'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 3c

Hieronder hoofdstuk 3c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 3. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 3b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

3c

Niet veel later arriveerde Leo bij de Boppo, en deed boodschappen. Na ongeveer een half uur kwam hij weer naar buiten, met twee gevulde boodschappentassen. Een redelijk onopvallende jongedame met bruin haar en blauwe ogen kwam op hem aflopen, en zei: 'Goedemorgen, bent u Leo de Ketter?'

'Ja,' zei Leo. 'En u bent?'

De vrouw stak haar hand uit, en zei: 'Zeg maar “je”. Ik ben Brenda Weeffout. Ik bel regelmatig naar de Kleplijn.'

Leo schudde de hand, en zei: 'Aangenaam, Brenda.'

'Aangenaam. U vraagt zich misschien af hoe ik weet dat u Leo de Ketter bent? Welnu, ik hoorde van Riet Ploeters dat u sinds maandag bij de Kleplijn werkt, en dat u zo'n prettige stem heeft. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in prettige stemmen en de invloed van de schedelbouw daarop, dus heb ik, als u het niet erg vindt, uw naam gegoogeld en uw foto bekeken. Zodoende. Ik moet zeggen dat u in het echt langer lijkt dan op de foto. Maar dat kan aan mij liggen, want mijn ruimtelijk inzicht is niet optimaal.' Ze keek naar Leo's boodschappentassen, en vroeg: 'Heeft u boodschappen gedaan?'

Leo knikte.

'Heel verstandig. Zonder eten zouden we snel uitsterven. Ik heb weleens gehoord van een man die jarenlang niet gegeten had, maar dat was misschien wel een robot. Ze zijn tegenwoordig al ver in de techniek. Ik zou ook graag een robot in dienst nemen. Die kan dan foto's maken van de kleding die ik maak, en ze op internet zetten. Ik heb namelijk een eigen internetwinkeltje voor kleding. Misschien kent u het wel: Brenda's Online Kledingwinkeltje, kortweg BOK.'

'Nooit van gehoord,' zei Leo naar waarheid.

'Ik herstel partijen afgekeurde kleding en zet ze online. Daar hebben al een aantal mensen op gereageerd. Koopt u graag kleren?'

'Dat hangt ervan af.'

'Ik ga weleens winkelen met vriendinnen, zoals Valerie Escargot. Die komt uit Frankrijk, en heeft een dure smaak. Ik ben laatst nog bij haar op bezoek geweest. Ze vertelde toen dat er een duif bij haar naar binnen was gevlogen, via het open raam. Het was toen erg warm. Die duif kwam waarschijnlijk af op het vogelzaad waar ze mee bezig was. Ze maakt daar mozaïeken van, die ze fotografeert en online zet. Zo hebben we elkaar ook leren kennen, via internet. Ze heeft voor mij een mozaïek met de letters BOK gemaakt, om te gebruiken voor mijn website. In ruil daarvoor heb ik haar avondjurk van Yves Saint Laurent hersteld. Ze is eveneens een vaste beller van de Kleplijn. U komt haar misschien nog weleens tegen. Ze kan erg panisch uit de hoek komen.'

'Dat hebben wel meer Françaises,' zei Leo.

'Dat klopt. Ik zou denk ik ook wel panisch worden als er een duif bij mij naar binnen zou vliegen.'

'Hoe heeft ze hem weer weg gekregen?'

'Met een deodorant en een vliegenmepper. Daar had ik best bij willen zijn. Om te voorkomen dat het niet weer gebeurt, zet ze nooit meer een raam open.'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Krijgt ze het dan niet benauwd?'

Brenda schudde haar hoofd. 'Ze heeft een airconditioner gekocht. Van een Noors merk. Norwegian Breeze, of iets dergelijks. Maar dat moet u haar zelf maar vragen, als ze u belt. Mag ik trouwens “je” zeggen?'

'Jawel.'

'Dank je. Dat praat toch een stuk makkelijker. Ik ben niet echt een prater, moet u weten. Dat komt door mijn jeugd. Ik moest van mijn moeder al op vijfjarige leeftijd leren naaien. Maar de keren dat ik mezelf in de vingers prikte zijn op één hand te tellen. Geen wonder dat ik het als volwassene in de naaierij ben gaan zoeken. Jong geleerd is oud gedaan.' Ze bekeek Leo van top tot teen, en zei: 'Heeft u toevallig nog kleding die hersteld moet worden?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Jammer,' zei Brenda. 'Ik herstel graag kleding. Voor u zou ik het gratis doen, omdat u bij de Kleplijn werkt.' Ze glimlachte naar hem.

'Dat is vriendelijk van je, Brenda. Ik zal het in mijn achterhoofd houden. Als je me nu wilt excuseren... Ik moet hoogstnodig naar huis toe.'

'Natuurlijk, Leo. Bedankt voor het gesprek.'

'Niets te danken,' zei Leo, en liep verder naar huis toe. Hij vond het maar niets dat hij in zijn vrije tijd was aangesproken door een beller van de Kleplijn. Gunde Brenda hem dan geen rust? Hopelijk zou het niet vaker gebeuren. Leo was erg gesteld op zijn vrije tijd. Die had hij nodig om op adem te komen van zijn werk, helemaal nu hij net nieuw was bij de Kleplijn, en moest wennen aan een werkritme.

Thuis ruimde Leo de boodschappen op. Hij ging in zijn fauteuil zitten, en begon te lezen in Taxi's op de maan, een boek van Ernest Hegelblik, dat hij zonet in de Boppo had gekocht. Niet alleen het lichaam heeft voedsel nodig, de geest evenzeer, had Hegelblik ooit in een interview gezegd. Mede daarom las Leo zijn boeken graag, al wilde Hegelblik nog weleens recalcitrant uit de hoek komen. Zolang Leo zijn boeken niet te vaak las, zag hij daar geen probleem in, maar het kon nooit kwaad om op zoek te gaan naar andere schrijvers om te lezen. Misschien had Wouter Rouwelink, zijn collega van morgenochtend, daar wel goede ideeën over. 

 

Klik hier voor hoofdstuk 4a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.