” zei Ivo.

“Doet u aan sport?”

“Ik wandel veel.”

“Heeft u wel eens een blessure gehad?”

“Jazeker.”

“Het is haast onvermijdelijk. Daarom is schoppen niet het enige wat ik doe. Nee, ik verkoop ook platenlabels.”

“Platenlabels? Dat is niet mis.”

“Zeker weten. Ik verkoop ze bedrukt of onbedrukt. Er zitten vier labels op één vel, die je kunt bedrukken met je eigen tekst of plaatje. Daarna haal je ze los en plak je ze op de plaat naar keuze. Veel mensen zijn er over te spreken. Als u wilt kan ik u hun nummer geven.”

“Dat zal niet nodig zijn,” zei Ivo, en keek op zijn horloge. “Ik ga maar weer eens verder. Ik heb bederfelijke waren bij me.”

“Oei. Toch geen explosieven?”

“Nee. Bederfelijke waren. Vlees, melk, groenten, dat soort dingen.”

“Dan is het goed. Mijn naam is trouwens Ruben Knijpdruif. Ik sta in het telefoonboek, en ben te vinden op internet.”

“Prima,” zei Ivo, en liep verder. Hij bekeek de lucht, die volkomen wolkenloos was.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.