'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14d (slot)

Hieronder hoofdstuk 14d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 14, en van dit verhaal. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 14c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14d

Om drie minuten voor één had Leo nog steeds geen geschikt leesvoer gevonden, en zijn rechterschouder begon behoorlijk pijn te doen. Was zijn houding niet goed geweest? Prompt kwamen Samantha Hambourge en Tracy Lamshoofd de ruimte binnenwandelen. Ook dat nog, dacht Leo.

'Goedemiddag,' zei Samantha, 'hoe gaat het hier...?'

'Goed,' zei Coby.

'Veel bellers gehad...?' vroeg Samantha.

'Eentje maar...,' zei Coby.

'Wie...?' mengde Tracy zich.

'Ally van Culemborg,' zuchtte Leo.

'Ach ja, Ally...,' zei Samantha. Ze liep naar de koffieautomaat, en schonk twee koffies in.

Coby keek vol verlangen toe, en zei: 'Ally is naar een goochelshow van The Vibe geweest...'

Tracy fronste haar voorhoofd, en zei: 'Met wie...?'

Coby bloosde, en zei: 'Dat weet ik niet...'

Samantha gaf een bekertje aan Tracy, en zei: 'Ik heb gehoord dat The Vibe er weinig van bakt... Sommigen zeggen dat het onderdeel is van zijn act...'

Tracy fronste haar voorhoofd, en zei: 'Wat is dáár nu weer de lol van...?'

Coby fronste ook haar voorhoofd, en zei: 'Lol, lol... Waarom moeten de mensen altijd maar lol hebben...? Alsof er geen belangrijker dingen in het leven zijn...'

Samantha blies in haar koffie, en zei: 'Ik heb gehoord dat The Vibe expres duiven het publiek in laat vliegen...'

'Om wat te doen...?' vroeg Coby.

'Mensen bang maken...,' zei Samantha.

Tracy keek Samantha aan, en zei: 'Hoe weet jij al die dingen...?'

Samantha haalde haar schouders op, en zei: 'Ik hou mijn ogen en oren goed open... Dat zie ik als mijn plicht...'

Coby fronste haar voorhoofd, en zei: 'Ik weet wel dat ik in ieder geval nooit naar zo'n show zou gaan...'

'Waarom niet...?' vroeg Tracy. 'Het zou juist zo ontspannend voor je kunnen zijn...'

Coby schudde haar hoofd. 'Niet als er duiven rondvliegen. Je moet maar durven, als goochelaar...'

Samantha keek naar Tracy, en zei: 'Jij was toch ook bang voor duiven...?'

Tracy schudde haar hoofd, en zei: 'Niet meer... Ik ben bezig met een nieuw boek: Zeg ja tegen je angst, van professor dokter Arend Viltjes...'

'Daar heb ik weleens van gehoord,' zei Coby.

'Dat zou goed kunnen...,' zei Tracy. 'Viltjes schrijft onder andere dat je angst als je personal coach moet zien... Sindsdien heb ik er veel minder last van... Ik durf zelfs weer over straat...'

'Proficiat,' zei Samantha.

'Dank je,' zei Tracy.

'Hoe heette dat boek...?' vroeg Coby.

'Zeg ja tegen je angst...,' zei Tracy. 'Van professor dokter Arend Viltjes... Echt een aanrader...'

Samantha bestudeerde Leo, en zei: 'Misschien iets voor jou, Leo...?'

Leo was het gelul over Viltjes en diens boek helemaal zat, schudde zijn hoofd, en zei: 'Ik denk niet dat ik dat boek nodig heb...'

Samantha trok een wenkbrauw omhoog. 'Ben je dan nooit bang...?'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Vast wel... Maar daarom hoef ik het nog niet nodig te vinden om er een boek over te lezen...'

'Nodig is het misschien niet,' zei Samantha, 'maar het kan wel goed zijn...'

'Zeker weten,' zei Tracy. 'Ik heb er heel veel aan. Eigenlijk zegt de titel al genoeg: je moet gewoon ja zeggen tegen je angst. Dan komt alles goed...'

'Alles...?' vroeg Coby.

Tracy bloosde. 'Nou ja, bijna alles...'

Samantha nipte van haar koffie, en zei: 'Toch wel mooi als mensen ondanks hun angst kunnen blijven functioneren...'

'Nou en of...,' zei Tracy.

'Het maakt de wereld net even een stukje mooier,' zei Samantha, en nipte nogmaals van haar koffie. 'Daar hou ik van...'

'Ik ook...,' zei Tracy, en blies in haar koffie.

Leo kon er inmiddels niet meer tegen. Er moest iets gebeuren, maar wat? Hij keek op zijn horloge: tijd om naar huis te gaan. Hij stond op, deed zijn jas aan, groette de overige aanwezigen, en ging op weg. Buiten miezerde het, en de voorbijgangers leken hem met hun vlammende ogen naar de verdommenis te willen priemen.

Eenmaal weer thuis ging hij in zijn fauteuil zitten, nam Overvolle agenda's van de salontafel, en las verder. Maar al na vijf minuten legde hij het weer terug. Hij stond op, liep naar het raam, en keek naar buiten: een hele oceaan was bezig naar beneden te storten. Hij zuchtte, ging aan zijn bureau zitten, pakte pen en papier, en schreef:

De Kleplijn

Hij zuchtte nogmaals, en toog aan het werk...


EINDE

Hou deze website in de gaten voor nieuw werk!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14c

Hieronder hoofdstuk 14c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 14. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 14b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14c

Coby keek Leo aan, en vroeg: 'Was dat Ally van Culemborg...?'

Leo knikte.

'Wat had ze te melden...?'

'Niets bijzonders.'

'Is ze weer op stap geweest met één van haar vriendinnen...?'

Leo knikte, en dronk zijn koffiebekertje leeg.

Coby fronste haar voorhoofd. 'In mijn tijd ging het er heel anders aan toe...'

'Dat weet ik,' schamperde Leo.

'In mijn tijd had je geen tijd om met vriendinnen eens flink de bloemetjes buiten te zetten. Je moest werken, werken, en nog eens werken... Tot het bloed onder je nagels vandaan kwam... Niemand had medelijden met je... Je wist ook niet beter... Als ik toen aan mijn baas zou hebben gevraagd of ik met mijn vriendinnen mocht gaan stappen, zou hij me faliekant uitgelachen hebben. Ploeteren, pezen, zwoegen – dát moest je... En als je 's avonds laat thuiskwam, plofte je neer op je bed, en was je helemaal van de wereld, tot de volgende ochtend de kerkklokken en alarmwekkers weer bulderden, en je naar je werk ranselden...' Ze keek naar Leo, en vroeg: 'Waar is Ally heen geweest...?'

'Naar een goochelshow van The Vibe.'

'Waarom...?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Dat heeft ze niet gezegd...'

'Had ze iets te vieren...?'

'Geen flauw idee, Coby.'

Coby fronste haar voorhoofd. 'Een goochelaar die The Vibe heet, dat voorspelt weinig goeds, lijkt me...'

'Je zegt het...'

'In mijn tijd zou iemand die zichzelf The Vibe noemde het niet lang hebben uitgehouden, dat zweer ik je...'

'Mij hoef je niet te overtuigen...'

Coby keek naar de koffieautomaat, en zei: 'Jij nog koffie?'

'Doe maar, Coby.'

Coby liep naar de koffieautomaat, en schonk twee bekertjes vol. Ze gaf eentje aan Leo, ging met de andere weer op haar plek zitten, en zei: 'Freddy Kuier noemt zichzelf tenminste niet The Vibe, terwijl hij toch voor fantastische koffie zorgt...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Hoe noemt hij zich dan?'

'Gewoon. Freddy Kuier. Ik noem hem ook zo. Al jaren. In het begin wist ik zijn naam niet. Tot ik meneer Wieldop ernaar gevraagd heb...'

Leo blies in zijn koffie, en zei: 'Ik ben Freddy nog nooit tegengekomen... Werkt hij hier nog wel...?'

'Natuurlijk. Hij leeft zijn leven in het verborgene. Hij is nu eenmaal erg verlegen... Maar hij kan koffiepoeder doseren als geen ander... Boze tongen beweren dat hij er chemische smurrie doorheen doet, maar daar geloof ik niets van. Als hij er echt iets doorheen had gedaan, had ik het wel gemerkt. Leer mij koffie kennen...' Ze hief haar bekertje, en zei: 'Op lekkere koffie...'

'Proost,' zei Leo, en hief eveneens zijn bekertje.

Coby nam een slok van haar koffie, trok een grimas, en zei: 'Au, die is nog goed heet...'

'Je moet er eerst in blazen,' zuchtte Leo.

'Dat weet ik, dat weet ik...' Ze keek naar de koffieautomaat, en zei: 'Ik zou ook wel zo'n automaat in huis willen, maar ik heb er geen plek voor... Daarbij kost dit model ook de nodige centen...' Ze keek naar Leo, en zei: 'Jij woont toch ook op jezelf...?'

Leo knikte.

'En...? Bevalt dat goed...?'

'Jawel...'

'Hoe drink jij je koffie...?'

'Niet meer dan twee koppen per dag...'

Coby dacht na. 'Dus dan zit je nu aan je taks...?'

Leo knikte.

'Dat zou ik ook wel willen, twee koppen per dag. Maar dan moet het eerst beter met me gaan... Misschien als Estelle weer terug is...'

'Heel verstandig,' schamperde Leo. Hij leunde achterover, en dacht na over wat hij nu eens zou gaan doen. Hij haalde toetsenbord en muis maar weer eens naar zich toe, opende zijn webbrowser, en ging voor de zoveelste keer op zoek naar nieuw leesvoer.

