'De praatjesmaker' (roman), deel 4

Hieronder deel 4 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het vervolg van hoofdstuk 1. Lees eerst deel 1 t/m 3, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

Het duurde even, maar uiteindelijk deed een man van in de dertig met warrig haar, gekleed in een ochtendjas, open. Hij fronste zijn wenkbrauwen, en vroeg: 'Wat heeft dit te betekenen?'

'Mijn naam is Tom Formosa, praatjesmaker. Komt het gelegen?'

'Ja ja, het komt wel gelegen. Ik dacht dat het nog nacht was, vandaar mijn reactie. Maar het is al dag, zo te zien. Of is de zon te vroeg opgekomen?'

'Dat lijkt me niet,' zei Tom.

'Oh, dan is het goed. Mijn alarmwekker loopt waarschijnlijk weer eens achter. Om de zoveel tijd loopt hij vijf uur achter. Mijn moeder woont in New York, en zij is nogal een bemoeial, dus misschien heeft dat er iets mee te maken. Ze oefent invloed uit op van alles en nog wat, dus misschien ook wel op mijn alarmwekker. Dat zal ze vast niet expres doen, want ze staat erop dat ik 's morgens op tijd opsta.'

'Om wat te doen?' vroeg Tom.

'Onder andere de krant lezen. Ze wil per se dat ik op de hoogte blijf van wat er zich in de wereld afspeelt. Ze heeft me abonnee gemaakt van drie kranten, maar daarvan lees ik er steevast maar eentje. De rest gaat naar het oud papier. Soms overhoort ze me, maar gelukkig heeft ze nog niet door dat ik de rest niet lees. Zelf luistert ze alleen maar naar de radio, omdat ze geen kranten meer kan lezen. Ze heeft een soort van selectieve dyslexie. Als ze een artikel leest, denkt ze dat er heel wat anders in staat dan in werkelijkheid het geval is. Toen de vliegtuigen in het World Trade Center vlogen, dacht ze dat hangjongeren een openbaar toilet hadden vernield. En ze heeft ook een levendige verbeelding die haar parten speelt. Zo denkt ze bijvoorbeeld dat het met mij nog eens slecht zal aflopen, maar tot nu toe is daar nog geen sprake van, en dat zal niet gaan gebeuren ook, dat kan ik je verzekeren. Als het met iemand slecht gaat aflopen is zij het wel, want ze is al tweeënnegentig.'

'Hoe oud bent u dan, als ik vragen mag?'

'Drieëndertig. Dus ik heb nog wel even te gaan.'

'Dan was ze dus negenenvijftig toen ze u kreeg?'

'Dat klopt,' zei de man. 'Ik ben een wonder der natuur. En dan toch beweren dat het met mij slecht gaat aflopen. Je moet maar durven, als moeder. Gelukkig heeft ze voor de rest een heel lief karakter. Ze stuurt me met kerst altijd een verjaardagskaart.'

'Waarom?'

'Ik ben dan jarig. Op dezelfde dag als Jezus. Mijn moeder vindt dat een slecht teken. Ik niet. Oké, Hij is gekruisigd, maar Hij is daarna ook weer opgestaan. Dus ze moet niet zeuren. Makkelijk is het allemaal niet. Maar als ze me dan weer belt, vanuit dat kille New York van haar, in paniek of in tranen, raak ik toch wel een beetje vertederd. Het blijft immers je moeder. Zij is de schoot waaruit ik geworpen ben. Dat moet ik nooit vergeten.'

'Was het een zware bevalling?' vroeg Tom.

'Integendeel. Je moet rekenen, daarvóór had ze al acht kinderen ter wereld gebracht, dus ik schoot eruit als een kogel in een flipperkast.'

'Dus u heeft acht broers en zussen?' vroeg Tom ongelovig.

De man schudde zijn hoofd. 'Ze zijn inmiddels allemaal overleden. Vijf door ziekte, twee door een ongeval, en eentje is vermoord. Ik ben de laatste overgebleven Tindermann, naast mijn moeder dan.'

'Duits?' vroeg Tom.

'Nee, Tsjechisch, maar oorspronkelijk afkomstig uit Tirol. Mijn vader had daar een eigen skipiste. Helaas is hij in een ravijn gestort tijdens een sneeuwstorm. Twee uur lang heeft hij om hulp liggen roepen, en toen pas werd hij gevonden door mijn moeder. Hij kreeg last van slappe knieën, en heeft daarna nooit meer kunnen skiën. Ik heb hem nooit gekend; hij was erg gesloten. Hij heeft ooit geprobeerd naar Israël te vluchten, maar kwam toen niet langs de douane. Mijn moeder heeft hem weer op moeten halen met een bakfiets.'

'U zou er een boek over kunnen schrijven,' zei Tom.

'Dat heb ik gedaan, maar het manuscript is verloren gegaan tijdens een barbecue.'

Tom keek op zijn horloge, en zei: 'Dat was het dan weer. Graag hier een handtekening zetten...'

De man zette zijn handtekening, en zei: 'Bedankt voor dit gesprek. Ik had het echt even nodig.'

'Graag gedaan,' zei Tom, nam afscheid, en liep door naar nummer 63, waar hij aanbelde.

Klik hier voor deel 5!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.