'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 7c

Hieronder hoofdstuk 7c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 7. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 7b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

7c

Kees keek op van de krant die hij inmiddels was gaan lezen, en zei: 'Was dat goeie ouwe Riet?'

Leo knikte. 'Je moet de groeten van haar hebben...'

'Ach zo. Doe haar maar de groeten terug, als je haar ooit weer spreekt. Wat had ze te melden?'

'Van alles en nog wat,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Heeft ze nog iets over Geesje gezegd?'

Leo knikte.

Kees keek om zich heen, boog licht voorover, en zei: 'Ik heb gehoord dat ze gaan samenwonen...'

'Wie? Riet en Geesje?'

Kees knikte. 'Om telefoon- en reiskosten te besparen. Maar weet je wat ik denk? Dat ze niet zonder elkaar kunnen. Ze zijn als het ware met elkaar vergroeid, als een Siamese tweeling. Het is erg om te zeggen, maar het is niet anders. Het verbaast me dat ze er niet eerder aan gedacht hebben...'

'Waar wonen ze nu dan?'

'Elk in een eigen flatje. Maar als ze de kosten gaan delen, kunnen ze misschien wel in een eengezinswoning gaan wonen...'

'Toe maar...'

'Er is alleen één probleem: als ze samenwonen zullen ze misschien minder vaak naar hier gaan bellen. Dan kunnen we de tent wel opdoeken...'

'Welnee,' zei Leo. 'Er zijn ook nog andere bellers...'

'Ja, maar voor hoelang? Misschien gaan die ook wel samenwonen, en wat dan?'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Zo'n vaart zal het vast niet lopen. Mijn ouders wonen ook samen, en die bellen ook regelmatig.'

'Dat is waar,' zei Kees. Hij nam Leo op met sluwe ogen, en zei: 'Wat vind je daar eigenlijk van?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Wat moet ik ervan vinden? Ze hebben alle recht om te bellen...'

'Ja,' zei Kees, 'maar ik kan me voorstellen dat je er niet blij mee bent. Ik zou er in ieder geval niet blij mee zijn als mijn ouders zich op mijn werkterrein zouden begeven...'

'Leven ze allebei nog?'

Kees schudde zijn hoofd. 'Ze zijn omgekomen tijdens een ezelsritje in Venezuela. De ezels waren op hol geslagen, en hebben ze zomaar in de vallei geworpen, zonder enige vorm van waarschuwing...' Kees staarde somber voor zich uit, en zei: 'Ik mis ze nog iedere dag. Maar als ze me opeens zouden opbellen op mijn werk, zou ik toch wel vreemd opkijken...'

'Nogal wiedes,' zei Leo, 'ze zijn immers dood. Mijn ouders leven nog...'

'Ja, maar toch… Als ik jou was zou ik ze een beetje binnen de perken proberen te houden...'

'Heb je ze weleens gesproken?'

Kees knikte.

'Dan weet je dat het vrij onschuldige mensen zijn...'

'Juist daarom. Onschuldige mensen zijn vaak het gevaarlijkst. In hun onschuld kramen ze vaak de vreemdste dingen uit. Ook over jou...'

'Geldt dat niet voor zoveel mensen?'

Kees schudde zijn hoofd. 'Ik kraam geen vreemde dingen uit. Zeker niet over jou...'

Leo vond dat eerste maar moeilijk te geloven, en zei: 'Laten we er maar over ophouden...' Desondanks moest hij toegeven dat hij niet blij was met de inmenging van zijn ouders bij de Kleplijn. Maar ja, voorlopig was het niet anders. Als hij het ze zou verbieden, zou hij vaker bij ze op bezoek moeten, en dat kon hij er – in ieder geval op dit moment – echt niet bij hebben.

Kees ging verder met het lezen van zijn krant, bedacht zich, keek Leo aan, en zei: 'Wil jij ook een krant lezen?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Ik ga op internet op zoek naar nieuw leesvoer...'

