'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 6a

Hieronder hoofdstuk 6a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 6. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 5d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

6a

Het was zaterdagmiddag. Leo was op bezoek bij zijn ouders, Dirk de Ketter en Heleen de Ketter-Linkesoep. Heleen schonk koffie in, en deelde gevulde koeken uit aan Leo en Dirk. Nu kon ze gaan zitten. 'En hoe gaat het met onze enige zoon?' vroeg ze belangstellend.

Leo had eerder die morgen besloten om toch maar te vertellen over de mysterieuze beller. Je wist nooit waar het goed voor was. Dus zei hij: 'Ik ben gebeld door een mysterieuze beller.'

Heleen fronste haar voorhoofd. 'Hoe bedoel je, een mysterieuze beller?'

'Iemand die niet zei wie hij was.'

Heleen knipperde met haar ogen. 'Was hij soms verkeerd verbonden?'

'Dat weet ik niet. Nadat ik had opgenomen lachte hij maniakaal. Als een psychopaat die zich met zijn vrije tijd geen raad weet...'

Heleen keek naar Dirk, en vroeg: 'Was jij dat soms, Dirk?'

Dirk fronste zijn voorhoofd. 'Natuurlijk niet. Waarom zou ik zoiets doen?' Hij leek oprecht gekwetst.

'Dat weet ik niet,' zei Heleen. Ze keek weer naar Leo, en zei: 'Wij zijn het in ieder geval niet geweest.' Ze bedacht zich iets, en zei: 'Was het een verborgen nummer?'

Leo knikte.

Heleen keek naar Dirk, en zei: 'Jan en Petra hebben een verborgen nummer, maar die lachen nooit maniakaal. In ieder geval niet waar wij bij zijn.'

Dirk nam een slok van zijn koffie, en zei: 'Ik zou er niet teveel achter zoeken. Misschien was het gewoon één of andere grapjas die een geintje wilde uithalen. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal.'

'Dat klopt,' zei Heleen. 'Coby – je weet wel, van de Kleplijn – vertelde laatst dat ze regelmatig gebeld wordt door grapjassen.'

'Ook privé?' vroeg Leo.

'Dat weet ik niet,' zei Heleen, voor zich uit starend. 'Dat zou ik haar eigenlijk eens moeten vragen. Ik denk het niet.' Ze keek Leo aan, en zei: 'Belde hij je privé?'

Leo knikte.

'Weet je zeker dat het een man was?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Het kan ook een vrouw geweest zijn. Het gelach was vervormd.'

'Misschien was het wel een geluidsopname,' zei Dirk. 'Bijvoorbeeld van een computer. Ik ben ook een keer gebeld door een computer.'

Heleen fronste haar voorhoofd. 'Welnee, dat was geen computer. Dat was een verlamde met een spraakcomputer.'

Dirk schudde zijn hoofd. 'Het was een computer. Hij wilde de meterstanden van onze elektriciteitsmeter weten.'

Heleen lachte ongemakkelijk, en zei: 'Ik denk dat je dat gedroomd hebt, Dirk...'

'Niet waar! Bedrijven automatiseren tegenwoordig steeds meer onderdelen van hun bedrijf...'

Heleen keek Dirk aan, en zei: 'Wil je soms zeggen dat Leo gebeld is door een bedrijf dat haar klanten laat uitlachen door computers? Is dát wat je wil zeggen, Dirk?'

Dirk haalde zijn schouders op. 'Misschien was het een doorgedraaide computer. Tegenwoordig gebeuren er wel vreemdere dingen.'

'Dan hadden we dat toch wel gehoord op het nieuws?' zei Heleen. Ze keek weer naar Leo, en zei: 'Waarschijnlijk was het gewoon een grapjas.'

'Laten we het hopen,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.       

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 6b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 5d

Hieronder hoofdstuk 5d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 5. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 5c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

5d

 

Om vijf minuten voor één liepen Samantha Hambourge en Coby Holbeen het kantoor binnen. 'Goedemiddag,' zei Samantha, en deed haar jas uit.

'Goedemiddag,' zeiden Leo en Tracy in koor.

'Veel bellers gehad?' vroeg Coby, die ook haar jas uitdeed.

'Eentje maar,' zei Tracy.

'Wie?' vroeg Samantha, terwijl ze naar de koffieautomaat liep en twee koffies inschonk.

'Mike Sonderveld,' mengde Leo zich.

'Nee toch?' zei Samantha. 'Probeerde hij iets te verkopen?' Ze gaf Coby een koffie.

Leo knikte.

