'De praatjesmaker' (roman), deel 42

Hieronder deel 42 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het slot van hoofdstuk 13. Lees eerst deel 1 t/m 41, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

Eenmaal thuis dook Tom meteen zijn bed in, voor het dutje waar hij zo naar verlangde. Hij lag net te slapen toen de deurbel ging. Tom deed zijn kleren aan en opende de voordeur. Het bleek Anita Vleestrui te zijn, een collega-praatjesmaker. Ze was in de dertig, had kort rood haar en een piercing in haar lip. 'Oh,' zei ze verbaasd, 'ik wist niet dat jij hier woonde...' Ze bekeek hem van top tot teen, en zei: 'Gaat het wel goed met je? Het duurde vrij lang voor je opendeed...'

'Het gaat uitstekend met mij,' schamperde Tom. 'En met jou?'

'Prima. Kukela heeft me gevraagd om vandaag over te werken. Vandaar dat ik in deze flat bezig ben. Je kunt de drukte maar beter vóór zijn, nietwaar?'

'Inderdaad,' zei Tom. 'Ik dacht alleen dat collega's niet in aanmerking komen voor een praatje. Of is het beleid hieromtrent veranderd?'

'Nee... eh... tenminste, dat weet ik eigenlijk niet. Ik wist niet dat je hier woonde, anders had ik je niet lastiggevallen. Maar nu ik je toch spreek: klopt het dat ik aan jou de DVD Manke Nelis In Concert heb uitgeleend...?'

Tom schudde zijn hoofd.

Anita kneep haar ogen samen. 'Weet je het zeker? Er staat me vaag iets van bij dat ik hem aan jou heb uitgeleend...'

'Nee, Anita.'

'Of heb je hem nog niet bekeken? Als je hem langer wilt houden, mag dat natuurlijk. Ik wil alleen duidelijk voor ogen hebben aan wie ik hem heb uitgeleend, zodat ik later niet voor verrassingen kom te staan. Bijvoorbeeld dat mensen gaan zeggen dat ze hem niet hebben, terwijl ze hem wel hebben. Maar als je hem langer wilt lenen mag dat natuurlijk...'

'Ik heb hem niet, Anita.' Hij begon ongeduldig te worden en koude voeten te krijgen.

'Oh.' Ze wreef nadenkend over haar kin. 'Aan wie heb ik hem dan uitgeleend? Ik weet vrij zeker dat het een collega is geweest...'

'Ik zou het eerlijk waar niet weten,' zei Tom.

Anita keek over Toms schouder naar binnen toe. 'Mag ik anders even kijken voor de zekerheid?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Luister, Anita, je stoort...'

Anita fronste haar voorhoofd. 'Voel je je niet lekker?'

'Nee, niet echt...'

Anita fronste haar voorhoofd. 'Waarom zei je dan dat het uitstekend met je gaat...?' Ze kneep haar ogen samen. 'Je zit me toch niet voor de gek te houden? Heb je de DVD van Manke Nelis soms wel?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Nee. Waarom zou ik?'

Anita trok een wenkbrauw omhoog. 'Hou je niet van Nederlandstalige muziek?'

'Nee, niet echt.'

'Je weet niet wat je mist. Manke Nelis is één van de toppers van de Nederlandstalige muziek. Als ik Manke Nelis In Concert teruggevonden heb, mag je hem best een keer lenen van me. Maar dan schrijf ik het wel op in mijn agenda, vóór ik hem weer kwijtraak...'

'Doe geen moeite, Anita. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd dan naar DVD's van Manke Nelis te kijken.'

Anita zuchtte. 'Soms denk ik wel eens bij mezelf: had ik die DVD maar nooit uitgeleend. Maar ja, als ik iemand blij kan maken met Nederlandstalige muziek, dan dóe ik dat. Ik zie dat als mijn plicht. De Nederlandse taal is aan het uitsterven, dus is het maar goed als zoveel mogelijk mensen zich ermee bezighouden, vind je ook niet?'

