'De praatjesmaker' (roman), deel 40

Hieronder deel 40 alweer van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het begin van hoofdstuk 13. Lees eerst deel 1 t/m 39, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13

De volgende dag was het zaterdag, half twee in de middag. Tom zat in de woonkamer van zijn ouders, op de tweezitsbank. Zijn moeder had hem die ochtend via de telefoon uitgenodigd, terwijl Tom nog in bed had gelegen. Ze schonk hem koffie in en reikte hem een plakje cake aan, waar Tom meteen een hap van nam. 'Hoe gaat het ermee?' vroeg Liddy, en ging naast Guido zitten. Die had zijn cake al bijna op.

'Het kan beter,' antwoordde Tom.

'Hè, wat vervelend,' zei Liddy. 'Eet je wel gezond? Je ziet zo bleek...'

'Ja, ma, ik eet gezond.'

'Oh,' zei Liddy, op een toon alsof ze het amper geloofde. 'Zeker als je ziek bent, is het belangrijk dat je gezond eet. Veel groente en fruit. Dat is goed voor je. Ja toch, Guido?'

Guido knikte.

Liddy bekeek Tom, en zei: 'Maar als je zegt dat het beter kan, mag ik dan aannemen dat je nog niet aan het werk bent gegaan?'

'Ja, ma.'

Liddy's lip begon te trillen. 'Dan is het maar goed dat ik alvast lid ben geworden van de nieuwsbrief van de daklozenopvang...'

Tom fronste zijn voorhoofd. 'Ma, ik word echt niet dakloos...'

'Hoe kun je daar zo zeker van zijn?' Liddy keek naar Guido, en vervolgens weer naar Tom. 'Slaap je nog steeds veel?'

Tom knikte.

Liddy begon te friemelen met haar handen, dacht na, en vroeg met zalvende stem: 'Is er misschien iets wat wij kunnen doen?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Volgens de dokter is het een kwestie van afwachten tot de Nositol begint aan te slaan. En veel leuke dingen doen...'

'En, doe je dat?'

Tom haalde zijn schouders op. 'Dat probéér ik in ieder geval wel. Maar op het moment vind ik weinig dingen leuk. Dat is het rottige van overspannenheid: je hebt nergens meer zin in...'

'Is het niet gewoon een kwestie van je ertoe zetten?' vroeg Liddy. 'Ik heb ook wel eens ergens geen zin in, maar ik doe het dan toch.'

'Ja,' zei Tom, 'maar jij bent niet overspannen...'

'Nóg niet. Het scheelt niet veel, dat kan ik je verzekeren. En toch blijf ik maar doorgaan. Ik zal wel moeten. Wat is het alternatief? Als ik niet doorga met het huishouden wordt het hier een pestbende, want je vader, die steekt geen poot uit in het huishouden...'

Guido maakte een afwerend gebaar, en zei: 'Ho ho, laat mij hier buiten. Ik heb hier niets mee te maken. Jij maakt je gewoon veel te druk...'

'Ik? Me druk maken? Hoe kom je daarbij?'

Tom kwam meteen tussenbeide, en zei: 'Geen geruzie. Dat doen jullie maar als ik weg ben...'

'We maken geen ruzie, Tom,' zei Liddy. 'We hebben alleen maar een meningsverschil. Daar hoef je verder niets achter te zoeken. Een meningsverschil is gewoon dat je verschillende meningen hebt. Het woord zegt het al. Heb jij nooit een meningsverschil met iemand?'

'Zelden,' zei Tom.

Liddy fronste haar voorhoofd. 'Daar geloof ik helemaal niets van. Als jij nooit een meningsverschil hebt met iemand, dan onderdruk je het waarschijnlijk. Geen wonder dat je overspannen bent. Je moet van je hart geen moordkuil maken, Tom.'

'Dat doe ik ook niet, ma. Mijn overspannenheid heeft een andere reden...'

'Oh ja?' zei Liddy. 'Welke dan?'

Tom dacht na, en zei: 'Het komt door mijn werk. Zou jij het leuk vinden om dagenlang achter elkaar praatjes te maken met mensen?'

'Ja,' zei Liddy. 'En je vader ook. Die zou zó met je willen ruilen, dat heeft hij al gezegd.'

Tom fronste zijn voorhoofd. 'Jullie weten niet waar jullie het over hebben. Als jullie drie maanden achter elkaar praatjes zouden moeten maken, zouden jullie het ook zat worden.'

'Maar jongen toch,' zei Liddy, 'we doen de hele dag niet anders. Tenminste, als je vader thuis is. Als hij niet thuis is praat hij met zijn collega's, en ik met Sien en Hercule, Greet en Henk, ga zo maar door. Daar doen wij toch ook niet moeilijk over?'

'Nee,' zei Tom, 'maar dat zijn je vrienden, of kennissen. Tijdens mijn werk moet ik met volslagen vreemden converseren. Dat is hele andere koek.'

'Dat is waar,' zei Guido. 'Ik praat liever ook niet met vreemden...'

'Ik wel,' zei Liddy. 'Ik praat met iedereen. Laatst nog had ik een zeer geanimeerd gesprek met de nieuwe pakketjesbezorger, over waxinelichtjes. Hij zei dat hij het één van de gezelligste vormen van verlichting vindt, en ik was het met hem eens. Is dat nu zo'n ramp? Is dat nu zo verschrikkelijk om mee te maken?' Ze keek Tom met priemende ogen aan.

Tom fronste zijn voorhoofd. 'Wel als je zulk soort dingen acht uur per dag, vijf dagen per week moet aanhoren.'

'Waarom ben je dan in vredesnaam praatjesmaker geworden?' wilde Liddy weten.

Tom haalde zijn schouders op. 'Op het eerste gezicht leek het me wel een aantrekkelijk beroep, dat ook nog eens goed betaalt. Maar dat is het niet.'

'Dat is het wel, Tom! Maar je denkt dat het gras aan de andere kant groener is. Dat heb je altijd al gedaan. Denk je dat ik het leuk vind om iedere dag weer te poetsen en schrobben? Denk je dat je vader het leuk vindt om zorg te dragen voor de kwaliteit bij de Nederlandse Spoorwegen? Nee! En toch doen we het. Omdat je als weldenkend mens geen keus hebt. Het zou nogal wat zijn als we allemaal het bijltje erbij neer zouden gooien...'

Tom wreef over zijn voorhoofd, vanwege de pijn, en zei: 'Ma, alsjeblieft...'

Liddy zweeg, keek naar Guido, vervolgens weer naar Tom, en zei: 'Ik wil alleen maar het beste voor je, dat weet je toch?'

'Ja, ma,' zei Tom. Hij dronk zijn koffie op, en zei: 'Ik moet weer gaan. Ik heb rust nodig...'

Liddy keek bezorgd, en zei: 'Het spijt me dat ik tegen je uitgevallen ben...'

'Het is al goed, ma,' zei Tom. Hij stond op, gaf zijn vader een hand, en liep met zijn moeder mee naar de voordeur, waar hij zijn jas en rugzak aandeed. Hij gaf zijn moeder een kus op de linkerwang en ging op weg naar huis. Hij dacht: sommige mensen weten gewoon niet van ophouden. Alsof ik het al niet zwaar genoeg heb. En die pijn wordt ook niet minder. Werkt Nositol überhaupt wel? Of is het niet meer dan een ordinaire placebo? Waarom zou het anders bij zoveel verschillende gezondheidsproblemen voorgeschreven worden? Hij schudde vertwijfeld zijn hoofd.

 

Klik hier voor deel 41!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.