'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14c

Hieronder hoofdstuk 14c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 14. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 14b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14c

Coby keek Leo aan, en vroeg: 'Was dat Ally van Culemborg...?'

Leo knikte.

'Wat had ze te melden...?'

'Niets bijzonders.'

'Is ze weer op stap geweest met één van haar vriendinnen...?'

Leo knikte, en dronk zijn koffiebekertje leeg.

Coby fronste haar voorhoofd. 'In mijn tijd ging het er heel anders aan toe...'

'Dat weet ik,' schamperde Leo.

'In mijn tijd had je geen tijd om met vriendinnen eens flink de bloemetjes buiten te zetten. Je moest werken, werken, en nog eens werken... Tot het bloed onder je nagels vandaan kwam... Niemand had medelijden met je... Je wist ook niet beter... Als ik toen aan mijn baas zou hebben gevraagd of ik met mijn vriendinnen mocht gaan stappen, zou hij me faliekant uitgelachen hebben. Ploeteren, pezen, zwoegen – dát moest je... En als je 's avonds laat thuiskwam, plofte je neer op je bed, en was je helemaal van de wereld, tot de volgende ochtend de kerkklokken en alarmwekkers weer bulderden, en je naar je werk ranselden...' Ze keek naar Leo, en vroeg: 'Waar is Ally heen geweest...?'

'Naar een goochelshow van The Vibe.'

'Waarom...?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Dat heeft ze niet gezegd...'

'Had ze iets te vieren...?'

'Geen flauw idee, Coby.'

Coby fronste haar voorhoofd. 'Een goochelaar die The Vibe heet, dat voorspelt weinig goeds, lijkt me...'

'Je zegt het...'

'In mijn tijd zou iemand die zichzelf The Vibe noemde het niet lang hebben uitgehouden, dat zweer ik je...'

'Mij hoef je niet te overtuigen...'

Coby keek naar de koffieautomaat, en zei: 'Jij nog koffie?'

'Doe maar, Coby.'

Coby liep naar de koffieautomaat, en schonk twee bekertjes vol. Ze gaf eentje aan Leo, ging met de andere weer op haar plek zitten, en zei: 'Freddy Kuier noemt zichzelf tenminste niet The Vibe, terwijl hij toch voor fantastische koffie zorgt...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Hoe noemt hij zich dan?'

'Gewoon. Freddy Kuier. Ik noem hem ook zo. Al jaren. In het begin wist ik zijn naam niet. Tot ik meneer Wieldop ernaar gevraagd heb...'

Leo blies in zijn koffie, en zei: 'Ik ben Freddy nog nooit tegengekomen... Werkt hij hier nog wel...?'

'Natuurlijk. Hij leeft zijn leven in het verborgene. Hij is nu eenmaal erg verlegen... Maar hij kan koffiepoeder doseren als geen ander... Boze tongen beweren dat hij er chemische smurrie doorheen doet, maar daar geloof ik niets van. Als hij er echt iets doorheen had gedaan, had ik het wel gemerkt. Leer mij koffie kennen...' Ze hief haar bekertje, en zei: 'Op lekkere koffie...'

'Proost,' zei Leo, en hief eveneens zijn bekertje.

Coby nam een slok van haar koffie, trok een grimas, en zei: 'Au, die is nog goed heet...'

'Je moet er eerst in blazen,' zuchtte Leo.

'Dat weet ik, dat weet ik...' Ze keek naar de koffieautomaat, en zei: 'Ik zou ook wel zo'n automaat in huis willen, maar ik heb er geen plek voor... Daarbij kost dit model ook de nodige centen...' Ze keek naar Leo, en zei: 'Jij woont toch ook op jezelf...?'

Leo knikte.

'En...? Bevalt dat goed...?'

'Jawel...'

'Hoe drink jij je koffie...?'

'Niet meer dan twee koppen per dag...'

Coby dacht na. 'Dus dan zit je nu aan je taks...?'

Leo knikte.

'Dat zou ik ook wel willen, twee koppen per dag. Maar dan moet het eerst beter met me gaan... Misschien als Estelle weer terug is...'

