'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 9c

Hieronder hoofdstuk 9c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 9. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 9b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

9c

Enkele minuten later arriveerde Leo bij de Boppo. Het was redelijk druk vandaag. Hij deed zijn boodschappen, stopte ze in twee tassen die hij uit zijn zakken haalde, en liep ermee naar buiten. Vlakbij de uitgang stond een man in een rolstoel. Hij had een wilde bos donker haar en donkere ogen. Tot Leo's verbazing zwaaide de man naar hem. Leo zwaaide terug, al wist hij niet wie het was. De man rolde naar hem toe, en zei: 'Leo? Leo de Ketter?'

Leo knikte, zette zijn boodschappentassen op de grond, en zei: 'En u bent...?'

De man stak zijn hand uit, en zei: 'Jorge. Jorge Aldano. Ik ben een vaste beller van de Kleplijn...'

Leo schudde de hand, en zei: 'De Spanjaard in de rolstoel. Hoe gaat het?'

'Kan niet beter,' zei Jorge. 'Ik heb afgelopen maandag een nieuw meisje ontmoet. Ze is echt heel erg mooi. Vannacht is ze bij me ingetrokken...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Heet ze toevallig Estelle Holbeen?'

Jorge schudde zijn hoofd. 'Conchita Batituta.'

'Weet je het zeker?'

Jorge knikte. 'Ze komt uit Italië, en is echt fabuloso. Zelf kom ik uit Spanje, dus dat sluit mooi aan. En ze is niet alleen heel mooi, haar karakter is ook om in te lijsten. Ze helpt me met alles. Omkleden, douchen, het huishouden, noem maar op. Ik kon wel een gat in de lucht springen, als ik geen lamme benen had gehad...'

'Wouter Rouwelink vertelde dat je bent aangevallen door een stier…?'

'Dat klopt. Hector heette hij. Hij was waarschijnlijk rabiaat. Ach, hij is nu dood, dus het zij hem vergeven...' Jorge staarde voor zich uit bij de herinnering eraan. 'Ik had misschien beter geen stierenvechter kunnen worden,' ging hij verder.

'Wat dan wel?' vroeg Leo.

'Bloemist. Bloemen zijn mijn passie. Conchita houdt ook van bloemen. Ik heb haar al een paar bossen cadeau gedaan. Die staan nu bij mij op de salontafel. Ze ruikt zelf ook naar bloemen, al weet ik niet goed welke. Ik denk sneeuwklokjes...'

'Dat je weet hoe die ruiken,' zei Leo met enige verbazing.

Jorge knikte. 'In mijn rolstoel leef ik dicht bij de grond. Vandaar dat ik weet hoe de meeste bloemen en planten ruiken. Sneeuwklokjes ruiken naar sneeuw. Ik ben van plan om met Conchita vele wandelingen door de natuur te maken, en haar dan overal aan te laten ruiken. Zo leert ze wat bij, want haar Nederlands is niet je dat...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Hoe komt dat?'

'Ze woont nog maar een paar jaar in Nederland, en heeft erg veel moeite met de Nederlandse taal. Daarom doe ik meestal het woord voor haar. Zo helpt de lamme de blinde. Al is ze niet bepaald blind. Ze lijkt wel een beetje doof, want ze praat altijd keihard. Misschien denkt ze dat de mensen haar dan beter kunnen verstaan...'

Leo schudde zijn hoofd. 'Heel veel Italianen zijn luidruchtig. Dat komt doordat ze in Italië veel op scooters rijden. Als je niet continu schreeuwt, kom je daar niet bovenuit, zeker in drukke steden...'

'Zou dát het zijn?' zei Jorge. 'Anyway, ik had liever een Nederlandse vriendin gehad, maar volgens Kees Vinketeen en Wouter Rouwelink gaat dat moeilijk worden, vanwege het taalprobleem. Ach, een Italiaanse kan ook best leuk zijn. Zolang ze maar geen sterallures krijgt. Een vrouw met kapsones ben ik liever kwijt dan rijk...'

