'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 12b

Hieronder hoofdstuk 12b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 12. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

12b

Heleen keek Leo aan, en zei: 'Misschien is jouw mysterieuze beller wel een verongelijkte invalide...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Hoe komt u dáár nu weer bij, ma?'

Heleen haalde haar schouders op. 'Gewoon. Het zou toch kunnen? Heb je niets meer van hem gehoord?'

'Nee, en hopelijk blijft dat zo...'

'Ik maak me er toch wel een beetje zorgen over,' zei Heleen. 'Moet je er niet mee naar de politie?'

Leo schudde zijn hoofd. 'De politie heeft wel wat beters te doen. Daarbij heb ik er ook niet zoveel last van... Het is niet dat hij me bedreigt, of iets in die trant... Wouter denkt dat hij me boekentips wil geven. De vraag is alleen hoe de mysterieuze beller kan weten dat ik op zoek ben naar leesvoer als hij geen bekende van me is...'

'Dat weet je niet,' mengde Dirk zich. 'Misschien bespioneert hij je wel...'

'Dat denk ik niet,' zei Leo, nipte van zijn koffie, en zei: 'Waarom zou hij dat doen?'

'Gewoon, voor de lol,' mengde Heleen zich. 'Otto en Janice zijn ook een tijdje bespioneerd, vanwege een boekhoudkundige kwestie. Misschien weten zij raad...'

'Die zitten nu in Zandvoort,' zei Dirk. 'Daar hebben we dus niets meer aan...'

Heleen trok beide wenkbrauwen omhoog. 'Hoezo? We kunnen ze toch bellen?'

Dirk fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Heb jij hun nummer dan?'

'Nee,' zei Heleen, 'maar dat kunnen we toch opzoeken?'

Dirk snoof, en zei: 'Hen kennende hebben ze een geheim nummer...'

'Dat weet je niet zeker,' wierp Heleen tegen.

'Ik wel,' zei Dirk.

Leo haalde zijn schouders op, en zei: 'Maken jullie je maar geen zorgen. Het waait vast wel over. Er zijn belangrijker dingen op de wereld...'

'Toch ben ik wel benieuwd wat zijn uitspraak te betekenen kan hebben,' zei Heleen.

'De buizerd spreidt zijn vleugels,' zei Dirk. 'Dat is inderdaad wel opmerkelijk. Wie is de buizerd? En waarom spreidt hij zijn vleugels?'

'Ik denk om te vliegen,' zei Heleen, en nam een slok van haar koffie.

'Oké,' zei Dirk, 'maar waar naartoe?' Hij dacht na, en zei: 'Ik weet niet zoveel van vogels, laat staan van buizerds. Komen die eigenlijk wel voor in Nederland?'

'Als het aan mij ligt niet,' zei Heleen. 'Ik moet niet veel weten van zomaar rondfladderend gespuis. En terecht. Kijk maar naar Valerie en Tracy. Die durven amper nog over straat door die smeerlappen. Leuk is anders...'

'Nou en of,' zei Dirk. Hij dacht na, en zei: 'Misschien bedoelt de mysterieuze beller met de buizerd zichzelf wel...' Hij keek Leo aan, en zei: 'Dat zou kunnen betekenen dat je binnenkort geen last meer van hem hebt, als hij tenminste naar elders vliegt...'

'Dat zou kunnen,' zei Leo. Hij had geen zin om er verder over na te denken, keek op zijn horloge, en zei: 'Ik ga maar weer eens...'

'Nu al?' zei Heleen. 'Je koek is nog niet op...'

Leo at snel zijn koek op, en zei: 'Goed, dat was het dan weer...'

'Eet je niet mee?' vroeg zijn moeder. 'Ik maak weer hamburgers...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Alwéér?'

Heleen knikte. 'Je lust toch wel hamburgers...?'

'Goed dan,' zei Leo, 'maar daarna ga ik echt weg...'

'Ga je weer naar de bioscoop?' vroeg Dirk.

Leo knikte.

'Welke film?'

'Dat weet ik nog niet.'

'Als het maar een leuke film is,' zei Heleen. 'Na zo'n drukke werkweek heb je dat wel verdiend...' Ze liep naar de keuken, en ging aan de slag. Na ongeveer een kwartier diende ze de druipende hamburgers op vanaf een grote schaal. Leo at ze met veel smaak op, want met zijn eetlust was voorlopig nog weinig mis. Hij nam afscheid van zijn ouders, en ging op weg naar de bioscoop.

Klik hier voor hoofdstuk 12c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.