Hieronder deel 15 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het vervolg van hoofdstuk 4. Lees eerst deel 1 t/m 14, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!
Tom wilde eigenlijk weer vertrekken, maar kon hij dat maken? Hij was er nog maar net. Dus vroeg hij: 'Verder nog nieuws?'
Liddy dacht even na, en zei: 'Je weet dat papa voor mij een nieuwe strijkplank heeft gekocht?'
Tom knikte.
'Welnu, al tijdens de eerste strijkbeurt kwamen er gaten in de bekleding. En dat terwijl de verkoper had gezegd dat het een strijkplank van goede kwaliteit was, nietwaar, Guido?'
'Dat heeft hij letterlijk zo gezegd,' beaamde Guido. 'Maar weet je wat ik denk? Dat hij gelogen heeft...'
'Het was toch een strijkplank van een Malinees merk?' vroeg Tom.
'Dat klopt,' antwoordde Liddy. 'O'Mally klinkt Iers, maar het is Malinees. Ja toch, Guido?'
Guido dacht na. 'Het kan ook zijn dat de verkoper gezegd heeft dat het Milanees is, bedenk ik nu.'
'Milanees, Malinees, feit blijft dat het een goed merk is,' zei Liddy. 'Maar daar is in eerste instantie niet veel van te merken. Je moet ook goed weten waar je aan begint als je een strijkplank gaat kopen...'
'Ik wilde je verrassen,' verdedigde Guido zich.
'Dat is je dan goed gelukt,' zei Liddy. 'Al na één strijkbeurt vijf gaten in de bekleding. Dat maakt een mens niet iedere dag mee. Ik in ieder geval niet.'
'Misschien duw je te hard met het strijkijzer,' zei Guido.
'Welnee,' zei Liddy. 'Trouwens, zo'n strijkplank moet daar tegen kunnen. Daar zijn ze op gemaakt, als het goed is. Ze worden veelvuldig getest door er van grote hoogte kanonskogels op te laten vallen. Maar zo'n O'Mally blijkbaar niet. Weet je wat ik denk? Dat het stiekem toch een Iers merk is. De Ieren hebben altijd al weinig verstand gehad van huishoudelijke artikelen. Zuipen en vrouwen bezwangeren kunnen ze wel, maar een fatsoenlijke strijkplank in elkaar zetten, ho maar...'
Guido nam een slok van zijn koffie, en zei: 'Ik hou er niet van als verkopers tegen mij liegen...'
'Misschien heb je het verkeerd verstaan,' zei Liddy. 'Ik heb je al zo vaak gezegd om je oren uit te laten spuiten, maar je luistert niet. Denk je dat het leuk is om met zo'n dove kwartel samen te wonen?'
'Ik heb je anders nooit eerder horen klagen daarover,' zei Guido.
'Zie je wel? I rest my case.'
'Laat Kees erbuiten,' zei Guido.
Liddy keek naar Tom, en vroeg: 'Wat moet je nou met zo'n man? Kun je je nu voorstellen dat ik bijna tegen overspannenheid aanzit?'
'Is dat zo?' vroeg Tom.
'Het scheelt niet veel. Soms zie ik sterretjes, vooral als ik de trap oploop.'
'Je moet minder roken,' zei Guido.
'Minder roken? Ik heb al meer dan dertig jaar geen sigaret meer aangeraakt. Hoe kom je er nu bij dat ik rook?'
'Omdat je jas steeds naar tabak ruikt,' zei Guido.
'Naar tabak? Waar haal je het vandaan!' Ze keek naar Tom, en vroeg: 'Ruikt mijn jas naar tabak, Tom?'
'Hoe moet ik dat weten?' vroeg Tom.
'Mijn jas ruikt niet naar tabak,' zei Liddy. 'Ik spuit er weleens parfum op. Waarschijnlijk ruik je dat.'