'Dat wil ik geloven,' schamperde Leo.

Jorge keek naar Leo's boodschappentassen, en vroeg: 'Heb je boodschappen gedaan?'

Leo knikte. 'Dat moet ook gebeuren...'

'Zeker,' zei Jorge. 'Zelf ben ik hier gekomen voor een doos bonbons, voor Conchita. Daar ga ik haar vanavond mee verrassen. Ze houdt van verrassingen, dat heb ik inmiddels wel gemerkt...' Hij knipoogde ondeugend.

'Heel goed,' zei Leo. Hij keek op zijn horloge, en zei: 'Ik moet weer verder, vóór mijn eten bederft...'

'Is goed, Leo. Doe de groeten aan je collega's. Misschien bel ik binnenkort wel weer eens...'

'Doe dat, Jorge. Een fijne dag verder.'

'Insgelijks, Leo...'

Leo tilde zijn boodschappentassen op, en liep verder naar huis toe. Al met al was het gesprek met Jorge niet zo erg geweest. Zolang hij zich rustig hield, kon hij in zijn vrije tijd incidenteel een gesprek met collega's of bellers van de Kleplijn er best bij hebben. Het kon altijd nog erger.

Thuis borg hij de boodschappen op, lunchte hij, en zette hij een was aan. In zijn fauteuil las hij Taxi's op de maan uit. Hij zat nu zonder leesvoer, en baalde daar best wel van.            

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 10a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 9b

Hieronder hoofdstuk 9b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 9. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 9a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

9b

Heleen keek weer naar Leo, en zei: 'Toch zou ik graag willen weten waarom je Samantha's boek niet wilt lezen...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Luister, ma, dat zijn mijn zaken... Misschien moeten jullie maar niet meer naar de Kleplijn bellen. Jullie raken er teveel bij betrokken...'

Heleen trok haar wenkbrauwen omhoog, en zei: 'Dat valt toch wel mee...?'

'Nee, dat valt niet mee. Nu ook al dat gedoe met Estelle. Jullie praten over haar alsof ze je eigen dochter is. Dat lijkt me niet gezond...'

'Luister, Leo,' zei Heleen, 'we hebben je zelf gevraagd of je vaker bij ons wilde langskomen. Maar dat wilde je niet...'

'Dat weet ik,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'We hebben toen ook afgesproken dat wij vaker naar de Kleplijn zouden bellen. Daar had je toen geen problemen mee. Waarom nu dan opeens wel?'

'Ik had er toen ook al problemen mee, maar minder. Maar nu ik hoor wat jullie allemaal uitspoken, lijkt het me beter dat jullie niet meer bellen...'

Heleen fronste haar voorhoofd, en zei: 'Daar kom je wel een beetje laat mee, Leo. Coby heeft ons al gevraagd of we willen uitkijken naar Estelle, en het aan haar willen doorgeven als we haar zien...'

'Maar dat is op haar privénummer,' mengde Dirk zich. 'Privé mogen we Coby toch wel bellen?' Hij keek Leo aan.

Leo dacht na. Hoe hiermee om te gaan? Hij wist het niet goed, en zei: 'Goed dan. Privé mogen jullie haar bellen. Maar alleen als jullie Estelle zien...'

'Uiteraard,' zei Heleen. 'Alleen als we Estelle zien...'

Leo nam een hap van zijn koek, kauwde, en vroeg: 'Hebben jullie een foto van haar?'

Heleen knikte. Ze haalde haar portemonnee uit haar handtas, nam er een fotootje uit, en overhandigde deze aan Leo. Er stond een blonde vrouw op, met rode blosjes op haar wangen, en helder kijkende, blauwe ogen. 'Is dit Estelle?' vroeg Leo. Hij kon het amper geloven. Ze oogde zo onschuldig.

Heleen knikte. 'Coby heeft ons die foto opgestuurd, een paar dagen geleden...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en vroeg: 'Hoe komt ze aan jullie adres?'

