'Gesprekken met Jan en alleman', deel 32

Hieronder deel 32 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Dit is het slot van hoofdstuk 10. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 31 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Ivo keek op zijn horloge: bijna vier uur. Tijd om naar huis te gaan en eten te koken. Vol goede moed ging hij op weg. Nu maar hopen dat niemand hem zou aanspreken. Een jongeman van in de twintig met lang blond rastahaar en een ietwat sullig eirond gezicht hield Ivo staande, en vroeg: “Weet u misschien de dichtstbijzijnde disco?”

Ivo dacht na, en zei: “Dan moet je bij Multiplex zijn. Die kant op.” Hij wees in de richting van het centrum.

“Dank u wel. Mijn ex gaat graag naar de disco. Ik hoop dat ik haar vanavond niet tegenkom.”

“Dat kan ik me voorstellen,” zei Ivo, en wilde verder lopen, maar de jongeman zei: “Ze heeft het een week geleden uitgemaakt.”

“Vervelend voor je,” zei Ivo.

“Ja. Wilt u weten waarom? Ze vindt me niet volwassen genoeg. Ik, niet volwassen genoeg? Wat een onzin. Ze is zelf niet volwassen genoeg, met haar irritante tics. Ik weet nog goed dat ze me, iedere keer als ik lag te slapen, begon te kietelen. De herinnering alleen al vervult me met afgrijzen. Ik kan er namelijk totaal niet tegen. Maar zij hield daar geen rekening mee, zei dat ik me aanstelde. Haar vorige vriendjes hadden er volgens haar nooit over geklaagd.”

“Vreemd.”

“Inderdaad. Terugkietelen als zij sliep kon niet, want thuis sliep ze nooit. Dat deed ze alleen maar op haar werk.”

“Wat voor werk mag dat dan wel wezen?” vroeg Ivo ongelovig.

“Ze is proefpersoon voor slaaponderzoeken.”

“Aha.”

“Vreselijk was het. Als ze thuiskwam zat ze vol energie, terwijl ik juist bekaf was. Ik ben namelijk tester van sportkleding. Ik breng mijn werkdagen sportend door.”

“Naar tevredenheid?” vroeg Ivo.

“Ja. Maar zij klaagde altijd dat ik nooit met haar ging sporten. Sorry, maar als ik vrij ben ga ik echt niet sporten. Ik sport de hele dag al. En zo was het altijd wat. Toch mis ik haar heel erg. Ik moet nu alles zelf doen. Dat valt niet altijd mee. De afgelopen week is een ramp geweest.”

“Dat wil ik geloven.”

“Ik zal me trouwens even voorstellen: Jan Letterzetter.”

“Ivo Penner.”

“Aangenaam. Wat zijn uw plannen voor vanavond?”

“Zeg maar je.”

“Wat zijn je plannen voor vanavond?”

“Ik wilde net naar huis gaan om te beginnen aan mijn roman.”

“Een roman?” zei Jan. “Toe maar. En dat op zaterdagavond. Je moet wel heel toegewijd zijn.”

“Dat valt wel mee,” zei Ivo. “Ik ben het al een hele tijd van plan, maar het komt er steeds niet van.”

“Dan zal ik je niet langer lastigvallen,” zei Jan. “Fijne avond nog verder.”

“Insgelijks,” zei Ivo, en liep verder. Thuis ging hij achter zijn laptop zitten. Hij las de notities die hij had gemaakt. Ze bevielen hem niet echt. Een autobiografische roman schrijven was misschien toch niet zo'n goed idee. Maar wat moest hij dan? Daar zou hij nog over nadenken. Hij schakelde de laptop uit en zette de tv aan. De rest van de avond keek hij naar een film, alvorens naar bed te gaan.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.