'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 7b

Hieronder hoofdstuk 7b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 7. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 7a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

7b

Leo nam op. Het bleek Riet Ploeters te zijn. 'Dag Riet,' zei Leo, 'hoe gaat het?'

'Niet zo best,' zei Riet. 'Ik ben weer wezen wandelen met Geesje.'

'Waar?'

'Langs de Rottemeren.'

'Was het moeilijk om dat te verzinnen?'

'Nee. Mijn grootvader heeft in Rotterdam gewoond...'

'Ach zo,' zei Leo, trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Wat deed hij zoal?'

'Van alles en nog wat. Hij is een tijdje cartograaf geweest. Hij maakte plattegronden van de binnenstad, en verkocht die aan kennissen en familie. In die tijd kon je daar nog van leven...'

'Tegenwoordig niet meer?'

'Niet dat ik weet. Een kennis van mij is cartograaf, en die loopt altijd in versleten spijkerbroeken...'

'Er is veel verborgen armoede,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Dat hoef je mij niet te vertellen. Zelf ben ik niet arm, maar het scheelt niet veel. Het is maar net wat je onder armoede verstaat...'

'Zolang we voedsel en een dak boven ons hoofd hebben mogen we niet klagen,' zei Leo.

'Douchen is ook belangrijk. Ik douche graag. Soms zelfs twee keer per dag. Zeker als ik gewandeld heb. Geesje vindt dat zonde van het water. Ze is bang dat er overstromingen ontstaan als je veel doucht. Haar moeder heeft de Watersnoodramp van 1953 meegemaakt, zij het van een afstand.'

'Zoals zoveel mensen in die tijd.'

'Toch moet je niet onderschatten wat voor invloed dat kan hebben op je latere leven. Veel mensen konden toen nog niet zwemmen. Ik weet eigenlijk niet eens of Geesje kan zwemmen. Ze zegt van wel, maar waarom loopt ze dan altijd op grote afstand van het water? Denkt ze soms dat ik haar erin ga duwen? Ik kijk wel uit. Zij trakteert altijd op een Spa rood als we op pad zijn, en met een natte portemonnee gaat dat natuurlijk niet...'

'Eten jullie er ook weleens gebak bij?'

'Soms. Als het een bijzondere dag is. Hoezo?'

'Zomaar,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Oh. Eet jij weleens gebak?'

'Soms. Vooral met verjaardagen.'

'Komt dat vaak voor?'

'Eh… Wat is vaak?'

'Weet ik niet. Meestal word ik niet uitgenodigd. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat ik vroeger verloskundige ben geweest. Er rust toch een beetje een stigma op dat beroep...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Is dat zo?'

'Ja. Omdat je als verloskundige ook een hoop gajes de wereld in helpt. Maar is dat mijn schuld? Ik kan toch niet aan de neus van zo'n kind zien of het later zal gaan deugen of niet?'

'Heb je geen glazen bol of iets dergelijks om de toekomst mee te voorspellen?'

Riet snoof spottend, en zei: 'Nee. Ik heb weleens geprobeerd om koffiedik te kijken, maar dat werd een fiasco. Ik meende te kunnen zien wat de winnende Lotto-getallen zouden worden, maar zat er faliekant naast. Coby zegt trouwens ook dat je daarmee moet uitkijken, met koffiedik kijken. Ze heeft het zelf ook een tijdje gedaan, maar werd er helemaal tureluurs van. Bij het minste of geringste ging ze koffie zetten, want zonder koffie geen koffiedik. Misschien is ze daarom nu wel zo'n koffiejunk. Het ene versterkt het andere...'

'Misschien,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Goed, ik moet weer ophangen. Is Kees daar ook?'

'Ja.'

'Oké. Doe hem dan maar de groeten van mij.'

'Doe ik, Riet.'

'Dag, Leo.'

'Dag, Riet.' Leo hing op.           

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 7c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.