'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13b

Hieronder hoofdstuk 13b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13b

De beller bleek Geesje Leenschaar. Leo had geen puf om haar te woord te staan, dus gaf hij de hoorn aan Kees, en zei: 'Het is voor jou...'

'Prima,' zei Kees, en nam de hoorn over. 'Goedemorgen, Geesje,' zei hij, 'hou je vooral niet in...'

Leo keek ondertussen op zijn horloge: wat moest hij nu doen? Zou hij zich alsnog ziek melden? Maar wat moest hij dan tegen meneer Wieldop zeggen? Hij had hem zonet nog gesproken, en gezegd dat het goed ging. Kon hij hard maken dat hij nu opeens ziek was? Hij keek om zich heen, en dacht na. Zou hij op internet op zoek gaan naar informatie over Mika Hariki, de schrijver van Overvolle agenda's? Ja, wellicht was dat raadzaam. Misschien was Hariki een tiran voor zijn omgeving, of een onaangepaste sociopaat, of nog iets ergers. Dat kon hij maar beter zo snel mogelijk te weten komen, als lezer van één van zijn boeken. Dus opende hij zijn webbrowser, en begon te zoeken.

Kees was ondertussen opgehouden met bellen, en zei: 'Dat was Geesje Leenschaar...'

'Dat weet ik,' zuchtte Leo.

'Wil je horen wat ze te melden had?'

'Liever niet.'

Kees keek hem onderzoekend aan, en zei: 'Waarom niet...?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Daarom niet.'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Gaat het wel goed met je?'

'Jawel...'

'Waarom wil je dan niet horen wat Geesje te vertellen had...?'

Leo dacht na. Zou hij de waarheid vertellen? Hij besloot van niet, en zei: 'Daarom niet.'

'Ze had een hoop interessante dingen te melden...'

'Dat lijkt me sterk...'

Kees dacht na, en zei: 'Goed, misschien waren ze ook wel niet zo heel interessant. Maar het lijkt me wel goed als je het weet...'

'Als ik wat weet?'

'Dat Geesje Valerie van haar duivenfobie probeert af te helpen met behulp van een kruidendrank, waarvan ze het recept van een medicijnman in Congo heeft geleerd...'

'Dat had ik inderdaad voor geen goud willen missen,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Toch is het goed om te weten,' zei Kees. 'Voor als je zelf ooit last krijgt van een duivenfobie...'

'Ik kijk wel uit.'

'Daarbij is het vanuit professioneel standpunt gezien ook goed als je op de hoogte blijft van het reilen en zeilen van de bellers van de Kleplijn. Je weet nooit of je Geesje binnenkort weer eens spreekt...'

'Dat hoop ik niet.'

'Dat weet je niet. Het komt weleens voor dat ze twee keer op een dag belt... Dat zal wel met de leeftijd te maken hebben...'

'Dat zal wel.'

Kees bestudeerde Leo, en zei: 'Weet je wat jij moet doen? Antidepressiva slikken...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Hoezo?'

'Daar knap je van op...'

'Dat is inderdaad wel nodig, ja...'

'Hoezo?' zei Kees, en fronste zijn voorhoofd. 'Als het je hier niet bevalt, neem je maar ontslag...'

'Dat zal niet gaan.'

'Waarom niet...?'

'Daarom niet.'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Je doet kinderachtig, Leo.'

'Niet waar.'

'Wel waar. Je doet in ieder geval eigenwijs, en dat is nergens voor nodig...'

'Dat zeg jij...'

'En met reden. Dus vertel maar snel waarom je geen ontslag kunt nemen...'

Leo dacht na, en zei: 'Omdat ik dan eerst ander werk moet hebben.'

'En dat gaat je niet lukken? Is dat het?'