'Prima,' zei Kees, en ging verder met lezen.

Leo begon te surfen, maar merkte algauw dat het waarschijnlijk nóg moeilijker zou gaan worden om iets van zijn gading te vinden. Was hij misschien te kritisch wat romans betrof? Of keek hij bij de verkeerde aanbieders?            

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 7d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 7b

Hieronder hoofdstuk 7b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 7. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 7a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

7b

Leo nam op. Het bleek Riet Ploeters te zijn. 'Dag Riet,' zei Leo, 'hoe gaat het?'

'Niet zo best,' zei Riet. 'Ik ben weer wezen wandelen met Geesje.'

'Waar?'

'Langs de Rottemeren.'

'Was het moeilijk om dat te verzinnen?'

'Nee. Mijn grootvader heeft in Rotterdam gewoond...'

'Ach zo,' zei Leo, trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Wat deed hij zoal?'

'Van alles en nog wat. Hij is een tijdje cartograaf geweest. Hij maakte plattegronden van de binnenstad, en verkocht die aan kennissen en familie. In die tijd kon je daar nog van leven...'

'Tegenwoordig niet meer?'

'Niet dat ik weet. Een kennis van mij is cartograaf, en die loopt altijd in versleten spijkerbroeken...'

'Er is veel verborgen armoede,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Dat hoef je mij niet te vertellen. Zelf ben ik niet arm, maar het scheelt niet veel. Het is maar net wat je onder armoede verstaat...'

'Zolang we voedsel en een dak boven ons hoofd hebben mogen we niet klagen,' zei Leo.

'Douchen is ook belangrijk. Ik douche graag. Soms zelfs twee keer per dag. Zeker als ik gewandeld heb. Geesje vindt dat zonde van het water. Ze is bang dat er overstromingen ontstaan als je veel doucht. Haar moeder heeft de Watersnoodramp van 1953 meegemaakt, zij het van een afstand.'

'Zoals zoveel mensen in die tijd.'

'Toch moet je niet onderschatten wat voor invloed dat kan hebben op je latere leven. Veel mensen konden toen nog niet zwemmen. Ik weet eigenlijk niet eens of Geesje kan zwemmen. Ze zegt van wel, maar waarom loopt ze dan altijd op grote afstand van het water? Denkt ze soms dat ik haar erin ga duwen? Ik kijk wel uit. Zij trakteert altijd op een Spa rood als we op pad zijn, en met een natte portemonnee gaat dat natuurlijk niet...'

'Eten jullie er ook weleens gebak bij?'

'Soms. Als het een bijzondere dag is. Hoezo?'

'Zomaar,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Oh. Eet jij weleens gebak?'

'Soms. Vooral met verjaardagen.'

'Komt dat vaak voor?'

'Eh… Wat is vaak?'

'Weet ik niet. Meestal word ik niet uitgenodigd. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat ik vroeger verloskundige ben geweest. Er rust toch een beetje een stigma op dat beroep...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Is dat zo?'

'Ja. Omdat je als verloskundige ook een hoop gajes de wereld in helpt. Maar is dat mijn schuld? Ik kan toch niet aan de neus van zo'n kind zien of het later zal gaan deugen of niet?'

'Heb je geen glazen bol of iets dergelijks om de toekomst mee te voorspellen?'

Riet snoof spottend, en zei: 'Nee. Ik heb weleens geprobeerd om koffiedik te kijken, maar dat werd een fiasco. Ik meende te kunnen zien wat de winnende Lotto-getallen zouden worden, maar zat er faliekant naast. Coby zegt trouwens ook dat je daarmee moet uitkijken, met koffiedik kijken. Ze heeft het zelf ook een tijdje gedaan, maar werd er helemaal tureluurs van. Bij het minste of geringste ging ze koffie zetten, want zonder koffie geen koffiedik. Misschien is ze daarom nu wel zo'n koffiejunk. Het ene versterkt het andere...'

'Misschien,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Goed, ik moet weer ophangen. Is Kees daar ook?'