'Dat hebben wij haar gegeven,' zei Heleen. 'Maar vanaf nu zullen we dat soort dingen niet meer doen, als jij dat liever niet hebt. Het is alleen zo dat we in de korte tijd dat we Coby en Estelle nu kennen erg gesteld op hen zijn geraakt. En ook op Samantha, en alle anderen van de Kleplijn...'

'Dat klopt,' zei Dirk. 'We praten weleens gekscherend over ze, maar diep van binnen hebben ze een plaatsje veroverd in ons hart...'

'Wat zou je willen?' zei Heleen. 'Het zijn nu eenmaal schatten van mensen...'

'Met het hart op de juiste plaats,' voegde Dirk toe.

'Maar als je liever hebt dat we ze niet meer bellen, dan respecteren wij dat,' zei Heleen.

'Behalve privé dan,' wierp Dirk tegen.

'Als jullie Estelle zien,' voegde Leo toe.

'Precies,' zei Heleen.

Leo voelde een zweem van medelijden opkomen, maar achtte het raadzaam om die te onderdrukken, want zijn ouders leken echt te zeer verweven te raken met zijn werk, en waar moest dat toe leiden? Hij keek op zijn horloge: vier minuten voor elf. Hij werkte de rest van zijn gevulde koek naar binnen, dronk zijn koffiekopje leeg, en zei: 'Goed, dan ga ik maar weer eens...'

'Is goed, zoon,' zei Heleen. 'Ga je weer naar de Boppo?'

Leo knikte, en stond op.

'Heb je trouwens nog last gehad van die mysterieuze beller?' vroeg Dirk op de valreep.

Leo schudde zijn hoofd.

'Dan was het waarschijnlijk iemand die verkeerd verbonden was,' mengde Heleen zich.

'Laten we het hopen,' schamperde Leo. Hij gaf zijn vader een hand, en liep met zijn moeder naar de voordeur. Daar deed hij zijn jas aan, gaf hij zijn moeder een kus op de linkerwang, en maakte hij zich uit de voeten. Hij vond het maar niets, de manier waarop het bezoek verlopen was. Maar daar viel nu weinig meer aan te veranderen. Misschien viel het, in een ander licht bekeken, allemaal wel mee. Daar zou hij later over oordelen.                   

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 9c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 9a

Hieronder hoofdstuk 9a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 9. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 8d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

9a

Het was woensdagochtend. Leo was wéér op bezoek bij zijn ouders, Dirk de Ketter en Heleen de Ketter-Linkesoep. Heleen deelde gevulde koeken uit, en schonk koffie in. Vervolgens ging ze naast Dirk op de driezitsbank zitten. Ze bestudeerde Leo, die op de tweezitsbank had plaatsgenomen, en zei: 'En hoe gaat het met onze enige zoon?'

'Goed, ma,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

'Mooi zo,' zei Heleen. 'Ik zou niet willen dat het niet goed met je gaat. Zoals met Estelle, de dochter van Coby. Die is vannacht van huis weggelopen. Heb je dat al gehoord?'

'Nee,' zei Leo, en dacht: ook dat nog.

'Ja, het is echt waar,' zei Heleen. 'Ze is van huis weggelopen. Is dat niet verschrikkelijk?' Ze keek naar Dirk voor steun.

'Ach, die komt vast wel weer terug,' zei Dirk, en nam een hap van zijn gevulde koek, waarbij enkele kruimels op de driezitsbank vielen.

'Ja, maar wanneer?' zei Heleen. 'Als haar maar niets overkomt...'

'Estelle is al vierentwintig,' zei Dirk. 'Die kan echt wel voor zichzelf zorgen. Ze zit waarschijnlijk bij één van haar vriendjes...'

Heleen knipperde met haar ogen, en zei: 'Ik hoop het niet. Volgens Coby zijn het hele nare vriendjes...'

'Welnee,' zei Dirk, en blies in zijn koffie. 'Je moet die verhalen van Coby met een grote korrel zout nemen. Ze overdrijft graag. Dat heeft ze altijd al gedaan...'