'Dat moet maar eens afgelopen zijn,' zei Samantha. 'Volgens mij verkoopt hij alleen maar placebo's.'

Coby trok een wenkbrauw omhoog. 'Wat is er mis met placebo's?'

Samantha blies in haar koffie, en zei: 'Ze geven de gebruiker een misplaatst gevoel van onoverwinnelijkheid.'

'Daar heb ik anders nooit iets van gemerkt,' zei Coby. 'En ik heb voldoende placebo's geslikt om de weg naar Rome mee te plaveien.'

Tracy mengde zich, en zei: 'Mike verkoopt geen placebo's.'

Samantha en Coby keken haar aan. 'Weet je het zeker?' vroeg Samantha.

Tracy knikte. 'Ik heb hem er een keer naar gevraagd, en toen zei hij dat hij niet zou weten hoe hij daar aan moet komen.'

'Dat zegt nog niets,' zei Samantha. 'Misschien weet hij zelf niet eens dat hij ze verkoopt. Hoe komt hij eigenlijk aan al die medicijnen? Breekt hij in bij apotheken?'

Tracy bloosde, en zei: 'Dat weet ik niet.'

Leo mengde zich, en zei: 'Misschien maakt hij ze zelf, in zijn laboratorium.'

'Heeft hij een laboratorium?' vroeg Coby.

'Zoiets heb ik ook gehoord,' zei Tracy.

'Daar geloof ik niets van,' zei Samantha.

'Toch is het zo,' zei Tracy.

'Het voordeel van Mike is dat je geen recept nodig hebt,' zei Coby, en nam een slok van haar koffie.

'Dat is dan ook het enige voordeel aan hem dat ik kan verzinnen,' zei Samantha.

'Ik heb altijd de grootste moeite om aan recepten te komen,' legde Coby uit. 'Mijn huisarts wil ze meestal niet uitschrijven. Ik moet van hem eerst minder koffie gaan drinken. Alsof het allemaal zo makkelijk is. Hij weet niet half wat ik allemaal moet doormaken.'

Tracy fronste haar voorhoofd. 'Kun je hem dat niet vertellen?'

Coby schudde haar hoofd. 'Iedere keer als ik bij hem langskom en hij over mijn koffieconsumptie begint, klap ik dicht.'

'Vreemd,' zei Samantha. 'Misschien een andere huisarts nemen?'

Coby zuchtte. 'Ik heb er al zoveel gehad. En ze zeggen allemaal hetzelfde. “Mevrouw, u maakt zich veel te druk.” Ja, nogal wiedes. Hij hoeft niet in zijn eentje een dochter van vierentwintig op te voeden.'

'Hoe gaat het met Estelle?' vroeg Tracy.

'Niet zo best,' antwoordde Coby. 'Gisteravond gooide ze een appel naar me. Dat doet ze normaal gesproken nooit. Meestal houdt ze het bij kiwi's. Die zijn zachter.' Ze wreef met een zuur gezicht over haar linker bovenarm.

Samantha keek Leo aan, en vroeg: 'Heb jij eigenlijk kinderen?'

Leo keek op van deze vraag. Waarom wilde Samantha dat weten? Hij schudde zijn hoofd, en zei: 'Jij wel?'

'Nee,' zei Samantha. 'Al zou ik best willen. Het hoofdpersonage van Overvolle agenda's wil dat ook. Onder andere daarom lees ik dat boek zo graag.'

'Ik lees nooit romans,' zei Coby. 'Ik heb het al druk genoeg met mijn tijdschriften.'

'Jammer,' zei Samantha. 'Ik kan het iedereen aanraden.'

'Hoe heet dat boek?' vroeg Tracy.

'Overvolle agenda's, van Mika Hariki.'

'Ach zo,' zei Tracy.

Leo werd het gelul over Hariki’s boek een beetje zat, maar het leek hem beter om dat niet te laten blijken. Hij stond op, en trok zijn jas aan. 'Zo,' zei hij, 'het zit er weer op voor vandaag.' Hij wenste Samantha en Coby succes bij hun werk, groette Tracy, en ging op weg naar huis. De zon scheen als een koelkastlampje door de wolken heen.

Thuis lunchte hij, zette hij een was aan, en las hij verder in Taxi's op de maan.      

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 6a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 5c

Hieronder hoofdstuk 5c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 5. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 5b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

5c

Tracy keek Leo aan, en vroeg: 'Was dat Mike Sonderveld?'

Leo knikte.

'Probeerde hij je iets te verkopen?'

'Ja. Maar ik ben er niet op ingegaan.'