'Ja.'

'Oké. Doe hem dan maar de groeten van mij.'

'Doe ik, Riet.'

'Dag, Leo.'

'Dag, Riet.' Leo hing op.           

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 7c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 7a

Hieronder hoofdstuk 7a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 7. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 6c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

7a

Het was maandagochtend, vier minuten voor negen. Leo zat aan zijn bureau in het kantoor van de Kleplijn. Kees Vinketeen, zijn collega van vanmorgen, was er nog niet. Leo hoopte dat hij snel zou arriveren, want hij had weinig zin om hier de ochtend in zijn eentje door te brengen. Deze gedachte was nog maar net voorbij of Hans Wieldop, de directeur van de Kleplijn, kwam het kantoor binnenlopen, en zei: 'Goedemorgen, Leo.'

'Goedemorgen, meneer Wieldop.'

'Hoe gaat het?' vroeg Wieldop, en liep naar de koffieautomaat.

'Goed,' zei Leo.

'Koffie?'

Leo knikte.

Wieldop schonk twee bekertjes vol en gaf er een aan Leo. 'Zo,' zei Wieldop, 'je zit alweer klaar voor een nieuwe werkdag. Kan ik hieruit concluderen dat het werk je wel bevalt?'

'Meestal wel.'

'Mooi zo. Met je collega's kun je het ook goed vinden?'

'Volgens mij wel.'

'Prima. Daar kom ik eigenlijk ook voor. Zoals je misschien wel hebt gezien op je werkrooster werkt Samantha op woensdagavond altijd alleen. Dat zit me toch niet helemaal lekker. Je weet nooit wat er allemaal kan gebeuren op zo'n avond. Nu is mijn vraag: zou jij haar voortaan willen vergezellen op de woensdagavond?'

Leo dacht na. Uitgerekend Samantha. Daar had hij weinig zin in. Hij schudde zijn hoofd, en zei: 'Ik heb het op woensdag altijd erg druk...'

Wieldop trok een wenkbrauw omhoog. 'Waarmee dan?'

'Ik ga dan altijd op bezoek bij mijn ouders, en boodschappen doen...'

'Ach zo,' zei Wieldop. 'Weet je wat? Denk er eens over na. Dan kom ik er later op terug.'

'Is goed, meneer Wieldop. Weet Samantha hier al van?'

Wieldop schudde zijn hoofd. 'Ik moet het haar nog vragen, maar daar zal ik mee wachten tot jij erover hebt nagedacht.'

Leo haalde opgelucht adem, omdat dat betekende dat het niet haar idee geweest was om de woensdagavonden voortaan samen door te brengen.

Wieldop bestudeerde Leo, en zei: 'Is er soms iets aan de hand tussen jullie? Een conflict, of iets in die trant?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Nee, hoor.'

'Anders moet je het maar zeggen,' zei Wieldop. 'Dan gaan we samen om de tafel zitten om het uit te praten...'

'Is goed, meneer Wieldop...'

Op dat moment kwam Kees Vinketeen het kantoor binnenlopen. 'Goedemorgen, heren,' zei hij. Hij zette zijn tas naast zijn bureau, en trok zijn jas uit.

'Goedemorgen,' zeiden Leo en Wieldop in koor.

Kees hing zijn jas over zijn stoel, keek naar Leo en Wieldop, en zei: 'Onderbreek ik iets?'

Wieldop keek naar Leo, en zei: 'Volgens mij waren we net klaar. Of wilde je nog iets zeggen, Leo?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Prima,' zei Wieldop. 'Tot later, en succes allebei...'

'Dank u,' zei Kees.

Wieldop verliet het kantoor.

Kees keek hem na, vervolgens naar Leo, en vroeg: 'Wat had hij te melden?'

'Niets bijzonders,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

'Ik zie dat jij al koffie hebt?' zei Kees.

'Ja.'

