'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 4a

Hieronder hoofdstuk 4a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 4. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 3c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

4a

Het was donderdagmorgen. Leo zat aan zijn bureau in het kantoor van de Kleplijn. Wouter Rouwelink, zijn collega van vanmorgen, was nog niet aanwezig, dus zag Leo zijn kans schoon om op internet alvast op zoek te gaan naar geschikt leesvoer. Het leek hem bij nader inzien geen goed idee om Wouter te vragen om boekentips. Hij had zo'n voorgevoel dat dat weleens verkeerd kon uitpakken. Dus keek hij maar op de boekenafdelingen van verschillende webwinkels. Opeens hoorde hij een stem achter hem zeggen: 'Goedemorgen, Leo. Ben je aan het shoppen?'

Leo schrok, klikte de pagina van de webwinkel weg, en draaide zich om. 'Goedemorgen, Wouter,' zei hij. 'Waar kom jij zo opeens vandaan?'

'Van huis,' zei Wouter. 'Ben je op zoek naar een boek?'

Leo knikte. Hij had het liever geheim gehouden, maar daar was het nu te laat voor.

'Dan weet ik nog een hele goeie: Digibeet in de arm, van Jacob Torenslinger. Heb je daar weleens van gehoord?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Is hij een Nederlander of een Belg?'

'Een Nederlander. Het boek gaat over een programmeur die op zoek gaat naar de liefde. Echt een aanrader. Zelf ben ik ook al jaren op zoek naar de liefde. Soms ga ik stappen met een vaste beller van de Kleplijn, Jorge Aldano. Ken je die al?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Hij zit in een rolstoel. Ik probeer hem al jaren aan een vriendin te helpen, maar dat gaat vrij moeilijk, want Jorge heeft nogal een temperament. Hij komt uit Spanje, en is daar ooit aangevallen door een stier. Hij was stierenvechter, vandaar. Meteen bij zijn eerste optreden ging het al mis, en belandde hij geheel tegen zijn zin in een rolstoel. Hij heeft er nog steeds nachtmerries over.'

'Dat kan ik me voorstellen,' zei Leo.

'In Digibeet in de arm komt ook een gehandicapte voor: Juultje, een vrouw met maar één arm. Daarom ben ik ook vrienden geworden met Jorge. Gehandicapten zijn ook mensen, die, net als wij, behoefte hebben aan vriendschap en genegenheid. Jorge is trouwens niet alleen een vriend, maar ook een voorbeeld. Hij is toch maar helemaal vanuit Spanje hierheen gekomen, zonder dat hij hier ook maar iemand kende. Ik geef het je te doen, zeker als je in een rolstoel zit.'

'Is hij met het vliegtuig hierheen gekomen?' vroeg Leo.

'Ja. Hoezo?'

'Zomaar.'

Wouter liep naar de koffieautomaat en vroeg: 'Koffie?'

Leo knikte.

Wouter vulde twee bekertjes, en gaf eentje aan Leo. De andere zette hij op zijn eigen bureau. Hij deed zijn jas uit, hing deze over zijn bureaustoel, en ging zitten. Hij trommelde met zijn vingers op het bureau, en zei: 'Ik ben benieuwd wie er vandaag allemaal bellen.'

'Anders ik wel,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

'Ja, Digibeet in de arm is echt een aanrader. Jacob Torenslinger had een fascinerend leven vóór hij schrijver werd. Zo is hij een tijdje webredacteur bij de AIVD geweest, en dierenarts in België. Zijn stijl is onverbiddelijk. Het gaat weleens van de hak op de tak, maar er zit altijd een bepaalde lijn in. Er moet voor mij altijd een lijn zitten in een verhaal. Anders lees ik het niet. Wat voor boeken lees jij?'

'Van alles en nog wat,' zei Leo. Hij had geen zin om te vertellen dat hij vooral boeken van Ernest Hegelblik las. Later misschien, als hij zich hier wat meer thuis zou voelen.

'Lezen is het mooiste wat er is,' zei Wouter. 'Zonder lezen zou ik niet goed weten wat ik moest doen.'

'Wat heb je gestudeerd?' vroeg Leo, en nipte van zijn koffie.

'Informatica. Maar ik ben echt geen nerd, als je dat soms denkt...'

