Hieronder hoofdstuk 10a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 10. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 9c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!
10a
De volgende dag was het donderdag. Leo de Ketter zat te ontbijten aan zijn eettafel. Zijn vaste telefoon rinkelde. Wat nu weer? dacht hij, en nam op. Er klonk gekraak, en vervolgens zei een blikkerige stem: 'De buizerd spreidt zijn vleugels. De buizerd spreidt zijn vleugels.' Er werd opgehangen.
Leo fronste zijn voorhoofd. De mysterieuze beller had weer toegeslagen. Wat bezielde iemand om dit soort telefoontjes te plegen? En wat had zijn boodschap te betekenen, als ze al iets te betekenen had? Leo had weinig zin om erover na te denken. Hij moest straks immers naar zijn werk. Hij at zijn boterhammen verder op, poetste zijn tanden, deed zijn jas aan, en ging op weg. Om vier minuten voor negen arriveerde hij in het kantoor van de Kleplijn. Wouter Rouwelink, zijn collega van vanmorgen, stond al bij de koffieautomaat, en vroeg: 'Koffie?'
Leo knikte.
Wouter schonk twee bekertjes in, en gaf eentje aan Leo. 'Wat kijk je bedrukt,' zei hij. 'Gaat het wel goed?'
Leo haalde zijn schouders op, en deed zijn jas uit. 'Ik heb een vreemd telefoontje gehad, meer niet,' zei hij, en ging aan zijn bureau zitten.
'Van de mysterieuze beller?' vroeg Wouter nieuwsgierig.
Leo fronste zijn voorhoofd. 'Hoe weet je daarvan?'
'Van je moeder,' zei Wouter. 'Wat had hij te melden?'
'Hij zei: “De buizerd spreidt zijn vleugels. De buizerd spreidt zijn vleugels.” Meer niet.'
'Hmmm,' zei Wouter, en wreef nadenkend over zijn kin. 'Ik heb ooit een boek gelezen dat De buizerd spreidt zijn vleugels heette...'
Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Is dat zo? Waar ging het over?'
'Over een tv-verslaafde die de wijde wereld in trekt...' Wouter dacht na, en zei: 'Misschien wilde de mysterieuze beller je een leestip geven...?'
'Laten we hopen dat dat het is, en ook niet meer dan dat. Verder nog nieuws?'
Wouters gezicht begon te stralen. 'Ik ben dinsdagavond, na mijn avonddienst, iets wezen drinken met Tracy...'
'Tjonge,' zei Leo. 'Hoe is dat zo gekomen?'
'Ja, toen ik haar dinsdagavond kwam aflossen vertelde ze dat ze maar moeilijk over straat durft. Dus heb ik aangeboden om haar, na mijn shift, naar huis te begeleiden. Onderweg zijn we ergens wat gaan drinken, omdat Tracy hele erge dorst had...'
'Toe maar. Wat hebben jullie gedronken?'
'Ik een biertje, en zij enkele glazen rosΓ©...'
'En toen?' vroeg Leo, en blies in zijn koffie.
'Toen heb ik haar naar huis gebracht… Met de nodige moeite, want ze kon amper lopen… En ze lag steeds dubbel, om de meest onnozele dingen...'
'Ja, humor is belangrijk in een relatie...'
'Ja… Maar daarna ben ik doorgelopen naar mijn eigen huis… Ik wil geen seks met dronken meisjes...'
'Nee...'
'Ik dacht nog: moet ik niet bij haar blijven? Voor het geval ze overgeeft in haar slaap…? Hoeveel verhalen lees je wel niet over mensen die stikken in hun eigen spuwsel…?'
Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Waarom heb je haar dan zoveel laten drinken?'
'Dat wilde ze zelf...'
'Tja...'
'Weet je wat ik denk? Dat ze alcoholist is...'
'Dat zou best eens kunnen, Wouter...'
'Ja,' zei Wouter, en blies in zijn koffie. 'Toch erg, dat zo'n meisje op haar leeftijd al alcoholist is. Dat is toch nergens voor nodig...?'
'Nee...'
'Ik weet niet goed wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik haar helpen, aan de andere kant kan ik maar weinig respect opbrengen voor mensen die teveel drinken. En ik ben bang dat ik er in meegesleurd word...'
'Dat valt inderdaad niet mee,' schamperde Leo, en nipte van zijn koffie.
'Ach,' zei Wouter, 'misschien gaat het allemaal vanzelf wel over. Ze is nog jong, en moet nog een hoop leren...'
Leo keek op zijn horloge: ze mochten nu toch weleens gaan bellen. Prompt rinkelde zijn telefoon.
(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.
Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.
No comments:
Post a Comment