Heleen fronste haar voorhoofd. 'Alsof jij dat zou kunnen weten. Jij belt amper met haar...'

'Is dat zo?' zei Dirk. 'Wie nam er vanmorgen dan op toen ze belde?'

'Daar kon ik niets aan doen,' zei Heleen. 'Ik stond onder de douche...'

'Ja, en vrij lang ook. Jij doucht alsof je twee maanden door de jungle hebt gezworven...'

'Jij alsof je er geboren bent. In een apenfamilie, wel te verstaan...'

'Moet jij zeggen,' sneerde Dirk.

Leo fronste zijn voorhoofd vanwege het gekibbel, nipte van zijn koffie, en vroeg: 'Is Coby vanwege dit voorval gestopt met werken?'

Heleen schudde haar hoofd. 'Ik heb begrepen dat ze vanmiddag weer gewoon aan het werk gaat. “Dat neemt Estelle me niet af,” zei ze. Ze doet vrij laconiek over Estelles weglopen, maar ik denk dat ze zich sterk houdt. Anders zou ze instorten...'

Dirk fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Dat weglopen, dat is drie keer niets. Coby wil gewoonweg aandacht. Iedereen wil tegenwoordig aandacht. Dát is het probleem in onze huidige maatschappij. Waarom denk je anders dat hulpdiensten als de Kleplijn kunnen bestaan...?'

Leo snoof, en zei: 'Zóveel mensen bellen er anders niet... In ieder geval niet als ik daar aan het werk ben...'

'Daar zal vast wel een reden voor zijn,' zei Heleen. 'Bijvoorbeeld dat de meeste bellers van de Kleplijn geen ochtendmensen zijn. Ik ben zelf ook geen ochtendmens...'

Dirk snoof. 'Wat dan wel?'

'Een avondmens...'

Dirk fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Daar heb ik anders nooit iets van gemerkt. Hoe vaak ga je wel niet 's avonds al om tien uur naar bed?'

'Ik ben dan vaak erg moe,' zei Heleen, en nipte van haar koffie.

'Waarschijnlijk van al dat telefoneren,' schamperde Dirk.

'Ik zou niet zoveel hoeven bellen als jij wat meer aandacht aan mij besteedde, in plaats van aan je oldtimers...' Dirk verzamelde sinds jaar en dag foto's van antieke auto's, en bezocht zo ongeveer alle autoshows in de regio, om foto's te maken.

'Wees blij dat ik tenminste een hobby heb,' zei Dirk, en nipte van zijn koffie.

Heleen keek naar Leo, en vroeg: 'Heb jij eigenlijk hobby's?'

Leo knikte. 'Onder andere lezen...'

'Dat is waar ook,' zei Heleen. 'Samantha vertelde dat laatst. Ze zei ook dat ze jou een boek had aangeraden, maar dat je het niet wil lezen. Klopt dat?'

Leo knikte.

'Waarom wil je dat boek niet lezen? Het lijkt me een erg interessant boek...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Waarom lees je het dan zelf niet?'

'Omdat ik te druk ben met andere dingen...'

'Onder andere bellen,' schamperde Dirk.

'En puzzelen…,' zei Heleen, en nam een hapje van haar koek.                  

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 9b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 8d

Hieronder hoofdstuk 8d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 8. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 8c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

8d

Leo arriveerde in zijn tijdschrift bij de boekrecensies toen Samantha Hambourge en Tracy Lamshoofd het kantoor kwamen binnenlopen. 'Goedemiddag,' zei Samantha, 'hoe is het hier?'

'Goed,' zei Coby, en wreef over haar buik.

'Veel bellers gehad?' vroeg Samantha, en liep naar de koffieautomaat.

'Eentje maar,' zei Coby. Ze keek vol verlangen toe hoe Samantha twee bekertjes koffie inschonk.

'Wie?' vroeg Tracy.

'Ally van Culemborg,' mengde Leo zich.