Tom haalde zijn schouders op. 'Dat hangt ervan af... Maar ik heb nu geen zin om hierover te discussiëren. Noteer maar op je lijst dat we een praatje hebben gemaakt, en laat me verder met rust. Oké?'

'Goed, Tom,' zei ze afgemeten. Ze maakte een notitie op haar lijst, reikte Tom het klembord aan, en zei: 'Als je hier wilt tekenen...'

Tom zette zijn handtekening, en gaf het klembord terug.

Anita leek zich te herstellen, keek hem aan met bezorgde ogen, en zei: 'Als je hulp nodig hebt, zoek je die toch wel...?'

'Ja, Anita.'

'Tot ziens dan maar...'

'Dag, Anita.'

Tom gooide de deur dicht en liep naar zijn slaapkamer. Hij wilde verder slapen, maar voelde dat hij teveel over zijn slaap heen was. Misschien was dat maar beter ook, dan sliep hij komende nacht waarschijnlijk beter. Hij liep naar de woonkamer, nam plaats in zijn fauteuil, en keek voor zich uit. Op de salontafel zag hij Martha's exemplaar van Vreemde gebeurtenissen liggen. Hij nam het van de tafel, bladerde naar de eerste bladzijde, en begon te lezen.

 

Klik hier voor deel 43!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De praatjesmaker' (roman), deel 41

Hieronder deel 41 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het vervolg van hoofdstuk 13. Lees eerst deel 1 t/m 40, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

Tom had zin in een dutje, en versnelde zijn looppas. Maar dat was buiten de realiteit gerekend, want in de verte zag hij alweer iemand die hem vaag bekend voorkwam. In de bosjes springen behoorde niet tot de mogelijkheden, want ze waren nergens te bekennen. De man had wel een wilde bos krulletjes op zijn hoofd, maar daar wilde en kon hij niet in duiken. Tevens had de man een engelachtig gezicht, met ogen die onnozelheid uitstraalden. Hij zag Tom, glimlachte, en kwam op hem aflopen. 'Wel wel,' zei hij, 'wie we hier hebben! Tom Formosa! Hoe gaat het?'

'Goed,' zei Tom, die zich probeerde te herinneren wie deze man was, en besloot om het eens anders aan te pakken, namelijk door interesse te tonen. 'En met jou?'

'Prima. Ik weet niet of je het al gehoord hebt, maar ik heb een nieuwe manier gevonden om koeien te melken...'

'Dat meen je niet.'

'Toch wel. Door middel van wilskracht,' zei de man, en keek Tom triomfantelijk aan.

'Is dat zo?' zei Tom. 'Hoe gaat dat precies in zijn werk?'

'Wel, ik zet een emmer onder de koe, ter hoogte van de uier, en denk dan heel hard aan het melken van die koe. Binnen no time is de emmer vol. Je zou me bezig moeten zien...'

'Goh,' zei Tom.

'Vermoeiend is het wel,' zei de man. 'Maar het is wellicht een kwestie van oefenen. Ik kan me voorstellen dat het na een paar jaar geen moeite meer zal kosten. Misschien kan ik dan wel meerdere koeien tegelijk melken. Een revolutie in de melkindustrie...!'

'Dat wil ik geloven,' zei Tom. 'De vraag is alleen of je de melkindustrie afhankelijk wilt maken van jou...'

'Dat denk ik niet,' zei de man, die, als Tom het zich goed herinnerde, Samuel heette. 'Wat als ik ziek word? Dan loopt alles in de soep. Daarom probeer ik anderen te leren om ook met wilskracht te melken. Maar dat gaat bepaald niet gemakkelijk. De meeste mensen hebben gewoonweg geen talent. Eén meisje weet enkele druppels eruit te krijgen, maar dat is te weinig om rendabel te zijn. En het zou best kunnen dat ze stiekem haar handen heeft gebruikt, toen ik even was afgeleid...'