'Welk parfum ruikt er nu naar tabak?' sneerde Guido. 'En waarom spuit je parfum op je jas, en niet op je andere kleren?'
'Omdat het een duur parfum is,' zei Liddy. 'Vijfenveertig euro voor een flesje van honderd milliliter. Als ik dat op al mijn kleren ga spuiten, zijn we binnen een week failliet.'
'Dat wil ik geloven,' zei Guido.
Het bleef een tijdje stil.
Tom nam een slok van zijn koffie, en zei: 'Hoe gaat het op je werk, pa?' Guido was al meer dan twintig jaar kwaliteitscontroleur bij de Nederlandse Spoorwegen, maar had soms erg te lijden onder de toenemende werkdruk.
'Goed,' zei Guido. 'We hebben een enquête gehouden onder de treinreizigers op het traject Amsterdam-Haarlem, over het nut van de handgrepen aan de zijkanten van de stoelen langs het gangpad in de treincoupés. Een opmerkelijke uitslag kwam uit de bus rollen...'
'Oh ja?' zei Liddy. 'Dat vertel je nu pas...'
'Je hebt er nooit naar gevraagd,' zei Guido.
'Wat was de uitslag dan?' vroeg Tom.
'Dat vijf procent ander vervoer zou kiezen als de handgrepen zouden verdwijnen...'
'Wat is daar zo opmerkelijk aan?' vroeg Liddy.
'Nou, wat is het nut van die handgrepen, als de andere vijfennegentig procent ze niet nodig heeft?'
'Maakt dat wat uit?' vroeg Tom. 'Ze zitten er toch al. Wil je ze dan laten weghalen?'
'Misschien,' zei Guido.
'Waarom?' vroeg Liddy.
'Een man uit Hengelo is een keer met zijn bretel achter een handgreep blijven haken, en is daarbij bijna een oog verloren.'
'Hoe is dat nu toch mogelijk?' vroeg Liddy.
'Weet jij het. Feit blijft dat we die handgrepen beter kunnen weghalen als ze gevaarlijk zijn, helemaal als vijfennegentig procent ze niet nodig heeft. Die andere vijf procent gaat dan maar lopen, fietsen, of met de auto.'
'Dat lijkt mij ook,' zei Liddy. 'Veiligheid gaat voor alles.'
Guido schudde meewarig zijn hoofd, en zei: 'Te bedenken dat die handgrepen jarenlang een gevaar zijn geweest voor onze reizigers, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Gelukkig slaap ik 's nachts nog redelijk goed, maar man man, wat zou ik graag met pensioen gaan...'
'Zover is het nog niet,' zei Liddy.
'Dat weet ik,' zei Guido. Hij keek naar Tom, en zei: 'Ik zou zó met je willen ruilen, Tom...'
'Hoezo? Wil je ook praatjesmaker worden?'
'Meteen. Ik vraag me alleen af of ze me zouden aannemen. Ik weet niet of ik voldoende gekwalificeerd ben, en mijn leeftijd speelt ook mee...'
'Dat is waar,' zei Tom. Hij keek op zijn horloge, en zei: 'Goed, ik denk dat ik maar weer eens ga...'
'Dat is goed, jongen,' zei Liddy. 'Beloof je dat je morgen naar de dokter zal gaan?'
'Ja, ma.'
'Goed zo.' Samen liepen ze naar de voordeur. Tom gaf haar een hand en een kus op de wang, en maakte zich uit de voeten. Eigenlijk had hij geen zin om naar de dokter te gaan, maar Gerrit Kukela zou waarschijnlijk ook willen weten wat er met hem aan de hand was, dus moest Tom wel. En, zoals gezegd, hij was zelf ook wel benieuwd wat hem mankeerde. Bij zijn ouders had hij weinig tot geen last gehad van zijn klachten, maar wie weet kwam dat nog. Ondertussen liep hij verder.
Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.
No comments:
Post a Comment