'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13c

Hieronder hoofdstuk 13c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13c

Leo gaf de hoorn weer aan Kees, en zei: 'Zet jij hem op, Kees...?'

Kees fronste zijn voorhoofd, maar pakte evengoed de hoorn, en begon te praten.

Leo wreef over zijn voorhoofd, en dacht na. Wat moest hij nu gaan doen? Rust nemen, dan zou hopelijk het lijntje niet breken. Hij keek naar het beeldscherm van zijn pc. Hij wist nog steeds niet met zekerheid wie Mika Hariki was, dus nam hij muis en toetsenbord, en surfte hij verder naar meer informatie over de belhamel. De naam Mika Hariki was volgens de meeste bronnen een pseudoniem van iemand die verborgen wilde blijven. Er deden over hem verschillende geruchten de ronde: Hariki zou eigenlijk een Duitser zijn, Hariki zou Auschwitz overleefd hebben, Hariki zou een project zijn van een marketingbedrijf in New York, ga zo maar door. Daar werd Leo dus niet veel wijzer van.

Kees was ondertussen opgehouden met telefoneren, en vroeg: 'Weet je wie dat was?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Iemand die verkeerd verbonden was. Gelukkig heb ik hem aan de praat kunnen houden, dus misschien belt hij ooit nog eens terug...'

'Laten we het hopen,' zuchtte Leo. 'Hoe heette hij?'

'Dat heeft hij niet gezegd. Dat is meestal zo bij nieuwe bellers. Die blijven liever nog even anoniem, tot ze ons wat beter kennen...'

'Had hij een metalige stem?'

'Nee. Hoezo? Denk je dat het de mysterieuze beller was...?'

Leo fronste zijn voorhoofd, dacht na, en zei: 'Wie weet...' Dus Kees wist ook al van de mysterieuze beller. Zouden zijn ouders dan toch naar de Kleplijn gebeld hebben? Maar nee, Kees had zonet nog gezegd van niet. Kees moest het dus van iemand anders hebben gehoord, maar van wie? Of had Kees soms gelogen over het contact met zijn moeder? Maar waarom dan? Leo haalde diep adem, nam een slok van zijn koffie, en vroeg: 'Wat had je beller precies te melden?'

'Niet veel bijzonders,' antwoordde Kees. 'Dat is meestal zo bij nieuwe bellers. Ze moeten eerst nog even wennen. Maar om nog even op die antidepressiva terug te komen: ik heb ze zelf ook een tijdje gebruikt, dus het is niets om je voor te schamen, als je dat soms denkt...'

'Dat weet ik, ik heb ze zelf ook een tijdje gebruikt...'

Kees trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Waarom...?'

'Vanwege een depressie...'

'Ik ook...'

Leo keek hem aan, en zei: 'Was je depressief omdat je ouders overleden waren...?'

'En omdat mijn huwelijk was stukgelopen. Als je trouwt, zou je eigenlijk de garantie moeten hebben dat het voor altijd is, maar zo werkt het in de praktijk niet, helaas...'

Leo nam een slok van zijn koffie, en vroeg: 'Heb je naast antidepressiva slikken nog andere dingen gedaan om er bovenop te komen?'

'Veel pingpongen,' zei Kees. 'Zonder die hobby had ik hier niet meer gezeten. Weet je, als ik pingpong, dan ben ik één met het batje. En ik stel me dan voor dat het balletje mijn ex is. Niet op een vervelende manier, maar juist op een positieve. Ik en mijn batje werken samen met het balletje om de tegenstander, Het Kwaad, te verslaan...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Wat vinden je tegenstanders daarvan?'

'Die vinden het best. Eén van mijn vaste tegenstanders, Remco, leest veel fantasyboeken, en vindt het vaak wel grappig. Een andere tegenstander, Bertine, is streng gelovig, en is er minder blij mee... Haar lippen gaan altijd trillen als ze me ziet. Ik heb haar al een paar keer geprobeerd uit te leggen dat mijn strijd tegen Het Kwaad slechts metaforisch is, maar om de één of andere reden blijven haar lippen trillen...'

'Misschien heeft ze het moeilijk thuis,' zei Leo. 'Dat hoor je wel vaker bij strenggelovige vrouwen. Ze nemen dikwijls teveel hooi op hun vork...'

'Ik zal het haar eens vragen,' zei Kees, en dronk zijn koffiebekertje leeg. Hij keek Leo aan, en zei: 'Jij nog koffie?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Nee, dank je... Ik doe even rustig aan...'

Kees liep naar de koffieautomaat, schonk zich een bekertje in, en ging weer op zijn plek zitten.

Leo haalde opnieuw diep adem, nam muis en toetsenbord, en vervolgde zijn zoektocht naar het fijne over Mika Hariki. Maar de meeste bronnen bleven elkaar tegenspreken, dus daar schoot hij weinig mee op.

Klik hier voor hoofdstuk 13d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.