'De praatjesmaker' (roman), deel 32

Hieronder deel 32 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het vervolg van hoofdstuk 10. Lees eerst deel 1 t/m 31, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

Na enig nadenken legde Treesje het woord “les” neer, gebruikmakend van de l van “geluk”. Het leverde haar zes punten op. 'Met zulke woorden win je het spel niet,' mopperde Bert.

'Jammer dan,' zei Treesje. 'Ik wilde graag dit woord neerleggen, omdat ik nu eenmaal vaak les geef, als leerkracht op een basisschool. Wist je dat al, Tom?' Ze keek hem aan.

Tom schudde zijn hoofd.

'Het is erg leuk om te doen,' ging Treesje door.

'Wat ik toch eens wilde vragen...,' zei Bert. 'Word je niet moe van al die kinderen om je heen?'

'Vaak wel. Maar aan het einde van de dag zie ik die kinderen met veel plezier weer naar huis gaan, en dan weet ik weer waar ik het voor doe. Anderen blij maken is het leukste wat een mens kan doen. Vind je ook niet, Tom?'

'Dat hangt ervan af,' zei Tom. 'Je kunt iemand die manisch is maar beter niet nog blijer maken. De stoppen zouden wel eens kunnen doorslaan...'

'Dat is waar,' zei Bert. 'Een kennis van mij was een tijd lang manisch. Hij kocht alles wat los en vast zat. Hierdoor was hij wel gemotiveerd om op zijn werk hogerop te komen, maar toch: manisch kun je maar beter niet zijn...'

Mamzuka keek naar Treesje, en vroeg: 'Heb je wel eens manische kinderen in de klas, Treesje?'

'Jazeker. Ricardo. Iedere keer als we het Wilhelmus zingen begint hij om zich heen te trappen...'

'Waarom zingen jullie in vredesnaam het Wilhelmus?' vroeg Bert.

'Om de kinderen wat cultuur bij te brengen. Ik vind dat je als rechtgeaard Nederlander in ieder geval het Wilhelmus hoort te kennen. Op z'n minst het eerste couplet...'

'Dat ben ik met je eens,' zei Mamzuka. 'Het eerste couplet is veruit het mooiste.'

'Het zesde is anders ook niet mis,' zei Treesje. 'De andere coupletten ken ik nog niet, maar daar komt binnenkort verandering in. Tenzij Ricardo zich blijft misdragen. Dan zal ik een ander liedje uitzoeken...' Ze nam snel een slok van haar witte wijn.

'Je moet goed weten waar je mee bezig bent als je zingt,' zei Mamzuka. 'Anders kan het weleens vals gaan klinken.'

'Of de kinderen nu vals zingen of niet, dat deert me niet,' zei Treesje. 'Dan zing ik zelf wel wat harder.'

'Kun je goed zingen?' vroeg Bert.

'Ikzelf vind van wel. Als kind heb ik een tijdje op zangles gezeten...'

'Is dat zo?' zei Bert. Hij keek haar ondeugend aan, en zei: 'Zing eens wat...'

Treesje begon te blozen en keek de anderen aan. 'Ik weet niet of ik dat wel durf...'

'Kom op,' zei Bert. 'Als je het voor de klas kan, kan je het hier ook.'

'We beloven dat we niet zullen lachen,' zei Mamzuka.

'Goed dan,' zei Treesje, en haalde diep adem. Vervolgens zong ze met een fluwelen sopraanstem: 'Do re mi fa so la ti do...' Nadat ze klaar was keek ze de anderen verwachtingsvol aan.

'Prachtig!' zei Bert.

'Inderdaad,' zei Mamzuka. 'Je kunt zelf ook wel zangles gaan geven, als ik dat zo hoor.'

Treesje bloosde, en zei: 'Dat weet ik niet, hoor. Zo goed ben ik nu ook weer niet...'

'Ik vind van wel,' zei Mamzuka. Ze keek ondeugend naar Tom, en vroeg: 'Wat denk jij, Tom? Zou jij zangles bij haar nemen?'

Tom keek naar Treesje, vervolgens naar Mamzuka, en zei: 'Zoals je al zei, Mamzuka: je moet goed weten waar je mee bezig bent als je zingt...'

'Oh, dat weet Treesje vast wel. Nietwaar, Treesje?'

Treesje knikte verlegen, leek zich te herstellen, keek naar Bert, en zei: 'Jij bent aan de beurt, Bert.'

'Zo zo, mevrouw heeft opeens haast. Rustig maar, ik heb mijn woord al klaarliggen...'

Klik hier voor deel 33!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.