'De praatjesmaker' (roman), deel 14

Hieronder deel 14 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het begin van hoofdstuk 4. Lees eerst deel 1 t/m 13, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

4


Het was donderdagavond, rond een uur of acht. Tom was onderweg naar zijn ouders, Guido en Liddy, met wie hij nu eenmaal had afgesproken. Tom had ze nog steeds niet verteld dat hij met ziekteverlof was, en vroeg zich af of het verstandig was om dat wel te doen. Hij bedacht nogmaals dat ze er waarschijnlijk evengoed achter zouden komen, en dat hij het dus maar beter gewoon kon vertellen. Hij belde aan. Na enig gestommel opende zijn moeder de deur. Ze was een tengere vrouw met halflang geblondeerd haar, en glinsterende oogjes. 'Welkom, Tom!' zei ze, en ging haar zoon voor naar de woonkamer. Daar zat Guido, een man met grijs haar, een buikje en een snor, tv te kijken.

'Zet maar gauw die tv uit,' zei Liddy, 'je zoon is op bezoek.'

'Oké,' zei Guido, en zette de tv uit. Liddy ging naast haar man op de driezitsbank zitten. Tom nam plaats op de tweezitsbank, die er haaks op stond.

'Zo,' zei Liddy, 'hoe gaat het met onze enige zoon?'

'Redelijk,' zei Tom.

'Je ziet er goed uit,' zei Liddy.

'Dank u, moeder.'

'Wil je koffie?'

Tom knikte.

Liddy schonk voor iedereen koffie in, en deelde van een schaal plakjes cake uit. 'En hoe gaat het op je werk?' vroeg ze.

'Ik ben met ziekteverlof,' zei Tom, en nam snel een hap van zijn cake.

Liddy knipperde met haar linkeroog, keek vervolgens naar Guido, en vervolgens weer naar Tom. 'Met ziekteverlof?' vroeg ze met kille stem. 'Waarom?'

'Vanwege stekende pijn in mijn voorhoofd,' antwoordde Tom.

'Hoe komt dat?'

'Dat weet ik niet. Het speelt vooral op als ik onder druk kom te staan...'

'Wat zegt de dokter?'

'Daar ben ik nog niet geweest.'

Liddy fronste haar voorhoofd. 'Waarom niet?'

'Ik wilde eerst afwachten of de klachten vanzelf over zouden gaan,' zei Tom, en nam weer een hap van zijn cake.

'Maar dat zijn ze blijkbaar niet, anders was je wel weer aan het werk gegaan.'

'Dat klopt.'

'Wat vindt je baas, meneer Kukela, ervan?'

'Die heeft me aangeraden om voorlopig even rust te houden...'

'Voor hoelang?' vroeg Liddy.

'Voor zolang als nodig is, hoop ik.'

Liddy roerde met een lepeltje in haar koffie, keek naar Guido, en vervolgens weer naar Tom. 'Dit baart me toch wel zorgen, Tom,' zei ze. 'Straks word je nog ontslagen...'

'Zolang ik ziek ben kunnen ze me niet ontslaan,' zei Tom, en nam een slok van zijn koffie.

'Maar wat doe je dan de hele dag? Je moet toch iets doen?'

'Voornamelijk lezen...'

Liddy begon te friemelen met haar handen, keek naar Guido, en zei: 'Wat vind jij ervan, Guido?'

Guido nam een tweede plakje cake van de schaal, en zei: 'Ach, het waait vast wel weer over...'

'Maar wat als het niet overwaait?' vroeg Liddy. Ze keek Tom aan, en zei: 'Het lijkt me toch echt beter als je zo snel mogelijk naar de dokter gaat. Misschien heb je wel iets ernstigs onder de leden...'

'Welnee,' zei Guido, 'die jongen is gewoon moe. Zie je dat niet?'

'Niet echt, nee,' zei Liddy.

'Dat is dan omdat hij heeft uitgerust,' zei Guido, en nam weer een hap van zijn cake.

Liddy wendde zich tot Tom, en zei: 'Toch lijkt het me beter als je naar de dokter gaat, en wel zo snel mogelijk. Henk van Greet en Henk is ook heel lang met vage klachten blijven rondlopen, en die had uiteindelijk kanker...'

Tom fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Ik heb geen kanker, ma.'

'Hoe kun je daar zo zeker van zijn? Het lijkt me beter als je wel gaat. Misschien kan de dokter je iets voorschrijven, zodat je weer aan de slag kunt. Hele dagen niets doen, dat is niets voor zo'n gezonde knul als jij. Vóór je het weet wen je eraan, en eindig je net als Patrick, de zoon van Sien en Hercule. Die kreeg een keer een sinaasappelkist op zijn duim, heeft zich ziek gemeld, en ligt nu hele dagen op bed. Terwijl die duim allang genezen is. Ik heb horen zeggen dat zijn baas van hem af wil. Je wilt je baan toch niet verliezen, Tom?'

'Nee,' zei Tom naar waarheid.

'Nou dan. En je wilt zelf toch ook wel weten wat er met je aan de hand is?'

Tom dacht na. Wilde hij dat weten? Ja, toch wel een beetje. Dus zei hij: 'Goed ma, dan ga ik morgen wel naar de dokter. Ben je nu tevreden?'

'Ja, mijn zoon. Ik zou niet willen dat je onnodig pijn lijdt. Daar is niemand bij gebaat...'

'Nee,' zei Tom, en nam een slok van zijn koffie.

 

Klik hier voor deel 15!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.