Klik hier voor hoofdstuk 14d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14b

Hieronder hoofdstuk 14b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 14. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 14a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14b

Leo nam op. Het bleek Ally van Culemborg te zijn. 'Ally,' zei Leo, 'vertel snel wat je te zeggen hebt, vóór het te laat is...'

'Goed, Leo,' zei Ally. 'Ik ben gisteravond met Brenda Weeffout naar een goochelshow geweest...'

'En...? Was het wat...?'

'Nee. De goochelaar, The Vibe geheten, zag eruit alsof hij net van een begrafenis kwam. Enkele van zijn trucs mislukten ook nog. Maar dat was het ergste nog niet: tijdens de truc met de duif vloog het beest het publiek in, ging op Brenda zitten, en begon in haar jurk te bijten en pikken. Dat hou je toch niet voor mogelijk?'

'Nee,' loog Leo.

'Heel haar jurk was naar de maan... En dat terwijl hij net nieuw was... Ze had hem zelf genaaid. Van stof uit Brussel. Gekocht van een vrouw die heel erg op Estelle leek, maar het niet was... Weet je wat ik denk...? Dat die vrouw de stof heeft geïmpregneerd met één of ander goedje waar duiven hysterisch van worden...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Waarom zou ze dat doen?'

'Nou, even daarvóór had Brenda met haar een gesprek gevoerd over Valerie, en dat ze daar kleding voor naaide, en dat die bang was voor duiven...'

'Ja…? En…?'

'Nou, misschien was het gesprek de verkoopster niet bevallen? Je weet het nooit met die Belgen. Sommige Nederlandse woorden betekenen in België heel iets anders dan bij ons...'

'Is dat zo...?'

'Ja. Ik heb een tijdje een Belgisch vriendje gehad, en die had het altijd maar over poepen hier en poepen daar. Het heeft een tijdje geduurd voor ik doorhad dat hij het over seks had. Sindsdien let ik altijd op of iemand een Vlaams accent heeft. Dan ren ik hard weg. Ik wil niet wéér zo'n misverstand meemaken...'

'Dat valt te bevatten,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Het hoeft geen betoog dat Brenda nu ook bang is voor duiven...'

'Toe maar...'

'Bij mijzelf scheelt het weinig. Maar dankzij Zeg ja tegen je angst van professor dokter Arend Viltjes blijf ik op de been. Had ik al verteld dat Viltjes ook een-op-eenbegeleiding geeft...?'

'Ja, Ally,' zuchtte Leo.

'Ik zit eraan te denken om me daarvoor op te geven, voor een preventieve kuur. Maar ik durf niet. Wat als hij teveel op mijn vader lijkt? Op de achterkant van zijn boek staat een foto van hem, maar hoe oud is die foto? Mensen kunnen erg veranderen... Zeker als ze plastische chirurgie hebben ondergaan. En daar zie ik hem toch wel een beetje voor aan... Hij lijkt me erg ijdel...'

'Tja...,' zei Leo, en nam maar weer eens een slok van zijn koffie.

'Weet je wie ik wel zou willen zijn?'

'Nee.'

'Samantha Hambourge...'

'Mijn collega?'

'Ja. Die is volgens mij nergens bang voor. Heb je al gehoord dat ze weleens gaat joggen...?'

'Ja,' zuchtte Leo.

'Oh...? Van wie dan...?'

'Van haarzelf...'

'Ach ja, natuurlijk... Vind je dat niet moedig van haar, dat ze weleens gaat joggen...?'

'Omdat ze dan duiven kan tegenkomen...?'

'Ja. Maar ook merels, en mussen. En seriemoordenaars, natuurlijk...'

'Ja, het wordt met de dag gekker...'

Ally snoof afkeurend, en zei: 'Ze zitten in de bosjes langs de voetpaden, en springen dan opeens tevoorschijn… Ik heb dat zelf ook een keer meegemaakt, toen ik nog jogde... Het was een Brabander in een clownspak, geschminkt en al, met een envelop in de hand… Ik ben toen hard weggerend...'

'Heel verstandig,' schamperde Leo.

'Sindsdien jog ik niet meer. Maar dat Samantha het nog wel doet vind ik bewonderenswaardig... Ook al doet ze het dan met een vriendin... Ze speelt ook viool... Wist je dat al...?'

'Ja, Ally.'

'Ik hoor het al: ik hoef jou niets nieuws te vertellen...' Er klonk geloei op de achtergrond, en Ally zei: 'Ik moet ophangen. Er wordt aangebeld...'

'Dag, Ally.'

'Dag, Leo. Bedankt voor het gesprek...'

'Niets te danken, Ally...' Leo hing op.

Klik hier voor hoofdstuk 14c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 14a

Hieronder hoofdstuk 14a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 14. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

14a

Het was dinsdagochtend. Leo zat te ontbijten toen zijn vaste telefoon rinkelde. Zou het de mysterieuze beller zijn? Nee, het was zijn moeder. 'Ma,' zuchtte hij, 'ik moet zo naar mijn werk...'

'Dat weet ik, Leo,' zei Heleen. 'Daarom bel ik ook. Ik maak me grote zorgen over Estelle. Ik heb begrepen dat ze nog steeds niet gevonden is, en dat lijkt me geen goed teken. Kun je niet op Coby inpraten dat ze de politie belt...?'

'Liever niet, ma.'

'Waarom niet? Jij wilt toch ook dat Estelle weer terechtkomt...?'

'Jawel, maar ik heb andere dingen te doen...'

'Het hoeft niet lang te duren. Gewoon een kort praatje over dat ze de politie moet inschakelen...'

'Vooruit dan maar, ma. Anders nog iets?'

'Ja. Heeft de mysterieuze beller nog gebeld?'

'Nee, ma.'

'Oh, gelukkig maar. Ik maak me daar best wel zorgen over, maar als jij denkt dat hij niet zo'n hele grote bedreiging is, dan vertrouw ik daarop... Kom je morgen weer langs...?'

'Ja, ma. Rond de gebruikelijke tijd.'

'Prima. Doe Coby maar de groeten van mij en je vader. En zeg maar tegen haar dat je zuinig moet zijn op je familie...'

'Doe ik, ma. Ik moet nu ophangen, anders kom ik te laat.'

'Goed. Doe je voorzichtig onderweg?'

'Ja, ma.'

'Oh ja: je moet ook nog de groeten hebben van je vader...'

'Bedankt, ma. Doe hem maar de groeten terug, als je hem ooit weer spreekt...'

'Doe ik, Leo. Dag, hoor...'

'Dag, ma.' Hij hing op, at zijn twee boterhammen verder op, poetste zijn tanden, deed zijn jas aan, en liep richting het kantoor van de Kleplijn. De zon scheen door de sluierbewolking heen als een zaklamp door een beslagen ruit. Toen Leo arriveerde in het kantoor stond Coby al bij de koffieautomaat, en zei: 'Koffie?'

'Doe maar, Coby,' zei Leo. Hij deed zijn jas uit, hing die over zijn stoel, en ging zitten.

Coby schonk twee koffies in, en gaf eentje aan Leo, die haar bedankte. Met de andere ging ze op haar plek zitten. 'Zo,' zei ze, 'daar zitten we weer...'

'Inderdaad,' zei Leo. 'Nog nieuws?'

Coby knikte, en zei: 'Estelle is nog steeds niet terecht. Maar dat zal niet lang meer duren, schat ik zo in...' Haar onderlip begon te trillen, en ze stamelde: 'Ze moet toch een keer komen bovendrijven...?'

'Dat lijkt me wel,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

Coby leek zich te vermannen, en zei: 'Ik denk dat ze met hangende pootjes zal terugkeren... Dat kan haast niet anders...'

'Dat help ik je hopen, Coby... Je moet trouwens de groeten hebben van mijn ouders. Ze vinden dat je de politie moet bellen...'

Coby fronste haar voorhoofd. 'En Estelle haar zin geven? Nooit. Als zij zo nodig wil weglopen, moet ze dat vooral doen... Ik heb al genoeg andere dingen om me druk over te maken...'

'Zoals...?'

'Nou, bijvoorbeeld dat de prijs van koffie fors gestegen is, dat m'n darmen nog steeds moeilijk doen, dat m'n DVD-speler stuk is... En zo kan ik nog wel even doorgaan...'

'Liever niet,' schamperde Leo, en blies in zijn koffie.

Coby keek hem aan, en zei: 'Weet je wat het is? Estelle is deze keer echt te ver gegaan. Het moet maar eens afgelopen zijn met die onzin. Met fruit gooien is nog tot daaraan toe, maar weglopen, daar ben ik nooit een voorstander van geweest... Het is te kinderachtig voor woorden... Waarom kunnen we niet gewoon praten...? Ik heb haar al geprobeerd te bellen, maar ze neemt niet op... Ach, weet je wat het is? Misschien is het maar beter zo. Op deze manier hebben we allebei tijd om eens rustig na te denken. Ik hoef thuis ook niet meer bang te zijn dat de wc bezet is als ik nodig moet. Nee, laat ze nog maar een tijdje wegblijven... Geen mens die er rouwig om is...'

'Behalve mijn moeder dan,' schamperde Leo.

'Ja, dat is waar... Hoe gaat het eigenlijk met haar? Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken...'

'Ze maakt het goed,' zei Leo, en besloot niet verder over het onderwerp uit te weiden.

'Oké,' zei Coby. 'Het doet me deugd om dat te horen. Ik kan het erg goed met haar vinden...' Ze keek Leo aan, en zei: 'Je bent zeker wel zielsblij met haar...?'

'Meestal wel,' schamperde Leo. Prompt rinkelde zijn telefoon.