Leo aarzelde, en zei: ‘Dat hangt ervan af…’

'Luister, Leo, als je mensen niet fatsoenlijk te woord staat, krijg je overal problemen... Denk dus goed na bij wat je doet, of zegt...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Ik zou wel willen, Kees, maar…' Prompt rinkelde zijn telefoon, alwéér. Hoe was zoiets mogelijk?

Klik hier voor hoofdstuk 13c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13a

Hieronder hoofdstuk 13a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13a

Het was maandagochtend. Leo zat te ontbijten. Hij had weinig puf om naar zijn werk te gaan, maar was evengoed opgestaan. Zou hij zich ziek melden? Nee, dan zou hij de hele dag alleen zijn, en was dat dan zoveel beter, in deze barre tijden? Dus at hij zijn twee boterhammen met jam op, poetste zijn tanden, deed zijn jas aan, en ging op weg naar het kantoor van de Kleplijn. Daar arriveerde hij niet veel later. Kees Vinketeen, zijn collega van vanmorgen, was er nog niet. Leo deed zijn jas uit, en hing deze over zijn stoel. Zuchtend ging hij zitten, en keek om zich heen. Vanuit de gang hoorde hij voetstappen naderen. Hans Wieldop, de directeur van de Kleplijn, kwam de kamer binnenlopen, en zei: 'Goedemorgen, Leo, hoe gaat het ermee?'

'Goed,' loog Leo.

'Prima,' zei Wieldop, en liep naar de koffieautomaat. Hij keek Leo aan en zei: 'Koffie?'

'Dat is goed,' zei Leo.

Wieldop schonk twee koffies en gaf eentje aan Leo, die hem bedankte. Wieldop blies in zijn koffiebekertje, bekeek Leo over de rand ervan, en zei: 'Heb je al nagedacht over mijn voorstel om Samantha Hambourge te gaan vergezellen op de woensdagavond?'

Leo knikte.

'En?' vroeg Wieldop.

'Ik heb nog geen besluit kunnen nemen,' zei Leo. 'Ik wil Samantha eerst beter leren kennen...'

Wieldop trok een wenkbrauw omhoog. 'Nog beter?'

Leo knikte.

'Goed,' zei Wieldop, ogenschijnlijk berustend. 'Kan ik er dan volgende week op terugkomen?'

'Ja, meneer Wieldop.'

'Oké. Hopelijk tot dan. En veel succes vandaag.'

'Dank u, meneer Wieldop.'

Wieldop verliet de ruimte, en groette Kees Vinketeen, die net kwam binnenlopen. 'Goedemorgen,' zei Kees, en zette zijn tas bij zijn bureau neer. Hij wees met zijn duim over zijn schouder, en zei: 'Wat had Wieldop?'

'Niets bijzonders,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

Kees trok een wenkbrauw omhoog, en mompelde: 'Werkelijk?' Hij haalde zijn schouders op, liep naar de koffieautomaat, en vroeg: 'Koffie?'

'Nee, dank je. Ik heb al.'

Kees schonk zichzelf koffie in, en ging tegenover Leo op zijn plek zitten. 'Zo,' zei hij, 'hoe was je weekend?'

'Prima.'

'Ben je weer naar de film geweest?'

Leo knikte.

'Welke?'

'Sick Kicker.'

'Ach ja, daar heb ik het één en ander over gehoord. Speelt Denise Druppel daar niet in mee?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Jammer,' zei Kees. 'Ze doet me altijd denken aan stamppot boerenkool... Zelf heb ik een nieuwe hobby ontdekt: kruiswoordpuzzels...' Hij zette zijn koffie neer, boog opzij, haalde een opgevouwen krant uit zijn tas, legde deze voor zich neer, keek Leo aan, en zei: 'Weet jij een ander woord voor “nu en dan”?'

'Eh... “Soms”...?'

'Ach ja, natuurlijk... “Soms”...' Kees noteerde het woord, en zei: 'Soms zijn die puzzels wel lastig. Maar heel veel mensen doen tegenwoordig kruiswoordpuzzels. Onder andere je moeder...'

