'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13b

Hieronder hoofdstuk 13b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13b

De beller bleek Geesje Leenschaar. Leo had geen puf om haar te woord te staan, dus gaf hij de hoorn aan Kees, en zei: 'Het is voor jou...'

'Prima,' zei Kees, en nam de hoorn over. 'Goedemorgen, Geesje,' zei hij, 'hou je vooral niet in...'

Leo keek ondertussen op zijn horloge: wat moest hij nu doen? Zou hij zich alsnog ziek melden? Maar wat moest hij dan tegen meneer Wieldop zeggen? Hij had hem zonet nog gesproken, en gezegd dat het goed ging. Kon hij hard maken dat hij nu opeens ziek was? Hij keek om zich heen, en dacht na. Zou hij op internet op zoek gaan naar informatie over Mika Hariki, de schrijver van Overvolle agenda's? Ja, wellicht was dat raadzaam. Misschien was Hariki een tiran voor zijn omgeving, of een onaangepaste sociopaat, of nog iets ergers. Dat kon hij maar beter zo snel mogelijk te weten komen, als lezer van één van zijn boeken. Dus opende hij zijn webbrowser, en begon te zoeken.

Kees was ondertussen opgehouden met bellen, en zei: 'Dat was Geesje Leenschaar...'

'Dat weet ik,' zuchtte Leo.

'Wil je horen wat ze te melden had?'

'Liever niet.'

Kees keek hem onderzoekend aan, en zei: 'Waarom niet...?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Daarom niet.'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Gaat het wel goed met je?'

'Jawel...'

'Waarom wil je dan niet horen wat Geesje te vertellen had...?'

Leo dacht na. Zou hij de waarheid vertellen? Hij besloot van niet, en zei: 'Daarom niet.'

'Ze had een hoop interessante dingen te melden...'

'Dat lijkt me sterk...'

Kees dacht na, en zei: 'Goed, misschien waren ze ook wel niet zo heel interessant. Maar het lijkt me wel goed als je het weet...'

'Als ik wat weet?'

'Dat Geesje Valerie van haar duivenfobie probeert af te helpen met behulp van een kruidendrank, waarvan ze het recept van een medicijnman in Congo heeft geleerd...'

'Dat had ik inderdaad voor geen goud willen missen,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Toch is het goed om te weten,' zei Kees. 'Voor als je zelf ooit last krijgt van een duivenfobie...'

'Ik kijk wel uit.'

'Daarbij is het vanuit professioneel standpunt gezien ook goed als je op de hoogte blijft van het reilen en zeilen van de bellers van de Kleplijn. Je weet nooit of je Geesje binnenkort weer eens spreekt...'

'Dat hoop ik niet.'

'Dat weet je niet. Het komt weleens voor dat ze twee keer op een dag belt... Dat zal wel met de leeftijd te maken hebben...'

'Dat zal wel.'

Kees bestudeerde Leo, en zei: 'Weet je wat jij moet doen? Antidepressiva slikken...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Hoezo?'

'Daar knap je van op...'

'Dat is inderdaad wel nodig, ja...'

'Hoezo?' zei Kees, en fronste zijn voorhoofd. 'Als het je hier niet bevalt, neem je maar ontslag...'

'Dat zal niet gaan.'

'Waarom niet...?'

'Daarom niet.'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Je doet kinderachtig, Leo.'

'Niet waar.'

'Wel waar. Je doet in ieder geval eigenwijs, en dat is nergens voor nodig...'

'Dat zeg jij...'

'En met reden. Dus vertel maar snel waarom je geen ontslag kunt nemen...'

Leo dacht na, en zei: 'Omdat ik dan eerst ander werk moet hebben.'

'En dat gaat je niet lukken? Is dat het?'

Leo aarzelde, en zei: ‘Dat hangt ervan af…’

'Luister, Leo, als je mensen niet fatsoenlijk te woord staat, krijg je overal problemen... Denk dus goed na bij wat je doet, of zegt...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Ik zou wel willen, Kees, maar…' Prompt rinkelde zijn telefoon, alwéér. Hoe was zoiets mogelijk?

Klik hier voor hoofdstuk 13c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.