Klik hier voor hoofdstuk 14b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13d

Hieronder hoofdstuk 13d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13d

Om drie minuten voor één kwamen Samantha Hambourge en Wouter Rouwelink het kantoor binnenwandelen. 'Goedemiddag, heren,' zei Samantha. 'Hoe gaat het hier?'

'Goed,' zei Kees.

'Veel bellers gehad?' vroeg Wouter.

'Twee,' zei Kees.

'Twee?' zei Samantha, en fronste haar voorhoofd. 'Dat hoor je niet vaak... Wie dan...?'

'Geesje Leenschaar, en een anonieme beller,' zei Kees.

'Opmerkelijk,' zei Samantha. Ze keek naar Leo, en zei: 'Je ziet een beetje bleek, Leo. Gaat het wel goed met je?'

'Jawel,' loog Leo.

'Ik heb hem al aangeraden om antidepressiva te gaan gebruiken,' zei Kees.

Samantha fronste haar voorhoofd, en zei: 'Ben je dan depressief, Leo?'

Leo schudde zijn hoofd.

Samantha keek naar Kees, en zei: 'Waarom moet hij dan antidepressiva gaan slikken? Kan hij niet beter eens een zonnebankje pakken...?'

Leo schudde zijn hoofd, en zei: 'Dat is kankerverwekkend...'

Samantha keek naar Leo, en zei: 'Is dat zo? Ook als je je goed insmeert…?'

'Ja,' mengde Wouter zich, 'ik heb dat ook weleens gehoord...'

'Ga dan naar het strand,' zei Samantha. 'Misschien heeft Valerie zin om te gaan... Ze was zeer te spreken over jullie gesprek van afgelopen zaterdag...'

'Goed om te horen,' zei Leo. 'Ik vraag me alleen af of ze dan allerlei vreemde rituelen gaat uitvoeren, in verband met haar geloof...'

'En wat dan nog?' zei Samantha. 'Er is niets mis met rituelen. Ik heb ze zelf ook...'

'Oh ja?' mengde Kees zich. 'Welke dan...?'

Samantha dacht na, en zei: 'Vóórdat ik ga vioolspelen doe ik altijd rek- en strekoefeningen...'

'Dat is geen ritueel,' snoof Kees. 'Dat zijn gewoon rek- en strekoefeningen. Zovéél mensen doen die. Onder andere voordat ze gaan sporten...'

Wouter keek naar Samantha, en vroeg: 'Sport jij eigenlijk?'

'Jazeker,' zei Samantha. 'Joggen...'

'Vind je dat niet gevaarlijk?' vroeg Wouter.

Samantha schudde haar hoofd. 'Ik warm mezelf altijd op van tevoren. Ik heb nog nooit een blessure gehad...'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Dat lijkt me sterk...'

'Toch is het zo,' zei Samantha. 'Ik let ook altijd goed op waar ik mijn voeten zet. Je moest eens weten hoeveel blessures dat scheelt...'

'Jog je in je eentje?' vroeg Wouter.

Samantha schudde haar hoofd. 'Meestal met een vriendin. Dan kletsen we meteen wat bij...'

Kees fronste zijn voorhoofd. 'Bijkletsen én opletten waar je je voeten zet, gaat dat wel samen...?'

Samantha knikte. 'Vrouwen kunnen meerdere dingen tegelijk. Mannen meestal niet...'

'Oh ja?' zei Kees. 'Ik kan anders pingpongen en bijkletsen tegelijk. Het kost me wel de nodige moeite, maar ik doe het toch maar...'

Wouter fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Waar hebben jullie het dan over...?'

Kees dacht na. 'Onder andere over fantasy, en de bijbel...'

Samantha fronste haar voorhoofd. 'Ik dacht dat jij geen boeken las...?'

Kees knikte. 'Maar wel kranten. Sinds kort doe ik de kruiswoordpuzzels, en daarin wordt regelmatig gevraagd naar een fantasiewezen of een bijbels persoon. Zo blijf ik toch bij...'

'Bijblijven is inderdaad wel belangrijk,' zei Wouter. 'Zeker als je bij de Kleplijn werkt...'

'Dat zal niemand ontkennen,' zei Samantha, en wierp een venijnige blik naar Leo.

Leo fronste zijn voorhoofd. Wat had haar grimas te betekenen? Was het een aansporing aan zijn adres om Overvolle agenda's te lezen? Had zij soms het boek in zijn brievenbus gedaan? Maar waarom dan zoveel geheimzinnigheid? Was zij soms ook de mysterieuze beller? Hij besloot er niet langer over na te denken, en keek op zijn horloge: tijd om naar huis te gaan. Hij deed zijn jas aan, groette de overige aanwezigen, en liep terug naar zijn woning.

Thuis lunchte hij, vouwde de was op, en borg deze weg. Vervolgens las hij in zijn fauteuil verder in Overvolle agenda's van Mika Hariki, maar legde het al na een kwartier weg om naar buiten te staren.

Klik hier voor hoofdstuk 14a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13c

Hieronder hoofdstuk 13c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13c

Leo gaf de hoorn weer aan Kees, en zei: 'Zet jij hem op, Kees...?'

Kees fronste zijn voorhoofd, maar pakte evengoed de hoorn, en begon te praten.

Leo wreef over zijn voorhoofd, en dacht na. Wat moest hij nu gaan doen? Rust nemen, dan zou hopelijk het lijntje niet breken. Hij keek naar het beeldscherm van zijn pc. Hij wist nog steeds niet met zekerheid wie Mika Hariki was, dus nam hij muis en toetsenbord, en surfte hij verder naar meer informatie over de belhamel. De naam Mika Hariki was volgens de meeste bronnen een pseudoniem van iemand die verborgen wilde blijven. Er deden over hem verschillende geruchten de ronde: Hariki zou eigenlijk een Duitser zijn, Hariki zou Auschwitz overleefd hebben, Hariki zou een project zijn van een marketingbedrijf in New York, ga zo maar door. Daar werd Leo dus niet veel wijzer van.

Kees was ondertussen opgehouden met telefoneren, en vroeg: 'Weet je wie dat was?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Iemand die verkeerd verbonden was. Gelukkig heb ik hem aan de praat kunnen houden, dus misschien belt hij ooit nog eens terug...'

'Laten we het hopen,' zuchtte Leo. 'Hoe heette hij?'

'Dat heeft hij niet gezegd. Dat is meestal zo bij nieuwe bellers. Die blijven liever nog even anoniem, tot ze ons wat beter kennen...'

'Had hij een metalige stem?'

'Nee. Hoezo? Denk je dat het de mysterieuze beller was...?'

Leo fronste zijn voorhoofd, dacht na, en zei: 'Wie weet...' Dus Kees wist ook al van de mysterieuze beller. Zouden zijn ouders dan toch naar de Kleplijn gebeld hebben? Maar nee, Kees had zonet nog gezegd van niet. Kees moest het dus van iemand anders hebben gehoord, maar van wie? Of had Kees soms gelogen over het contact met zijn moeder? Maar waarom dan? Leo haalde diep adem, nam een slok van zijn koffie, en vroeg: 'Wat had je beller precies te melden?'

'Niet veel bijzonders,' antwoordde Kees. 'Dat is meestal zo bij nieuwe bellers. Ze moeten eerst nog even wennen. Maar om nog even op die antidepressiva terug te komen: ik heb ze zelf ook een tijdje gebruikt, dus het is niets om je voor te schamen, als je dat soms denkt...'

'Dat weet ik, ik heb ze zelf ook een tijdje gebruikt...'

Kees trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Waarom...?'

'Vanwege een depressie...'

'Ik ook...'

Leo keek hem aan, en zei: 'Was je depressief omdat je ouders overleden waren...?'

'En omdat mijn huwelijk was stukgelopen. Als je trouwt, zou je eigenlijk de garantie moeten hebben dat het voor altijd is, maar zo werkt het in de praktijk niet, helaas...'

Leo nam een slok van zijn koffie, en vroeg: 'Heb je naast antidepressiva slikken nog andere dingen gedaan om er bovenop te komen?'

'Veel pingpongen,' zei Kees. 'Zonder die hobby had ik hier niet meer gezeten. Weet je, als ik pingpong, dan ben ik één met het batje. En ik stel me dan voor dat het balletje mijn ex is. Niet op een vervelende manier, maar juist op een positieve. Ik en mijn batje werken samen met het balletje om de tegenstander, Het Kwaad, te verslaan...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Wat vinden je tegenstanders daarvan?'

'Die vinden het best. Eén van mijn vaste tegenstanders, Remco, leest veel fantasyboeken, en vindt het vaak wel grappig. Een andere tegenstander, Bertine, is streng gelovig, en is er minder blij mee... Haar lippen gaan altijd trillen als ze me ziet. Ik heb haar al een paar keer geprobeerd uit te leggen dat mijn strijd tegen Het Kwaad slechts metaforisch is, maar om de één of andere reden blijven haar lippen trillen...'

'Misschien heeft ze het moeilijk thuis,' zei Leo. 'Dat hoor je wel vaker bij strenggelovige vrouwen. Ze nemen dikwijls teveel hooi op hun vork...'

'Ik zal het haar eens vragen,' zei Kees, en dronk zijn koffiebekertje leeg. Hij keek Leo aan, en zei: 'Jij nog koffie?'

Leo schudde zijn hoofd. 'Nee, dank je... Ik doe even rustig aan...'

Kees liep naar de koffieautomaat, schonk zich een bekertje in, en ging weer op zijn plek zitten.

Leo haalde opnieuw diep adem, nam muis en toetsenbord, en vervolgde zijn zoektocht naar het fijne over Mika Hariki. Maar de meeste bronnen bleven elkaar tegenspreken, dus daar schoot hij weinig mee op.