Kees liep naar de koffieautomaat en schonk zichzelf een bekertje in. Vervolgens zette hij het op zijn bureau, en ging zitten. 'Zo,' zei hij, 'daar zitten we weer.' Hij keek naar Leo, en zei: 'Hoe was je weekend?'

'Goed,' zei Leo. 'Ik ben naar de film geweest.'

'Welke?'

'Gandhi Liked to Golf.'

'Ach zo. Was het wat?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Het ging.'

'Oh. Zelf ben ik wezen stappen met Jorge Aldano. Je weet wel, die Spanjaard in die rolstoel.'

Leo knikte, en zei: 'Hoe was dat?'

'Niet zo best. Jorge wil graag een Nederlandse vriendin, maar dat gaat nogal moeilijk, met zijn taalprobleem.'

'Dat wil ik geloven. Kun jij niet een goed woordje voor hem doen?'

Kees zuchtte. 'Dat probeer ik wel, maar de vrouwen van tegenwoordig zijn heel anders dan toen ik jong was. Ik heb dat al een paar keer aan Jorges verstand proberen te peuteren, maar dat gaat nogal moeilijk, met zijn taalprobleem. Heb jij weleens met hem gesproken?'

Leo schudde zijn hoofd. Hij had Jorge tot nu toe nog niet aan de lijn gehad, en als hij een taalprobleem had, was dat misschien maar beter ook.

'Het is echt een ramp aan het worden,' zei Kees. 'De helft van de tijd versta ik hem niet. De andere helft verstaat hij mij niet. Maar ja, voor je vrienden moet je wat overhebben. Ik kan het maar moeilijk verkroppen dat hij thuis zit weg te kwijnen...'

'Zeker,' zei Leo, en nam een slok van zijn koffie. Prompt begon zijn telefoon te rinkelen.          

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 7b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 6c

Hieronder hoofdstuk 6c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 6. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 6b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

6c

Nadat Leo de hamburgers had opgegeten, nam hij afscheid van zijn ouders, en ging hij op weg naar de bioscoop, in het centrum van de stad. Het was redelijk dichtbij. Hij koos een film uit, Gandhi Liked to Golf, kocht een kaartje, en ging in de zaal zitten. De eerste helft was weinig soeps, en het verhaal flinterdun. Tijdens de pauze haalde hij bij de bar een cola, en liep ermee naar een hoek van de foyer. Zijn mobiel rinkelde. Hij nam op. Het bleek Samantha Hambourge. 'Sorry dat ik je stoor,' zei ze, 'maar het is dringend.'

'Vertel dan maar snel wat je te zeggen hebt,' schamperde Leo, 'vóór het te laat is.' Hij vroeg zich af hoe ze zijn mobiele nummer wist. Had zijn moeder het haar gegeven? Of had ze het zelf opgezocht, in het computersysteem van de Kleplijn?

'Ik eh… ik wilde even meedelen dat ik aanstaande maandagmiddag waarschijnlijk wat later op het werk zal zijn...'

'Goed om te weten.'

'Ja, ik dacht: ik meld het maar even.'

'Daar heb je goed aan gedaan.'

'Dank je. Ik hoor stemmen op de achtergrond. Ben je in een café?'

'Nee, in de bioscoop.'

'Oh, leuk. Welke film?'

'Gandhi Liked to Golf.'

'En? Is het wat?'

'Nee.'

'Waar gaat het over?'

'Over Gandhi die een golftoernooi probeert te winnen.'

'Ach zo. Ik wist niet eens dat Gandhi van golf hield.'

'Hijzelf waarschijnlijk ook niet.'

'Golf jij weleens?'

'Nee,' zei Leo, en nam een slok van zijn cola.

'Ik ook niet. Mijn vader wel.'

'Dat mag ook wel als je een baggerbedrijf hebt.'

'Inderdaad. Dat heb je goed onthouden, van dat baggerbedrijf.'

'Ik doe mijn best.'

'Over bedrijven gesproken: hoe was je eerste week bij de Kleplijn?'

'Het is me redelijk meegevallen.'