'Ach ja, Ally,' zei Tracy. 'Een goed mens, maar soms heeft ze wat aansporing nodig...'

Samantha snoof, en zei: 'Wie niet?' Ze gaf Tracy een bekertje, keek naar Leo en Coby, en vroeg: 'Jullie nog?'

'Een half kopje dan,' zei Coby, en bloosde.

Samantha schonk een half bekertje in, en gaf het aan Coby. 'Ja, heel veel mensen hebben tegenwoordig aansporing nodig,' ging ze verder. 'Dat komt doordat iedereen bang is...'

'Dat zou best eens kunnen,' zei Coby. 'Ik ben ook regelmatig bang...'

'Steeds meer mensen hebben een fobie,' ging Samantha verder, en blies in haar koffie. 'Tien procent van de mensheid, schijnt het. Vroeger was dat veel minder...'

Tracy trok een wenkbrauw omhoog, en vroeg: 'Waar heb je dat gelezen?'

'Ik heb het gezien, op tv,' zei Samantha. 'Tijdens Nieuwspraat. Fobieën kosten de samenleving miljarden euro's per jaar. Alleen al om ze te behandelen. Vooral vrouwen zijn er gevoelig voor...'

'Dat kan best eens kloppen,' zei Tracy. 'Kijk maar naar Valerie. Die durft bijna niet meer over straat. Ikzelf ook niet...'

Samantha fronste haar voorhoofd, en vroeg: 'Hoe ben je dan hier gekomen?'

'Met de taxi,' antwoordde Tracy. 'Dat was nog een heel gedoe. De chauffeur had nog nooit van de Kleplijn gehoord...'

Samantha fronste haar voorhoofd, en zei: 'Wie wel? Meneer Wieldop maakt veel te weinig reclame. En ik denk dat heel veel mensen een belfobie hebben, en daarom nooit bellen, en, omdat ze ons niet kennen, ook geen mond-op-mondreclame voor ons maken. Ik vind, als je een fobie hebt, dan moet je daar iets aan laten doen...'

'Wat dan?' vroeg Coby.

Samantha blies in haar koffie, en zei: 'Het beste is het om jezelf zoveel mogelijk bloot te stellen aan je angsten, zodat je aan ze gewend raakt...'

Tracy fronste haar voorhoofd, en zei: 'Dus ik had beter niet met de taxi kunnen komen?'

'Wel als je een sociale fobie hebt,' zei Samantha. 'Dan kun je oefenen met de taxichauffeur in het socializen...'

'Dan liever niet met deze,' zei Tracy. 'Hij zat me de hele tijd te bekijken via zijn achteruitkijkspiegel. Alsof ik van een andere planeet kwam...'

Coby fronste haar voorhoofd, en zei: 'Dat is toch ook zo? Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus...'

'Ik bedoelde het figuurlijk,' zei Tracy, en nam een slok van haar koffie. 'Au, die is nog goed heet,' zei ze, en likte met haar tong over haar lippen.

'Je moet er eerst in blazen,' zei Samantha, en blies in haar koffie.

'Dat zal ik doen,' zei Tracy. Ze keek naar Leo, en zei: 'Wil jij geen koffie, Leo?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Ik heb genoeg koffie gehad.'

'Hij heeft al twee koppen op,' zei Coby.

Samantha keek naar Coby, en vroeg: 'En jij?'

Coby bloosde. 'Dat weet ik niet. Maar ik begin ze al behoorlijk te voelen. Freddy heeft waarschijnlijk iets veranderd aan de dosering. Proeven jullie dat ook?'

Samantha en Tracy schudden hun hoofd.

'Dan ligt het misschien aan mij,' zei Coby. Ze stond op, wilde gaan lopen, maar ging weer zitten.

Leo keek op zijn horloge: vijf minuten over één. Het was weer een vermoeiende dag geweest. Hij stond op, groette de overige aanwezigen, en liep terug naar huis.

Thuis las hij verder in Taxi's op de maan, en rustte hij uit.                 

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 9a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.