'Ik zou niet durven,' schamperde Leo.

Wouter trommelde weer met zijn vingers op de tafel, keek naar Leo, en zei: 'Heb jij iets te lezen bij je?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Dan moeten we maar op internet gaan surfen.' Hij keek naar zijn beeldscherm, bedacht zich iets, en zei: 'Weet je waar je Digibeet in de arm heel goedkoop kunt krijgen? Bij Koopjerot. De meeste producten zijn daar duurder dan in de winkel, maar de boeken van Jacob Torenslinger niet. Die zijn er goedkoper. Althans, als je ze tweedehands koopt. Doe er je voordeel mee, zou ik zeggen...'

'Dank je,' zei Leo. Prompt rinkelde zijn telefoon. 

 

Klik hier voor hoofdstuk 4b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 3c

Hieronder hoofdstuk 3c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 3. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 3b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

3c

Niet veel later arriveerde Leo bij de Boppo, en deed boodschappen. Na ongeveer een half uur kwam hij weer naar buiten, met twee gevulde boodschappentassen. Een redelijk onopvallende jongedame met bruin haar en blauwe ogen kwam op hem aflopen, en zei: 'Goedemorgen, bent u Leo de Ketter?'

'Ja,' zei Leo. 'En u bent?'

De vrouw stak haar hand uit, en zei: 'Zeg maar “je”. Ik ben Brenda Weeffout. Ik bel regelmatig naar de Kleplijn.'

Leo schudde de hand, en zei: 'Aangenaam, Brenda.'

'Aangenaam. U vraagt zich misschien af hoe ik weet dat u Leo de Ketter bent? Welnu, ik hoorde van Riet Ploeters dat u sinds maandag bij de Kleplijn werkt, en dat u zo'n prettige stem heeft. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in prettige stemmen en de invloed van de schedelbouw daarop, dus heb ik, als u het niet erg vindt, uw naam gegoogeld en uw foto bekeken. Zodoende. Ik moet zeggen dat u in het echt langer lijkt dan op de foto. Maar dat kan aan mij liggen, want mijn ruimtelijk inzicht is niet optimaal.' Ze keek naar Leo's boodschappentassen, en vroeg: 'Heeft u boodschappen gedaan?'

Leo knikte.

'Heel verstandig. Zonder eten zouden we snel uitsterven. Ik heb weleens gehoord van een man die jarenlang niet gegeten had, maar dat was misschien wel een robot. Ze zijn tegenwoordig al ver in de techniek. Ik zou ook graag een robot in dienst nemen. Die kan dan foto's maken van de kleding die ik maak, en ze op internet zetten. Ik heb namelijk een eigen internetwinkeltje voor kleding. Misschien kent u het wel: Brenda's Online Kledingwinkeltje, kortweg BOK.'

'Nooit van gehoord,' zei Leo naar waarheid.

'Ik herstel partijen afgekeurde kleding en zet ze online. Daar hebben al een aantal mensen op gereageerd. Koopt u graag kleren?'

'Dat hangt ervan af.'

'Ik ga weleens winkelen met vriendinnen, zoals Valerie Escargot. Die komt uit Frankrijk, en heeft een dure smaak. Ik ben laatst nog bij haar op bezoek geweest. Ze vertelde toen dat er een duif bij haar naar binnen was gevlogen, via het open raam. Het was toen erg warm. Die duif kwam waarschijnlijk af op het vogelzaad waar ze mee bezig was. Ze maakt daar mozaïeken van, die ze fotografeert en online zet. Zo hebben we elkaar ook leren kennen, via internet. Ze heeft voor mij een mozaïek met de letters BOK gemaakt, om te gebruiken voor mijn website. In ruil daarvoor heb ik haar avondjurk van Yves Saint Laurent hersteld. Ze is eveneens een vaste beller van de Kleplijn. U komt haar misschien nog weleens tegen. Ze kan erg panisch uit de hoek komen.'

'Dat hebben wel meer Françaises,' zei Leo.

'Dat klopt. Ik zou denk ik ook wel panisch worden als er een duif bij mij naar binnen zou vliegen.'

'Hoe heeft ze hem weer weg gekregen?'

