'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 5b

Hieronder hoofdstuk 5b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 5. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 5a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

5b

Leo nam op. 'Goedemorgen, met Leo de Ketter, Kleplijn.'

'Ja, goedemorgen, met Mike Sonderveld. Bent u die nieuwe telefonist?'

'Jazeker.'

'Prima. Dan zal ik me even voorstellen. Ik ben dus Mike Sonderveld, vierendertig jaar oud. Ik verdien de kost met de verkoop van medicijnen. Kan ik u misschien interesseren in een doosje Japanse muntthee? Japanse munt heeft een opwekkende, verfrissende werking. Is weer eens wat anders dan koffie.'

'Nee, dank je,' zei Leo.

'We noemen het gekscherend ook weleens yenthee. Vat u hem? Japanse muntthee – yenthee.'

'Ja, ik vat hem.'

'Hoeveel doosjes kan ik voor u inpakken?'

'Geen enkele.'

'Weet u het zeker? De partij die ik op de kop heb weten te tikken is van zeer goede kwaliteit. Persoonlijk geplukt door karateka's. Weet u wat, ik zal niet moeilijk doen. Drie doosjes voor de prijs van twee. Een aanbieding voor onze nieuwste klanten. Vers gemalen met samoerai-zwaarden, gerijpt door de rijzende zon.'

'Nee, dank je. Ik heb thuis nog voldoende thee.'

'Misschien iets voor bij de thee dan? Koffiekoekjes? Wilhelmina-pepermunt? Spacecake?'

'Nee, dank je.'

'Die verkoop ik allemaal. Vandaag besteld, morgen in huis. Ook op zondagen. Voor een goed medicijn moet je bij Sonderveld zijn.'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Sinds wanneer zijn koffiekoekjes, Wilhelmina-pepermunt en spacecake medicijnen?'

'Medicijnen tegen zielenpijnen. Voor ieder wat wils. Weet u wat? Als u drie doosjes yenthee koopt, krijgt u er een zakje koffiekoekjes gratis bij. Rechtstreeks overgevlogen uit de VS. Niet geldig in combinatie met andere aanbiedingen.'

'Ik moet je helaas nee verkopen,' zei Leo.

'Onmogelijk. Nee komt niet in mijn woordenboek voor.'

'Oh nee? Dat zullen we nog weleens zien. Weet je moeder dat je dit soort werk doet?'

'Ja,' zei Mike. 'En ze is er zeer over te spreken. Ze is gek op mijn koffiekoekjes.'

'Wat doet ze voor de kost?'

'Ze is kunstenares.'

'Wat doet ze dan de hele dag?'

'Ze fotografeert ongelukken. Hele dagen is ze daar zoet mee. Ik geef het je te doen, ongelukken fotograferen. Je moet net toevallig op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Daarom eet ze ook zoveel koekjes. Dan heeft ze wat te doen. Maar dik is ze niet. Dankzij mijn geheime ingrediënt.'

'En dat is...?'

'Dat ga ik natuurlijk niet verklappen. Maar reken maar dat ze ervan smult.'

'En je vader?'

'Die leeft helaas niet meer. Hij is gestorven van de stress, nadat zijn kruidenierswinkel failliet was gegaan. Een groot verlies voor onze economie. Die man wist nog eens wat verkopen was. Jammer alleen dat hij zo goedgelovig was. Dat heeft hem de das omgedaan. Eén verkeerde investering, en alles was weg. Jarenlang hebben mijn moeder en ik over straat gezworven, tot mijn moeder per toeval een verkeersongeval op de foto zette. Dat smaakte naar meer. Ze werd kunstenares, en ik kon weer naar school. Op straat heb ik een hoop geleerd. Onder andere afdingen, slim inkopen, doorzetten en overleven. Weet u wat? Drie doosjes Japanse muntthee voor de prijs van twee, met gratis een zakje koffiekoekjes én een doos echte bonbons van Jacques Fondant. Maar dat is toch echt mijn laatste aanbod.'

'Nee, dank je.'

Mike zuchtte, en zei: 'U bent wel een taaie, moet ik zeggen. Misschien een andere keer?'

'Kleine kans.'

'In ieder geval bedankt voor het luisteren.'

'Niets te danken.'

'Dag, Leo.'

'Dag, Mike.' Leo hing op, en nam een fikse slok van zijn koffie.    

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 5c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.