'Dat klopt,' zei Leo.

Kees keek Leo aan, en zei: 'Hoe gaat het eigenlijk met haar? Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken...'

Leo haalde opgelucht adem. Het kon betekenen dat zijn ouders zich inderdaad aan het belverbod hielden. Hij zei: 'Ze maakt het goed. Ze heeft zich opgegeven om te gaan wandelen met mensen in rolstoelen...'

'Vrijwillig?'

Leo knikte. Misschien had hij het beter niet kunnen vertellen. Straks zou Kees het doorvertellen aan Jorge, en zou Jorge zich bij zijn moeder melden, en wat dan?

'Het doet me deugd om dat te horen,' zei Kees. 'Mijn zoon moet misschien ook wel in een rolstoel. Hij heeft last van zijn enkels. Al die tijd heeft hij zich sterk gehouden, de stakker. Maar gisteren, toen ik met hem ging voetballen, kwam het eruit. Hij zei: “Papa, ik heb last van mijn enkels.” Toen ik dat hoorde, brak mijn hart. Waarom hij al die tijd met pijnlijke enkels heeft rondgelopen is me een raadsel. Die jongen doet wel vaker vreemde dingen. Hopelijk groeit hij daar snel overheen...'

'Dat help ik je hopen,' zei Leo. Prompt begon zijn telefoon te rinkelen.

Klik hier voor hoofdstuk 13b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 12c

Hieronder hoofdstuk 12c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 12. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

12c

Bij de bioscoop aangekomen bekeek Leo de aankondigingsborden, om te zien welke films er zoal draaiden. Hij koos voor Sick Kicker, een thriller over een man die bijna overal bang voor is, en daarom in het wilde weg om zich heen trapt. Zou Samantha ook in de zaal zitten? Hij keek om zich heen, maar zag haar nergens.

In de pauze ging hij naar de wc, en kocht hij aan de bar een cola, die hij in een hoek van de lobby ging staan opdrinken. Op een gegeven moment zag hij een blondine van in de dertig met lichtbruine ogen, gekleed in een parelmoerkleurige avondjurk, zijn richting opkijken. Toen ze zag dat hij terugkeek liep ze naar hem toe, en zei: 'Goedenavond, bent u Leo de Ketter?'

Leo knikte.

De vrouw stak haar hand uit, en zei: 'Valerie Escargot. Ik ben een vaste beller van de Kleplijn. Ik herken uw gezicht van de fansite...'

Leo schudde de hand, fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Fansite?'

Valerie trok beide wenkbrauwen omhoog, en zei: 'Weet u dat niet? Brenda Weeffout heeft een fansite over de Kleplijn gemaakt. Je kunt er van alles doen, onder andere chatten...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Is dat zo?' Echt blij was hij daar niet mee. Het betekende misschien extra publiciteit voor de Kleplijn, maar hij kwam liever niet met zijn gezicht op internet.

Valerie knikte. 'Ik kom er zelf regelmatig. Sinds ik ben aangevallen door een duif kom ik weinig meer buiten. Behalve vanavond. Ik moest deze film gewoon zien...'

'Het is inderdaad een boeiende film,' schamperde Leo.

'Ja. Zoals Jack over straat zwerft en overal gevaar in ziet, dat vind ik erg aandoenlijk. U ook?'

'Ik denk het. En zeg maar “je”.'

Valerie bloosde, en zei: 'Dank je, Leo. Tracy vertelde dat jij ook weleens bang bent...'

Leo knikte. 'Wie niet? Daarom ben ik deze film ook gaan bekijken. Om te zien hoe Jack met zijn angst omgaat. Zijn manier is natuurlijk niet de juiste, maar misschien verandert er het één en ander in het verhaal, na de pauze...'