'Misschien ben jij wel de enige die het kan,' zei Tom.

'Dat hoop ik niet,' zei de man.

Tom bekeek de man, besloot het over een andere boeg te gooien, en vroeg: 'Hoe heet je ook alweer?'

'Samuel Lipsmeer,' zei de man.

'Dag Samuel,' zei Tom. 'Waar woon je?'

'Ik woon op de boerderij van mijn vader, even buiten Zoetermeer...'

'En? Naar tevredenheid?'

'Jawel. Behalve dat ik iedere ochtend vroeg moet opstaan, om de koeien te melken. Vandaar dat ik wil proberen om alle koeien tegelijk te melken. Dan kan ik later opstaan.'

'Gebruiken jullie geen machines?'

Samuel schudde zijn hoofd. 'Sinds de millenniumbug hebben wij op de boerderij geen machines meer. Alleen nog maar tractoren.'

'Hadden jullie dan last van de millenniumbug?' vroeg Tom verbaasd.

'Jazeker,' zei Samuel. 'Jij niet dan?'

Tom schudde zijn hoofd.

'Oh,' zei Samuel. 'Dan is er misschien een andere reden dat mijn vader geen machines meer gebruikt. Ik heb hem er eigenlijk nooit naar gevraagd, omdat ik te druk was met het oefenen van mijn wilskracht...'

Tom bedacht zich iets, en vroeg: 'Zeg, als je even buiten Zoetermeer woont, hoe kan het dan dat wij elkaar al eens eerder gesproken hebben? Ik werk namelijk uitsluitend in Zoetermeer.'

'Ik logeer wel eens bij vrienden in de stad,' legde Samuel uit. 'Om alvast te wennen aan het zelfstandig wonen...'

'Ach zo,' zei Tom. 'En blijf je tijdens dat logeren gewoon je vaders koeien melken?'

Samuel knikte. 'Ook daarom oefen ik mijn wilskracht. Zodat ik het over een tijdje misschien van afstand kan doen. Maar dan moet mijn vader wel zelf de emmers onder de koeien zetten.'

'Dat lijkt me wel zo handig, ja,' zei Tom. Hij keek op zijn horloge, en vroeg: 'Had je verder nog iets te melden, Samuel?'

Samuel schudde zijn hoofd, bedacht zich, en zei: 'Alleen dit nog: klopt het dat je tegen overspannenheid aanzit...?'

Tom fronste zijn voorhoofd, kneep zijn ogen samen, en zei: 'Wie heeft je dat verteld...?'

Samuel kuchte nerveus, en zei: 'Eh... niemand. Maar eh... je ziet nogal bleek. En eh... Nou ja, ik wilde alleen maar weten of ik... iets voor je kan doen...'

Tom dacht na, en zei naar waarheid: 'Ik zou niet weten wat, Samuel.'

'Ach zo. Nou... veel sterkte en beterschap dan maar...'

'Dank je, Samuel. En jij succes met je wilskracht...'

'Dank je...'

'Dag, Samuel.'

'Dag, Tom.'

Tom liep verder naar huis toe.

 

Klik hier voor deel 42!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De praatjesmaker' (roman), deel 40

Hieronder deel 40 alweer van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het begin van hoofdstuk 13. Lees eerst deel 1 t/m 39, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13

De volgende dag was het zaterdag, half twee in de middag. Tom zat in de woonkamer van zijn ouders, op de tweezitsbank. Zijn moeder had hem die ochtend via de telefoon uitgenodigd, terwijl Tom nog in bed had gelegen. Ze schonk hem koffie in en reikte hem een plakje cake aan, waar Tom meteen een hap van nam. 'Hoe gaat het ermee?' vroeg Liddy, en ging naast Guido zitten. Die had zijn cake al bijna op.

