'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 12c

Hieronder hoofdstuk 12c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 12. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

12c

Bij de bioscoop aangekomen bekeek Leo de aankondigingsborden, om te zien welke films er zoal draaiden. Hij koos voor Sick Kicker, een thriller over een man die bijna overal bang voor is, en daarom in het wilde weg om zich heen trapt. Zou Samantha ook in de zaal zitten? Hij keek om zich heen, maar zag haar nergens.

In de pauze ging hij naar de wc, en kocht hij aan de bar een cola, die hij in een hoek van de lobby ging staan opdrinken. Op een gegeven moment zag hij een blondine van in de dertig met lichtbruine ogen, gekleed in een parelmoerkleurige avondjurk, zijn richting opkijken. Toen ze zag dat hij terugkeek liep ze naar hem toe, en zei: 'Goedenavond, bent u Leo de Ketter?'

Leo knikte.

De vrouw stak haar hand uit, en zei: 'Valerie Escargot. Ik ben een vaste beller van de Kleplijn. Ik herken uw gezicht van de fansite...'

Leo schudde de hand, fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Fansite?'

Valerie trok beide wenkbrauwen omhoog, en zei: 'Weet u dat niet? Brenda Weeffout heeft een fansite over de Kleplijn gemaakt. Je kunt er van alles doen, onder andere chatten...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Is dat zo?' Echt blij was hij daar niet mee. Het betekende misschien extra publiciteit voor de Kleplijn, maar hij kwam liever niet met zijn gezicht op internet.

Valerie knikte. 'Ik kom er zelf regelmatig. Sinds ik ben aangevallen door een duif kom ik weinig meer buiten. Behalve vanavond. Ik moest deze film gewoon zien...'

'Het is inderdaad een boeiende film,' schamperde Leo.

'Ja. Zoals Jack over straat zwerft en overal gevaar in ziet, dat vind ik erg aandoenlijk. U ook?'

'Ik denk het. En zeg maar “je”.'

Valerie bloosde, en zei: 'Dank je, Leo. Tracy vertelde dat jij ook weleens bang bent...'

Leo knikte. 'Wie niet? Daarom ben ik deze film ook gaan bekijken. Om te zien hoe Jack met zijn angst omgaat. Zijn manier is natuurlijk niet de juiste, maar misschien verandert er het één en ander in het verhaal, na de pauze...'

'Dat denk ik wel,' zei Valerie. 'Ik ben nu bezig in een boek, Zeg ja tegen je angst, van professor dokter Arend Viltjes. Daarin staat dat je angst moet toelaten in je leven. Arend geeft ook een-op-eenbegeleiding, maar ik twijfel of ik me daarvoor zal opgeven. Straks wordt hij verliefd op me, en dat moet ik niet hebben. Niet dat ik intelligentie niet aantrekkelijk vind, maar hij is te oud. Hij is al bijna zeventig, en dat gaat me toch echt te ver...' Ze keek hem aan, en zei: 'Jij werkt toch ook veel met oude mensen?'

'Dat valt mee,' zei Leo, en nam een slok van zijn cola.

'Ik ben een beetje bang voor oude mensen,' ging Valerie verder. 'Ze zijn altijd zo eerlijk, en door het leven getekend. Ze klagen ook veel. Ze denken dat ik op hun mening zit te wachten, maar dat is niet zo. Mag ik misschien zelf weten wat voor kleren ik aantrek? Trouwens, alsof zij er zo leuk bijlopen, met hun identieke windjacks en kapsels...'

'Tja...,' zei Leo, en nam nog maar eens een slok van zijn cola.

'Soms zou ik ook wel, net als Jack, in het wilde weg om me heen willen trappen. Maar dat gaat nogal moeilijk in dit soort jurken...' Ze showde haar jurk aan Leo, en vroeg: 'Wat vind je van deze...?'

'Staat je goed.'

'Dank je,' zei Valerie. 'Ik ben vroeger fotomodel geweest, maar tegenwoordig ben ik ambassadrice van de Zonnekerk...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Wat is dat?'

'Een kerk. We aanbidden de zon. Vooral in de zomer. In de winter is er weinig zon in Nederland, dus gaan we weleens naar het buitenland. Bijvoorbeeld naar Jamaica, of Frankrijk, waar ik vandaan kom...' Ze keek hem aan, en zei: 'Jij bent toch ook gelovig?'

Leo knikte, fronste zijn voorhoofd, en vroeg: 'Hoe weet je dat?' Zouden zijn ouders dan toch naar de Kleplijn gebeld hebben?

Valerie dacht na, en zei: 'Dat weet ik niet meer...'

Op dat moment werd omgeroepen dat de film weer verder zou gaan. Leo nam afscheid van Valerie, en begaf zich naar zijn stoel. Toen de film afgelopen was, liep hij terug naar zijn flat.

In de entreehal aangekomen keek hij in zijn brievenbus, om te zien of er post was. Tot zijn grote verbazing lag er een boek in. Hij nam het eruit, en bekeek de voorkant: Overvolle agenda's, van Mika Hariki. Dat rotboek, dacht hij bij zichzelf. Er zat geen begeleidend briefje bij, of iets van die strekking. Zou het van Samantha komen? Kon ze het dan toch niet laten om hem haar boekensmaak op te dringen? Of kwam het van zijn moeder, die hem wellicht aan Samantha wilde koppelen? Of, en hij durfde er bijna niet aan te denken, was de mysterieuze beller soms verantwoordelijk?

Leo nam het boek mee naar zijn appartement, ging in zijn fauteuil zitten, en begon te lezen. Na een half uur hield hij daarmee op om naar bed te gaan. Het was weer een enerverende week geweest, en hij sliep dan ook snel in.

Klik hier voor hoofdstuk 13a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.