Klik hier voor hoofdstuk 13d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13b

Hieronder hoofdstuk 13b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 13a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13b

De beller bleek Geesje Leenschaar. Leo had geen puf om haar te woord te staan, dus gaf hij de hoorn aan Kees, en zei: 'Het is voor jou...'

'Prima,' zei Kees, en nam de hoorn over. 'Goedemorgen, Geesje,' zei hij, 'hou je vooral niet in...'

Leo keek ondertussen op zijn horloge: wat moest hij nu doen? Zou hij zich alsnog ziek melden? Maar wat moest hij dan tegen meneer Wieldop zeggen? Hij had hem zonet nog gesproken, en gezegd dat het goed ging. Kon hij hard maken dat hij nu opeens ziek was? Hij keek om zich heen, en dacht na. Zou hij op internet op zoek gaan naar informatie over Mika Hariki, de schrijver van Overvolle agenda's? Ja, wellicht was dat raadzaam. Misschien was Hariki een tiran voor zijn omgeving, of een onaangepaste sociopaat, of nog iets ergers. Dat kon hij maar beter zo snel mogelijk te weten komen, als lezer van één van zijn boeken. Dus opende hij zijn webbrowser, en begon te zoeken.

Kees was ondertussen opgehouden met bellen, en zei: 'Dat was Geesje Leenschaar...'

'Dat weet ik,' zuchtte Leo.

'Wil je horen wat ze te melden had?'

'Liever niet.'

Kees keek hem onderzoekend aan, en zei: 'Waarom niet...?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Daarom niet.'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Gaat het wel goed met je?'

'Jawel...'

'Waarom wil je dan niet horen wat Geesje te vertellen had...?'

Leo dacht na. Zou hij de waarheid vertellen? Hij besloot van niet, en zei: 'Daarom niet.'

'Ze had een hoop interessante dingen te melden...'

'Dat lijkt me sterk...'

Kees dacht na, en zei: 'Goed, misschien waren ze ook wel niet zo heel interessant. Maar het lijkt me wel goed als je het weet...'

'Als ik wat weet?'

'Dat Geesje Valerie van haar duivenfobie probeert af te helpen met behulp van een kruidendrank, waarvan ze het recept van een medicijnman in Congo heeft geleerd...'

'Dat had ik inderdaad voor geen goud willen missen,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Toch is het goed om te weten,' zei Kees. 'Voor als je zelf ooit last krijgt van een duivenfobie...'

'Ik kijk wel uit.'

'Daarbij is het vanuit professioneel standpunt gezien ook goed als je op de hoogte blijft van het reilen en zeilen van de bellers van de Kleplijn. Je weet nooit of je Geesje binnenkort weer eens spreekt...'

'Dat hoop ik niet.'

'Dat weet je niet. Het komt weleens voor dat ze twee keer op een dag belt... Dat zal wel met de leeftijd te maken hebben...'

'Dat zal wel.'

Kees bestudeerde Leo, en zei: 'Weet je wat jij moet doen? Antidepressiva slikken...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Hoezo?'

'Daar knap je van op...'

'Dat is inderdaad wel nodig, ja...'

'Hoezo?' zei Kees, en fronste zijn voorhoofd. 'Als het je hier niet bevalt, neem je maar ontslag...'

'Dat zal niet gaan.'

'Waarom niet...?'

'Daarom niet.'

Kees fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Je doet kinderachtig, Leo.'

'Niet waar.'

'Wel waar. Je doet in ieder geval eigenwijs, en dat is nergens voor nodig...'

'Dat zeg jij...'

'En met reden. Dus vertel maar snel waarom je geen ontslag kunt nemen...'

Leo dacht na, en zei: 'Omdat ik dan eerst ander werk moet hebben.'

'En dat gaat je niet lukken? Is dat het?'

Leo aarzelde, en zei: ‘Dat hangt ervan af…’

'Luister, Leo, als je mensen niet fatsoenlijk te woord staat, krijg je overal problemen... Denk dus goed na bij wat je doet, of zegt...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Ik zou wel willen, Kees, maar…' Prompt rinkelde zijn telefoon, alwéér. Hoe was zoiets mogelijk?

Klik hier voor hoofdstuk 13c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 13a

Hieronder hoofdstuk 13a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 13. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

13a

Het was maandagochtend. Leo zat te ontbijten. Hij had weinig puf om naar zijn werk te gaan, maar was evengoed opgestaan. Zou hij zich ziek melden? Nee, dan zou hij de hele dag alleen zijn, en was dat dan zoveel beter, in deze barre tijden? Dus at hij zijn twee boterhammen met jam op, poetste zijn tanden, deed zijn jas aan, en ging op weg naar het kantoor van de Kleplijn. Daar arriveerde hij niet veel later. Kees Vinketeen, zijn collega van vanmorgen, was er nog niet. Leo deed zijn jas uit, en hing deze over zijn stoel. Zuchtend ging hij zitten, en keek om zich heen. Vanuit de gang hoorde hij voetstappen naderen. Hans Wieldop, de directeur van de Kleplijn, kwam de kamer binnenlopen, en zei: 'Goedemorgen, Leo, hoe gaat het ermee?'

'Goed,' loog Leo.

'Prima,' zei Wieldop, en liep naar de koffieautomaat. Hij keek Leo aan en zei: 'Koffie?'

'Dat is goed,' zei Leo.

Wieldop schonk twee koffies en gaf eentje aan Leo, die hem bedankte. Wieldop blies in zijn koffiebekertje, bekeek Leo over de rand ervan, en zei: 'Heb je al nagedacht over mijn voorstel om Samantha Hambourge te gaan vergezellen op de woensdagavond?'

Leo knikte.

'En?' vroeg Wieldop.

'Ik heb nog geen besluit kunnen nemen,' zei Leo. 'Ik wil Samantha eerst beter leren kennen...'

Wieldop trok een wenkbrauw omhoog. 'Nog beter?'

Leo knikte.

'Goed,' zei Wieldop, ogenschijnlijk berustend. 'Kan ik er dan volgende week op terugkomen?'

'Ja, meneer Wieldop.'

'Oké. Hopelijk tot dan. En veel succes vandaag.'

'Dank u, meneer Wieldop.'

Wieldop verliet de ruimte, en groette Kees Vinketeen, die net kwam binnenlopen. 'Goedemorgen,' zei Kees, en zette zijn tas bij zijn bureau neer. Hij wees met zijn duim over zijn schouder, en zei: 'Wat had Wieldop?'

'Niets bijzonders,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

Kees trok een wenkbrauw omhoog, en mompelde: 'Werkelijk?' Hij haalde zijn schouders op, liep naar de koffieautomaat, en vroeg: 'Koffie?'

'Nee, dank je. Ik heb al.'

Kees schonk zichzelf koffie in, en ging tegenover Leo op zijn plek zitten. 'Zo,' zei hij, 'hoe was je weekend?'

'Prima.'

'Ben je weer naar de film geweest?'

Leo knikte.

'Welke?'

'Sick Kicker.'

'Ach ja, daar heb ik het één en ander over gehoord. Speelt Denise Druppel daar niet in mee?'

Leo schudde zijn hoofd.

'Jammer,' zei Kees. 'Ze doet me altijd denken aan stamppot boerenkool... Zelf heb ik een nieuwe hobby ontdekt: kruiswoordpuzzels...' Hij zette zijn koffie neer, boog opzij, haalde een opgevouwen krant uit zijn tas, legde deze voor zich neer, keek Leo aan, en zei: 'Weet jij een ander woord voor “nu en dan”?'

'Eh... “Soms”...?'

'Ach ja, natuurlijk... “Soms”...' Kees noteerde het woord, en zei: 'Soms zijn die puzzels wel lastig. Maar heel veel mensen doen tegenwoordig kruiswoordpuzzels. Onder andere je moeder...'

'Dat klopt,' zei Leo.

Kees keek Leo aan, en zei: 'Hoe gaat het eigenlijk met haar? Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken...'

Leo haalde opgelucht adem. Het kon betekenen dat zijn ouders zich inderdaad aan het belverbod hielden. Hij zei: 'Ze maakt het goed. Ze heeft zich opgegeven om te gaan wandelen met mensen in rolstoelen...'

'Vrijwillig?'

Leo knikte. Misschien had hij het beter niet kunnen vertellen. Straks zou Kees het doorvertellen aan Jorge, en zou Jorge zich bij zijn moeder melden, en wat dan?

'Het doet me deugd om dat te horen,' zei Kees. 'Mijn zoon moet misschien ook wel in een rolstoel. Hij heeft last van zijn enkels. Al die tijd heeft hij zich sterk gehouden, de stakker. Maar gisteren, toen ik met hem ging voetballen, kwam het eruit. Hij zei: “Papa, ik heb last van mijn enkels.” Toen ik dat hoorde, brak mijn hart. Waarom hij al die tijd met pijnlijke enkels heeft rondgelopen is me een raadsel. Die jongen doet wel vaker vreemde dingen. Hopelijk groeit hij daar snel overheen...'

'Dat help ik je hopen,' zei Leo. Prompt begon zijn telefoon te rinkelen.

Klik hier voor hoofdstuk 13b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 12c

Hieronder hoofdstuk 12c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 12. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

12c

Bij de bioscoop aangekomen bekeek Leo de aankondigingsborden, om te zien welke films er zoal draaiden. Hij koos voor Sick Kicker, een thriller over een man die bijna overal bang voor is, en daarom in het wilde weg om zich heen trapt. Zou Samantha ook in de zaal zitten? Hij keek om zich heen, maar zag haar nergens.