'Smaakt het naar meer?'

'Ik heb weleens vervelender werk gedaan.'

'Mooi zo. Heb je al nieuw leesvoer? Daar ben ik erg benieuwd naar. Ik lees zelf ook veel.'

'Nee.'

'Ben je wel op zoek?'

'Soms.'

Samantha lachte. 'Echt spraakzaam ben je niet. Gaat het wel goed met je?'

'Ja. Ik denk alleen dat de film zo weer gaat beginnen, en ik sta vrij ver van de zaalingang...'

'Meestal roepen ze dat wel tijdig om...'

'Ja, maar toch...'

'Goed, ik zal het voor de rest kort houden. Ik vroeg me af of je al hebt nagedacht over Overvolle agenda's.'

'Ja.'

'En? Ga je het lezen?'

'Ik vrees van niet.'

'Weet je het zeker? Het is een zeer inspirerend verhaal, en niet alleen voor vrouwen. Mannen kunnen er ook een hoop plezier aan beleven...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Dat vraag ik me af...'

'Hoezo? Er zullen ook best mannen zijn die weleens agenda's stelen. Heb jij nog nooit een agenda gestolen?'

'Nee.'

'Heb je nooit die neiging gevoeld dan?'

'Nee, nooit.'

'Oh. Ik wel. Maar misschien heb ik het boek te vaak gelezen...'

'Dat zou best eens kunnen, Samantha.'

'Dus je gaat het niet lezen?'

'Nee.'

'Jammer dat je er zo over denkt. Maar ik respecteer je keuze, en zal niet langer meer aandringen. Veel plezier verder met je film...'

'Dank je,' zei Leo, en hing op. Wat een ongemakkelijk gesprek. Waarom drong Samantha er zo bij hem op aan om Overvolle agenda's te gaan lezen? En waarom kon ze maar met moeite accepteren dat hij daar weinig zin in had? En, nu hij toch aan het nadenken was: was zij misschien de mysterieuze beller? In dat geval kon hij haar maar beter zoveel mogelijk mijden, al zou dat moeilijk worden, omdat ze bij hetzelfde bedrijf werkten. Ach, misschien maakte hij zich onnodig zorgen, en was iemand anders de mysterieuze beller. Hopelijk zou hij daar snel genoeg achter komen. Hij nam nog maar eens een slok van zijn cola, liep terug naar zijn stoel in de bioscoopzaal, en keek verder naar de film.

Eenmaal weer thuis las hij verder in Taxi's op de maan, en ging hij naar bed. Het was een vermoeiende week geweest, en hij sliep algauw in.         

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 7a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 6b

Hieronder hoofdstuk 6b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 6. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 6a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

6b

Ondertussen vroeg Leo zich af wat zijn moeder en Coby allemaal wel niet hadden zitten bepraten. 'Wanneer heb je Coby gesproken?' vroeg hij derhalve.

'Gistermiddag,' antwoordde Heleen. 'Ze vertelde dat ze wil gaan proberen om haar dochter Estelle een keer mee te krijgen naar de Veluwe, om daar samen in alle stilte eens flink wat dingen door te praten. Maar Estelle wil niet.'

Dirk fronste zijn voorhoofd. 'Het is ook altijd wat met dat wicht.'

'Ze is gewoon een getormenteerde ziel, net als ik,' zei Heleen. 'Ik zou haar best als dochter willen.'

'Als je dat maar laat,' zei Dirk. 'Trouwens, sinds wanneer ben jij een getormenteerde ziel?'

'Sinds Otto en Janice naar Zandvoort verhuisd zijn. Je weet toch dat ik daar erg van heb afgezien?'

'Ja, maar daar hebben we nu toch de Kleplijn voor in de plaats gekregen? Is dat dan niet genoeg?'

Heleen fronste haar voorhoofd. 'Van een getormenteerde inslag herstel je niet zomaar één-twee-drie. Dat heeft tijd nodig. En het zou een stuk sneller gaan als jij je wat begripvoller zou opstellen voor mijn situatie. Maar dat doe je niet.'