'Dat denk ik wel,' zei Valerie. 'Ik ben nu bezig in een boek, Zeg ja tegen je angst, van professor dokter Arend Viltjes. Daarin staat dat je angst moet toelaten in je leven. Arend geeft ook een-op-eenbegeleiding, maar ik twijfel of ik me daarvoor zal opgeven. Straks wordt hij verliefd op me, en dat moet ik niet hebben. Niet dat ik intelligentie niet aantrekkelijk vind, maar hij is te oud. Hij is al bijna zeventig, en dat gaat me toch echt te ver...' Ze keek hem aan, en zei: 'Jij werkt toch ook veel met oude mensen?'

'Dat valt mee,' zei Leo, en nam een slok van zijn cola.

'Ik ben een beetje bang voor oude mensen,' ging Valerie verder. 'Ze zijn altijd zo eerlijk, en door het leven getekend. Ze klagen ook veel. Ze denken dat ik op hun mening zit te wachten, maar dat is niet zo. Mag ik misschien zelf weten wat voor kleren ik aantrek? Trouwens, alsof zij er zo leuk bijlopen, met hun identieke windjacks en kapsels...'

'Tja...,' zei Leo, en nam nog maar eens een slok van zijn cola.

'Soms zou ik ook wel, net als Jack, in het wilde weg om me heen willen trappen. Maar dat gaat nogal moeilijk in dit soort jurken...' Ze showde haar jurk aan Leo, en vroeg: 'Wat vind je van deze...?'

'Staat je goed.'

'Dank je,' zei Valerie. 'Ik ben vroeger fotomodel geweest, maar tegenwoordig ben ik ambassadrice van de Zonnekerk...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Wat is dat?'

'Een kerk. We aanbidden de zon. Vooral in de zomer. In de winter is er weinig zon in Nederland, dus gaan we weleens naar het buitenland. Bijvoorbeeld naar Jamaica, of Frankrijk, waar ik vandaan kom...' Ze keek hem aan, en zei: 'Jij bent toch ook gelovig?'

Leo knikte, fronste zijn voorhoofd, en vroeg: 'Hoe weet je dat?' Zouden zijn ouders dan toch naar de Kleplijn gebeld hebben?

Valerie dacht na, en zei: 'Dat weet ik niet meer...'

Op dat moment werd omgeroepen dat de film weer verder zou gaan. Leo nam afscheid van Valerie, en begaf zich naar zijn stoel. Toen de film afgelopen was, liep hij terug naar zijn flat.

In de entreehal aangekomen keek hij in zijn brievenbus, om te zien of er post was. Tot zijn grote verbazing lag er een boek in. Hij nam het eruit, en bekeek de voorkant: Overvolle agenda's, van Mika Hariki. Dat rotboek, dacht hij bij zichzelf. Er zat geen begeleidend briefje bij, of iets van die strekking. Zou het van Samantha komen? Kon ze het dan toch niet laten om hem haar boekensmaak op te dringen? Of kwam het van zijn moeder, die hem wellicht aan Samantha wilde koppelen? Of, en hij durfde er bijna niet aan te denken, was de mysterieuze beller soms verantwoordelijk?

Leo nam het boek mee naar zijn appartement, ging in zijn fauteuil zitten, en begon te lezen. Na een half uur hield hij daarmee op om naar bed te gaan. Het was weer een enerverende week geweest, en hij sliep dan ook snel in.

Klik hier voor hoofdstuk 13a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 12b

Hieronder hoofdstuk 12b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 12. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

12b

Heleen keek Leo aan, en zei: 'Misschien is jouw mysterieuze beller wel een verongelijkte invalide...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Hoe komt u dáár nu weer bij, ma?'

Heleen haalde haar schouders op. 'Gewoon. Het zou toch kunnen? Heb je niets meer van hem gehoord?'

'Nee, en hopelijk blijft dat zo...'

'Ik maak me er toch wel een beetje zorgen over,' zei Heleen. 'Moet je er niet mee naar de politie?'