'Het kan beter,' antwoordde Tom.

'Hè, wat vervelend,' zei Liddy. 'Eet je wel gezond? Je ziet zo bleek...'

'Ja, ma, ik eet gezond.'

'Oh,' zei Liddy, op een toon alsof ze het amper geloofde. 'Zeker als je ziek bent, is het belangrijk dat je gezond eet. Veel groente en fruit. Dat is goed voor je. Ja toch, Guido?'

Guido knikte.

Liddy bekeek Tom, en zei: 'Maar als je zegt dat het beter kan, mag ik dan aannemen dat je nog niet aan het werk bent gegaan?'

'Ja, ma.'

Liddy's lip begon te trillen. 'Dan is het maar goed dat ik alvast lid ben geworden van de nieuwsbrief van de daklozenopvang...'

Tom fronste zijn voorhoofd. 'Ma, ik word echt niet dakloos...'

'Hoe kun je daar zo zeker van zijn?' Liddy keek naar Guido, en vervolgens weer naar Tom. 'Slaap je nog steeds veel?'

Tom knikte.

Liddy begon te friemelen met haar handen, dacht na, en vroeg met zalvende stem: 'Is er misschien iets wat wij kunnen doen?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Volgens de dokter is het een kwestie van afwachten tot de Nositol begint aan te slaan. En veel leuke dingen doen...'

'En, doe je dat?'

Tom haalde zijn schouders op. 'Dat probéér ik in ieder geval wel. Maar op het moment vind ik weinig dingen leuk. Dat is het rottige van overspannenheid: je hebt nergens meer zin in...'

'Is het niet gewoon een kwestie van je ertoe zetten?' vroeg Liddy. 'Ik heb ook wel eens ergens geen zin in, maar ik doe het dan toch.'

'Ja,' zei Tom, 'maar jij bent niet overspannen...'

'Nóg niet. Het scheelt niet veel, dat kan ik je verzekeren. En toch blijf ik maar doorgaan. Ik zal wel moeten. Wat is het alternatief? Als ik niet doorga met het huishouden wordt het hier een pestbende, want je vader, die steekt geen poot uit in het huishouden...'

Guido maakte een afwerend gebaar, en zei: 'Ho ho, laat mij hier buiten. Ik heb hier niets mee te maken. Jij maakt je gewoon veel te druk...'

'Ik? Me druk maken? Hoe kom je daarbij?'

Tom kwam meteen tussenbeide, en zei: 'Geen geruzie. Dat doen jullie maar als ik weg ben...'

'We maken geen ruzie, Tom,' zei Liddy. 'We hebben alleen maar een meningsverschil. Daar hoef je verder niets achter te zoeken. Een meningsverschil is gewoon dat je verschillende meningen hebt. Het woord zegt het al. Heb jij nooit een meningsverschil met iemand?'

'Zelden,' zei Tom.

Liddy fronste haar voorhoofd. 'Daar geloof ik helemaal niets van. Als jij nooit een meningsverschil hebt met iemand, dan onderdruk je het waarschijnlijk. Geen wonder dat je overspannen bent. Je moet van je hart geen moordkuil maken, Tom.'

'Dat doe ik ook niet, ma. Mijn overspannenheid heeft een andere reden...'

'Oh ja?' zei Liddy. 'Welke dan?'

Tom dacht na, en zei: 'Het komt door mijn werk. Zou jij het leuk vinden om dagenlang achter elkaar praatjes te maken met mensen?'

'Ja,' zei Liddy. 'En je vader ook. Die zou zó met je willen ruilen, dat heeft hij al gezegd.'

Tom fronste zijn voorhoofd. 'Jullie weten niet waar jullie het over hebben. Als jullie drie maanden achter elkaar praatjes zouden moeten maken, zouden jullie het ook zat worden.'