'Met een deodorant en een vliegenmepper. Daar had ik best bij willen zijn. Om te voorkomen dat het niet weer gebeurt, zet ze nooit meer een raam open.'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Krijgt ze het dan niet benauwd?'

Brenda schudde haar hoofd. 'Ze heeft een airconditioner gekocht. Van een Noors merk. Norwegian Breeze, of iets dergelijks. Maar dat moet u haar zelf maar vragen, als ze u belt. Mag ik trouwens “je” zeggen?'

'Jawel.'

'Dank je. Dat praat toch een stuk makkelijker. Ik ben niet echt een prater, moet u weten. Dat komt door mijn jeugd. Ik moest van mijn moeder al op vijfjarige leeftijd leren naaien. Maar de keren dat ik mezelf in de vingers prikte zijn op één hand te tellen. Geen wonder dat ik het als volwassene in de naaierij ben gaan zoeken. Jong geleerd is oud gedaan.' Ze bekeek Leo van top tot teen, en zei: 'Heeft u toevallig nog kleding die hersteld moet worden?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Jammer,' zei Brenda. 'Ik herstel graag kleding. Voor u zou ik het gratis doen, omdat u bij de Kleplijn werkt.' Ze glimlachte naar hem.

'Dat is vriendelijk van je, Brenda. Ik zal het in mijn achterhoofd houden. Als je me nu wilt excuseren... Ik moet hoogstnodig naar huis toe.'

'Natuurlijk, Leo. Bedankt voor het gesprek.'

'Niets te danken,' zei Leo, en liep verder naar huis toe. Hij vond het maar niets dat hij in zijn vrije tijd was aangesproken door een beller van de Kleplijn. Gunde Brenda hem dan geen rust? Hopelijk zou het niet vaker gebeuren. Leo was erg gesteld op zijn vrije tijd. Die had hij nodig om op adem te komen van zijn werk, helemaal nu hij net nieuw was bij de Kleplijn, en moest wennen aan een werkritme.

Thuis ruimde Leo de boodschappen op. Hij ging in zijn fauteuil zitten, en begon te lezen in Taxi's op de maan, een boek van Ernest Hegelblik, dat hij zonet in de Boppo had gekocht. Niet alleen het lichaam heeft voedsel nodig, de geest evenzeer, had Hegelblik ooit in een interview gezegd. Mede daarom las Leo zijn boeken graag, al wilde Hegelblik nog weleens recalcitrant uit de hoek komen. Zolang Leo zijn boeken niet te vaak las, zag hij daar geen probleem in, maar het kon nooit kwaad om op zoek te gaan naar andere schrijvers om te lezen. Misschien had Wouter Rouwelink, zijn collega van morgenochtend, daar wel goede ideeën over. 

 

Klik hier voor hoofdstuk 4a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 3b

Hieronder hoofdstuk 3b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 3. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 3a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

3b

Heleen keek naar Leo, en zei: 'Neem me niet kwalijk. We hebben een beetje een vreemde ochtend achter de rug. Ga gerust verder...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Jij was aan het praten.'

'Ach ja,' zei Heleen. 'Welnu, Samantha houdt van stoere mannen, mannen in uniform, en mannen die weten waar ze voor staan. Weet jij dat, Leo?'

'Natuurlijk weet ik dat,' zei Leo. 'Waarom denk je anders dat ik weer ben gaan werken? De kwestie is: ik hoop wel dat jullie mij in alle rust laten werken...'

'Natuurlijk, Leo,' zei Heleen. 'Het is alleen zo dat...' Ze aarzelde, en keek naar Dirk, alsof ze steun zocht. Die staarde in zijn koffie, dus keek ze weer naar Leo, en zei: 'De kwestie is dat we ons de laatste tijd... vrij eenzaam voelen. En daarom hadden we gehoopt dat je... nou ja... eens wat vaker op bezoek zou komen...'

'Nóg vaker? Is twee keer per week dan niet genoeg?'

'Twee keer per week is wat... aan de lage kant,' zei Heleen, en begon te friemelen met haar handen. 'Andere stellen van onze leeftijd krijgen vaker bezoek.'

'Oh ja? Wie dan?'

Heleen keek naar Dirk, en zei: 'Die eh... die ken je niet.'

'Waarom ga je niet bij hen op bezoek?'