In de pauze ging hij naar de wc, en kocht hij aan de bar een cola, die hij in een hoek van de lobby ging staan opdrinken. Op een gegeven moment zag hij een blondine van in de dertig met lichtbruine ogen, gekleed in een parelmoerkleurige avondjurk, zijn richting opkijken. Toen ze zag dat hij terugkeek liep ze naar hem toe, en zei: 'Goedenavond, bent u Leo de Ketter?'

Leo knikte.

De vrouw stak haar hand uit, en zei: 'Valerie Escargot. Ik ben een vaste beller van de Kleplijn. Ik herken uw gezicht van de fansite...'

Leo schudde de hand, fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Fansite?'

Valerie trok beide wenkbrauwen omhoog, en zei: 'Weet u dat niet? Brenda Weeffout heeft een fansite over de Kleplijn gemaakt. Je kunt er van alles doen, onder andere chatten...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Is dat zo?' Echt blij was hij daar niet mee. Het betekende misschien extra publiciteit voor de Kleplijn, maar hij kwam liever niet met zijn gezicht op internet.

Valerie knikte. 'Ik kom er zelf regelmatig. Sinds ik ben aangevallen door een duif kom ik weinig meer buiten. Behalve vanavond. Ik moest deze film gewoon zien...'

'Het is inderdaad een boeiende film,' schamperde Leo.

'Ja. Zoals Jack over straat zwerft en overal gevaar in ziet, dat vind ik erg aandoenlijk. U ook?'

'Ik denk het. En zeg maar “je”.'

Valerie bloosde, en zei: 'Dank je, Leo. Tracy vertelde dat jij ook weleens bang bent...'

Leo knikte. 'Wie niet? Daarom ben ik deze film ook gaan bekijken. Om te zien hoe Jack met zijn angst omgaat. Zijn manier is natuurlijk niet de juiste, maar misschien verandert er het één en ander in het verhaal, na de pauze...'

'Dat denk ik wel,' zei Valerie. 'Ik ben nu bezig in een boek, Zeg ja tegen je angst, van professor dokter Arend Viltjes. Daarin staat dat je angst moet toelaten in je leven. Arend geeft ook een-op-eenbegeleiding, maar ik twijfel of ik me daarvoor zal opgeven. Straks wordt hij verliefd op me, en dat moet ik niet hebben. Niet dat ik intelligentie niet aantrekkelijk vind, maar hij is te oud. Hij is al bijna zeventig, en dat gaat me toch echt te ver...' Ze keek hem aan, en zei: 'Jij werkt toch ook veel met oude mensen?'

'Dat valt mee,' zei Leo, en nam een slok van zijn cola.

'Ik ben een beetje bang voor oude mensen,' ging Valerie verder. 'Ze zijn altijd zo eerlijk, en door het leven getekend. Ze klagen ook veel. Ze denken dat ik op hun mening zit te wachten, maar dat is niet zo. Mag ik misschien zelf weten wat voor kleren ik aantrek? Trouwens, alsof zij er zo leuk bijlopen, met hun identieke windjacks en kapsels...'

'Tja...,' zei Leo, en nam nog maar eens een slok van zijn cola.

'Soms zou ik ook wel, net als Jack, in het wilde weg om me heen willen trappen. Maar dat gaat nogal moeilijk in dit soort jurken...' Ze showde haar jurk aan Leo, en vroeg: 'Wat vind je van deze...?'

'Staat je goed.'

'Dank je,' zei Valerie. 'Ik ben vroeger fotomodel geweest, maar tegenwoordig ben ik ambassadrice van de Zonnekerk...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Wat is dat?'

'Een kerk. We aanbidden de zon. Vooral in de zomer. In de winter is er weinig zon in Nederland, dus gaan we weleens naar het buitenland. Bijvoorbeeld naar Jamaica, of Frankrijk, waar ik vandaan kom...' Ze keek hem aan, en zei: 'Jij bent toch ook gelovig?'

Leo knikte, fronste zijn voorhoofd, en vroeg: 'Hoe weet je dat?' Zouden zijn ouders dan toch naar de Kleplijn gebeld hebben?

Valerie dacht na, en zei: 'Dat weet ik niet meer...'

Op dat moment werd omgeroepen dat de film weer verder zou gaan. Leo nam afscheid van Valerie, en begaf zich naar zijn stoel. Toen de film afgelopen was, liep hij terug naar zijn flat.

In de entreehal aangekomen keek hij in zijn brievenbus, om te zien of er post was. Tot zijn grote verbazing lag er een boek in. Hij nam het eruit, en bekeek de voorkant: Overvolle agenda's, van Mika Hariki. Dat rotboek, dacht hij bij zichzelf. Er zat geen begeleidend briefje bij, of iets van die strekking. Zou het van Samantha komen? Kon ze het dan toch niet laten om hem haar boekensmaak op te dringen? Of kwam het van zijn moeder, die hem wellicht aan Samantha wilde koppelen? Of, en hij durfde er bijna niet aan te denken, was de mysterieuze beller soms verantwoordelijk?

Leo nam het boek mee naar zijn appartement, ging in zijn fauteuil zitten, en begon te lezen. Na een half uur hield hij daarmee op om naar bed te gaan. Het was weer een enerverende week geweest, en hij sliep dan ook snel in.

Klik hier voor hoofdstuk 13a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 12b

Hieronder hoofdstuk 12b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 12. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 12a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

12b

Heleen keek Leo aan, en zei: 'Misschien is jouw mysterieuze beller wel een verongelijkte invalide...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Hoe komt u dáár nu weer bij, ma?'

Heleen haalde haar schouders op. 'Gewoon. Het zou toch kunnen? Heb je niets meer van hem gehoord?'

'Nee, en hopelijk blijft dat zo...'

'Ik maak me er toch wel een beetje zorgen over,' zei Heleen. 'Moet je er niet mee naar de politie?'

Leo schudde zijn hoofd. 'De politie heeft wel wat beters te doen. Daarbij heb ik er ook niet zoveel last van... Het is niet dat hij me bedreigt, of iets in die trant... Wouter denkt dat hij me boekentips wil geven. De vraag is alleen hoe de mysterieuze beller kan weten dat ik op zoek ben naar leesvoer als hij geen bekende van me is...'

'Dat weet je niet,' mengde Dirk zich. 'Misschien bespioneert hij je wel...'

'Dat denk ik niet,' zei Leo, nipte van zijn koffie, en zei: 'Waarom zou hij dat doen?'

'Gewoon, voor de lol,' mengde Heleen zich. 'Otto en Janice zijn ook een tijdje bespioneerd, vanwege een boekhoudkundige kwestie. Misschien weten zij raad...'

'Die zitten nu in Zandvoort,' zei Dirk. 'Daar hebben we dus niets meer aan...'

Heleen trok beide wenkbrauwen omhoog. 'Hoezo? We kunnen ze toch bellen?'

Dirk fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Heb jij hun nummer dan?'

'Nee,' zei Heleen, 'maar dat kunnen we toch opzoeken?'

Dirk snoof, en zei: 'Hen kennende hebben ze een geheim nummer...'

'Dat weet je niet zeker,' wierp Heleen tegen.

'Ik wel,' zei Dirk.

Leo haalde zijn schouders op, en zei: 'Maken jullie je maar geen zorgen. Het waait vast wel over. Er zijn belangrijker dingen op de wereld...'

'Toch ben ik wel benieuwd wat zijn uitspraak te betekenen kan hebben,' zei Heleen.

'De buizerd spreidt zijn vleugels,' zei Dirk. 'Dat is inderdaad wel opmerkelijk. Wie is de buizerd? En waarom spreidt hij zijn vleugels?'

'Ik denk om te vliegen,' zei Heleen, en nam een slok van haar koffie.

'Oké,' zei Dirk, 'maar waar naartoe?' Hij dacht na, en zei: 'Ik weet niet zoveel van vogels, laat staan van buizerds. Komen die eigenlijk wel voor in Nederland?'

'Als het aan mij ligt niet,' zei Heleen. 'Ik moet niet veel weten van zomaar rondfladderend gespuis. En terecht. Kijk maar naar Valerie en Tracy. Die durven amper nog over straat door die smeerlappen. Leuk is anders...'

'Nou en of,' zei Dirk. Hij dacht na, en zei: 'Misschien bedoelt de mysterieuze beller met de buizerd zichzelf wel...' Hij keek Leo aan, en zei: 'Dat zou kunnen betekenen dat je binnenkort geen last meer van hem hebt, als hij tenminste naar elders vliegt...'

'Dat zou kunnen,' zei Leo. Hij had geen zin om er verder over na te denken, keek op zijn horloge, en zei: 'Ik ga maar weer eens...'

'Nu al?' zei Heleen. 'Je koek is nog niet op...'

Leo at snel zijn koek op, en zei: 'Goed, dat was het dan weer...'

'Eet je niet mee?' vroeg zijn moeder. 'Ik maak weer hamburgers...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Alwéér?'

Heleen knikte. 'Je lust toch wel hamburgers...?'

'Goed dan,' zei Leo, 'maar daarna ga ik echt weg...'

'Ga je weer naar de bioscoop?' vroeg Dirk.

Leo knikte.

'Welke film?'

'Dat weet ik nog niet.'

'Als het maar een leuke film is,' zei Heleen. 'Na zo'n drukke werkweek heb je dat wel verdiend...' Ze liep naar de keuken, en ging aan de slag. Na ongeveer een kwartier diende ze de druipende hamburgers op vanaf een grote schaal. Leo at ze met veel smaak op, want met zijn eetlust was voorlopig nog weinig mis. Hij nam afscheid van zijn ouders, en ging op weg naar de bioscoop.