'Maar jongen toch,' zei Liddy, 'we doen de hele dag niet anders. Tenminste, als je vader thuis is. Als hij niet thuis is praat hij met zijn collega's, en ik met Sien en Hercule, Greet en Henk, ga zo maar door. Daar doen wij toch ook niet moeilijk over?'

'Nee,' zei Tom, 'maar dat zijn je vrienden, of kennissen. Tijdens mijn werk moet ik met volslagen vreemden converseren. Dat is hele andere koek.'

'Dat is waar,' zei Guido. 'Ik praat liever ook niet met vreemden...'

'Ik wel,' zei Liddy. 'Ik praat met iedereen. Laatst nog had ik een zeer geanimeerd gesprek met de nieuwe pakketjesbezorger, over waxinelichtjes. Hij zei dat hij het één van de gezelligste vormen van verlichting vindt, en ik was het met hem eens. Is dat nu zo'n ramp? Is dat nu zo verschrikkelijk om mee te maken?' Ze keek Tom met priemende ogen aan.

Tom fronste zijn voorhoofd. 'Wel als je zulk soort dingen acht uur per dag, vijf dagen per week moet aanhoren.'

'Waarom ben je dan in vredesnaam praatjesmaker geworden?' wilde Liddy weten.

Tom haalde zijn schouders op. 'Op het eerste gezicht leek het me wel een aantrekkelijk beroep, dat ook nog eens goed betaalt. Maar dat is het niet.'

'Dat is het wel, Tom! Maar je denkt dat het gras aan de andere kant groener is. Dat heb je altijd al gedaan. Denk je dat ik het leuk vind om iedere dag weer te poetsen en schrobben? Denk je dat je vader het leuk vindt om zorg te dragen voor de kwaliteit bij de Nederlandse Spoorwegen? Nee! En toch doen we het. Omdat je als weldenkend mens geen keus hebt. Het zou nogal wat zijn als we allemaal het bijltje erbij neer zouden gooien...'

Tom wreef over zijn voorhoofd, vanwege de pijn, en zei: 'Ma, alsjeblieft...'

Liddy zweeg, keek naar Guido, vervolgens weer naar Tom, en zei: 'Ik wil alleen maar het beste voor je, dat weet je toch?'

'Ja, ma,' zei Tom. Hij dronk zijn koffie op, en zei: 'Ik moet weer gaan. Ik heb rust nodig...'

Liddy keek bezorgd, en zei: 'Het spijt me dat ik tegen je uitgevallen ben...'

'Het is al goed, ma,' zei Tom. Hij stond op, gaf zijn vader een hand, en liep met zijn moeder mee naar de voordeur, waar hij zijn jas en rugzak aandeed. Hij gaf zijn moeder een kus op de linkerwang en ging op weg naar huis. Hij dacht: sommige mensen weten gewoon niet van ophouden. Alsof ik het al niet zwaar genoeg heb. En die pijn wordt ook niet minder. Werkt Nositol überhaupt wel? Of is het niet meer dan een ordinaire placebo? Waarom zou het anders bij zoveel verschillende gezondheidsproblemen voorgeschreven worden? Hij schudde vertwijfeld zijn hoofd.

 

Klik hier voor deel 41!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De praatjesmaker' (roman), deel 39

Hieronder deel 39 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het slot van hoofdstuk 12. Lees eerst deel 1 t/m 38, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

Martha keek naar Harold, die ondertussen in zijn koffie zat te roeren, en vroeg: 'En jouw favoriete vreemde gebeurtenis, Harold, gaat die toevallig over dakdekken?'

Harold schudde zijn hoofd. 'Nee, over iets heel anders...' Hij bladerde door zijn exemplaar van Vreemde gebeurtenissen, en zei: 'Ik weet alleen niet meer waar het staat. Daarom zal ik maar proberen het uit mijn hoofd te vertellen...'

'Dat is goed,' zei Martha.