Heleen aarzelde. 'Omdat we... ruzie hebben. Het is allemaal... vrij ingewikkeld. Feit blijft dat we ons soms eenzaam voelen. Dat ligt niet aan jou. Het is gewoon iets dat bij de leeftijd hoort, denk ik.'

'Dat klopt,' mengde Dirk zich. 'Steeds meer mensen vallen weg als je zo oud bent als wij.'

Heleen bekeek haar zoon, en zei: 'Kun je echt niet wat vaker langskomen?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Waar moet ik de tijd vandaan halen? Helemaal nu ik werk. Ik heb ook recht op een eigen leven.'

'Maar je zei net zelf dat je hele dagen op bed ligt,' zei Heleen.

'Alleen tussen de middag. Nadat ik afgepeigerd thuiskom van mijn werk.'

Heleen tuitte haar lippen, en zei: 'Samantha vertelde anders dat je de afgelopen twee dagen maar twee bellers hebt gehad.'

'Ja? En? Misschien worden dat de komende tijd wel meer. Trouwens, mijn collega's zijn ook best vermoeiend, en...' Hij dacht bij zichzelf: waarom zit ik mezelf eigenlijk te verdedigen? Ik mag toch zelf uitmaken wat ik doe met mijn vrije tijd? Aan de andere kant: als ik niet vaker op bezoek kom, gaan ze me misschien vaker bellen, ook als het mij niet uitkomt. Dus zei hij: 'Goed, bel dan maar naar de Kleplijn als jullie je eenzaam voelen. Maar alleen als het echt niet anders kan...'

Heleen sprong op, omhelsde haar zoon, en zei: 'Oh, dank je wel, Leo! Dank je honderdmaal!'

'Ja ja, het is al goed,' zei Leo, en fatsoeneerde zijn kledij. 'Als jullie maar niets over mij vertellen als jullie bellen.'

'Nee, natuurlijk niet,' zei Heleen. 'We zouden niet durven.'

'Het is beter als je daar op eigen kracht een plekje weet te veroveren,' mengde Dirk zich. 'Dat begrijpen we best.'

'Mooi zo,' zei Leo. Hij keek op zijn horloge, en zei: 'Ik moet er weer vandoor.'

Heleen pruilde, en zei: 'Waar naartoe?'

'Naar de Boppo, voor boodschappen. Zoals meestal op woensdag.'

'Oh,' zei Heleen.

Leo dronk zijn koffiekopje leeg en stond op. Hij gaf zijn vader een hand, en liep met zijn moeder mee naar de voordeur. Daar gaf hij haar een kus op de wang, groette haar, en liep naar buiten, richting de Boppo. Hij vroeg zich af of zijn ouders gelogen hadden. Hadden ze wel naar zijn huis gebeld? Waren ze echt wel eenzaam? Of moesten ze zich weer zo nodig bemoeien met zijn werk?

 

Klik hier voor hoofdstuk 3c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 3a

Hieronder hoofdstuk 3a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 3. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 2d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

3a

De volgende dag was Leo op bezoek bij zijn ouders, Dirk de Ketter en Heleen de Ketter-Linkesoep. Dirk was een gepensioneerde ontwikkelaar van biotechnologische producten, die zichzelf altijd redelijk goed verzorgde. Vandaag was hij gekleed in een poloshirt en een corduroy broek. Hij bekeek Leo, die op de tweezitsbank zat, met heldere ogen. Zijn vrouw, die naast hem op de driezitsbank zat, had geblondeerd krulletjeshaar, en roze geverfde lippen. Ze verfde haar lippen ook weleens in andere kleuren, en was soms wat ongeduldig, zoals ook nu. 'Wil je koffie?' vroeg ze aan Leo.

'Dat is goed,' zei Leo.

Heleen nam de thermoskan en schonk zijn kopje vol, alsmede die van haarzelf en haar man. Terwijl ze de thermoskan weer op de salontafel zette, vroeg ze: 'En hoe gaat het met je?'

'Goed,' zei Leo. Hij had vanmorgen, voordat hij naar zijn ouders ging, nog even op internet gekeken of het waar was dat mensen gemiddeld zes keer per minuut liegen. Hij had nergens kunnen vinden dat het zóveel was. Eén website beweerde dat mannen zes keer per dag liegen, en vrouwen drie keer. Dat had hem al iets meer gerustgesteld.

