'De praatjesmaker' (roman), deel 36

Hieronder deel 36 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het slot van hoofdstuk 11. Lees eerst deel 1 t/m 35, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

Tom liep stevig door, en begon na te denken over de planning voor de komende dagen. Morgen zou de bijeenkomst van de leesclub zijn. Misschien hielden ze daar wel van een goed gesprek. Deze gedachte monterde hem enigszins op, totdat hij in de verte Iris Mekkelaar, de apothekersassistente, zag lopen. Zou hij de bosjes induiken? Nee, daar was het nu te laat voor, ze had hem al gezien. Ze kwam op hem aflopen, en zei: 'Goeiedag, Tom. Hoe gaat het?'

Om haar niet te ontgoochelen zei hij: 'Goed. En met jou?' Hij zette zijn boodschappentassen neer op de grond.

'Uitstekend,' zei ze met een stralende glimlach. 'Ik ben Nositol gaan gebruiken, zoals je me had aangeraden...'

Tom kon zich niet herinneren dat hij haar Nositol had aangeraden – het was eerder andersom geweest – maar hij besloot er niet verder op door te gaan. 'En? Bevalt het?' vroeg hij.

'Nou en of! Ik was meteen van mijn verkoudheid af, en ben daarna ook niet meer verkouden geworden. En wat ook belangrijk is: ik ben weer begonnen met sieraden maken. Kan ik jou niet blij maken met een leuk polsbandje? Ik maak ze ook voor mannen, en ze zijn echt niet duur...'

'Nee, dank je,' zei Tom. Alsof hij ooit met een polsbandje zou gaan rondlopen.

'Oh,' zei Iris, en keek enigszins beteuterd. 'Mijn vader vindt ze erg mooi. Hij heeft er tien besteld, in mijn webwinkeltje. Dus de komende tijd heb ik genoeg te doen. En jij? Wat doe jij zoal op een dag?'

'Ik kom net van de Kiko vandaan. Morgenavond ga ik waarschijnlijk naar een leesclub.'

'Een leesclub? Wat leuk! Zelf kan ik wel uren lezen, maar dat doe ik niet, want dan hou ik geen tijd meer over voor andere dingen. Wat je kunt, hoeft niet altijd wenselijk te zijn. Zo kan ik bijvoorbeeld heel hard grunten, maar mijn buren hebben dat liever niet. Ze worden er altijd een beetje bang van. Heb jij angstige buren?'

'Vast niet,' zei Tom.

'Houden zo. Met angstige buren kan er alleen maar ellende van komen. Ze hebben al een paar keer de brandweer gebeld, omdat ze rook vanonder mijn voordeur zagen komen, zonder dat daar sprake van was. Als je angstig bent, zie je wel eens dingen die er niet zijn. Goed, ik laat wel eens het vlees aanbranden, maar nooit in die mate dat het tot bij mijn voordeur te merken is. Dat zou ook niet kunnen, want ik heb altijd de ramen open als ik kook. Hou jij van koken?'

'Ik doe het liever niet dan wel,' antwoordde Tom.

'In het winkelcentrum zit een goed restaurant. Ik vergeet de naam steeds, maar ze hebben er zeer appetijtelijke voorgerechten. Volgens mij wordt het gerund door een Griek, maar de keuken is Indonesisch, dus dat Grieken racistisch zijn, daar klopt niets van. Dat heb ik trouwens ook nooit beweerd. Ik kijk wel uit, want racisten zijn vaak erg agressief. Je hoeft maar een knip te geven met je vinger of ze breken die vinger met beide handen. Grieken eten veel noten. Meer dan de gemiddelde Nederlander, heb ik me laten vertellen. Wie zei dat ook alweer...?' Ze dacht na.

'Ik zou het niet weten,' zei Tom.

Iris knipte met haar vingers, en zei: 'Ik weet het al. Mijn vriendin zei dat laatst, toen ik bij haar op bezoek was in het ziekenhuis. Tijdens het beklimmen van de Dom van Utrecht is ze al na vijf meter naar beneden gelazerd. Ernstig gewond is ze niet, maar Dommen beklimmen, dat zit er voorlopig niet meer in. Hebt u wel eens de Dom van Utrecht beklommen? Of een andere Dom? Bijvoorbeeld die van Keulen, of Aken?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Daar begin ik niet aan...'

'Groot gelijk,' zei Iris. 'Als mijn vriendin eenmaal ergens aan begint, weet ze van geen ophouden. Tenzij ze wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. In ziekenhuizen valt er gelukkig weinig te beklimmen, dus hopelijk komt ze daar een beetje tot rust. Die jobcoach van haar, die hebben ze gelukkig ontslagen. Hij had trouwens ook gesjoemeld met declaraties, en kon niet van zijn leidinggevende afblijven. Zo zie je maar weer...'

'Inderdaad,' zei Tom. Hij keek op zijn horloge, en zei: 'Anders nog iets?'

Iris bekeek hem, en zei: 'Weet je zeker dat de Nositol je wel bevalt? Er zijn ook andere middelen verkrijgbaar, met ongeveer dezelfde werking. Kom anders eens een keer langs, dan leg ik het je allemaal uit. Bij de apotheek bedoel ik, want bij mij thuis liggen overal kraaltjes, en ik wil niet dat je daarover uitglijdt, want dan zijn we nog verder van huis.'

Tom schudde zijn hoofd. 'Ik heb met mijn arts afgesproken dat ik eerst de Nositol een kans geef om aan te slaan...'

'Is ook goed. Doe in ieder geval rustig aan. Laat je niet opjagen. Ik ga nu weer verder, om nieuwe placemats te halen bij de Wieber. Daar zijn ze in de aanbieding. Da-ag!'

'Dag, Iris,' zei Tom. Hij tilde zijn boodschappentassen op en liep verder naar huis toe. Nadat hij de boodschappen had weggeborgen, ging hij in zijn fauteuil zitten. De rest van de dag staarde hij wat voor zich uit.

Klik hier voor deel 37!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.