Harold schraapte zijn keel, en zei: 'Mijn favoriete vreemde gebeurtenis is die van de man die de bijbel uit zijn hoofd had geleerd, en deze een keer – zonder pauzeren, en in omgekeerde volgorde – had opgedreund. En dat terwijl de beste man slechts een simpele schoonmaker was, die verder niets van de bijbel begreep, maar toevallig een ijzersterk geheugen had, net als ik.' Harold keek de anderen aan, als om hun reactie te peilen.

Titia kneep haar ogen samen, en zei: 'Als je dan zo'n ijzersterk geheugen hebt, waarom weet je dan niet meer waar deze gebeurtenis precies staat?'

'Misschien omdat het er helemaal niet in staat,' mengde Martha zich. 'Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik dit gelezen heb.'

'Toch staat het er echt in,' zei Harold, keek de kring rond, en nam een slok van zijn koffie.

Tom besloot zich ermee te bemoeien, en zei: 'Waarom is dit je favoriete vreemde gebeurtenis, Harold?'

Harold dacht na, en zei: 'Omdat ik grote bewondering heb voor die man. Je moet het toch maar doen, de bijbel in omgekeerde volgorde opdreunen...'

'Ik vraag me alleen af waarom hij dat gedaan heeft,' zei Titia.

'Waarschijnlijk om te bewijzen dat hij als schoonmaker niet minder is dan pakweg een vastgoedmagnaat,' zei Harold.

Martha snoof minachtend. 'Alsof een vastgoedmagnaat ooit de bijbel uit zijn hoofd zou leren.'

'Waarom niet?' zei Harold. 'Ik heb een keer gewerkt voor een vastgoedmagnaat, en die citeerde om de haverklap teksten uit de bijbel.'

'Dat is nog heel wat anders dan de bijbel helemaal uit je hoofd leren, laat staan hem in omgekeerde volgorde oplepelen,' zei Martha.

'Dat ben ik met je eens, Martha,' zei Titia. 'Waar zou zo'n vastgoedmagnaat de tijd vandaan moeten halen?'

Harold haalde zijn schouders op. 'Je kunt de bijbel tegenwoordig ook als luisterboek krijgen. Dan kun je ernaar luisteren terwijl je in de file staat...'

'Dat is waar,' zei Titia. 'Vastgoedmagnaten zullen wel veel onderweg zijn, om hun vastgoed te inspecteren. Maar een vastgoedmagnaat met een ijzersterk geheugen, die ben ik nog niet tegengekomen. Laatst kwam ik er eentje tegen, maar hij herkende me niet eens...'

'Had je andere kleren aan?' vroeg Martha.

Titia fronste haar voorhoofd. 'Natuurlijk... Je denkt toch niet dat ik wekenlang in dezelfde kleren ga rondlopen?'

'Nee,' zei Martha, 'maar sommige mensen onthouden geen gezichten, maar kleren. Hoe onverstandig dat ook is...'

Titia trok een wenkbrauw omhoog. 'Wie dan?'

'Een vriend van mij,' zei Martha. 'Hij is modeontwerper, en is geobsedeerd door kleding. Als ik nieuwe kleren aanheb, herkent hij me niet.'

'Wat een rare man,' zei Harold.

'Minder raar dan jouw bijbelfreak,' riposteerde Martha.

'Dat waag ik te betwijfelen,' zei Harold.

'Geen geruzie, mensen,' zei Tom. 'Daar kan ik niet tegen.'

'Wie zegt dat we ruzie maken?' vroeg Martha verontwaardigd. 'We hebben gewoon een onschuldig meningsverschil, nietwaar, Harold?'

'Of het onschuldig is weet ik niet,' zei Harold, 'maar een meningsverschil is het sowieso...'

Martha negeerde deze opmerking, en zei: 'Misschien kunnen we het formele gedeelte van deze bijeenkomst beter afsluiten. Maar eerst wil ik van iedereen weten hoe die het gevonden heeft. Mag ik bij jou beginnen, Titia?'

