'De praatjesmaker' (roman), deel 26

Hieronder deel 26 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het vervolg van hoofdstuk 8. Lees eerst deel 1 t/m 25, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

Met de volle boodschappentassen in zijn handen ging Tom op weg naar huis. Het was nu iets bewolkter geworden. Tom zag in de verte een man in een pak gehurkt bij een perk zitten, wroetend tussen de plantjes. Toen Tom hem naderde stond de man op en zei: 'Dag, meneer. Heeft u misschien mijn mobieltje gevonden?'

Tom schudde zijn hoofd.

'Ik ben hem al een tijdje kwijt,' ging de man verder. 'Ik vermoed dat ik hem ben kwijtgeraakt tijdens een worstelpartij met Ron Cartonne. Kent u die?'

'Nee,' zei Tom, en zette de boodschappentassen neer, aangezien hij inschatte dat dit gesprek wel eens lang zou kunnen gaan duren.

'Gisteren hebben we hier in het park geworsteld,' ging de man verder. 'Ron was op bezoek omdat ik twee weken geleden bij hem op visite ben geweest in Kampen. Kent u hem echt niet? Hij is een obese helpdeskmedewerker uit Kampen, die rijdt in een kaneelkleurige Opel Corsa.'

'Doet geen belletje rinkelen,' zei Tom.

'Jammer. Ron is een erg aimabele man. Jammer alleen dat hij zoveel eet. Die man is werkelijk onverzadigbaar. Hij heeft gisteren zowat mijn hele koelkast leeggegeten. Daarom kregen we ook ruzie, en zijn we gaan worstelen in dit veldje...' Hij wees naar het grasveldje rechts van hem. Het was hetzelfde veldje als waar Bert Heilbot had gelegen, toen Tom hem voor het eerst ontmoet had. 'Een populair veldje,' zei Tom dan ook.

'Zeker,' zei de man. 'Ik zal me trouwens even voorstellen: Ellroy Goekel.' Hij stak zijn hand uit.

'Tom Formosa,' zei Tom, en schudde de hand.

'Tom Formosa? Die naam zegt me wel iets. Bent u toevallig grimeur geweest op de set van de tv-serie Augurken in de zon?'

Tom schudde zijn hoofd.

'Een zeer onderhoudende serie. Vooral het camerawerk is erg goed. Verzorgd door Gio Andante, een goede kennis van mij. Zoals die close-ups maakt van groenten, dat doet niemand hem na. Of kijkt u nooit tv?'

'Weinig.'

'U weet niet wat u mist. Gio heeft al vele prijzen gewonnen, waaronder de Gouden Videorecorder, de Herriehaters Aanmoedigingsprijs, en de Flamboyante Cameraman van het Jaar Award. Ja, Gio is erg flamboyant, behalve als hij aan het werk is. Dan is hij bloedserieus. Anders had hij ook niet al die prijzen kunnen winnen, vermoed ik. Maar u heeft dus niet mijn mobieltje gevonden?'

Tom schudde zijn hoofd.

'Wacht eens even...,' zei Ellroy, en kneep nadenkend zijn ogen samen. 'Ik weet misschien al wie u bent. Bent u niet één van die praatjesmakers, die bij mensen langs de deur komt, om een praatje met ze te maken...?'

'Dat klopt,' zei Tom.

'Zie je wel. Eindelijk een gesprek met één van jullie. U kent zeker wel een hoop mensen...?'

'Dat valt mee...'

'Kent u misschien iemand die toevallig een mobieltje van het merk Powerphone gevonden heeft?'

'Nee, die ken ik niet.'

'Kunt u dan misschien vragen of de mensen die u spreekt, wanneer ze een Powerphone-mobieltje gevonden hebben, mij willen bellen?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Daar kan ik niet aan beginnen...'

Ellroy dacht na, en zei: 'Hmmm... Dat gaat natuurlijk ook niet als ik zelf mijn mobieltje nog niet heb. Laat dat vragen dan maar zitten...'

'Prima,' zei Tom, die zin kreeg om door te lopen.

Ellroy stak nadenkend een wijsvinger in de lucht, en vervolgde: 'Tenzij... tenzij ik mijn mobieltje zelf vind. Dan mogen ze me wel bellen. Maar niet 's nachts. Of er moet echt sprake zijn van een noodgeval, of een andere dringende reden. Zeg trouwens maar niet dat ik mijn mobieltje kwijt ben. Dan gaan ze er misschien zelf naar zoeken, om, als ze het gevonden hebben, het voor zichzelf te houden...' Ellroy wreef nadenkend over zijn kin, en vervolgde: 'Weet u wat? Zegt u maar helemaal niets tegen die mensen, behalve wat beroepshalve noodzakelijk is. Zou u dat willen doen?'

'Ik zal kijken,' zei Tom. 'Als je me nu wilt excuseren, ik heb bederfelijke waren bij me...'

'Natuurlijk, natuurlijk. In ieder geval bedankt voor dit gesprek. Ik was er erg aan toe...'

'Dat kan ik me voorstellen. Succes verder met zoeken.'

'Dank u, meneer Formosa.'

Tom schudde meewarig zijn hoofd en liep verder. Uiteindelijk kwam hij aan in zijn huis. Hij borg zijn boodschappen op en ging in zijn fauteuil verder zitten lezen in Johnny Beenhopper.

***

Klik hier voor deel 27!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.