Leo schudde zijn hoofd. 'De politie heeft wel wat beters te doen. Daarbij heb ik er ook niet zoveel last van... Het is niet dat hij me bedreigt, of iets in die trant... Wouter denkt dat hij me boekentips wil geven. De vraag is alleen hoe de mysterieuze beller kan weten dat ik op zoek ben naar leesvoer als hij geen bekende van me is...'

'Dat weet je niet,' mengde Dirk zich. 'Misschien bespioneert hij je wel...'

'Dat denk ik niet,' zei Leo, nipte van zijn koffie, en zei: 'Waarom zou hij dat doen?'

'Gewoon, voor de lol,' mengde Heleen zich. 'Otto en Janice zijn ook een tijdje bespioneerd, vanwege een boekhoudkundige kwestie. Misschien weten zij raad...'

'Die zitten nu in Zandvoort,' zei Dirk. 'Daar hebben we dus niets meer aan...'

Heleen trok beide wenkbrauwen omhoog. 'Hoezo? We kunnen ze toch bellen?'

Dirk fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Heb jij hun nummer dan?'

'Nee,' zei Heleen, 'maar dat kunnen we toch opzoeken?'

Dirk snoof, en zei: 'Hen kennende hebben ze een geheim nummer...'

'Dat weet je niet zeker,' wierp Heleen tegen.

'Ik wel,' zei Dirk.

Leo haalde zijn schouders op, en zei: 'Maken jullie je maar geen zorgen. Het waait vast wel over. Er zijn belangrijker dingen op de wereld...'

'Toch ben ik wel benieuwd wat zijn uitspraak te betekenen kan hebben,' zei Heleen.

'De buizerd spreidt zijn vleugels,' zei Dirk. 'Dat is inderdaad wel opmerkelijk. Wie is de buizerd? En waarom spreidt hij zijn vleugels?'

'Ik denk om te vliegen,' zei Heleen, en nam een slok van haar koffie.

'Oké,' zei Dirk, 'maar waar naartoe?' Hij dacht na, en zei: 'Ik weet niet zoveel van vogels, laat staan van buizerds. Komen die eigenlijk wel voor in Nederland?'

'Als het aan mij ligt niet,' zei Heleen. 'Ik moet niet veel weten van zomaar rondfladderend gespuis. En terecht. Kijk maar naar Valerie en Tracy. Die durven amper nog over straat door die smeerlappen. Leuk is anders...'

'Nou en of,' zei Dirk. Hij dacht na, en zei: 'Misschien bedoelt de mysterieuze beller met de buizerd zichzelf wel...' Hij keek Leo aan, en zei: 'Dat zou kunnen betekenen dat je binnenkort geen last meer van hem hebt, als hij tenminste naar elders vliegt...'

'Dat zou kunnen,' zei Leo. Hij had geen zin om er verder over na te denken, keek op zijn horloge, en zei: 'Ik ga maar weer eens...'

'Nu al?' zei Heleen. 'Je koek is nog niet op...'

Leo at snel zijn koek op, en zei: 'Goed, dat was het dan weer...'

'Eet je niet mee?' vroeg zijn moeder. 'Ik maak weer hamburgers...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Alwéér?'

Heleen knikte. 'Je lust toch wel hamburgers...?'

'Goed dan,' zei Leo, 'maar daarna ga ik echt weg...'

'Ga je weer naar de bioscoop?' vroeg Dirk.

Leo knikte.

'Welke film?'

'Dat weet ik nog niet.'

'Als het maar een leuke film is,' zei Heleen. 'Na zo'n drukke werkweek heb je dat wel verdiend...' Ze liep naar de keuken, en ging aan de slag. Na ongeveer een kwartier diende ze de druipende hamburgers op vanaf een grote schaal. Leo at ze met veel smaak op, want met zijn eetlust was voorlopig nog weinig mis. Hij nam afscheid van zijn ouders, en ging op weg naar de bioscoop.

Klik hier voor hoofdstuk 12c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.