Klik hier voor hoofdstuk 12c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 12a

Hieronder hoofdstuk 12a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 12. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 11d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

12a

De volgende dag was het zaterdag. Leo was maar weer eens op bezoek bij zijn ouders, Dirk de Ketter en Heleen de Ketter-Linkesoep. Hij ging op de tweezitsbank zitten. Zijn moeder schonk hem koffie in, en gaf hem een gevulde koek. Ze ging naast Dirk op de driezitsbank zitten, keek Leo aan, en zei: 'Fijn dat je gekomen bent, Leo.'

'Graag gedaan,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

'Hoe gaat het?' vroeg Heleen, en blies eveneens in haar koffie.

'Goed.'

'Nog nieuws over Estelle?'

Leo schudde zijn hoofd. Hij begon het geouwehoer over Estelle een beetje zat te worden.

'Ik heb gehoord dat ze is gezien in Brussel,' zei Heleen. 'Ze hielp daar een oud vrouwtje de straat over. Dat doet me deugd, dat ze oude vrouwtjes de straat over helpt. Als ze het tenminste wás...'

'Dat denk ik niet,' mengde Dirk zich.

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Van wie heb je gehoord dat ze in Brussel is?'

Heleen dacht na, en zei: 'Van Brenda Weeffout. Die was in Brussel om kledingstoffen te bekijken. Ik kwam haar gisteren tegen in de Boppo, en toen moest ik wel een praatje met haar maken. Wist je dat ze een eigen kledingwinkel heeft?'

Leo knikte.

'Ik zou ook wel een eigen kledingwinkel willen,' zei Heleen. 'Ik heb verder toch niets te doen...'

'En het huishouden dan?' vroeg Dirk.

Heleen fronste haar voorhoofd. 'Een huis moet nooit te schoon zijn. Daar word je ziek van...'

Leo fronste zijn voorhoofd. Samantha had het daar gisteren ook al over gehad, dus zei hij: 'Hebben jullie toch naar de Kleplijn gebeld?'

Heleen schudde wild haar hoofd. 'Natuurlijk niet. We zouden niet durven. Ik heb laatst wel met Coby gebeld, omdat ik Estelle meende te hebben gezien. Maar het bleek een paspop...'

Dirk fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Hoe kun je een paspop nu voor Estelle aanzien?'

'Zo vreemd is dat niet,' zei Heleen. 'Een paspop is ook alleen op de wereld, en heeft ook niemand die van haar houdt, net als Estelle...'

'Ik denk anders dat er voldoende mensen zijn die van Estelle houden,' schamperde Dirk.

'Oh ja?' zei Heleen. 'Wie dan?'

'Nou, bijvoorbeeld Armando...'

Leo wreef over zijn voorhoofd, dat begon te steken. De naam Armando kwam hem bekend voor, maar hij had geen zin om zijn hoofd erover te breken waarvan precies.

'Welnee,' zei Heleen. 'Armando is daar niet serieus genoeg voor. Die zit altijd maar achter de meiden aan, en vreet voor de rest niets uit...'

'Daarom juist,' zei Dirk. 'Estelle doet precies hetzelfde. Daarom passen ze ook zo goed bij elkaar...'

'Niet waar,' zei Heleen. 'Armando is donker en Estelle is blond. Dat kan nooit goed gaan...'

'Oh nee?' zei Dirk. 'En wij dan? Ik ben ook donker, en jij blond...'

'Geblondéérd,' zei Heleen. 'Dat is heel wat anders. En jij bent niet donker...'

'Wel waar...,' zei Dirk.

Leo besloot snel van onderwerp te veranderen, en zei: 'Verder nog nieuws?'

Heleen dacht na, en zei: 'Ik heb me opgegeven om te gaan wandelen met mensen in rolstoelen. Die zitten de hele dag maar binnen, en dat lijkt me niet gezond...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en vroeg: 'Hoe gaat dat precies in zijn werk?'

'Ik word gekoppeld aan iemand in een rolstoel, en dan ga ik iedere week met hem wandelen. Maakt niet zoveel uit waarnaartoe, als hij maar even flink kan uitwaaien...'

Leo dacht na. Hopelijk had Jorge Aldano zich hier niet voor opgegeven. 'Weet je al wie het is?' vroeg hij.

Heleen schudde haar hoofd. 'Ik heb specifiek om een man gevraagd, want daar kan ik beter mee opschieten. Hij mag best een crimineel verleden hebben, maar alsjeblieft wel met goede manieren. Dat hij deuren voor me openhoudt en dergelijke...'

Dirk fronste zijn voorhoofd, en zei tegen Leo: 'Ik heb haar al een paar keer gezegd dat ze dat kwalijk van een invalide kan verlangen, maar ze luistert niet...'

Heleen fronste haar voorhoofd, en beet hem toe: 'Je moet ze nooit invalide noemen. Dat is een belediging. Ik noem ze steevast mensen in rolstoelen. Daar kwets je niemand mee...'

Klik hier voor hoofdstuk 12b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 11d

Hieronder hoofdstuk 11d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 11. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 11c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

11d

Om vijf minuten voor één kwamen Samantha Hambourge en Coby Holbeen keuvelend het kantoor binnenwandelen. Leo sloot snel zijn webbrowser, en zei: 'Goedemiddag, dames...'

'Goedemiddag, dame en heer,' zei Samantha. 'Hoe is het hier?'

'Goed,' zei Leo.

'Veel bellers gehad?'

'Eentje maar,' mengde Tracy zich. 'Mike Sonderveld.'

Samantha balde haar vuisten, en zei: 'Wacht maar tot ik hem te pakken krijg. Dan zal ik hem eens goed de waarheid zeggen...'

'Dat hoeft niet,' zei Tracy, 'dat heeft Leo al gedaan...'

Samantha trok een wenkbrauw omhoog, keek naar Leo, en zei: 'Is dat zo? Wat heb je gezegd?'

'Dat hij beter hondenuitlater kan worden,' zei Leo.

Samantha fronste haar voorhoofd, en zei: 'Dat weet ik nog zo net niet. Ik zie hem weleens lopen met zijn hond, en dan staat hij altijd te trillen op zijn poten...'

'Wie?' vroeg Tracy. 'De hond, of Mike?'

'Allebei,' zei Samantha.

Coby liep naar de koffieautomaat, en zei: 'Koffie?'

Samantha draaide zich naar Coby toe, en zei: 'Zou je dat wel doen?'

Coby haalde haar schouders op, en zei: 'Eentje moet kunnen...'

'Eentje dan,' zei Samantha. 'En schenk voor mij ook maar in...' Ze draaide zich naar Leo en Tracy toe, en zei: 'Jullie ook?'

Leo en Tracy schudden hun hoofd.

Coby schonk twee koffies in, en gaf eentje aan Samantha, die hem in ontvangst nam, haar bedankte, en vroeg: 'Ben je inmiddels met de Asparifim gestopt, Coby?'

Coby schudde haar hoofd. 'In de bijsluiter staat dat je het minstens een week moet gebruiken...'

Samantha fronste haar voorhoofd. 'Ook als het de zaken alleen maar erger maakt?'

Coby aarzelde, en zei: 'Maar het maakt de zaken niet erger. Sinds gisteren gaat het alweer stukken beter...'

Samantha fronste opnieuw haar voorhoofd. 'Beter? Onderweg hierheen zei je nog dat je de hele nacht op de wc hebt gezeten...'

'Ja, maar ik heb daar wel een paar uur kunnen slapen, dus wat dat betreft gaat het beter...' Ze keek de anderen onderzoekend aan, en blies zachtjes in haar koffie.

Tracy trok haar wenkbrauwen omhoog, en zei: 'Zou je niet beter toch maar naar de huisarts gaan?'

Coby schudde haar hoofd. 'Het waait allemaal vast wel over. Zolang ik er hier geen last van heb, valt het nog reuze mee...'

'Maar thuis zit je er toch maar mee,' zei Tracy. 'Kom je nog wel aan je huishouden toe? Helemaal nu Estelle weg is?'

Coby fronste haar voorhoofd. 'Estelle stak nooit een poot uit in het huishouden, dus wat dat betreft is er niets veranderd. Nee, ik red me best...'

'Een beetje viezigheid in huis kan geen kwaad,' mengde Samantha zich. 'Sterker nog, het is juist goed. Juist als een huis te schoon is, worden mensen vaker ziek...'

Tracy fronste haar voorhoofd, en zei: 'Dat weet ik nog zo net niet, Samantha. Ik heb een tijdje in een restaurant gewerkt, en daar was het viezer dan een buitenwijk in Calcutta. En toch was ik regelmatig ziek...'

'Dat was dan omdat je het werk niet leuk vond,' zei Samantha. 'Geest en lichaam zijn één. Als je geest iets niet leuk vindt, houdt je lichaam er op een gegeven moment mee op...'

Leo dacht na. Hij was lichamelijk gezien redelijk gezond, dus óf hij vond zijn werk leuk, óf het was bij hem thuis een mestvaalt. Óf Samantha wist er het fijne niet van. Hij gokte op het laatste.

Het was alsof Samantha zijn gedachten kon lezen, want ze keek hem aan, en zei: 'Jij bent zeker nooit ziek, Leo?'

'Meestal niet,' zei Leo.

'Houden zo,' mengde Tracy zich.

Leo keek op zijn horloge: tijd om naar huis te gaan. Hij deed zijn jas aan, groette de overige aanwezigen, en liep terug naar huis.

Thuis lunchte hij, zette hij een was aan, en deed hij voor de rest van de dag niet veel meer.

       

 

Klik hier voor hoofdstuk 12a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 11c

Hieronder hoofdstuk 11c van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 11. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 11b, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

11c

Tracy bekeek Leo met glinsterende ogen, en zei: 'Héél goed, zoals je tegen Mike inging. Het werd tijd dat die jongen eens de waarheid hoorde...'

'Dank je,' zei Leo, en dronk zijn koffiebekertje leeg.