'Heel verstandig,' schamperde Leo. Hij leunde achterover, en dacht na over wat hij nu eens zou gaan doen. Hij haalde toetsenbord en muis maar weer eens naar zich toe, opende zijn webbrowser, en ging voor de zoveelste keer op zoek naar nieuw leesvoer.

Klik hier voor hoofdstuk 14d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14b

Hieronder hoofdstuk 14b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 14. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 14a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14b

Leo nam op. Het bleek Ally van Culemborg te zijn. 'Ally,' zei Leo, 'vertel snel wat je te zeggen hebt, vóór het te laat is...'

'Goed, Leo,' zei Ally. 'Ik ben gisteravond met Brenda Weeffout naar een goochelshow geweest...'

'En...? Was het wat...?'

'Nee. De goochelaar, The Vibe geheten, zag eruit alsof hij net van een begrafenis kwam. Enkele van zijn trucs mislukten ook nog. Maar dat was het ergste nog niet: tijdens de truc met de duif vloog het beest het publiek in, ging op Brenda zitten, en begon in haar jurk te bijten en pikken. Dat hou je toch niet voor mogelijk?'

'Nee,' loog Leo.

'Heel haar jurk was naar de maan... En dat terwijl hij net nieuw was... Ze had hem zelf genaaid. Van stof uit Brussel. Gekocht van een vrouw die heel erg op Estelle leek, maar het niet was... Weet je wat ik denk...? Dat die vrouw de stof heeft geïmpregneerd met één of ander goedje waar duiven hysterisch van worden...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Waarom zou ze dat doen?'

'Nou, even daarvóór had Brenda met haar een gesprek gevoerd over Valerie, en dat ze daar kleding voor naaide, en dat die bang was voor duiven...'

'Ja…? En…?'

'Nou, misschien was het gesprek de verkoopster niet bevallen? Je weet het nooit met die Belgen. Sommige Nederlandse woorden betekenen in België heel iets anders dan bij ons...'

'Is dat zo...?'

'Ja. Ik heb een tijdje een Belgisch vriendje gehad, en die had het altijd maar over poepen hier en poepen daar. Het heeft een tijdje geduurd voor ik doorhad dat hij het over seks had. Sindsdien let ik altijd op of iemand een Vlaams accent heeft. Dan ren ik hard weg. Ik wil niet wéér zo'n misverstand meemaken...'

'Dat valt te bevatten,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Het hoeft geen betoog dat Brenda nu ook bang is voor duiven...'

'Toe maar...'

'Bij mijzelf scheelt het weinig. Maar dankzij Zeg ja tegen je angst van professor dokter Arend Viltjes blijf ik op de been. Had ik al verteld dat Viltjes ook een-op-eenbegeleiding geeft...?'

'Ja, Ally,' zuchtte Leo.

'Ik zit eraan te denken om me daarvoor op te geven, voor een preventieve kuur. Maar ik durf niet. Wat als hij teveel op mijn vader lijkt? Op de achterkant van zijn boek staat een foto van hem, maar hoe oud is die foto? Mensen kunnen erg veranderen... Zeker als ze plastische chirurgie hebben ondergaan. En daar zie ik hem toch wel een beetje voor aan... Hij lijkt me erg ijdel...'

'Tja...,' zei Leo, en nam maar weer eens een slok van zijn koffie.

'Weet je wie ik wel zou willen zijn?'

'Nee.'

'Samantha Hambourge...'

'Mijn collega?'

'Ja. Die is volgens mij nergens bang voor. Heb je al gehoord dat ze weleens gaat joggen...?'

'Ja,' zuchtte Leo.

'Oh...? Van wie dan...?'

'Van haarzelf...'

'Ach ja, natuurlijk... Vind je dat niet moedig van haar, dat ze weleens gaat joggen...?'

'Omdat ze dan duiven kan tegenkomen...?'

'Ja. Maar ook merels, en mussen. En seriemoordenaars, natuurlijk...'

