'Gesprekken met Jan en alleman', deel 40

Hieronder deel 40 van 'Gesprekken met Jan en alleman'. Veel leesplezier! Lees ook deel 1 t/m 39 (als je dat nog niet gedaan hebt), en laat me weten wat je ervan vindt!

Toen Ivo de kringloopwinkel binnenliep rinkelde een belletje. Een vrouw van in de vijftig met grijs krulletjeshaar, gekleed in een donkerpaars gehaakt truitje en een oranje broek van velours, kwam vanuit het achtergedeelte van het pand aanlopen, en zei: “Goedemorgen, waar kan ik u mee helpen?”

“Ik ben op zoek naar boeken van Rien van Dettelknep.”

“Eens even kijken,” zei de vrouw, en liep, gevolgd door Ivo, naar een kast met boeken. Ze speurde alle rijen af. “Helaas,” zei ze, “Rien van Dettelknep hebben we niet. Maar misschien kan ik u interesseren in Dora Vlo? Ze schrijft literaire en historische thrillers.”

Ivo trok een vies gezicht, en zei: “Ik hou niet zo van thrillers. Ik hou niet van het paranoïde wereldbeeld dat erin geschetst wordt.”

“Ik begrijp wat u bedoelt. Maar de thrillers van Dora zijn gebaseerd op de realiteit. Daarom is het goed om ze te lezen, zodat je in het dagelijks leven niet voor verrassingen komt te staan. Zo heb ik er laatst nog één gelezen waarin een onderzeeër op tilt slaat en in het wilde weg cruiseschepen torpedeert. Ik heb twee maanden geleden toevallig een cruise geboekt, dus die wilde ik annuleren, want stel je voor dat zoiets weer gebeurt. Maar het reisbureau wil me mijn geld niet teruggeven, omdat ik geen annuleringsverzekering heb afgesloten. Ik vroeg of er dan geen sprake was van overmacht. Nee, dat was er niet. Twaalfhonderd euro weg. Ik kan wel lachen van verdriet.”

“Lachen?” vroeg Ivo.

“Ja. Mijn emoties en lichaamstaal gaan altijd door elkaar lopen als ik onder veel stress sta. Het is begonnen toen ik mijn dochter eens zag optreden tijdens een talentenshow.”

“Ik kom de laatste tijd veel mensen tegen die last hebben van stress,” zei Ivo.

“Het is een teken des tijds,” zei de vrouw. Ze stak haar hand uit, en zei: “Ik zal me even voorstellen. Ursula Snif.”

“Ivo Penner,” zei Ivo, en schudde de hand.

“Ja, veel mensen hebben last van stress,” ging Ursula verder. “Ik heb zelf ook een stapje terug moeten doen. Ik werkte voorheen bij Defensie als typiste, maar toen ik las dat vrouwen in de overgang meer moeite hebben om computers te bedienen ben ik daarmee gestopt, vóórdat ik per ongeluk kernraketten lanceer of geheime informatie openbaar maak. Dat kunnen we natuurlijk niet hebben, na zoveel jaren van vrede in ons land. De mensen zouden niet meer weten hoe ze moeten overleven in een oorlogssituatie. Zelf weet ik dat wel, maar ik deel die kennis liever niet teveel met anderen. Ik krijg namelijk snel een schorre stem. Niets helpt ertegen, behalve minder praten. Daarom ben ik me gaan toeleggen op het maken van zandsculpturen. Ik word gesponsord door een Indiaanse firma die kunstmest verhandelt. In mijn...” Ursula kuchte, en vervolgde: “In mijn vrije tijd sta ik hier in de kringloopwinkel. Ik...” Ursula kuchte nogmaals, en zei: “Excuseer, ik denk dat ik verkouden begin te worden. Ik heb gisteren tot in de kleine uurtjes in een luchtig truitje in de tuin gezeten. Ik kan daar blijkbaar niet goed tegen. Ik ging helemaal op in een goed gesprek met mijn zoon. We hebben ook zo veel meegemaakt. Leeft úw moeder nog steeds?”

“Jazeker,” zei Ivo.

“Goed zo. Koester haar. Het kan allemaal zomaar voorbij zijn, bijvoorbeeld doordat ze op een mijn stapt, of doordat een verdwaalde granaat in haar bed valt, terwijl ze ligt te slapen. Zulke dingen gebeuren vaak genoeg. Ik...” Ze kuchte weer, en nog eens, en zei: “Mijn keel begint nu wel heel erg op te spelen. Vindt u het goed als ik even naar achteren loop voor een glaasje water?”

“Doe maar,” zei Ivo.

Ursula liep naar het achtergedeelte van het pand.

Ivo bekeek de boekenkast. Hij haalde er een boek uit, en las de achterflap.

Ursula liep ondertussen nog steeds te hoesten en te proesten, wat helemaal tot in de winkel te horen was.

Straks steekt ze me nog aan, dacht Ivo. Hij zette snel het boek terug en verliet de winkel. Zo'n schorre duikelaar was hij liever kwijt dan rijk.

(c) Copyright Tom Betoek 2013. All rights reserved.