'Ik vond het erg leerzaam,' zei Titia opgewekt.

Martha keek naar Harold, en zei: 'En jij, Harold?'

Hij keek afkeurend naar de salontafel, en zei: 'Als er volgende keer bier en chips op tafel staan, kom ik weer...'

Martha keek naar Tom. 'En jij, Tom? Kom jij volgende keer ook weer?'

Tom dacht na, en zei: 'Dat hangt er een beetje vanaf welk boek we gaan bespreken...'

'Ah,' zei Martha, pakte een boek uit de lade van de salontafel en toonde deze aan de rest. 'Telegrammen van beroemde schrijvers,' zei ze, 'van Klaas Oudenhart.' Op de kaft van het boek stonden afbeeldingen van telegrammen.

'Ach zo...,' zei Titia, en staarde naar het boek.

'Een betoverend boek,' vervolgde Martha. 'Ik heb het in één zitting uitgelezen...'

'Dan ben ik er de volgende keer zeker bij,' zei Titia.

Martha keek naar Harold en Tom, en vroeg: 'Jullie ook?'

'Dat denk ik wel,' zei Harold.

Tom zei: 'Ik weet het nog niet...'

Martha nam hem op met haar glimmende oogjes, en vroeg: 'Is dat omdat het niet zo goed met je gaat?'

Tom fronste zijn voorhoofd, keek haar aan, en zei: 'Wie heeft je dat verteld?'

'Treesje,' antwoordde Martha. 'Ze zei dat je met ziekteverlof bent.'

'Dat klopt,' zei Tom. Hij wijdde er liever niet over uit, want Titia en Harold keken hem vreemd aan, en dat vond hij maar niets.

'Als je wil, mag je mijn exemplaar van Vreemde gebeurtenissen meenemen,' zei Martha. 'Dan heb je thuis wat te doen...'

'Dat is goed,' zei Tom, en stopte het boek in zijn rugzak. 'Ik moet gaan,' zei hij, stond op, en deed zijn jas aan.

Martha stond eveneens op, en zei: 'Dat is goed, Tom.'

Tom groette Titia en Harold en liep met Martha mee naar de voordeur, waar ze zei: 'Hopelijk tot de volgende keer. Doe rustig aan. En geniet van het boek.'

'Ja, dank je,' zei Tom, verliet de woning, en spoedde zich naar huis toe, waar hij meteen zijn bed in dook. Hij was erg moe.

 

Klik hier voor deel 40!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De praatjesmaker' (roman), deel 38

Hieronder deel 38 van de humoristische roman De praatjesmaker. Dit is het vervolg van hoofdstuk 12. Lees eerst deel 1 t/m 37, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

Titia bladerde door haar exemplaar van Vreemde gebeurtenissen, en zei: 'Mijn favoriete vreemde gebeurtenis staat op pagina 221...'

Martha en Harold zochten desbetreffende pagina op. Martha stelde voor dat Tom naast haar zou komen zitten, zodat hij kon meelezen. Dat deed hij. Martha keek Titia aan, en vroeg: 'Welke bedoel je precies?'

'Die van de grafisch ontwerpers Matt Milburg en Joshua Linkins, die allebei op de proppen kwamen met bijna identieke ontwerpen voor de cd-hoes van het album Billy Goes Shopping van The Misinformed Tax Collectors...'

'Ach ja, die,' zei Martha. 'Waarom precies die?'

'Nou, dat ze allebei hebben gekozen voor een ontwerp met een in een tutu geklede lama die een winkelwagentje voortduwt, dat is toch wel heel bijzonder. En ik hou erg van muziek...'

'Wat voor muziek?' vroeg Harold.

'Vooral klassieke,' zei Titia. 'Bach, Mozart, Beethoven. Maar bands als The Misinformed Tax Collectors kunnen me ook bekoren. Hun toetsenist is een Duitser. Je hoort hem regelmatig op de achtergrond meezingen, met een Duits accent. Dat ontroert me soms, als ik een trieste bui heb.'