'Ja, het wordt met de dag gekker...'

Ally snoof afkeurend, en zei: 'Ze zitten in de bosjes langs de voetpaden, en springen dan opeens tevoorschijn… Ik heb dat zelf ook een keer meegemaakt, toen ik nog jogde... Het was een Brabander in een clownspak, geschminkt en al, met een envelop in de hand… Ik ben toen hard weggerend...'

'Heel verstandig,' schamperde Leo.

'Sindsdien jog ik niet meer. Maar dat Samantha het nog wel doet vind ik bewonderenswaardig... Ook al doet ze het dan met een vriendin... Ze speelt ook viool... Wist je dat al...?'

'Ja, Ally.'

'Ik hoor het al: ik hoef jou niets nieuws te vertellen...' Er klonk geloei op de achtergrond, en Ally zei: 'Ik moet ophangen. Er wordt aangebeld...'

'Dag, Ally.'

'Dag, Leo. Bedankt voor het gesprek...'

'Niets te danken, Ally...' Leo hing op.

Klik hier voor hoofdstuk 14c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14a

Hieronder hoofdstuk 14a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 14. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14a

Het was dinsdagochtend. Leo zat te ontbijten toen zijn vaste telefoon rinkelde. Zou het de mysterieuze beller zijn? Nee, het was zijn moeder. 'Ma,' zuchtte hij, 'ik moet zo naar mijn werk...'

'Dat weet ik, Leo,' zei Heleen. 'Daarom bel ik ook. Ik maak me grote zorgen over Estelle. Ik heb begrepen dat ze nog steeds niet gevonden is, en dat lijkt me geen goed teken. Kun je niet op Coby inpraten dat ze de politie belt...?'

'Liever niet, ma.'

'Waarom niet? Jij wilt toch ook dat Estelle weer terechtkomt...?'

'Jawel, maar ik heb andere dingen te doen...'

'Het hoeft niet lang te duren. Gewoon een kort praatje over dat ze de politie moet inschakelen...'

'Vooruit dan maar, ma. Anders nog iets?'

'Ja. Heeft de mysterieuze beller nog gebeld?'

'Nee, ma.'

'Oh, gelukkig maar. Ik maak me daar best wel zorgen over, maar als jij denkt dat hij niet zo'n hele grote bedreiging is, dan vertrouw ik daarop... Kom je morgen weer langs...?'

'Ja, ma. Rond de gebruikelijke tijd.'

'Prima. Doe Coby maar de groeten van mij en je vader. En zeg maar tegen haar dat je zuinig moet zijn op je familie...'

'Doe ik, ma. Ik moet nu ophangen, anders kom ik te laat.'

'Goed. Doe je voorzichtig onderweg?'

'Ja, ma.'

'Oh ja: je moet ook nog de groeten hebben van je vader...'

'Bedankt, ma. Doe hem maar de groeten terug, als je hem ooit weer spreekt...'

'Doe ik, Leo. Dag, hoor...'

'Dag, ma.' Hij hing op, at zijn twee boterhammen verder op, poetste zijn tanden, deed zijn jas aan, en liep richting het kantoor van de Kleplijn. De zon scheen door de sluierbewolking heen als een zaklamp door een beslagen ruit. Toen Leo arriveerde in het kantoor stond Coby al bij de koffieautomaat, en zei: 'Koffie?'

'Doe maar, Coby,' zei Leo. Hij deed zijn jas uit, hing die over zijn stoel, en ging zitten.

Coby schonk twee koffies in, en gaf eentje aan Leo, die haar bedankte. Met de andere ging ze op haar plek zitten. 'Zo,' zei ze, 'daar zitten we weer...'

'Inderdaad,' zei Leo. 'Nog nieuws?'

Coby knikte, en zei: 'Estelle is nog steeds niet terecht. Maar dat zal niet lang meer duren, schat ik zo in...' Haar onderlip begon te trillen, en ze stamelde: 'Ze moet toch een keer komen bovendrijven...?'

