'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14a

Hieronder hoofdstuk 14a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 14. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14a

Het was dinsdagochtend. Leo zat te ontbijten toen zijn vaste telefoon rinkelde. Zou het de mysterieuze beller zijn? Nee, het was zijn moeder. 'Ma,' zuchtte hij, 'ik moet zo naar mijn werk...'

'Dat weet ik, Leo,' zei Heleen. 'Daarom bel ik ook. Ik maak me grote zorgen over Estelle. Ik heb begrepen dat ze nog steeds niet gevonden is, en dat lijkt me geen goed teken. Kun je niet op Coby inpraten dat ze de politie belt...?'

'Liever niet, ma.'

'Waarom niet? Jij wilt toch ook dat Estelle weer terechtkomt...?'

'Jawel, maar ik heb andere dingen te doen...'

'Het hoeft niet lang te duren. Gewoon een kort praatje over dat ze de politie moet inschakelen...'

'Vooruit dan maar, ma. Anders nog iets?'

'Ja. Heeft de mysterieuze beller nog gebeld?'

'Nee, ma.'

'Oh, gelukkig maar. Ik maak me daar best wel zorgen over, maar als jij denkt dat hij niet zo'n hele grote bedreiging is, dan vertrouw ik daarop... Kom je morgen weer langs...?'

'Ja, ma. Rond de gebruikelijke tijd.'

'Prima. Doe Coby maar de groeten van mij en je vader. En zeg maar tegen haar dat je zuinig moet zijn op je familie...'

'Doe ik, ma. Ik moet nu ophangen, anders kom ik te laat.'

'Goed. Doe je voorzichtig onderweg?'

'Ja, ma.'

'Oh ja: je moet ook nog de groeten hebben van je vader...'

'Bedankt, ma. Doe hem maar de groeten terug, als je hem ooit weer spreekt...'

'Doe ik, Leo. Dag, hoor...'

'Dag, ma.' Hij hing op, at zijn twee boterhammen verder op, poetste zijn tanden, deed zijn jas aan, en liep richting het kantoor van de Kleplijn. De zon scheen door de sluierbewolking heen als een zaklamp door een beslagen ruit. Toen Leo arriveerde in het kantoor stond Coby al bij de koffieautomaat, en zei: 'Koffie?'

'Doe maar, Coby,' zei Leo. Hij deed zijn jas uit, hing die over zijn stoel, en ging zitten.

Coby schonk twee koffies in, en gaf eentje aan Leo, die haar bedankte. Met de andere ging ze op haar plek zitten. 'Zo,' zei ze, 'daar zitten we weer...'

'Inderdaad,' zei Leo. 'Nog nieuws?'

Coby knikte, en zei: 'Estelle is nog steeds niet terecht. Maar dat zal niet lang meer duren, schat ik zo in...' Haar onderlip begon te trillen, en ze stamelde: 'Ze moet toch een keer komen bovendrijven...?'

'Dat lijkt me wel,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

Coby leek zich te vermannen, en zei: 'Ik denk dat ze met hangende pootjes zal terugkeren... Dat kan haast niet anders...'

'Dat help ik je hopen, Coby... Je moet trouwens de groeten hebben van mijn ouders. Ze vinden dat je de politie moet bellen...'

Coby fronste haar voorhoofd. 'En Estelle haar zin geven? Nooit. Als zij zo nodig wil weglopen, moet ze dat vooral doen... Ik heb al genoeg andere dingen om me druk over te maken...'

'Zoals...?'

'Nou, bijvoorbeeld dat de prijs van koffie fors gestegen is, dat m'n darmen nog steeds moeilijk doen, dat m'n DVD-speler stuk is... En zo kan ik nog wel even doorgaan...'

'Liever niet,' schamperde Leo, en blies in zijn koffie.

Coby keek hem aan, en zei: 'Weet je wat het is? Estelle is deze keer echt te ver gegaan. Het moet maar eens afgelopen zijn met die onzin. Met fruit gooien is nog tot daaraan toe, maar weglopen, daar ben ik nooit een voorstander van geweest... Het is te kinderachtig voor woorden... Waarom kunnen we niet gewoon praten...? Ik heb haar al geprobeerd te bellen, maar ze neemt niet op... Ach, weet je wat het is? Misschien is het maar beter zo. Op deze manier hebben we allebei tijd om eens rustig na te denken. Ik hoef thuis ook niet meer bang te zijn dat de wc bezet is als ik nodig moet. Nee, laat ze nog maar een tijdje wegblijven... Geen mens die er rouwig om is...'

'Behalve mijn moeder dan,' schamperde Leo.

'Ja, dat is waar... Hoe gaat het eigenlijk met haar? Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken...'

'Ze maakt het goed,' zei Leo, en besloot niet verder over het onderwerp uit te weiden.

'Oké,' zei Coby. 'Het doet me deugd om dat te horen. Ik kan het erg goed met haar vinden...' Ze keek Leo aan, en zei: 'Je bent zeker wel zielsblij met haar...?'

'Meestal wel,' schamperde Leo. Prompt rinkelde zijn telefoon.

Klik hier voor hoofdstuk 14b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.