'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 7a

Hieronder hoofdstuk 7a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 7. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 6c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

7a

Het was maandagochtend, vier minuten voor negen. Leo zat aan zijn bureau in het kantoor van de Kleplijn. Kees Vinketeen, zijn collega van vanmorgen, was er nog niet. Leo hoopte dat hij snel zou arriveren, want hij had weinig zin om hier de ochtend in zijn eentje door te brengen. Deze gedachte was nog maar net voorbij of Hans Wieldop, de directeur van de Kleplijn, kwam het kantoor binnenlopen, en zei: 'Goedemorgen, Leo.'

'Goedemorgen, meneer Wieldop.'

'Hoe gaat het?' vroeg Wieldop, en liep naar de koffieautomaat.

'Goed,' zei Leo.

'Koffie?'

Leo knikte.

Wieldop schonk twee bekertjes vol en gaf er een aan Leo. 'Zo,' zei Wieldop, 'je zit alweer klaar voor een nieuwe werkdag. Kan ik hieruit concluderen dat het werk je wel bevalt?'

'Meestal wel.'

'Mooi zo. Met je collega's kun je het ook goed vinden?'

'Volgens mij wel.'

'Prima. Daar kom ik eigenlijk ook voor. Zoals je misschien wel hebt gezien op je werkrooster werkt Samantha op woensdagavond altijd alleen. Dat zit me toch niet helemaal lekker. Je weet nooit wat er allemaal kan gebeuren op zo'n avond. Nu is mijn vraag: zou jij haar voortaan willen vergezellen op de woensdagavond?'

Leo dacht na. Uitgerekend Samantha. Daar had hij weinig zin in. Hij schudde zijn hoofd, en zei: 'Ik heb het op woensdag altijd erg druk...'

Wieldop trok een wenkbrauw omhoog. 'Waarmee dan?'

'Ik ga dan altijd op bezoek bij mijn ouders, en boodschappen doen...'

'Ach zo,' zei Wieldop. 'Weet je wat? Denk er eens over na. Dan kom ik er later op terug.'

'Is goed, meneer Wieldop. Weet Samantha hier al van?'

Wieldop schudde zijn hoofd. 'Ik moet het haar nog vragen, maar daar zal ik mee wachten tot jij erover hebt nagedacht.'

Leo haalde opgelucht adem, omdat dat betekende dat het niet haar idee geweest was om de woensdagavonden voortaan samen door te brengen.

Wieldop bestudeerde Leo, en zei: 'Is er soms iets aan de hand tussen jullie? Een conflict, of iets in die trant?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Nee, hoor.'

'Anders moet je het maar zeggen,' zei Wieldop. 'Dan gaan we samen om de tafel zitten om het uit te praten...'

'Is goed, meneer Wieldop...'

Op dat moment kwam Kees Vinketeen het kantoor binnenlopen. 'Goedemorgen, heren,' zei hij. Hij zette zijn tas naast zijn bureau, en trok zijn jas uit.

'Goedemorgen,' zeiden Leo en Wieldop in koor.

Kees hing zijn jas over zijn stoel, keek naar Leo en Wieldop, en zei: 'Onderbreek ik iets?'

Wieldop keek naar Leo, en zei: 'Volgens mij waren we net klaar. Of wilde je nog iets zeggen, Leo?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Prima,' zei Wieldop. 'Tot later, en succes allebei...'

'Dank u,' zei Kees.

Wieldop verliet het kantoor.

Kees keek hem na, vervolgens naar Leo, en vroeg: 'Wat had hij te melden?'

'Niets bijzonders,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

'Ik zie dat jij al koffie hebt?' zei Kees.

'Ja.'

Kees liep naar de koffieautomaat en schonk zichzelf een bekertje in. Vervolgens zette hij het op zijn bureau, en ging zitten. 'Zo,' zei hij, 'daar zitten we weer.' Hij keek naar Leo, en zei: 'Hoe was je weekend?'

'Goed,' zei Leo. 'Ik ben naar de film geweest.'

'Welke?'

'Gandhi Liked to Golf.'

'Ach zo. Was het wat?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Het ging.'

'Oh. Zelf ben ik wezen stappen met Jorge Aldano. Je weet wel, die Spanjaard in die rolstoel.'

Leo knikte, en zei: 'Hoe was dat?'

'Niet zo best. Jorge wil graag een Nederlandse vriendin, maar dat gaat nogal moeilijk, met zijn taalprobleem.'

'Dat wil ik geloven. Kun jij niet een goed woordje voor hem doen?'

Kees zuchtte. 'Dat probeer ik wel, maar de vrouwen van tegenwoordig zijn heel anders dan toen ik jong was. Ik heb dat al een paar keer aan Jorges verstand proberen te peuteren, maar dat gaat nogal moeilijk, met zijn taalprobleem. Heb jij weleens met hem gesproken?'

Leo schudde zijn hoofd. Hij had Jorge tot nu toe nog niet aan de lijn gehad, en als hij een taalprobleem had, was dat misschien maar beter ook.

'Het is echt een ramp aan het worden,' zei Kees. 'De helft van de tijd versta ik hem niet. De andere helft verstaat hij mij niet. Maar ja, voor je vrienden moet je wat overhebben. Ik kan het maar moeilijk verkroppen dat hij thuis zit weg te kwijnen...'

'Zeker,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie. Prompt begon zijn telefoon te rinkelen.          

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 7b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.