'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 9c

Hieronder hoofdstuk 9c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 9. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 9b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

9c

Enkele minuten later arriveerde Leo bij de Boppo. Het was redelijk druk vandaag. Hij deed zijn boodschappen, stopte ze in twee tassen die hij uit zijn zakken haalde, en liep ermee naar buiten. Vlakbij de uitgang stond een man in een rolstoel. Hij had een wilde bos donker haar en donkere ogen. Tot Leo's verbazing zwaaide de man naar hem. Leo zwaaide terug, al wist hij niet wie het was. De man rolde naar hem toe, en zei: 'Leo? Leo de Ketter?'

Leo knikte, zette zijn boodschappentassen op de grond, en zei: 'En u bent...?'

De man stak zijn hand uit, en zei: 'Jorge. Jorge Aldano. Ik ben een vaste beller van de Kleplijn...'

Leo schudde de hand, en zei: 'De Spanjaard in de rolstoel. Hoe gaat het?'

'Kan niet beter,' zei Jorge. 'Ik heb afgelopen maandag een nieuw meisje ontmoet. Ze is echt heel erg mooi. Vannacht is ze bij me ingetrokken...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Heet ze toevallig Estelle Holbeen?'

Jorge schudde zijn hoofd. 'Conchita Batituta.'

'Weet je het zeker?'

Jorge knikte. 'Ze komt uit Italië, en is echt fabuloso. Zelf kom ik uit Spanje, dus dat sluit mooi aan. En ze is niet alleen heel mooi, haar karakter is ook om in te lijsten. Ze helpt me met alles. Omkleden, douchen, het huishouden, noem maar op. Ik kon wel een gat in de lucht springen, als ik geen lamme benen had gehad...'

'Wouter Rouwelink vertelde dat je bent aangevallen door een stier…?'

'Dat klopt. Hector heette hij. Hij was waarschijnlijk rabiaat. Ach, hij is nu dood, dus het zij hem vergeven...' Jorge staarde voor zich uit bij de herinnering eraan. 'Ik had misschien beter geen stierenvechter kunnen worden,' ging hij verder.

'Wat dan wel?' vroeg Leo.

'Bloemist. Bloemen zijn mijn passie. Conchita houdt ook van bloemen. Ik heb haar al een paar bossen cadeau gedaan. Die staan nu bij mij op de salontafel. Ze ruikt zelf ook naar bloemen, al weet ik niet goed welke. Ik denk sneeuwklokjes...'

'Dat je weet hoe die ruiken,' zei Leo met enige verbazing.

Jorge knikte. 'In mijn rolstoel leef ik dicht bij de grond. Vandaar dat ik weet hoe de meeste bloemen en planten ruiken. Sneeuwklokjes ruiken naar sneeuw. Ik ben van plan om met Conchita vele wandelingen door de natuur te maken, en haar dan overal aan te laten ruiken. Zo leert ze wat bij, want haar Nederlands is niet je dat...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Hoe komt dat?'

'Ze woont nog maar een paar jaar in Nederland, en heeft erg veel moeite met de Nederlandse taal. Daarom doe ik meestal het woord voor haar. Zo helpt de lamme de blinde. Al is ze niet bepaald blind. Ze lijkt wel een beetje doof, want ze praat altijd keihard. Misschien denkt ze dat de mensen haar dan beter kunnen verstaan...'

Leo schudde zijn hoofd. 'Heel veel Italianen zijn luidruchtig. Dat komt doordat ze in Italië veel op scooters rijden. Als je niet continu schreeuwt, kom je daar niet bovenuit, zeker in drukke steden...'

'Zou dát het zijn?' zei Jorge. 'Anyway, ik had liever een Nederlandse vriendin gehad, maar volgens Kees Vinketeen en Wouter Rouwelink gaat dat moeilijk worden, vanwege het taalprobleem. Ach, een Italiaanse kan ook best leuk zijn. Zolang ze maar geen sterallures krijgt. Een vrouw met kapsones ben ik liever kwijt dan rijk...'

'Dat wil ik geloven,' schamperde Leo.

Jorge keek naar Leo's boodschappentassen, en vroeg: 'Heb je boodschappen gedaan?'

Leo knikte. 'Dat moet ook gebeuren...'

'Zeker,' zei Jorge. 'Zelf ben ik hier gekomen voor een doos bonbons, voor Conchita. Daar ga ik haar vanavond mee verrassen. Ze houdt van verrassingen, dat heb ik inmiddels wel gemerkt...' Hij knipoogde ondeugend.

'Heel goed,' zei Leo. Hij keek op zijn horloge, en zei: 'Ik moet weer verder, vóór mijn eten bederft...'

'Is goed, Leo. Doe de groeten aan je collega's. Misschien bel ik binnenkort wel weer eens...'

'Doe dat, Jorge. Een fijne dag verder.'

'Insgelijks, Leo...'

Leo tilde zijn boodschappentassen op, en liep verder naar huis toe. Al met al was het gesprek met Jorge niet zo erg geweest. Zolang hij zich rustig hield, kon hij in zijn vrije tijd incidenteel een gesprek met collega's of bellers van de Kleplijn er best bij hebben. Het kon altijd nog erger.

Thuis borg hij de boodschappen op, lunchte hij, en zette hij een was aan. In zijn fauteuil las hij Taxi's op de maan uit. Hij zat nu zonder leesvoer, en baalde daar best wel van.            

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 10a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.