'Je werkt nu bij de Kleplijn?' vroeg Dirk.

'Ja,' zei Leo.

'Daar hebben we gistermiddag nog naar gebeld,' zei Heleen.

'Oh?' zei Leo.

'Ja. We hebben je eerst geprobeerd thuis te bereiken, maar daar kregen we geen gehoor. Dus hebben we maar naar je werk gebeld. Daar was je ook niet. Maar we kregen wel een hele leuke dame aan de lijn: Samantha Hambourge. Klinkt goed, moet ik zeggen. Ken je haar?'

'Ja,' zei Leo. 'Maar wanneer hebben jullie me dan gebeld thuis? Ik heb niets gehoord.'

'Gistermiddag. Rond een uur of twee.' Ze keek naar Dirk. 'Ja toch, Dirk?'

'Ja,' zei Dirk. 'Rond een uur of twee.'

'Toen lag ik net een dutje te doen,' zei Leo. 'Meestal hoor ik de telefoon wel overgaan, hoe diep ik ook slaap.'

'Deze keer blijkbaar niet,' zei Heleen, en nam een slok van haar koffie.

'Lig er maar niet wakker van,' zei Dirk. 'Samantha heeft je moeder heel goed geholpen.'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Waarmee dan?'

'Ik was bezig met een puzzel,' zei Heleen. 'Ik moest een ander woord voor water hebben.'

'Hmmm,' zei Leo. Hij vond het maar niets dat zijn moeder naar zijn werk had gebeld, maar wat kon hij doen? Zij en zijn vader hadden immers alle recht om naar de Kleplijn te bellen. Toch zat het hem dwars. 'En verder?' vroeg hij. 'Wat hebben jullie nog meer besproken?'

'Van alles en nog wat,' zei Heleen. 'Onder andere hoe jammer het is dat de dienstplicht is afgeschaft. Dat vind jij toch ook, schat?' Ze keek naar Dirk.

Dirk knikte. 'Mijn dienstplicht was de mooiste tijd van mijn leven. Daarna is het allemaal bergafwaarts gegaan.' Hij staarde somber voor zich uit.

Heleen fronste haar voorhoofd, en vroeg: 'Hoe bedoel je? Je hebt mij toch leren kennen?'

'Dat is waar,' zei Dirk, bloosde, en nam een slok van zijn koffie.

Heleen wendde zich weer tot haar zoon, en zei: 'Samantha valt op stoere mannen.'

'Samantha valt op alle mannen,' schamperde Dirk.

Heleen draaide haar hoofd naar hem toe, en zei: 'Waarom denk je dat?'

'Zo'n type lijkt ze me. Waarom zou ze anders bij de Kleplijn gaan werken?'

Heleen keek weer naar Leo, en zei: 'Let maar niet op hem. Samantha valt op stoere mannen. En op mannen in uniform.'

Dirk fronste zijn voorhoofd. 'Is dat niet hetzelfde?'

'Natuurlijk niet,' zei Heleen. 'Je hebt ook minder stoere mannen in uniform. Zoals monniken.'

Dirk snoof minachtend, en zei: 'Dat zijn geen uniformen, maar habijten. Dat is heel wat anders.'

'Uniformen, habijten – dat is allemaal één pot nat. En onderbreek me niet steeds, ik probeer hier een gesprek te voeren met mijn enige zoon.'

 

Klik hier voor hoofdstuk 3b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 2d

Hieronder hoofdstuk 2d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 2. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 2c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

2d

Om zes minuten voor één kwamen Samantha Hambourge en een jonge blondine met een spitse neus de ruimte binnenlopen. 'Goedemiddag allemaal,' zei Samantha. 'Leo, mag ik je voorstellen aan Tracy Lamshoofd? Tracy, dit is Leo de Ketter.'

Leo en Tracy gaven elkaar een hand.

Samantha keek naar Coby, en zei: 'Veel bellers gehad?'

'Eentje maar,' zei Coby.

'Wie?' vroeg Tracy.

'Geesje Leenschaar,' mengde Leo zich.