'Dat lijkt me wel,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

Coby leek zich te vermannen, en zei: 'Ik denk dat ze met hangende pootjes zal terugkeren... Dat kan haast niet anders...'

'Dat help ik je hopen, Coby... Je moet trouwens de groeten hebben van mijn ouders. Ze vinden dat je de politie moet bellen...'

Coby fronste haar voorhoofd. 'En Estelle haar zin geven? Nooit. Als zij zo nodig wil weglopen, moet ze dat vooral doen... Ik heb al genoeg andere dingen om me druk over te maken...'

'Zoals...?'

'Nou, bijvoorbeeld dat de prijs van koffie fors gestegen is, dat m'n darmen nog steeds moeilijk doen, dat m'n DVD-speler stuk is... En zo kan ik nog wel even doorgaan...'

'Liever niet,' schamperde Leo, en blies in zijn koffie.

Coby keek hem aan, en zei: 'Weet je wat het is? Estelle is deze keer echt te ver gegaan. Het moet maar eens afgelopen zijn met die onzin. Met fruit gooien is nog tot daaraan toe, maar weglopen, daar ben ik nooit een voorstander van geweest... Het is te kinderachtig voor woorden... Waarom kunnen we niet gewoon praten...? Ik heb haar al geprobeerd te bellen, maar ze neemt niet op... Ach, weet je wat het is? Misschien is het maar beter zo. Op deze manier hebben we allebei tijd om eens rustig na te denken. Ik hoef thuis ook niet meer bang te zijn dat de wc bezet is als ik nodig moet. Nee, laat ze nog maar een tijdje wegblijven... Geen mens die er rouwig om is...'

'Behalve mijn moeder dan,' schamperde Leo.

'Ja, dat is waar... Hoe gaat het eigenlijk met haar? Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken...'

'Ze maakt het goed,' zei Leo, en besloot niet verder over het onderwerp uit te weiden.

'Oké,' zei Coby. 'Het doet me deugd om dat te horen. Ik kan het erg goed met haar vinden...' Ze keek Leo aan, en zei: 'Je bent zeker wel zielsblij met haar...?'

'Meestal wel,' schamperde Leo. Prompt rinkelde zijn telefoon.

Klik hier voor hoofdstuk 14b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13d

Hieronder hoofdstuk 13d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13d

Om drie minuten voor één kwamen Samantha Hambourge en Wouter Rouwelink het kantoor binnenwandelen. 'Goedemiddag, heren,' zei Samantha. 'Hoe gaat het hier?'

'Goed,' zei Kees.

'Veel bellers gehad?' vroeg Wouter.

'Twee,' zei Kees.

'Twee?' zei Samantha, en fronste haar voorhoofd. 'Dat hoor je niet vaak... Wie dan...?'

'Geesje Leenschaar, en een anonieme beller,' zei Kees.

'Opmerkelijk,' zei Samantha. Ze keek naar Leo, en zei: 'Je ziet een beetje bleek, Leo. Gaat het wel goed met je?'

'Jawel,' loog Leo.

'Ik heb hem al aangeraden om antidepressiva te gaan gebruiken,' zei Kees.

Samantha fronste haar voorhoofd, en zei: 'Ben je dan depressief, Leo?'

Leo schudde zijn hoofd.

Samantha keek naar Kees, en zei: 'Waarom moet hij dan antidepressiva gaan slikken? Kan hij niet beter eens een zonnebankje pakken...?'

Leo schudde zijn hoofd, en zei: 'Dat is kankerverwekkend...'

Samantha keek naar Leo, en zei: 'Is dat zo? Ook als je je goed insmeert…?'

'Ja,' mengde Wouter zich, 'ik heb dat ook weleens gehoord...'

'Ga dan naar het strand,' zei Samantha. 'Misschien heeft Valerie zin om te gaan... Ze was zeer te spreken over jullie gesprek van afgelopen zaterdag...'

'Goed om te horen,' zei Leo. 'Ik vraag me alleen af of ze dan allerlei vreemde rituelen gaat uitvoeren, in verband met haar geloof...'

