'Gesprekken met Jan en alleman', deel 14

Hieronder deel 14 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het begin van hoofdstuk 4. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 13, en laat me weten wat je ervan vindt!

4

Het was de volgende ochtend. Ivo zat achter zijn laptop na te denken over ideeën voor een roman. Hij kon natuurlijk over van alles en nog wat schrijven, maar het veiligst leek het hem om een roman te schrijven die gebaseerd was op zijn eigen leven. Veel beginnende schrijvers deden dat. Maar hij kon daarbij niet al te openhartig zijn, want Ivo was erg gesteld op zijn privacy. De deurbel ging. Ivo liep naar de voordeur en opende deze. In de hal stond een vrouw van in de dertig met geblondeerd haar, en een enigszins pokdalig gezicht met veel make-up erop. Ze stelde zich voor als Suze Wink. “Ik woon boven u,” zei ze, en stak haar hand uit.

Ivo schudde hem. “Ivo Penner,” zei hij.

“Ik wilde u even melden dat ik vanavond een feestje heb, en dat u dus enige geluidsoverlast kunt verwachten. Ik zal het niet te laat maken.”

“Prima,” zei Ivo.

“Hoe laat gaat u meestal naar bed?” vroeg Suze.

“Dat verschilt,” zei Ivo. “Maar meestal niet later dan één uur.”

“Oóóóh,” zei Suze, “om één uur is het allang afgelopen. Ik moet morgenochtend namelijk vroeg op, voor een sollicitatiegesprek bij een kledingwinkel in het centrum. Mode is mijn lust en mijn leven. Waar zouden we zijn zonder kleren? We zouden ons niet meer op straat kunnen begeven zonder kleren.”

“Inderdaad,” zei Ivo. “Het zou nogal een gezicht zijn, al die naakte mensen.”

“Ja,” zei Suze. “Ik ontwerp zelf ook kleding.”

“Wat voor?”

“Jassen. Voor heren. Maar ook voor vrouwen.”

“Aha,” zei Ivo. Hij keek op zijn horloge. Eigenlijk wilde hij verder gaan met nadenken over zijn roman.

“Je moet tegenwoordig goed weten wat er speelt in de modewereld,” zei Suze. “Anders overleef je het niet.”

“Dat kan ik me goed voorstellen,” zei Ivo. “Het is een harde business.”

“Zeker weten,” zei Suze. “Maar niet zo hard als de muziekbusiness. Daar heb ik ook een tijdje in gezeten. Als zangeres. Ik schreef mijn eigen liedjes. Maar ik kon de druk niet meer aan. Steeds weer een nieuw liedje verzinnen, het werd me allemaal teveel. Dus ben ik maar de modewereld ingegaan. Ik hoop ooit beroemd te worden, en dan te emigreren naar Amerika. Het land van de onbegrensde mogelijkheden. Ik zou naar New York gaan, en daar een eigen kledinglijn beginnen.”

“Een eigen kledinglijn?” vroeg Ivo.

“Ja. Maar ik heb geen geld voor een ticket. Eerst maar veel geld verdienen. Mijn tante is ook naar Amerika gegaan, en die zei dat een ticket duizend euro kost. Zoveel geld heb ik niet. Dus zal ik maar blijven sparen. Sparen is een groot goed. Als je dat kan ben je eigenlijk al binnen.”

Ivo dacht: het kan geen kwaad om dit gesprek wat interessanter te maken. Hij zei: “Ze zeggen dat hier ergens in Zoetermeer een koffer met geld begraven ligt.”

Suzes ogen begonnen te stralen van hebzucht. “Is dat zo?”

“Jazeker. Een aan cocaïne verslaafde cryptoloog heeft dat gedaan. Op zijn sterfbed heeft hij enkele vage aanwijzingen gemompeld, vlak voor hij stierf.”

“Oh ja?” zei Suze. “Welke dan?”

“De grote eter slaat de kleine weter. Dat mompelde hij: De grote eter slaat de kleine weter.”

Suze wreef over haar kin. “Hmm,” zei ze, “wat zou dat betekenen?”

“Weet jij het?”

“Een olifant is een grote eter. En een uil is een kleine weter. Misschien ligt de koffer ergens in de Dierenbuurt begraven. Heeft u nog meer aanwijzingen?”

Ivo knikte. “Zeven kilo lood is zwaarder dan zeven kilo boter.”

“Hmm,” zei Suze. “Hoogst merkwaardig. Je zou zeggen dat die dingen even zwaar zijn. Tenzij... Hmm.” Ze keek hem verwachtingsvol aan. “Heeft u nog meer aanwijzingen?”

Ivo schudde zijn hoofd. “Na deze twee aanwijzingen stierf hij.”

“Oh,” zei ze beteuterd.

“Het is een raadsel,” zei Ivo.

“Ja,” zei Suze. “Bedankt dat je dit met me wilde delen.”

“Graag gedaan,” zei Ivo. “Maak het niet te laat vanavond, hè?”

“Nee,” zei Suze. “Nee. Ik eh... ik moet nu weg. Ik heb een afspraak.”

“Veel succes.”

“Bedankt. Dag.” Haastig liep Suze weg.

Ivo sloot de deur en liep terug naar zijn laptop.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.