Dirk fronste zijn voorhoofd. 'Wel waar. Ik heb alle begrip voor je situatie. Ik ben zelf namelijk ook een getormenteerde ziel.'

Heleen lachte honend, en zei: 'Jij een getormenteerde ziel? Laat je nakijken.'

Dirk keek naar Leo, en zei: 'Wat vind jij, Leo? Ben ik een getormenteerde ziel of niet?'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Ik weet wel dat ik straks een getormenteerde ziel zal zijn als jullie zo doorgaan...' Hij nam een slok van zijn koffie.

Heleen keek naar Dirk, en zei: 'Zie je nu wat je doet? Je jaagt je enige zoon alleen maar weg...'

'Welnee,' zei Dirk. 'Die jongen kan daar best wel tegen. Je maakt je veel te druk. Je laat je teveel beïnvloeden door Coby.'

'Niet waar,' zei Heleen.

'Wel waar,' zei Dirk.

Leo fronste zijn voorhoofd vanwege het gekibbel, nam wederom een slok van zijn koffie, en zei: 'Wat gaat Coby doen om Estelle mee te krijgen naar de Veluwe? Heeft ze een bepaalde strategie?'

Heleen schudde haar hoofd. 'Ik zou haar zo graag helpen, maar ik weet niet hoe. Ze vertelde dat Estelle regelmatig fruit naar haar gooit. Is dat niet verschrikkelijk? Al die vitamientjes die verloren gaan, mijn hart breekt erbij.'

Dirk nam een slok van zijn koffie, en zei: 'Waarom eet ze dat fruit niet gewoon op?'

Heleen fronste haar voorhoofd. 'Omdat het natuurlijk helemaal beurs is geworden nadat het tegen haar aan is gegooid...'

Leo fronste ook zijn voorhoofd, en zei: 'Kan ze er geen smoothies van maken?'

Heleen keek naar Leo en Dirk, en zei: 'Wat is er met jullie aan de hand? Vinden jullie het ook niet maar een beetje vreemd dat Estelle zulke dingen doet?'

Leo snoof, en zei: 'Ik heb getormenteerde zielen weleens vreemdere dingen zien doen. Bijvoorbeeld een tatoeage nemen.'

'Als je dat maar laat,' zei Heleen.

'Ik was het ook niet van plan.'

'Gelukkig maar. Ik wil niet dat mijn enige zoon met tatoeages rondloopt. Wat zullen je kinderen daar later wel niet van gaan zeggen, als je ooit kinderen krijgt?'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Heb je soms met Samantha zitten praten? Die begon gisteren ook al over kinderen...'

'En terecht,' zei Heleen. 'Kinderen zijn onze toekomst. Met Estelle voorop. Die gaat nog ver komen, let op mijn woorden.'

'Anders niet naar de Veluwe,' zei Dirk.

'Dat weet je niet,' zei Heleen. 'Coby kan erg overtuigend zijn als ze wil. Dat heb ik ondertussen wel gemerkt. Ik hang aan haar lippen als ik met haar bel.'

'Jij hangt aan ieders lippen,' sneerde Dirk, en nam een hap van zijn koek.

'Anders niet aan de jouwe,' zei Heleen. 'Daar zijn ze veel te dun voor.'

Leo was het gekibbel zat, at snel zijn koek op, en zei: 'Ik ga maar weer eens.'

'Waar naartoe?' vroeg zijn moeder.

'Eerst naar de snackbar, en vervolgens naar de bioscoop. Zoals iedere zaterdag.'

'Waarom eet je niet met ons mee?' vroeg Heleen. 'We eten vanavond hamburgers. Daarna kun je meteen door naar de bioscoop.'

'Goed,' zei Leo. 'Als je ze nu meteen klaarmaakt.'

'Dat zal ik doen,' zei Heleen, en snelde naar de keuken.        

 

 

Klik hier voor hoofdstuk 6c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.