'Maar even terug naar het onderwerp...,' zei Martha, en wees naar de pagina, '...ik lees hier dat Milburg uit New York kwam en Linkins uit Los Angeles, en dat ze elkaar nog nooit eerder hadden ontmoet vóór ze samen werden uitgenodigd door hun opdrachtgever, de baas van Oval Records, om hun ontwerpen te laten zien. Dus hoe kunnen ze dan op hetzelfde idee gekomen zijn?'

'Soms hangen ideeën gewoon in de lucht...,' zei Harold.

Titia schudde haar hoofd, en zei: 'Dat staat even verderop uitgelegd: de overgrootvaders van beide ontwerpers hadden op dezelfde kunstacademie gezeten. Ze waren zelf ook ontwerpers. Wonderlijk, hè?'

'Inderdaad,' zei Harold. 'Dat een opleiding over zoveel generaties nog invloed kan hebben...'

'Je moet die kunstacademies niet onderschatten,' zei Titia, 'dat blijkt maar weer...'

'Zeker de Amerikaanse niet,' zei Martha.

'Bijna alles wat uit Amerika komt is goed,' zei Harold. 'Vooral hun wapens...'

'Zelf ben ik vooral te spreken over de Amerikaanse cinematografie,' zei Titia.

'Bedoel je Hollywood-films?' vroeg Harold.

Titia knikte. 'En dan met name die in het licht romantische genre. Zoals Clocks Don't Always Tick en A Hummer for Leila.'

Martha fronste haar voorhoofd. 'Die laatste film ken ik niet. Is het een boeiende film?'

'Niet zozeer boeiend als wel opbeurend,' zei Titia. 'Het gaat over Leila die een Hummer koopt, die tot leven komt na een blikseminslag. Ik zal niet zeggen dat ze in Hollywood altijd origineel zijn, maar films maken kunnen ze als geen ander. Als ik tijd en geld zou hebben, zou ik zelf ook een film maken...'

'Waarover?' vroeg Harold.

Titia aarzelde. 'Over een huisvrouw die de wijde wereld in trekt, op zoek naar het geluk...' Ze bloosde, en zei: 'Het zit nog in de ontwikkelingsfase...'

'Ik zou zelf ook best een film willen maken,' zei Martha. 'Ik weet alleen nog niet waarover...'

Titia keek naar Tom, en zei: 'En jij, Tom? Zou jij een film willen maken?'

'Eventueel,' zei Tom. 'Maar liever nog zou ik een boek schrijven...'

'Waarover?' vroeg Martha.

'Dat weet ik nog niet. Ik wil er van tevoren eens goed over nadenken...'

'Een wijs plan,' zei Titia. 'Je moet zulke dingen niet forceren. Dat hebben de muzen niet graag.'

'Muzen?' vroeg Harold. 'Wat zijn dat?'

'Een soort van elfjes,' zei Titia, 'die je allemaal goede ideeën influisteren. Ik heb er ooit eentje proberen te vangen met een vangnet, maar ze wist op tijd te ontsnappen. Jammer, want ik zou haar goed verzorgd hebben...' Ze staarde in haar koffie, en nam een slok.

De anderen keken haar aan. Het was tenslotte Martha die zei: 'Ik geloof niet zo in muzen. Volgens mij is iedere kunstvorm vooral een kwestie van hard werken...'

'Dan blijf ik liever dakdekker,' zei Harold, keek naar de anderen, en voegde eraan toe: 'Al is dat soms ook hard aanpoten. Zeker als iets op tijd af moet zijn...'

'Je kunt het beste doen waar je goed in bent,' zei Martha. 'Anders krijg je problemen met je omgeving...'

Klik hier voor deel 39!

(c) Copyright Tom Betoek 2014-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.