'Heel verstandig. Ik heb een keer aspirine van hem gekocht, maar ik werd er high van. En dat terwijl ik net moest afrijden voor mijn rijexamen. Het hoeft geen betoog dat ik daarvoor gezakt ben, ook al kon ik het erg goed vinden met de examinator, een ex-commando uit Budel, die nog in Libanon heeft gevochten. Maar toen ik over het fietspad ging rijden, vond hij het toch een beetje te gortig worden. Dus nee, van Mike koop ik helemaal niets meer. In ieder geval geen medicijnen.'

'Wist hij dat je binnenkort moest afrijden?'

Tracy schudde haar hoofd. 'Mike interesseert zich voor niemand. Het enige wat voor hem telt is geld, geld, geld.'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Kan hij dan niet beter een ander beroep kiezen?'

'Dat zeg ik hem al jaren. Maar hij wil niet. Ik denk dat dat verkopen van hem iets dwangmatigs is. Het heeft te maken met de dood van zijn vader. Die heeft hem getraumatiseerd tot op het bot. Hij is bang om ook failliet te gaan. Maar angst is een slechte raadgever. Hij wil te graag, en dat stoot juist af.'

'Tragisch,' zei Leo.

'Ja. Soms kun je maar beter net doen alsof je iets niet wilt. Hij zou eigenlijk moeten zeggen: “Niet om het een of ander, maar ik heb hier een waardeloos prulletje dat je vast niet wil.” Pas dan zou ik echt gaan opletten.'

'Tja, het leven kan soms vreemd lopen.'

Tracy keek hem onderzoekend aan, en vroeg: 'Heb je daar soms ervaring mee?'

Leo haalde zijn schouders op. Hij moest denken aan het mysterieuze telefoontje van de vervormde stem, en zei: 'Wie niet?'

'Dat is waar. Mijn leven had ook heel anders kunnen lopen. Gelukkig heb ik nooit over straat gezworven. Het had weinig gescheeld, want toen ik werd ontslagen bij mijn vorige werkgever had ik het toch wel moeilijk.'

'Wie was dat?'

'De eigenaar van restaurant Mooie Boel. Memphis Papiandreu.'

'Een Roemeen?'

'Nee, een Griek.'

'Een Griek die zijn restaurant Mooie Boel noemt? Dat hoor je niet vaak.'

'Toch wel. Hij heeft ook nog een ander restaurant, in Utrecht, dat hij Laat Maar Waaien heeft genoemd.'

'Opmerkelijk,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Ja.'

'Waarom heeft hij je ontslagen?'

Tracy's gezicht betrok. 'Omdat ik steeds borden liet vallen. Terwijl ik juist dacht dat dat de bedoeling was. Maar het was geen Grieks restaurant. Of een restaurant Grieks is hing volgens Memphis niet af van de eigenaar, maar van het eten dat ze serveren.'

'Was het lekker eten?'

Tracy schudde haar hoofd. 'Stamppot boerenkool, gekookte witlof met aardappelschijfjes en gehaktballen, dat soort dingen. Niet echt om over naar huis te schrijven.'

'Het hangt ervan af. Onder andere van hoe je het klaarmaakt.'

'Precies. Memphis huurde bij voorkeur Grieks personeel in. Dus ook de kok was Grieks. En Grieken hebben – het doet me pijn om het te zeggen – geen verstand van de Hollandse keuken.'

'Waarom maakten ze er dan geen Grieks restaurant van? Dan hadden ze jou ook niet hoeven ontslaan.'

'Dat heb ik ze ook gevraagd. Ze gaven geen antwoord. Blijkbaar wilden ze gewoon van me af. Maar dat is voor mij, achteraf gezien, alleen maar een zegen geweest. Anders was ik hier niet terechtgekomen. Dit werk is honderd keer beter dan serveren in zo'n aftands hellegat als Mooie Boel.'

'Dat wil ik geloven,' zei Leo.

'We hebben het hier helemaal zo slecht nog niet,' zei Tracy. Ze hief haar bekertje met koffie, en zei: 'Op prettige werkgevers.'

Leo hief ook zijn bekertje, en zei: 'Proost.' Hij keek naar de deur van het kantoor en zei: 'Over werkgevers gesproken: meneer Wieldop zie je hier niet vaak.'

'Wees blij.'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Kun je hem niet uitstaan?'

Tracy haalde haar schouders op. 'Niet uitstaan is een groot woord. Laten we het erop houden dat ik hem gedoog, maar ook niet meer dan dat.'