Tracy keek om zich heen, boog licht voorover, en zei: 'Ik heb een keer een doos koffiekoekjes van Mike gekocht, en ben daar goed ziek van geworden. Ze begonnen op een gegeven moment ook melig te smaken. Ze waren wél spotgoedkoop. Zeven euro negenennegentig voor een doos met zestien zakken. In de supermarkt betaal je minstens het dubbele...' Ze keek hem aan, en zei: 'Eet jij weleens koekjes?'

Leo dacht na, en zei: 'Alleen als ik op visite ben.'

'Dat is waar ook,' zei Tracy. 'Je moeder vertelde dat laatst. Ze zei dat je altijd een gevulde koek bij de koffie neemt als je bij ze op bezoek bent...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en vroeg: 'Wanneer heeft ze je dat verteld?' Als het na het door hem ingestelde belverbod was geweest, zou hij haar morgen eens flink het vuur aan de schenen leggen.

Tracy dacht na, en zei: 'Dat weet ik niet meer... Ik weet wél dat ik graag met je moeder praat. Ze zit vol levenswijsheid. Mijn eigen moeder veel minder. Die hangt de hele dag maar voor de tv, en voert voor de rest geen klap uit. Ik zeg er weleens wat van, als ik bij haar op bezoek ben, maar dan gebaart ze meestal dat ik stil moet zijn, omdat er dan net een leuke videoclip op tv is. Maar ze vindt elke videoclip leuk... Dat is het probleem met haar: ze heeft totaal geen smaak...'

'Hoe heet ze?' vroeg Leo.

'Kitty. Kitty Lamshoofd-Brullemeyer. Mijn vader heet Bruno Lamshoofd. Hun huwelijk was een moetje. Althans, ze hebben zich, tijdens een vakantie op een cruiseschip, door een priester laten overhalen om te trouwen, nadat mijn moeder had ontdekt dat ze zwanger van mij was. Die priester wilde niet dat ik in ellende zou opgroeien. Ik ben die man nog steeds dankbaar, al krijg ik al een tijdje geen kerstpakketten meer van hem. Maar ja, zoiets houdt natuurlijk een keer op... Jammer is het wel, want omdat ik nu vaker met de taxi moet, hou ik per maand minder geld over om eten te kopen...' Ze keek naar de koffieautomaat, en zei: 'Over eten gesproken, jij nog koffie?'

'Nog eentje dan,' zei Leo.

Tracy liep naar de koffieautomaat, en tapte twee koffies. Eentje zette ze op Leo's bureau neer, om vervolgens weer te gaan zitten op haar plek. 'In principe drink ik zo weinig mogelijk koffie,' zei ze, 'behalve als ik op mijn werk ben...' Ze keek met toegeknepen ogen naar de koffieautomaat, vervolgens naar Leo, en zei: 'Zou Freddy soms drugs door het koffiepoeder doen?'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Waarom zou hij dat doen?'

Tracy haalde haar schouders op. 'Om wraak te nemen? Freddy heeft het niet gemakkelijk als klusjesman annex conciërge. Er is veel kritiek op hem...'

'Dat kan wel wezen, maar drugs door het koffiepoeder doen gaat wel erg ver. Daarbij zouden we dat dan toch ook moeten hebben gemerkt?'

Tracy blies in haar koffie, en zei: 'Misschien heb ik dat ook. Neem nu die angst van mij om over straat te gaan. Die komt toch niet zomaar uit de lucht vallen?'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'In jouw geval wel. Je was toch aangevallen door een duif?'

'Ja, omdat ik bang was. Duiven kunnen dat ruiken. Ik was dus al bang vóórdat dat gebeurde...'

'Ja,' zei Leo, 'maar eerder zei je dat iedereen weleens bang is, dus dat hoeft niet per se aan de koffie te liggen...' Hij keek naar zijn koffiebekertje, vervolgens weer naar Tracy, en zei: 'Je wordt toch niet high van deze koffie, of wel soms?'

Tracy dacht na. 'Volgens mij niet... Maar misschien stopt Freddy er drugs in waar je niet high van wordt…?'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Wat heeft dat voor zin?' Hij keek haar streng aan, en zei: 'Je moet mensen niet vals beschuldigen, Tracy...'

Tracy sloeg haar ogen neer, en zei: 'Goed, Leo... Ik zal het niet meer doen...'

Leo trok zijn toetsenbord en muis naar zich toe, opende zijn webbrowser, en ging maar weer eens op zoek naar nieuw leesvoer, onderwijl zijn koffie drinkend.      

            

 

Klik hier voor hoofdstuk 11d!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 11b

Hieronder hoofdstuk 11b van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het vervolg van hoofdstuk 11. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 11a, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

11b

De beller bleek Mike Sonderveld te zijn. 'Leo,' zei Mike, 'ik heb een aanbod dat je niet kunt afslaan...'

'Dat lijkt me sterk,' schamperde Leo, en nam een slok van zijn koffie.

'Toch is het zo. Vier doosjes Japanse muntthee, een zak koffiekoekjes, een doos echte bonbons van Jacques Fondant, een blik boterbabbelaars, én een doosje Asparifim, voor slechts vier euro negenennegentig. Op is op...'

'Nee, dank je,' zei Leo. 'Trouwens, Coby is goed ziek geworden van jouw medicijnen...'

'Onzin. Coby was al ziek toen ik haar medicijnen gaf. Waarschijnlijk heeft ze fouten gemaakt in de dosering. Zo is ze wel. Kijk maar naar hoeveel koffie ze steeds drinkt. Ze weet gewoon geen maat te houden. Is dat mijn schuld?'

'Hoe dan ook lijkt het me beter dat je de mensen geen rotzooi meer verkoopt, Mike.'

Tracy, die zat mee te luisteren, stak goedkeurend een duim op.

'Asparifim is geen rotzooi, Leo,' zei Mike. 'Het is getest op meer dan vijfduizend proefpersonen, waaronder mijn buurvrouw. Die had nergens last van. Nee, Coby moet gewoon minder koffie drinken, en zich minder druk maken om Estelle. Stress is niet goed voor je darmen, dat weet een kind...'

'Medicijnen die verkeerd werken ook niet, Mike. Dus hou op met de verkoop ervan.'

'Maar dan loop ik een hoop inkomsten mis,' jammerde Mike.

'Dan zoek je maar fatsoenlijk werk...'

'Maar... Mijn vader was een rasverkoper...'

'Ja. En? Wil je net zo eindigen als hij?'

Mike aarzelde, en zei: 'Nee.'

'Hou dan op met die onzin, en zoek fatsoenlijk werk.'

'Maar wat voor werk dan, Leo?'

Leo zuchtte, en zei: 'Heb je nog meer interesses, behalve verkopen?'

Mike dacht na. 'Nou, ik hou erg van honden...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Is dat zo?'

'Ja. Ik heb zelf ook een hond. Hij heet Paddo, en is zeven jaar oud. Ik heb hem Paddo genoemd omdat hij als puppy per ongeluk een paddo heeft opgegeten. Sindsdien wil hij alleen nog maar paddo's. Maar die geef ik hem natuurlijk niet. Wie moet dat gaan betalen? Nee, hij eet maar gewoon hondenvoer, net als andere honden...'

'En terecht, Mike. Je had hem geen paddo moeten laten eten...'

'Het ging per ongeluk, Leo. Ik liet hem uit in het Wilhelmina-park, toen ik bij een bankje een paddo zag liggen. Vóór ik er erg in had, had Paddo hem al binnen...'

Leo wreef nadenkend over zijn kin, en zei: 'Wacht eens even… Er klopt iets niet... Meestal geef je honden hun naam als ze geboren worden. Waarom gaf je Paddo zijn naam pas toen hij oud genoeg was om uitgelaten te worden en een paddo te eten?'

'Nou, eerst heette hij Peter-Jan, maar daar luisterde hij niet naar. Iedere keer als ik het woord “paddo” zei, begon hij te kwispelen, dus heb ik hem maar Paddo genoemd...'

Leo fronste zijn voorhoofd, en zei: 'Ik vind het maar een vaag verhaal, Mike...' Hij nam maar weer eens een slok van zijn koffie.

'Toch is het zo.'

'Vooruit dan maar. Dus honden zijn je passie?'

'Nogal, Leo...'

'Waarom word je dan geen hondenuitlater?'

'Nou, ik heb ontzettende last van mijn voeten. Daarom ben ik ook telefonisch verkoper geworden. Dat kan ik vanuit mijn luie stoel doen...'

'Kun je je voeten niet in een warm badje steken?'

Mike snoof, en zei: 'Als dat toch eens voldoende was geweest, Leo...'

Leo zuchtte. 'Als je het verkopen van rommel maar opgeeft, Mike...'

'Ik zal erover nadenken...' Mike aarzelde, en zei: 'U wilt dus echt niets kopen...?'

'Nee.'

'Jammer. In ieder geval bedankt voor dit gesprek...'

'Niets te danken, Mike. Denk er maar eens goed over na...'

'Zal ik doen. Dag, Leo...'

'Dag, Mike.' Leo hing op.     

            

 

Klik hier voor hoofdstuk 11c!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 11a

Hieronder hoofdstuk 11a van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het begin van hoofdstuk 11. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 10d, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

11a

De volgende dag was het vrijdag. Leo zat thuis te ontbijten toen zijn vaste telefoon rinkelde. Zou het de mysterieuze beller zijn? Nee, het was zijn moeder, Heleen de Ketter-Linkesoep. 'Ma,' zei hij, 'ik heb niet veel tijd...'

'Oh... Nou ja, ik wilde alleen maar vragen of je niet op bezoek kunt komen...'

'Morgen, ma. Rond de gebruikelijke tijd.'