'Aha, Geesje,' zei Tracy. 'Is ze weer met Riet wezen wandelen over de Utrechtse Heuvelrug?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Op de Veluwe.'

'Jammer,' zei Tracy. 'Een vriend van mij woont in de buurt van de Utrechtse Heuvelrug, en gaat daar weleens wandelen met zijn hond Viervoeter. Hij heet Karel. Hij heeft de neiging om regelmatig bekende mensen tegen te komen, zonder dat hij er moeite voor doet. Daarom is hij handtekeningen gaan verzamelen.'

'Ik ben ook een keer over de Utrechtse Heuvelrug gewandeld,' zei Samantha. 'Met mijn beste vriendin, Patricia Wenktik. Daarna zijn we in Utrecht in een sjiek restaurant langs de gracht gaan eten. Ze is toen in de gracht gesprongen, omdat ze dacht dat ze in brand stond. Het was die dag erg heet geweest.'

Leo keek naar Tracy, en vroeg: 'Waar kom je vandaan, Tracy?'

'Ik ben geboren in Den Haag, maar woon nu in Zoetermeer. Op de Rummeniggerode, in een flat. Misschien ken je die flat wel. Er staat graffiti op van de tekst “Zie ommezijde”. Ik ben daar al een paar keer wezen kijken, maar heb niets kunnen vinden. Ken je die flat?'

'Nee,' zei Leo.

'Lig daar maar niet wakker van. Ze draaien er regelmatig harde muziek. Vooral tijdens buurtfeesten. Daar ga ik meestal niet heen. Ik ga liever op bezoek bij mensen die ik goed ken.'

'Ik ook,' mengde Samantha zich.

Coby liep naar de koffieautomaat en vroeg: 'Wie wil er nog koffie?'

'Ik,' zei Samantha.

'Nee, dank je,' zei Tracy.

Coby schonk twee bekertjes koffie in en gaf één daarvan aan Samantha. Die nam het dankbaar in ontvangst, en zei tegen Leo: 'Hoe was je tweede dag bij de Kleplijn?'

'Goed,' zei Leo. 'Het is nog steeds niet erg moeilijk. Al vraag ik me af of ik alles zal kunnen onthouden wat mensen tegen me zeggen.'

'Maak je daar maar niet druk om,' zei Samantha, en blies in haar koffie. 'Het doet er niet zoveel toe of je dingen onthoudt. Zolang je mensen te woord staat is het allang goed. Nietwaar, Coby?'

'Jazeker,' zei Coby, en sloeg een bladzijde van haar Libelle om.

'Staat er nog iets interessants in?' vroeg Samantha.

Voordat Coby kon antwoorden, zei Tracy: 'Weet je wat ik laatst gelezen heb? Dat mensen gemiddeld zes keer per minuut liegen.'

Samantha fronste haar voorhoofd. 'Dat lijkt me sterk.'

'Toch is het zo,' zei Tracy. 'Daarom is het ook niet belangrijk dat je alles onthoudt wat mensen zeggen. Een groot deel ervan is immers gelogen.'

'Ja, maar welk deel precies?' zei Samantha. 'Zie daar maar eens achter te komen.'

'Dat kom je vanzelf,' zei Tracy. 'Als mensen zichzelf tegenspreken.'

'Maar dan moet je wel onthouden wat ze gezegd hebben,' zei Samantha. 'En dat is juist erg moeilijk.'

Tracy sloeg haar ogen neer, en zei: 'Ja, dat is waar.'

Leo vroeg zich af hoeveel van wat hij tot nu toe bij de Kleplijn gehoord had dan wel niet gelogen was, als Tracy's bewering waar was. Aan de andere kant kon het hem weinig schelen. Zolang hij zijn baan maar kon behouden en goed overweg kon blijven gaan met zijn collega's, mochten de mensen liegen zoveel ze wilden. Of toch liever niet? Hij wist het niet goed. De vraag was in hoeverre het noodzakelijk was om leugens te kunnen doorzien in een beroep als dit. Misschien zou hij daar snel genoeg achter komen. Hij stond op, deed zijn jas aan, groette de overige aanwezigen, en ging naar huis. 

 

Thuis lunchte hij, en ging vervolgens op bed liggen voor een middagdutje.

 

Klik hier voor hoofdstuk 3a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.