'Ach zo,' zei Leo. Hij keek naar het beeldscherm op zijn bureau en besloot op internet op zoek te gaan naar geschikt leesvoer. Hij surfte naar zijn favoriete webwinkel, en begon te grasduinen.     

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 5d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 5b

Hieronder hoofdstuk 5b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 5. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 5a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

5b

Leo nam op. 'Goedemorgen, met Leo de Ketter, Kleplijn.'

'Ja, goedemorgen, met Mike Sonderveld. Bent u die nieuwe telefonist?'

'Jazeker.'

'Prima. Dan zal ik me even voorstellen. Ik ben dus Mike Sonderveld, vierendertig jaar oud. Ik verdien de kost met de verkoop van medicijnen. Kan ik u misschien interesseren in een doosje Japanse muntthee? Japanse munt heeft een opwekkende, verfrissende werking. Is weer eens wat anders dan koffie.'

'Nee, dank je,' zei Leo.

'We noemen het gekscherend ook weleens yenthee. Vat u hem? Japanse muntthee – yenthee.'

'Ja, ik vat hem.'

'Hoeveel doosjes kan ik voor u inpakken?'

'Geen enkele.'

'Weet u het zeker? De partij die ik op de kop heb weten te tikken is van zeer goede kwaliteit. Persoonlijk geplukt door karateka's. Weet u wat, ik zal niet moeilijk doen. Drie doosjes voor de prijs van twee. Een aanbieding voor onze nieuwste klanten. Vers gemalen met samoerai-zwaarden, gerijpt door de rijzende zon.'

'Nee, dank je. Ik heb thuis nog voldoende thee.'

'Misschien iets voor bij de thee dan? Koffiekoekjes? Wilhelmina-pepermunt? Spacecake?'

'Nee, dank je.'

'Die verkoop ik allemaal. Vandaag besteld, morgen in huis. Ook op zondagen. Voor een goed medicijn moet je bij Sonderveld zijn.'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Sinds wanneer zijn koffiekoekjes, Wilhelmina-pepermunt en spacecake medicijnen?'

'Medicijnen tegen zielenpijnen. Voor ieder wat wils. Weet u wat? Als u drie doosjes yenthee koopt, krijgt u er een zakje koffiekoekjes gratis bij. Rechtstreeks overgevlogen uit de VS. Niet geldig in combinatie met andere aanbiedingen.'

'Ik moet je helaas nee verkopen,' zei Leo.

'Onmogelijk. Nee komt niet in mijn woordenboek voor.'

'Oh nee? Dat zullen we nog weleens zien. Weet je moeder dat je dit soort werk doet?'

'Ja,' zei Mike. 'En ze is er zeer over te spreken. Ze is gek op mijn koffiekoekjes.'

'Wat doet ze voor de kost?'

'Ze is kunstenares.'

'Wat doet ze dan de hele dag?'

'Ze fotografeert ongelukken. Hele dagen is ze daar zoet mee. Ik geef het je te doen, ongelukken fotograferen. Je moet net toevallig op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Daarom eet ze ook zoveel koekjes. Dan heeft ze wat te doen. Maar dik is ze niet. Dankzij mijn geheime ingrediënt.'

'En dat is...?'

'Dat ga ik natuurlijk niet verklappen. Maar reken maar dat ze ervan smult.'

'En je vader?'

'Die leeft helaas niet meer. Hij is gestorven van de stress, nadat zijn kruidenierswinkel failliet was gegaan. Een groot verlies voor onze economie. Die man wist nog eens wat verkopen was. Jammer alleen dat hij zo goedgelovig was. Dat heeft hem de das omgedaan. Eén verkeerde investering, en alles was weg. Jarenlang hebben mijn moeder en ik over straat gezworven, tot mijn moeder per toeval een verkeersongeval op de foto zette. Dat smaakte naar meer. Ze werd kunstenares, en ik kon weer naar school. Op straat heb ik een hoop geleerd. Onder andere afdingen, slim inkopen, doorzetten en overleven. Weet u wat? Drie doosjes Japanse muntthee voor de prijs van twee, met gratis een zakje koffiekoekjes én een doos echte bonbons van Jacques Fondant. Maar dat is toch echt mijn laatste aanbod.'

'Nee, dank je.'

Mike zuchtte, en zei: 'U bent wel een taaie, moet ik zeggen. Misschien een andere keer?'

'Kleine kans.'

'In ieder geval bedankt voor het luisteren.'

'Niets te danken.'

'Dag, Leo.'

'Dag, Mike.' Leo hing op, en nam een fikse slok van zijn koffie.    

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 5c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.