'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 11b

Hieronder hoofdstuk 11b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 11. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 11a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

11b

De beller bleek Mike Sonderveld te zijn. 'Leo,' zei Mike, 'ik heb een aanbod dat je niet kunt afslaan...'

'Dat lijkt me sterk,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Toch is het zo. Vier doosjes Japanse muntthee, een zak koffiekoekjes, een doos echte bonbons van Jacques Fondant, een blik boterbabbelaars, én een doosje Asparifim, voor slechts vier euro negenennegentig. Op is op...'

'Nee, dank je,' zei Leo. 'Trouwens, Coby is goed ziek geworden van jouw medicijnen...'

'Onzin. Coby was al ziek toen ik haar medicijnen gaf. Waarschijnlijk heeft ze fouten gemaakt in de dosering. Zo is ze wel. Kijk maar naar hoeveel koffie ze steeds drinkt. Ze weet gewoon geen maat te houden. Is dat mijn schuld?'

'Hoe dan ook lijkt het me beter dat je de mensen geen rotzooi meer verkoopt, Mike.'

Tracy, die zat mee te luisteren, stak goedkeurend een duim op.

'Asparifim is geen rotzooi, Leo,' zei Mike. 'Het is getest op meer dan vijfduizend proefpersonen, waaronder mijn buurvrouw. Die had nergens last van. Nee, Coby moet gewoon minder koffie drinken, en zich minder druk maken om Estelle. Stress is niet goed voor je darmen, dat weet een kind...'

'Medicijnen die verkeerd werken ook niet, Mike. Dus hou op met de verkoop ervan.'

'Maar dan loop ik een hoop inkomsten mis,' jammerde Mike.

'Dan zoek je maar fatsoenlijk werk...'

'Maar... Mijn vader was een rasverkoper...'

'Ja. En? Wil je net zo eindigen als hij?'

Mike aarzelde, en zei: 'Nee.'

'Hou dan op met die onzin, en zoek fatsoenlijk werk.'

'Maar wat voor werk dan, Leo?'

Leo zuchtte, en zei: 'Heb je nog meer interesses, behalve verkopen?'

Mike dacht na. 'Nou, ik hou erg van honden...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Is dat zo?'

'Ja. Ik heb zelf ook een hond. Hij heet Paddo, en is zeven jaar oud. Ik heb hem Paddo genoemd omdat hij als puppy per ongeluk een paddo heeft opgegeten. Sindsdien wil hij alleen nog maar paddo's. Maar die geef ik hem natuurlijk niet. Wie moet dat gaan betalen? Nee, hij eet maar gewoon hondenvoer, net als andere honden...'

'En terecht, Mike. Je had hem geen paddo moeten laten eten...'

'Het ging per ongeluk, Leo. Ik liet hem uit in het Wilhelmina-park, toen ik bij een bankje een paddo zag liggen. Vóór ik er erg in had, had Paddo hem al binnen...'

Leo wreef nadenkend over zijn kin, en zei: 'Wacht eens even… Er klopt iets niet... Meestal geef je honden hun naam als ze geboren worden. Waarom gaf je Paddo zijn naam pas toen hij oud genoeg was om uitgelaten te worden en een paddo te eten?'

'Nou, eerst heette hij Peter-Jan, maar daar luisterde hij niet naar. Iedere keer als ik het woord “paddo” zei, begon hij te kwispelen, dus heb ik hem maar Paddo genoemd...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Ik vind het maar een vaag verhaal, Mike...' Hij nam maar weer eens een slok van zijn koffie.

'Toch is het zo.'

'Vooruit dan maar. Dus honden zijn je passie?'

'Nogal, Leo...'

'Waarom word je dan geen hondenuitlater?'

'Nou, ik heb ontzettende last van mijn voeten. Daarom ben ik ook telefonisch verkoper geworden. Dat kan ik vanuit mijn luie stoel doen...'

'Kun je je voeten niet in een warm badje steken?'

Mike snoof, en zei: 'Als dat toch eens voldoende was geweest, Leo...'

Leo zuchtte. 'Als je het verkopen van rommel maar opgeeft, Mike...'

'Ik zal erover nadenken...' Mike aarzelde, en zei: 'U wilt dus echt niets kopen...?'

'Nee.'

'Jammer. In ieder geval bedankt voor dit gesprek...'

'Niets te danken, Mike. Denk er maar eens goed over na...'

'Zal ik doen. Dag, Leo...'

'Dag, Mike.' Leo hing op.     

            

 

Klik hier voor hoofdstuk 11c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.