'Prima. Heeft de mysterieuze beller nog gebeld?'

'Ja, ma.'

'En? Wat had hij te melden?'

'Niet veel. “De buizerd spreidt zijn vleugels.” Meer niet...'

'Oei, dat klinkt niet best...'

'Vind je? Hoe dan ook ga ik me er niet druk over maken. Als hij me iets te zeggen heeft, praat hij maar in normale taal...'

'Dat is waar. En verder? Heb je nog nieuws over Estelle?'

'Nee, ma.'

'Jammer. Ik dacht even dat ik haar gisteren in een moestuintje zag werken, maar het was iemand anders. Nou ja, ze zal vanzelf wel terechtkomen. Hou in ieder geval je ogen en oren goed open, Leo...'

'Doe ik, ma. Anders nog iets?'

'Nee, dat was het wel weer. Dus we zien je morgen?'

'Ja, ma.'

'Goed. Tot dan. En veel succes op je werk...'

'Bedankt, ma.'

'Dag, Leo...'

'Dag, ma.' Leo hing op. Hij at zijn ontbijt verder op, poetste zijn tanden, deed zijn jas aan, en liep richting zijn werk. De zon kwam amper door de wolken heen, maar dat kon Leo niet deren. Toen hij in het kantoor van de Kleplijn arriveerde, stond Tracy Lamshoofd al bij de koffieautomaat een bekertje te tappen. 'Koffie?' vroeg ze.

'Doe maar,' zei Leo. Hij deed zijn jas uit, hing die over zijn stoel, en ging zitten.

Tracy overhandigde hem een bekertje. Leo nam het in ontvangst, en bedankte haar. Tracy ging op haar plek zitten, en blies in haar koffie. Ze bekeek Leo van over de rand van haar bekertje, en zei: 'Ally vertelde me dat je gestudeerd hebt, maar dat je je studie niet hebt afgemaakt...'

Leo keek haar aan, en zei: 'Dat klopt.'

Tracy's ogen begonnen te glinsteren, en ze zei: 'Enig idee hoe dat komt?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Doet het ertoe?'

Tracy negeerde de vraag, en zei: 'Was je bang?'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Hoe bedoel je, bang?'

'Gewoon. Had je last van angst?'

Leo dacht terug aan zijn studententijd. Hij had toen zeker last gehad van angst, en ook nog wel van andere dingen, maar daar stond hij liever niet teveel bij stil. Dus knikte hij maar.

'En nu?' vroeg Tracy. 'Ben je nu ook bang?'

Leo haalde zijn schouders op. 'Ik denk het. Hoezo?'

'Gewoon,' zei Tracy. 'Volgens de taxichauffeur die mij zonet hiernaartoe heeft gereden is iedereen weleens bang...'

'Dat zou best kunnen, Tracy,' zei Leo, en blies in zijn koffie.

'Ik denk dat angst je ook kan behoeden voor gevaren,' zei Tracy. Ze lachte maniakaal, en zei: 'Is angst eigenlijk niet iets vreemds?'

'Ja, Tracy, vast wel... Maar wat doe je eraan?'

'Dat weet ik niet… De vraag is of je er wel iets aan moet doen... Misschien moet je het gewoon maar zijn beloop laten...'

'Misschien, Tracy, misschien...'

Tracy blies in haar koffie, en zei: 'Estelle zal nu ook wel bang zijn, zo ver van huis...'

Leo fronste zijn voorhoofd. 'Wie zegt dat ze ver van huis is? Misschien zit ze bij één van haar vriendjes.'

Tracy schudde haar hoofd. 'Dat lijkt me niet. Als je wegloopt van huis, kun je dat maar beter zo ver mogelijk doen... Anders heeft het weinig zin...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog. 'Heb je daar ervaring mee?'

'Nee, maar dat is toch logisch? Als je bijvoorbeeld in dezelfde stad blijft als waar je woonde, is de kans groter dat je weer wordt teruggevonden dan wanneer je bijvoorbeeld het vliegtuig naar Australië neemt, nietwaar?'

Leo knikte.

'Daarom vind ik het ook maar onzin om te blijven uitkijken naar Estelle,' ging Tracy verder.

'Tenzij ze niet langer gevlogen wil zijn,' zei Leo. 'Dan zou ze weleens in dit gebouw, of zelfs in deze kamer, kunnen zijn...' Prompt begon zijn telefoon te rinkelen.    

            

 

Klik hier voor hoofdstuk 11b!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.

'De Kleplijn' (roman), hoofdstuk 10d

Hieronder hoofdstuk 10d van de humoristische roman 'De Kleplijn'. Dit is het slot van hoofdstuk 10. Lees eerst hoofdstuk 1a t/m 10c, als je dat nog niet gedaan hebt. Veel plezier! Laat me weten wat je ervan vindt!

 

10d

Om zes minuten voor één kwamen Samantha Hambourge en Kees Vinketeen het kantoor binnenwandelen. 'Goedemiddag,' zei Samantha. 'Hoe gaat het met onze godenzonen?'

'Goed,' zei Wouter.

'Veel bellers gehad?' vroeg Kees.

Wouter stak zijn wijsvinger op, en zei: 'Eentje maar.'

'Wie?' vroeg Samantha.

'Geesje Leenschaar,' mengde Leo zich.

'Ach ja, Geesje,' zei Samantha. Ze trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Vreemd dat ze vandaag belt... Meestal belt ze op dinsdag...'

'Ze is verkouden,' zei Leo.

'Dat verklaart een hoop,' zei Samantha. 'Als ze verkouden is doet ze altijd vreemde dingen...'

'Over vreemde dingen gesproken,' zei Kees. 'Hebben jullie al gehoord dat Estelle Holbeen is weggelopen?'

Samantha snoof, en zei: 'Natuurlijk, wat dacht jij dan? Trouwens, zo vreemd is dat niet. Het zat eraan te komen. Coby betuttelt haar teveel...'

Kees fronste zijn voorhoofd. 'Teveel? Eerder te weinig...'

'Hoezo?' vroeg Samantha. 'Betuttel jij je kinderen dan?'

Kees schudde zijn hoofd. 'Mijn kinderen hebben dat niet nodig. Die voeden zichzelf op. Onder andere door middel van tv en internet...'

Samantha snoof, en zei: 'Dat moet nogal een opvoeding zijn...'

'Ik heb anders Engels geleerd van Star-Spangled Smashers,' kwam Wouter tussenbeide.

'Ik zeg niet dat tv kijken niet leerzaam kan zijn,' zei Samantha, 'maar wat de opvoeding betreft zijn ouders onmisbaar. Maar laten ze hun kinderen alsjeblieft niet betuttelen... Daar krijg je alleen maar recalcitrante kinderen van...'

Kees trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Ben je er zelf ook één?'

Samantha schudde haar hoofd. 'Ik ben wel een tijdje recalcitrant geweest. Maar dat hoort nu eenmaal bij de pubertijd...'

'Wat deed je dan zoal?' vroeg Wouter nieuwsgierig.

Samantha haalde haar schouders op. 'Van alles en nog wat. Kleding stelen, politieagenten in de billen knijpen en dan hard wegrennen, dat soort dingen...'

'Dat je dat durfde,' zei Wouter. 'Was je aan de drugs?'

Samantha schudde haar hoofd. 'Drugs komen er bij mij niet in. Ze stompen alleen maar af. Ik speel liever viool, of ga naar de film...'

Leo trok een wenkbrauw omhoog, en zei: 'Speel jij viool?' Dat viel hem van haar mee.

Samantha knikte. 'Al bijna vijfentwintig jaar. Weliswaar niet professioneel, maar toch goed genoeg om mijn oma te ontroeren. Ze heet Lydia, en laat zich graag ontroeren. “Het spoelt mijn ogen schoon,” zegt ze altijd...'

'Heeft ze last van haar ogen?' vroeg Wouter.

Samantha knikte. 'Er komt makkelijk vuil in.'

'Hoe oud is ze?' vroeg Kees.

Samantha dacht na. 'Zevenentachtig. En nog lang niet dement. Van de meeste deuntjes die ik speel weet ze de titel en artiest, zelfs van de hele moderne...'

'Wow,' zei Kees. 'Zo'n grootmoeder zou ik ook wel willen. Maar ze is al dood. Van het dak gevallen toen ze dakdekkers koffie kwam brengen...' Hij keek naar de koffieautomaat, en zei: 'Over koffie gesproken, willen jullie nog?'

Leo schudde zijn hoofd, Wouter ook, maar Samantha lustte wel een kopje.

Kees schonk twee bekertjes in, en gaf eentje aan Samantha, die het dankbaar in ontvangst nam. 'Ja,' vervolgde Kees, 'je familie, daar moet je zuinig op zijn. Vóór je er erg in hebt, zijn ze weg. Kijk maar naar Estelle...'

Samantha keek naar Leo, en zei: 'In je jeugd kan een hoop misgaan...'

Leo fronste zijn voorhoofd. Waarom keek ze naar hem terwijl ze dat zei? Had ze soms met zijn ouders zitten praten over zijn jeugd? Was daar dan zoveel misgegaan? Goed, hij was misschien te vroeg op kamers gegaan, en hij had zijn studie niet afgemaakt, maar voor het overige vond hij zijn jeugd best meevallen. Ach, misschien beeldde hij zich alleen maar dingen in. Hij raadpleegde zijn horloge, deed zijn jas aan, groette de overige aanwezigen, en liep terug naar huis.

Hij had nog steeds geen nieuw leesvoer, dus ging hij thuis op internet verder zoeken, maar vond niets.   

            

 

Klik hier voor hoofdstuk 11a!

(c) Copyright Tom Betoek 2015-heden. All rights reserved.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, instanties of producten berust op toeval.