'En wat dan nog?' zei Samantha. 'Er is niets mis met rituelen. Ik heb ze zelf ook...'

'Oh ja?' mengde Kees zich. 'Welke dan...?'

Samantha dacht na, en zei: 'Vóórdat ik ga vioolspelen doe ik altijd rek- en strekoefeningen...'

'Dat is geen ritueel,' snoof Kees. 'Dat zijn gewoon rek- en strekoefeningen. Zovéél mensen doen die. Onder andere voordat ze gaan sporten...'

Wouter keek naar Samantha, en vroeg: 'Sport jij eigenlijk?'

'Jazeker,' zei Samantha. 'Joggen...'

'Vind je dat niet gevaarlijk?' vroeg Wouter.

Samantha schudde haar hoofd. 'Ik warm mezelf altijd op van tevoren. Ik heb nog nooit een blessure gehad...'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Dat lijkt me sterk...'

'Toch is het zo,' zei Samantha. 'Ik let ook altijd goed op waar ik mijn voeten zet. Je moest eens weten hoeveel blessures dat scheelt...'

'Jog je in je eentje?' vroeg Wouter.

Samantha schudde haar hoofd. 'Meestal met een vriendin. Dan kletsen we meteen wat bij...'

Kees fronste zijn voorhoofd. 'Bijkletsen én opletten waar je je voeten zet, gaat dat wel samen...?'

Samantha knikte. 'Vrouwen kunnen meerdere dingen tegelijk. Mannen meestal niet...'

'Oh ja?' zei Kees. 'Ik kan anders pingpongen en bijkletsen tegelijk. Het kost me wel de nodige moeite, maar ik doe het toch maar...'

Wouter fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Waar hebben jullie het dan over...?'

Kees dacht na. 'Onder andere over fantasy, en de bijbel...'

Samantha fronste haar voorhoofd. 'Ik dacht dat jij geen boeken las...?'

Kees knikte. 'Maar wel kranten. Sinds kort doe ik de kruiswoordpuzzels, en daarin wordt regelmatig gevraagd naar een fantasiewezen of een bijbels persoon. Zo blijf ik toch bij...'

'Bijblijven is inderdaad wel belangrijk,' zei Wouter. 'Zeker als je bij de Kleplijn werkt...'

'Dat zal niemand ontkennen,' zei Samantha, en wierp een venijnige blik naar Leo.

Leo fronste zijn voorhoofd. Wat had haar grimas te betekenen? Was het een aansporing aan zijn adres om Overvolle agenda's te lezen? Had zij soms het boek in zijn brievenbus gedaan? Maar waarom dan zoveel geheimzinnigheid? Was zij soms ook de mysterieuze beller? Hij besloot er niet langer over na te denken, en keek op zijn horloge: tijd om naar huis te gaan. Hij deed zijn jas aan, groette de overige aanwezigen, en liep terug naar zijn woning.

Thuis lunchte hij, vouwde de was op, en borg deze weg. Vervolgens las hij in zijn fauteuil verder in Overvolle agenda's van Mika Hariki, maar legde het al na een kwartier weg om naar buiten te staren.

Klik hier voor hoofdstuk 14a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13c

Hieronder hoofdstuk 13c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13c

Leo gaf de hoorn weer aan Kees, en zei: 'Zet jij hem op, Kees...?'

Kees fronste zijn voorhoofd, maar pakte evengoed de hoorn, en begon te praten.

Leo wreef over zijn voorhoofd, en dacht na. Wat moest hij nu gaan doen? Rust nemen, dan zou hopelijk het lijntje niet breken. Hij keek naar het beeldscherm van zijn pc. Hij wist nog steeds niet met zekerheid wie Mika Hariki was, dus nam hij muis en toetsenbord, en surfte hij verder naar meer informatie over de belhamel. De naam Mika Hariki was volgens de meeste bronnen een pseudoniem van iemand die verborgen wilde blijven. Er deden over hem verschillende geruchten de ronde: Hariki zou eigenlijk een Duitser zijn, Hariki zou Auschwitz overleefd hebben, Hariki zou een project zijn van een marketingbedrijf in New York, ga zo maar door. Daar werd Leo dus niet veel wijzer van.

Kees was ondertussen opgehouden met telefoneren, en vroeg: 'Weet je wie dat was?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Iemand die verkeerd verbonden was. Gelukkig heb ik hem aan de praat kunnen houden, dus misschien belt hij ooit nog eens terug...'

'Laten we het hopen,' zuchtte Leo. 'Hoe heette hij?'

'Dat heeft hij niet gezegd. Dat is meestal zo bij nieuwe bellers. Die blijven liever nog even anoniem, tot ze ons wat beter kennen...'

'Had hij een metalige stem?'

'Nee. Hoezo? Denk je dat het de mysterieuze beller was...?'

Leo fronste zijn voorhoofd, dacht na, en zei: 'Wie weet...' Dus Kees wist ook al van de mysterieuze beller. Zouden zijn ouders dan toch naar de Kleplijn gebeld hebben? Maar nee, Kees had zonet nog gezegd van niet. Kees moest het dus van iemand anders hebben gehoord, maar van wie? Of had Kees soms gelogen over het contact met zijn moeder? Maar waarom dan? Leo haalde diep adem, nam een slok van zijn koffie, en vroeg: 'Wat had je beller precies te melden?'

'Niet veel bijzonders,' antwoordde Kees. 'Dat is meestal zo bij nieuwe bellers. Ze moeten eerst nog even wennen. Maar om nog even op die antidepressiva terug te komen: ik heb ze zelf ook een tijdje gebruikt, dus het is niets om je voor te schamen, als je dat soms denkt...'

'Dat weet ik, ik heb ze zelf ook een tijdje gebruikt...'

Kees trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Waarom...?'

'Vanwege een depressie...'

'Ik ook...'

Leo keek hem aan, en zei: 'Was je depressief omdat je ouders overleden waren...?'

'En omdat mijn huwelijk was stukgelopen. Als je trouwt, zou je eigenlijk de garantie moeten hebben dat het voor altijd is, maar zo werkt het in de praktijk niet, helaas...'

Leo nam een slok van zijn koffie, en vroeg: 'Heb je naast antidepressiva slikken nog andere dingen gedaan om er bovenop te komen?'

'Veel pingpongen,' zei Kees. 'Zonder die hobby had ik hier niet meer gezeten. Weet je, als ik pingpong, dan ben ik één met het batje. En ik stel me dan voor dat het balletje mijn ex is. Niet op een vervelende manier, maar juist op een positieve. Ik en mijn batje werken samen met het balletje om de tegenstander, Het Kwaad, te verslaan...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Wat vinden je tegenstanders daarvan?'

'Die vinden het best. Eén van mijn vaste tegenstanders, Remco, leest veel fantasyboeken, en vindt het vaak wel grappig. Een andere tegenstander, Bertine, is streng gelovig, en is er minder blij mee... Haar lippen gaan altijd trillen als ze me ziet. Ik heb haar al een paar keer geprobeerd uit te leggen dat mijn strijd tegen Het Kwaad slechts metaforisch is, maar om de één of andere reden blijven haar lippen trillen...'

'Misschien heeft ze het moeilijk thuis,' zei Leo. 'Dat hoor je wel vaker bij strenggelovige vrouwen. Ze nemen dikwijls teveel hooi op hun vork...'

'Ik zal het haar eens vragen,' zei Kees, en dronk zijn koffiebekertje leeg. Hij keek Leo aan, en zei: 'Jij nog koffie?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Nee, dank je... Ik doe even rustig aan...'

Kees liep naar de koffieautomaat, schonk zich een bekertje in, en ging weer op zijn plek zitten.

Leo haalde opnieuw diep adem, nam muis en toetsenbord, en vervolgde zijn zoektocht naar het fijne over Mika Hariki. Maar de meeste bronnen bleven elkaar tegenspreken, dus daar schoot hij weinig mee op.

Klik hier voor hoofdstuk 13d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.